H αυτοβιογραφία της Βάνας Μπάρμπα θα κλείσει σπίτια

Την μια και μοναδική φορά που έχω βρεθεί στο σπίτι της στην Γλυφάδα, γύρισε και μου χάρισε χωρίς δεύτερη σκέψη τον μικρό, γούρικο της βούδα από την Ταϊλάνδη που της είπα ότι μου αρέσει. Το γεγονός ότι αμέσως μετά έφαγα ‘σούπα’, μου έφυγε από το χέρι και βρέθηκε να ίπταται με στόχο το γυάλινο τραπέζι του σαλονιού της, ενδεχομένως να σημαίνει ότι δεν ήταν τόσο ‘γούρικος’ όσο εκείνη νομίζει. Πάντως η Βάνα είναι. Όχι γούρικη. Απλά γενναιόδωρη.  

Πως θα μπορούσε ποτέ να είναι η Μπάρμπα ‘τσιγκούνα’, όταν η φύση της χάρισε τόσο απλόχερα καμπύλες, στήθος, χείλια και το ‘ένστικτο’ για το πώς να τα χρησιμοποιήσει ώστε να κάνει δυο γενιές Ελλήνων να αναφωνούν ‘Δώσε και εμένα Μπάρμπα’;

Πως είναι δυνατόν να είναι μίζερη μια αναρχοαυτόνομη 16χρονη επαρχιωτοπούλα που προσγειώθηκε από το πουθενά στην Αθήνα της μεταπολίτευσης, ‘τσαλαβούτησε’ στην γελοιότητα της εποχής της βιντεοκασέτας και βρέθηκε μια ανάσα από το να κάνει ‘κοχονάτη’ καριέρα έξω την εποχή του Mediterraneo; (κατ’εμέ, η 2η καλύτερη πόρνη της νεότερης ιστορίας, μαζί με την Malena της Bellucci)

Προφανώς, όπως κάθε γενναιόδωρος άνθρωπος, η Βάνα κάνει λάθη. Ή μάλλον υπερβολές. Τις οποίες δεν έχει κανένα πρόβλημα να βγει και να τις παραδεχτεί πρώτη. Από την κάθοδό της στην πολιτική με το ΛΑΟΣ (κομπλέ με την δήλωση ‘Κατεβαίνω για να βολευτώ’), το διαφημιστικό της με εκείνη ως καμαριέρα δίπλα στον Στρος Καν του Σεφερλή και τις διάφορες εκπομπές ή project που κατά καιρούς ανακοινώνει. Αλλά αυτά είναι πταίσματα.

Γιατί η ουσία είναι ότι αν δεν υπήρχε η Βάνα Μπάρμπα, μόνο ένας Milo Manara θα ήταν ικανός να την φανταστεί και να την σχεδιάσει.

Πέρα από τις γραφικότητες περί sex symbol που και εκείνη πλέον, στα 45 της, σιχαίνεται να ακούει, αυτό που θαυμάζω στην Βάνα είναι το πάθος με το οποίο έζησε την ζωή της. Το γεγονός ότι ποτέ δεν φοβήθηκε να σπάσει τα μούτρα της και ποτέ δεν δέχτηκε να γίνει σύζυγος κάποιου για να βολευτεί.

Ακόμη και αν αυτή την στιγμή σημαίνει ότι περνάει πιο δύσκολα από ποτέ, οδηγώντας –όπως έχει δηλώσει η ίδια- το ίδιο σαραβαλιασμένο Smart εδώ και 8 χρόνια, μένοντας με 20 ευρώ στην τσέπη ή βρισκόμενη σε βαθιά κατάθλιψη όλο τον τελευταίο χρόνο.

Μια μαυρίλα που δεν έχει να κάνει με την κρίση, αλλά με την ομορφιά της. Εκείνη που πλέον –ένεκα ηλικίας και παραπανίσιων κιλών- δεν είναι το πρώτο πράγμα που προσέχεις πάνω της.

Η ίδια φυσικά αντιμετωπίζει το ‘κακό’, όπως και οτιδήποτε άλλο στην ζωή της, κοιτάζοντάς το κατάματα και μιλώντας σε κάθε συνέντευξη που δίνει για αυτό. Χωρίς φόβο και, όπως πάντα, με περισσό πάθος.

Προσωπικά προτιμώ την τωρινή Βάνα από εκείνη που δήλωνε –και ήταν απόλυτη αλήθεια- ’Δεν έχει φύγει ποτέ άντρας από την ζωή μου’. Και περιμένω πως και πως πότε θα αποφασίσει να παλουκωθεί και να γράψει την αυτοβιογραφία της.

Εκεί που θα συγκεντρώσει ιστορίες που έχει πει, όπως για τον σεΐχη που την κυνηγούσε επί χρόνια ή όταν βρήκε τον βασιλιά της Ισπανίας γονατιστό να της προσφέρει ένα μπουκέτο λουλούδια έξω από το δωμάτιό της στην Λοζάνη. Και άλλες που θα σκότωνες για να μάθεις αν ισχύουν.

Γιατί μπορεί εκείνη να αισθάνεται ότι βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής της, εκεί που ‘δεν περίμενα ότι θα υπάρχει τόση μοναξιά και τέτοιος κορεσμός’. Αλλά βγάζει μάτι ότι απλά πρόκειται για την αφετηρία μιας καινούργιας. Εκεί όπου η Βάνα χαλαρώνει και αρχίζει να μοιράζει μαθήματα ζωής.

Το ίδιο γενναιόδωρα με όπως μοιραζόταν κάποτε μαζί μας τις καμπύλες της.