Οι 8 πιο σπουδαίοι τελικοί του Wimbledon

Το τουρνουά Wimbledon ξεκίνησε το 1877 και το παρακολούθησαν συνολικά 200 άτομα. 139 χρόνια μετά, το Wimbledon, ένα εκ των τεσσάρων γκραν σλαμ κάθε τενιστικής χρονιάς, έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πιο αναγνωρισμένα τουρνουά στην ιστορία του αθλητισμού.

Το πρεστίζ το οποίο έχτισε χρονιά με τη χρονιά θυμίζει κι άλλα success stories, λιγότερου αθλητικού προσανατολισμού, όπως αυτό της Stella Artois, μιας άγνωστης βελγικής μπύρας που ξεκίνησε το 1717 και έχει καταφέρει να γίνει η βελγική premium lager που απολαμβάνεται περισσότερο παγκοσμίως.

Η εν λόγω ισχύς της Stella Artois καθρεπτίζεται στη χορηγία της στο ιστορικό τουρνουά Wimbledon.

Επειδή, βέβαια, το σημαντικότερο όταν μιλάμε για τένις είναι τα forehands και τα backhands, εστιάζουμε σε οκτώ σύγχρονους τελικούς που έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Steffi Graf – Arantxa Sanchez, 1995

Οι βιονικές Graf και Sanchez χρειάστηκε να παίξουν 32 πόντους στο ενδέκατο game του τρίτου σετ μέχρι η Γερμανίδα να σπάσει το σερβίς της Ισπανίδας και να κρατήσει το δικό της για το τελικό 4-6, 6-1, 7-5. Πριν συναντηθούν στον τελικό, οι δύο κορυφαίες τενίστριες της χρονιάς για το 1995, είχαν ανταλλάξει έξι φορές τη θέση στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης.

Arthur Ashe – Jimmy Connors, 1975

Μπορεί να μην είδαμε το καλύτερο τένις που παίχτηκε ποτέ στο Wimbledon, αλλά η έχθρα μεταξύ των δύο σπουδαίων Αμερικάνων παικτών (με αφορμή την κριτική του Ashe για την άρνηση του Connors να συμμετάσχει στην ομάδα των Η.Π.Α.) είχε εντείνει το κλίμα πολύ πριν τον τελικό. Τελικά, ο Ashe ανέτρεψε τα προγνωστικά που ήθελαν τον Connors το απόλυτο φαβορί της αναμέτρησης και επικράτησε με 6-1, 6-1, 5-7, 6-4.

Venus Williams – Lindsay Davenport, 2005

O μεγαλύτερος σε διάρκεια τελικός Wimbledon στο ταμπλό των γυναικών. 2 ώρες και 45 λεπτά στο χορτάρι, οι Αμερικανίδες σούπερσταρ αντάμειψαν το κοινό με εξαιρετικό τένις. Η Williams που πριν τον τελικό βρισκόταν στο 16 της παγκόσμιας κατάταξης έσωσε match point της νούμερο 1 Davenport και κέρδισε το ματς με 4-6, 7-6, 9-7.

Goran Ivanisevic – Patrick Rafter, 2001

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια γι’ αυτό το ασύλληπτο ματς των πέντε σετ και για την πιο απίστευτη ατμόσφαιρα που συνέβη ποτέ σε αγώνα τένις στην ιστορία. Η δήλωση του νικητή Ivanisevic (6-3, 3-6, 6-3, 2-6, 9-7) μετά το παιχνίδι τα λέει καλύτερα από εμάς: “Τόσοι Αυστραλοί, τόσοι Κροάτες. Ήταν σαν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, αυτό ήταν”.

Bjorn Borg – John McEnroe, 1980

Όπως έγραψε και ο Jake Curtis του Bleacher Report για τον τελικό του ταμπλό των ανδρών το 1980, “το διάρκειας 22 λεπτών και 34 πόντων τάι-μπρέικ του τέταρτου σετ μεταξύ των McEnroe και Borg ήταν ένα χρυσό κομμάτι αγνής διασκέδασης”. Όπως θα προσθέσουμε εμείς, αυτό το ματς ήταν ό,τι πιο κοντά σε αληθινή court μαγεία είδαμε ποτέ στο Wimbledon.

Rafa Nadal – Roger Federer, 2008

Και μετά τη μαγεία, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για το σπουδαιότερο των σπουδαιότερων αγώνων στο Wimbledon. Ο Federer έχει κερδίσει πέντε Wimbledon στη σειρά πριν από αυτόν τον τελικό. Το τερέν είναι υγρό, σχεδόν λασπωμένο. Το 2007, οι δυο τους μας χάρισαν έναν all-time classic τελικό, αλλά οι σχεδόν πέντε ώρες παιχνιδιού το 2008 δεν είχαν προηγούμενο. Ο Nadal έσπασε την κυριαρχία του Federer με 6-4, 6-4, 6-7, 6-7, 9-7. Το παιχνίδι τέλειωσε στις 9.15 το βράδυ. Εν μέσω σκότους. Τι ιστορία! Τι τεράστια στιγμή για το τένις!

Novak Djokovic-Roger Federer, 2014

Μυθική μονομαχία στο πιο μυθικό πλαίσιο. “Αυτό είναι το κορυφαίο τουρνουά στον κόσμο και αυτό που ήθελα πάντα να κερδίσω, όσο κανένα”. Τα λόγια του Nole μετά το 6-7, 6-4, 7-6, 5-7, 6-4 είναι ο καθρέφτης ενός συγκλονιστικού ματς, αλλά και της υπεραιωνόβιας αξίας που λέγεται Wimbledon.

Roger Federer – Andy Roddick, 2009

Το σερβίς του Andy Roddick έσπασε μόνο μια φορά σε ένα παιχνίδι 77 games. Το σερβίς του Andy Roddick έσπασε στο 77ο game και ο Ελβετός κέρδισε για έκτη φορά σε επτά χρόνια το Wimbledon. Αλλά, ΤΙ ΤΕΛΙΚΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ; Από τις σπάνιες, αν όχι η μοναδική φορά, που στον τελικό ενός γκραν σλαμ ο νικητής είδε το σερβίς του να σπάει περισσότερες φορές από αυτό του ηττημένου.