Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου δεν έπαψε ποτέ να είναι γυναίκα-δηλητήριο

Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο άδικο, η μοναδική αναφορά που έχουμε κάνει ως τώρα στην Βαλέρια, να είναι ως ένα από τα κορίτσια του ΛεΠα (είχαν, σύμφωνα με το ίδιο, σχέση την εποχή που εμφανίζονταν μαζί στον ‘Μικρό Διογένη’);

Μιλάμε για μια εντυπωσιακή γυναίκα που μας πρωτοσυστήθηκε, πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ως ανεπίσημη ‘μούσα’ του Νίκου Ζερβού, αφού οι τρεις πρώτες της ταινίες ήταν υπό την σκηνοθετική του επίβλεψη-‘Η Νάνσυ και τα κόλπα της’, ‘Τηλεκανίβαλοι’ και, πάνω από όλα, το ‘Γυναίκες-Δηλητήριο’.

Εκεί που ήταν εξαιρετικά ‘πειστική’ ως η ευλύγιστη (λογικό, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για επαγγελματία χορεύτρια) και νυμφομανής σύντροφος του Σπύρου Παπαδόπουλου (δες στο 16,40) που τον φτάνει δικαίως στα όρια.

Και, καπάκι, ήρθε η Ελεύθερη Κατάδυση του Πανουσόπουλου (για την οποία και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), όπου ως η αποφυλακισμένη Βίκυ διεκδικεί τον Συσσοβίτη από την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη, και μας αποτελείωσε.

Ναι, το γεγονός ότι η Βαλέρια εκείνης της εποχής δεν φοβήθηκε το γυμνό (στην οθόνη, ποτέ σε φωτογράφηση) βοήθησε. Αλλά εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει ήταν (το ξέρω ότι είναι κοινότυπο, αλλά, στην περίπτωσή της ισχύει πέρα για πέρα) ο τσαμπουκάς που έβγαζε επί της οθόνης.

Η αίσθηση, ανεξαρτήτως αν ήταν αλήθεια ή όχι, ότι είχες απέναντι σου μια γυναίκα με εμπειρία ζωής. Μια γυναίκα για την οποία σίγουρα κάποιος, κάπου, κάποτε έχει κόψει ή θα κόψει φλέβες.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή ήταν που επέλεξε ο Παπακαλιάτης (ο οποίος, στις γυναίκες συμπρωταγωνίστριές του, πάντοτε είχε κοφτερό μάτι) ως το αντικείμενο του πόθου ανάμεσα σε εκείνον και τον Μαρκουλάκη.

Όλα αυτά ενώ η Βαλέρια, που όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα στα 15 της πρόλαβε να δουλέψει ως μοντέλο κάνοντας πολλές διαφημίσεις μαζί με την Ελένη Μενεγάκη (‘Είχαμε δουλέψει σε κάποιες διαφημίσεις μαζί. Πανέμορφη και ως μελαχρινή. Μαζί με την Βίκυ Κουλιανού ήταν τα ωραιότερα μοντέλα της Μαίρης Δρακοπούλου. Παρέα όμως δεν κάναμε. Δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος’), έκανε ταυτόχρονα καριέρα και ως τραγουδίστρια.

Στα πλαίσια της οποίας έγραψε τους στίχους για το ‘Τι σου λείπει’ του Μιχάλη Ρακιντζή, τραγούδησε μαζί με τους Τουρνά , Λία Βίσση, Βασίλη Καζούλη και Βασίλη Παπακωνσταντίνου και πρόλαβε να κυκλοφορήσει και τρία προσωπικά cd (1993, 1997, 2005).

Είπαμε, το κορίτσι μας, είναι ο ορισμός της πολυτεχνίτισσας. Κάτι που σίγουρα μακροπρόθεσμα της έκανε κακό αφού ο κόσμος (ίσως και η ίδια) δεν ήξερε ποτέ που ακριβώς να την κατατάξει.

Πλέον και ως και σήμερα η Βαλέρια συνεχίζει να είναι μονίμως δραστήρια θεατρικά, κάνοντας εκείνο το είδος των προχώ παραστάσεων που ανέκαθεν προτιμούσε. Κάτι που σημαίνει, αναγκαστικά, ότι είναι εκτός του οπτικού μας πεδίου.

Αν και αυτό, το αν αρέσει σε εμένα ή σε εσένα, δεν μοιάζει να την νοιάζει. Ούτε τώρα, ούτε τότε. Εκείνη το μόνο που ήθελε πάντοτε, είναι να είναι πάνω σε μια σκηνή. Τα υπόλοιπα της είναι ξηροκάρπια.

Tι μένει για το τέλος; Ο υπέροχος γυμνός χορός της στην πισίνα για το ‘Μοναξιά μου Όλα’ (δεν το ποστάρουμε γιατί είναι μια σκηνή που έχει δηλώσει, σε παλιά συνέντευξή της, ότι την ενοχλεί το γεγονός ότι μπήκε όπως μπήκε).

Και το γεγονός ότι η Βαλέρια, ανεξάρτητα από το αν την συμπαθείς, την αντιπαθείς ή απλώς δεν την ξέρεις, πάντοτε έδινε στρέιτ απαντήσεις. Όπως όταν ρωτήθηκε πίσω στο 2009, γιατί επέλεξε να συμμετέχει σε καθημερινή σειρά (βλέπε ‘Η ζωή της άλλης’)