Καρέζη ή Βουγιουκλάκη;

Ένα δίλημμα βγαλμένο από τον ελληνικό κινηματογράφο. Γιατί όπως λέει και ο Κρεκούκιας, οι περισσότεροι από εμάς δεν τις προλάβαμε και τις δύο στο Θέατρο. Ποιά απο τις δυο σταρ προτιμά η συντακτική ομάδα του Oneman.gr;

Τζένη Καρέζη ο Στέλιος Αρτεμάκης

Είμαι σίγουρος ότι θα βγάλουμε Βουγιουκλάκη! Είμαι σίγουρος σου λέω. Οπως βγάλαμε τη “βλάχα” τη Beyonce και όχι τη super stylish Rihanna! Οπως βγάλαμε το μπασκετάκι με 80 κάτι τοις εκατό και όχι το βασιλιά των σπορ (το ότι γίναμε μετά ρεζίλι των αθλητικών σκυλιών είναι μια άλλη ιστορία). Οπως βγάλαμε Πλιάτσικα και όχι Στόκα. Η μόνη φορά που δείξαμε ποιότητα -ακόμα απορώ- ήταν με  τους Celtics. Γι’ αυτό δεν θα προσπαθήσω να πείσω με επιχειρήματα. Μια έκκληση θα κάνω στους συνάδελφους. Καρέζη. Είναι θέμα ποιότητας.

Τζένη Καρέζη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Μιλάμε για μία από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχεις δει ποτέ σε ασπρόμαυρη ταινία. Την Καρέζη εννοώ. Παλεύω εναγωνίως χρόνια τώρα να βρω κάτι στη Βουγιουκλάκη που να μου αρέσει. Να θυμηθώ έστω μία σκηνή που αν την “ερωτεύτηκα” τηλεοπτικά. Μία φορά που να είπα “πολύ θα ήθελα να ήταν δική μου αυτή η γυναίκα”. Όλα αυτά δηλαδή που έχω πάθει με την Τζένη Καρέζη.

Ίσως είναι αυτό το σοβαρό βλέμμα. Ίσως αυτό το χαμόγελο κανονικής γυναίκας. Και όχι της κλασικής ξανθιάς γκόμενας που όλο σκέρτσο και νάζι έριχνε τους άντρες στο γυμνάσιο νιαουρίζοντας. Ναι όπως έριχνε σε κάθε έργο η Βουγιουκλάκη τον Παπαμιχαήλ. Τελειωσαν αυτά.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που αποτελούν παράδειγμα για εμένα, στις πιο πολλές πρωταγωνιστεί η Καρέζη. Έχω γελάσει βλέποντας το κυνηγητό της με τον Αλεξανδράκη μπροστά στην Παστα Φλώρα, έχω πορωθεί με τις σκηνές που τσακώνεται με τον Παπαγιανόπουλο στο ρόλο του Γκόρτσου, έχω χαμογελάσει όταν την έβλεπα να τραγουδάει το Χρυσόψαρο με τον Ηλιόπουλο, έχω συγκινηθεί με την ερμηνεία της στην Λατέρνα και έχω περάσει αρκετές ώρες της ζωής μου βλέποντας ξανά και ξανά το Δεσποινίς Διευθυντής. Ξανά και ξανά.

Τζένη Καρέζη η Αμαλία Κουλακιώτη

Mπορεί να διαπράττω ύβρη αυτή τη στιγμή αλλά ποτέ μου δεν χώνεψα την Αλίκη Βουγιουκλάκη!

Όλα αυτά τα ζουζουνίσματα και τα νιαουρίσματα και τα ναζάκια, όλη αυτή η προσπαθεια να διακωμωδήσει τον εαυτό της, χωρίς να βγαίνει ένα φυσικό αποτέλεσμα, ε όλα αυτά με κάνουν να αμφισβητώ την κυριαρχία της στον παλιό και αγαπημένο ελληνικό κινηματογράφο και όχι μόνο…

Και ας μη μιλήσω καλύτερα για τις “απόπειρές” της σε κάτι πιο δραματικό, κάτι πιο πολεμικό, κάτι πιο “ακόμα και να σε βασανίζουν Ναζί, το eyeliner πρέπει να είναι άψογο!”

Από την άλλη έχουμε μία γυναίκα που κερδίζει επάξια τον τίτλο της ντίβας, τον τίτλο της femme fatale και που γενικότερα αποτελεί εξαιρετικό δείγμα φυσικής ομορφιάς! (και το λέει μια γυναίκα αυτό!)

Οι ερμηνείες της Καρέζη δεν είχαν κάτι το θεατρινίστικο ούτε ήταν υπερβολικά πομπώδεις. Αντιθέτως ακόμα και αυτή η εικόνα της αμήχανης, της πανικόβλητης, της ψιλοχαμένης που έβγαζε σε πολλούς ρόλους γινόταν με τέτοιο τρόπο που, ήθελες δεν ήθελες, την αγαπούσες και την θαύμαζες ακόμα πιο πολύ.

Και στη δική μου περίπτωση, ήθελες και να της μοιάσεις…

Τζένη Καρέζη ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ωραίες γυναίκες κι οι δύο. Για την ακρίβεια πολύ ωραίες γυναίκες. Η Βουγιουκλάκη, ωστόσο, υπήρξε υπερβολικά κουραστική στους ρόλους της. Μου φαίνεται, δηλαδή, διότι δεν είμαι και από τους φανατικούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Για την ακρίβεια μου την έδινε που τα Σαββατοκύριακα έβαζε συνέχεια τέτοιες ταινίες η τηλεόραση. Δεν θα είμαι αντικειμενικός, το δηλώνω από τώρα. Η λογική τελικής επιλογής απλή: ξανθιές-μελαχρινές: σημειώσατε 2. Άρης-ΠΑΟΚ: σημειώσατε 2. Βουγιουκλάκη-Καρέζη: σημειώσατε 2.

Αυτά. Και που ‘σαι κυρ-Στέφανε. Βάλε μπόλικο ζαμπόν.

Αλίκη Βουγιουκλάκη η Ελιάνα Χρυσικοπούλου (σε ανταπόκριση από τη Ρώμη)

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν χώνεψα τη Βουγιουκλάκη. Ήταν λογικό να μη χωνεύεις τη Βουγιουκλάκη γιατί ήταν κάπως trash. Δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια σαχλή, χαζοχαρούμενη, ωραιοπαθή ξανθιά. Γιατί να διαλεξεις εκείνη και τα ηλίθια σκέρτσα της όταν υπήρχε η καλλονή Καρέζη, αυτό το γλυκό, αστείο και ταλαντούχο πλάσμα (που ήξερε να κάνει και θαλάσσιο σκι;) Ήταν κουλ να διαλέγεις Καρέζη, ήταν μια δικαιολογημένη, σοφιστικέ, σοβαρή επιλογή. Και όταν είσαι παιδί τέτοιες επιλογές θες να κανεις, επιλογές ενηλίκων, διότι δεν θες να είσαι παιδί, θες να μεγαλώσεις.

Και έπειτα μεγάλωσα. Και όπως επιτάσσει η ειρωνία της ζωής, ήθελα να γίνω παιδί. Τις περισσότερες φορές που συνέβη αυτό ήταν παρούσα η Βουγιουκλάκη: στο ΚΤΕΛ Αθήνας-Αιδηψού, να τραγουδαω με τις φίλες μου “έχω ένα μυστικό”, και καμιά 20ριά γριες να κοιτάνε αποσβολωμένες. Πάνω στο γραφείο της δουλειάς μου να χορεύω “ετουίστ”, με φόβο μη μπουκάρει ο εκδότης. Στο Λονδίνο να σέρνω μεθυσμένη το κασκόλ μου στην Kings Road και να φωνάζω “ψαααρια πουλααααω”. Πιο πρόσφατα, το καλοκαίρι στις Σπετσες, να τραγουδάω “Καροτσέρι” πάνω στην άμαξα στο δρόμο Ντάπια- throubi. Φαντάσου να τη χώνευα κιόλας δηλαδή. Αλλά στην τελική τη Βουγιουκλάκη δεν την ενδιέφερε να τη συμπαθούμε και να την παραδεχόμαστε για το λαμπρό υποκριτικό της ταλέντο. Αυτό που ήθελε ήταν να ριζωθεί στη συνειδησή του κόσμου ως η πιο ξέγνοιαστη κοινή αναφορά που όλοι έχουμε από τον ελληνικό κινηματογράφο. Να πετάγεται από το πουθενά στις πιο αυθόρμητες στιγμές μας. Και αν ξέρεις καμία Καρέζη που το κατάφερε αυτό καλύτερα από την Αλίκη να έρθεις στη Ρώμη να μου το πεις.

Τζένη Καρέζη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το συγκεκριμένο δίλημμα μου προκαλεί κατήφεια και κυριακάτικη σπαρίλα. Απεχθάνομαι όσο ελάχιστα πράγματα τον παλιό, καλό (μμμ), ελληνικό κινηματογράφο. Ίσως μετά τις ακρίδες, είναι ό,τι σιχαίνομαι περισσότερο. Βιώματα, βλέπεις.

Ο παλιός ελληνικός σινεμάς μου θυμίζει κάτι Κυριακές που μας έφτιαχνε η γιαγιά ρολό χοιρινού με ένα αυγό μες στη μέση και μετά το δράμα στο τραπέζι, βλέπαμε το δράμα (κυριολεκτικά) στην TV.

Παρ’όλ’αυτά, μπορώ πολύ συνειδητοποιημένα να επιλέξω την Τζένη την Καρέζη, γιατί αν γράψω την πραγματική μου γνώμη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Δευτέρα το πρωί θα με περιμένει ένα φακελάκι από τη γνωστή οικογένεια με μια πρόσκληση για καφεδάκι στης Ευελπίδων. Αλλά σπάνια πίνω καφέ.

Η Καρέζη, λοιπόν, ήταν σαφώς πιο όμορφη, ταλαντούχα και μοιραία από την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Και τo βασικότερο; Οι περισσότεροι από τους λόγους που σιχαίνομαι αυτόν τον κινηματογράφο είναι οι ταινίες της Αλίκης.

Τζένη Καρέζη ο Θωμάς Σγουρός

‘Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Στην πραγματικότητα η Αλίκη ήταν πανέξυπνη και μαγκάκι και η Τζένη πιο αθώα και κοριτσάκι’. Αυτή η ατάκα ενός παλαίμαχου κριτικού κινηματογράφου -που ήξερε καλά και τις δυο- μου έρχεται πρώτα στο μυαλό όταν ακούω το όνομα Καρέζη. Αυτό και τα μάτια της. H φωνή της. Η κλάση της. Το γεγονός ότι πολύ θα ήθελα να την έχω δει ζωντανά στο θέατρο, να είχα ένα αυτόγραφο από εκείνη. Γιατί για μένα η Καρέζη είναι η ομορφότερη Ελληνίδα που έχει σταθεί μπροστά σε κάμερα. Ακόμη και αν η Αλίκη ήταν πιο έξυπνη, πιο σταρ, πιο πολυμορφική, πιο οτιδήποτε. Δεν υπάρχει δίλημμα. Η Τζένη είναι μονόδρομος. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι και εγώ Τζένη παντρεύτηκα. Με εξίσου συγκλονιστικά πράσινα μάτια. Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω;

Τζένη Καρέζη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ο μόνος τρόπος να προτιμούσα την Βουγιουκλάκη από άλλο ηθοποιό θα ήταν αν ερχόταν σε δίλημμα με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ή με τον Κιάνου Ριβς. (Στο πολύ πιθανό σενάριο που κάποιος έβαζε δίλημμα Βουγιουκλάκη-Κιάνου.) Επιπλέον η Καρέζη, εκτός από καλή ηθοποιός, ήταν γυναίκα, όχι αυτό το άβολο συνεχές νιάου νιάου. Έχω παιδικά χρόνια γεμάτα με μια ασαφή ανάμνηση άβολης θέασης κάκιστων ταινιών με τη Βουγιουκλάκη. Της Καρέζη τις ταινίες πάντα τις έβλεπα με πολύ λιγότερο σωματικό πόνο. Κάποιες μου άρεσαν κιόλας. Όπως και η ίδια.

Τζένη Καρέζη ο Μάνος Μίχαλος

Πριν την “απόλυτη” Άννα Βίσση, τον Σάκη και πριν το “σταρ” γίνει από όνομα καναλιού μέχρι συνθετικό στη λέξη που πορνοχαρακτηρίζει την Τζούλια Αλεξανδράτου, υπήρξε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που όντως πρέπει να ήταν (ή σίγουρα είναι με βάση αυτά που έχω δει, διαβάσει, ακούσει) η μεγαλύτερη “σταρ” του ελληνικού καλλιτεχνικού χώρου, τα τελευταία 50 χρόνια. Αν δεν ήταν αυτή, ίσως το Φίνος να μην μας έλεγε πολλά πράγματα. Αλλά, η σοβαρότητα που έχουν αποκτήσει πλέον τα Αιώνια Διλήμματα, με υποχρεώνουν να επιλέξω με καθαρό μυαλό και όχι επηρεασμένος από την αστρόσκονη που έχει αφήσει στο πέρασμά της, το πιο λαμπερό product των ελληνικών θεαμάτων.

Θα πω και θα γράψω: Τζένη Καρέζη. Και ας έχω δει λιγότερες ταινίες της. Κι ας έχει αφήσει πιο ασαφή μύθο γύρω από το όνομά της (αυτό με γοητεύει περισσότερο), ας είχε λιγότερο ενδιαφέρον -τουλάχιστον για τη δική μου gossip λογική- lovestory με τον Καζάκο (όντως το Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ θα είχε δημιουργήσει ειδική έκδοση στο OK! και το Hello! κάθε εβδομάδα), ας είναι γενικώς λιγότερο προβεβλημένη προς τη νεότερη γενιά. Και αφού το δίλημμα δεν έχει να κάνει με σεξαπίλ (άρα Λάσκαρη ή Καραγιάννη – το αφήνουμε για αργότερα), αλλά με το ποια σου έχει εντυπωθεί περισσότερο σε μυαλό και συνείδηση, η απάντηση είναι η Καρέζη.

Η Καρέζη είχε κάτι που σε αφήνε σαν άντρα μετέωρο, κάτι που δεν μπορούσες να καταλάβεις αν ήταν τεχνητό ή φυσικό. Ένα μυστήριο γύρω από δύο μάτια που ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν ήταν πιο όμορφα όταν χαμογελούσε ή όταν μελαγχολική…

Τζένη Καρέζη ο Θανάσης Κρεκούκιας

Είναι, νομίζω, απώλεια για τη νέα γενιά το γεγονός ότι δεν «γνώρισε» τη Τζένη Καρέζη ως τη μεγάλη θεατρική ηθοποιό που υπήρξε. Εντάξει, το σημερινό δε στέκει σα δίλημμα. Γιατί από τη μία έχεις ένα «γατάκι» (ή καλύτερα γατούλα) και από την άλλη έναν «γίγαντα». Η Βουγιουκλάκη μπορεί να ενσάρκωσε την ελαφρότητα του ελληνικού κινηματογράφου (και μέχρι εκεί), όμως η Καρέζη υπήρξε μια μεγάλη ντίβα. Δεν ξεπερνώ το δικό της κινηματογραφικό παρελθόν, άλλωστε έχω δει δεκάδες φορές τις ταινίες της (καθώς και της Αλίκης), όμως η μεγάλη παρακαταθήκη της ήταν (είναι) το θέατρο.

Ευτύχησα να δω τρεις – μόνο – παραστάσεις της, όμως δεν πρόκειται να ξεχάσω καμία από αυτές, όσα χρόνια και αν περάσουν. Τα «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» και «Διαμάντια και Μπλουζ» στο παλιό θεατράκι στο τέρμα της Ακαδημίας και τη «Γέρμα» του Λόρκα στο θέατρο του Λυκαβηττού. Πιστέψτε με, η μαγεία χωλαίνει σα λέξη για να περιγράψει τις ερμηνείες της, τις εκφράσεις της, τα μάτια της, αυτά τα υπέροχα μάτια πλαισιωμένα από το πιο όμορφο «ασπρόμαυρο» πορτραίτο της ελληνικής σκηνής.

Τζένη Καρέζη η Έλενα Μπουζαλά

Όταν διάβασα το δίλημμα σήμερα το πρωί (και είπα, α τι καλό, πώς το πάθανε οι onemanίτες?) ήμουν σίγουρη ότι η Τζένη Καρέζη θα βγει με τεράστια διαφορά, ακόμα και χωρίς προεκλογική εκστρατεία από τον Παπαγιαννόπουλο. Δεν συμπαθώ την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά δεν την αντιπαθώ κιόλας. Βλέπω τις ταινίες της και ίσως είμαι η πιο μεγάλη φαν του παλιού ελληνικού κινηματογράφου σε αυτή την παρέα.

Θυμάμαι πολύ έντονα την στιγμή που άκουσα στο ραδιόφωνο την είδηση του θανάτου της Τζένης Καρέζη. Δεν συνηθίζω να στεναχωριέμαι τόσο για ανθρώπους που δεν είναι συγγενείς μου, αλλά λυπήθηκα που δεν αξιώθηκα πριν πεθάνει να τη δω στο θέατρο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο όμορφη, φινετσάτη, ξεχωριστή, γλυκιά ντίβα, απόλυτη γυναίκα ελληνίδα ηθοποιός. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε άντρας που μπόρεσε να της αντισταθεί.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ΜΕ 90,9%

Η μελαχρινή νίκησε την ξανθιά και η Τζένη την Αλίκη. Ο Μάκης Δελαπόρτας και ο Τάκης Ζαχαράτος θα πρέπει να είναι δυσαρεστημένοι με το αποτέλεσμα αλλά ο λαός μίλησε. Πανηγυρικά πρώτη η Τζένη “ο παππάς ήτανε γκάνγκστερ” Καρέζη. Συμφωνείς με την απόφασή μας;