H Μαρίνα Τσιντικίδου δεν ήταν ποτέ μοιραία γυναίκα

‘Άλλο η Rolls Royce, άλλο το Volkswagen’. Kαι όμως, αυτή η επικά κακιασμένη ατάκα, που ξεστόμισε ο Νίκος Μαστοράκης την εποχή που ήθελε να την αντικαταστήσει στο Candid Camera με την Βίκυ Κουλιανού, δεν είναι ότι χειρότερο έχουν πει για την Mις Ευρώπη (και Μις καλλίγραμμα πόδια) του 1992.

Η ατμόσφαιρα στο κατάμεστο Rex είναι πανηγυρική. Είναι 30 Μαρτίου 1992, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν ο Αντώνης Καφετζόπουλος (σ.σ. που παρουσίαζε τα καλλιστεία) ανακοίνωσε το όνομα της.

Η 21χρονη τότε Θεσσαλονικιά γινόταν και επίσημα Σταρ Ελλάς (σ.σ. καθώς επίσης και Μις ωραιότερα πόδια από τα καλσόν Madison). Με τις κλασικές κατηγορίες από τις ‘αδικημένες’ να δίνουν και να παίρνουν.

Κανονικά το γεγονός ότι, λίγους μήνες αργότερα, στις 15 Ιουνίου, εκλέχθηκε ωραιότερη γυναίκα της γηραιάς ηπείρου στο διεθνή διαγωνισμό που διοργανώθηκε στο Ζάππειο, θα έπρεπε να κλείσει ερμητικά τα συγκεκριμένα κακόβουλα στόματα. Αλλά δεν το έκανε.

Η ουσία είναι ότι όλα αυτά προφανώς δεν επέτρεψαν σε μια γυναίκα με έντονα γήινη – αλλά όχι αποστομωτική- ομορφιά να απολαύσει τα πρώτα βήματα μιας καριέρας με στάσεις το Candid camera, το Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό (δίπλα στον Ανδρέα Μικρούτσικο), τις καμπάνιες και τις διαφημίσεις.

Αν και, στο αντρικό κοινό, το μόνο που έχει μείνει εντυπωμένο από όλα αυτά είναι η θρυλική της ασπρόμαυρη φωτογράφηση της στο Playboy το 1996. Ακριβώς επειδή ήταν πέρα για πέρα μη αναγκαία. Και πέρα για πέρα εντυπωσιακή.

Ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά και ακούγονται και είναι αρχαία ιστορία. Και μάλιστα ήσσονος σημασίας. Αλλά δεν είναι σωστό να μην μιλήσουμε καθόλου για την δεκαετία μέσα στις οποίες μας χάρισε τόσες χαρές.

Ειδικά αφού, μετά, οι δρόμοι μας δεν διασταυρώθηκαν ξανά. Εκείνη επέλεξε να μπλεχτεί με την ηθοποιία (σ.σ. την θυμάμαι αμυδρά σε κάτι θεατρικά δίπλα στον Τσιβιλικά και στο συγκεκριμένο επεισόδιο του Τμήματος Ηθών). Και εμείς προχωρήσαμε στην επόμενη καψούρα μας.

Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι το πόσο λίγα διαδικτυακά ίχνη της υπάρχουν. Όπως μια μήνυση που έκανε σε μια δερματολόγο ή η αφίσα της από όταν κατέβηκε υποψήφια στον νομό Πιερίας με την Νέα Δημοκρατία.

Μια δύσκολη περίοδος που συνδυάστηκε με την απώλεια αγαπημένων προσώπων (‘Πρώτα έχασα τη γιαγιά μου, μετά τον παππού μου και τέλος, τον πατέρα μου. Μετά έχασα και το σκυλάκι μου, που το είχα για 16 ολόκληρα χρόνια’). Και η οποία ξεπεράστηκε με την βοήθεια ψυχολόγου, σιωπής και απομόνωσης. Επίσης με φουλ ενδοσκόπηση.

Δεν υπάρχει κανείς λόγος για κάποιον να λυπηθεί την Μαρίνα. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, έχει ζήσει μια γεμάτη πάθη ζωή. Και, το μόνο που της ‘χρεώνουμε’, το μόνο που θεωρούμε ότι μας ‘χρωστάει’, είναι μια βαρβάτη συνέντευξη.

Εκεί που θα απαντάει σε όλα. Ιδανικά χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος. Αυτό δηλαδή που ανέκαθεν την χαρακτήριζε.