Ωδή στο Ξύλινο (ποδοσφαιράκι)

“Τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι γυναίκες, είναι αυτά που δεν έκανες μικρός. Τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι γυναίκες, είναι τα παιχνίδια που δεν έπαιξες μικρός.” Μμμ… Καλύτερα.

Πάμε ξανά. “Τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι γυναίκες, είναι το ξύλινο ποδοσφαιράκι που δεν έπαιξες μικρός, γιατί ήσουν κοντός, μικροέδειχνες, μόγγολο, θύμα bullying και φύτουλας,” σκέφτηκε και έβαλε το ευρώ στη σχισμή.

Μετά τράβηξε δυνατά το μοχλό να πέσουν οι μπάλες και φώναξε “τώρα θα δείτε καρ@##4δες.”

Μετά ξύπνησε.

Τα πρώτα χρόνια

Η δική μου ιστορία με το ξύλινο ποδοσφαιράκι έχει ομοιότητες και διαφορές από τον nerd που παίρνει την εκδίκηση του σε μεγάλη ηλικία.

Βλέπεις σαν γιος στρατιωτικού έμαθα πρώτα πως παίζεται το έξι-άσσο πρώτη ζαριά στις πόρτες και μετά αριθμητική. Πρώτα έμαθα τους άθλους του Ταρατατά στους λόχους και μετά τους άθλους του Ηρακλή.

Ήμουν ο μικροκαμωμένος φύτουλας αλλά είχα καλή εκπαίδευση. Θυμάμαι να χαζεύω τους στρατιώτες να παίζουν μανία ξύλινο ποδοσφαιράκι, εγώ να μη φτάνω, να μου έρχονται τα κοκορέτσια στο λαιμό, να με βγάζουν έξω για να μη χτυπήσω.

Και ξέρεις τι τραύμα είναι να θες αλλά να μη μπορείς;

Κάπως έτσι το Ξύλινο άνοιξε τη λίστα που αργότερα προστέθηκαν το Shinobi, το μπιλιάρδο και το μπάσκετ. Το τσίμπημα στην καρδιά όμως, το νιώθω μόνο γι’ αυτό.

Το Shinobi και τα άλλα

Ο αδερφός μου ήταν ο πρωταθλητής Ορεστιάδας στο Shinobi. Επαγωγικά να το πάρεις, ο ιδιοκτήτης του ουφάδικου ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Η συμπλεγματική Ελληνική πραγματικότητα απαγόρευσε στα παιδιά της να ανδρωθούν με ηλεκτρονικά παιχνίδια, ουφάδικα στήνονταν στις αποθήκες των μαγαζιών, έμπαινες, κοιτούσες αριστερά δεξιά συνωμοτικά, έκλεινες το μάτι στον ιδιοκτήτη και αυτός σε πήγαινε στα ενδότερα.

Τέλος πάντων, να μην πλατιάζω, ο αδερφός μου είχε πάρει μπόι νωρίς, εγώ μόνο έβλεπα. Το Shinobi ήταν και αυτό στα απωθημένα. Ο λόγος που βγήκε από τη λίστα ήταν τα retro flash games. Το έβγαλα το άχτι μου θέλω να πω όταν μπορούσα να παίζω free στον υπολογιστή.

Το έβγαλα το άχτι μου όταν σε μεγάλες αναμετρήσεις με τον αδερφό μου στο Bubble Bubble (της ίδιας εποχής και σημασίας με Shinobi) σε υπολογιστή δέκα χρόνια μετά τον γλέντησα κανονικά.

Μπιλιάρδο; Μια από τα ίδια. Μου ζητούσαν ταυτότητα για να μπω οι μαγαζάτορες, έμενα απέξω, οι συμμαθητές μου έμπαινα έτσι και παράγγελναν μπύρες, μετά έκαναν αναλύσεις τροχιάς, μετά το έπαιζαν ιστορία. Και μετά ήρθε το πανεπιστήμιο. Όταν ξαναβρεθήκαμε μετά από ένα χρόνο δεν έβλεπαν που πάνε οι μπάλες. Μια μεγάλη μαύρη γραμμή πέρασε στην τρίτη θέση της λίστας.

Και για το μπασκετάκι δεν έχω να πω πολλά. Είναι γνωστό μπάσκετ παίζουν όσοι δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο, απλά άργησα να το καταλάβω.

Η ντρίμπλα με τον καρπό

Ας μιλήσουμε όμως για το Ξύλινο. Έχει μια διαφορετική αίγλη σαν παιχνίδι. Είναι ευγενές. Το μυστικό είναι στον καρπό. Πασάρεις με σπόντα από τη μία γραμμή στην άλλη, με το κοντρόλ σφηνώνεις τη μπάλα στα πόδια, κάνεις προσποίηση αριστερά δεξιά για να μπερδέψεις την αντίπαλη άμυνα και, πάνω στην κίνηση, εξαπολύεις μια καραβολίδα.

Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ.

Αυτή η κίνηση στον καρπό ήταν που ξεσήκωνε τα πλήθη. Αυτό που έβλεπα μικρός να κάνουν οι φαντάροι και να κερδίζουν την αποθέωση από το πλήθος των υπόλοιπων φαντάρων που βαριόντουσαν ακόμα και να παίξουν ποδοσφαιράκι.

Ήταν αυτό που δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω εγώ. Οταν μπλέκεις τα αριστερά με τα δεξιά που να συναγωνιστείς αυτούς που κάνουν την κίνηση με τον καρπό σε κλάσματα του δευτερολέπτου; Που την κάνουν και με τα δύο χέρια; 

Μια παρένθεση εδώ. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες -λες και υπάρχουν κι άλλες- λένε ότι το 99% των παιδιών της προσχολικής ηλικίας έρχεται σε επαφή πρώτα με τα αθλήματα και μετά με τα παιχνίδια που τα εξομοιώνουν.

Fast forward 10 χρόνια μετά

Το πρώτο τσίμπημα. Ο Τζόι και ο Τσάντλερ βάζουν στο σπίτι τους Ξύλινο και το έλεγαν fusbal. Αμερικάνοι, είχαν ξύλινο και το έλεγαν fusball. Ούτε table soccer, ούτε soccerinho, ούτε τίποτα.

To football λέγεται ακόμα football και παίζεται με τα χέρια.

Θες και κάτι άλλο; Επειδή την ιδέα μου την έδωσαν τα παιδιά του PR lab της Παντείου που έγραψαν το Pro ή Fifa θέλω να τους πω ότι το ξύλινο είναι το πρώτο multiplayer. Να τα λέμε αυτά. Όχι ο ένας στο καβούκι του και ο άλλος στο λαγούμι. Σε επαφή. Eye to eye. Όχι σειρές. Ομάδες από παίχτες που παίζουν συγχρόνως.

Διαφορετικά ήθη και έθιμα αν το θέλετε. Οχι νέρντουλες με πληκτρολόγια. Παλικάρια. Δικάβαλα, γήπεδο, καφενείο των φιλάθλων τις Κυριακές, “Καλλιθεάρα και ας μη γ@34σω” στους τοίχους.

Fast forward 20 χρόνια μετά

Το δεύτερο τσίμπημα. Ατελείωτες συζητήσεις σε μια συγκατοίκηση για το αν θα βάλουμε ξύλινο. Συζητήσεις επί συζητήσεων. Ποιοι με ποιους θα πάνε στις ομάδες. Τι ώρες θα παίζουμε, ποιους άλλους θα φωνάξουμε να έρχονται, πως θα σχηματιστούν οι ομάδες, καταστατικό πρωταθλήματος και τέτοια.

Μετά μάθαμε την τιμή. 600 ακατέβατα μεταχειρισμένο. Σε τρεις λέξεις είχε γκρεμιστεί το όνειρο. 600 ακατέβατα μεταχειρισμένο. Δύο τρεις αντιπρόσωποι, άντε να βρεις κανέναν σε αγγελία, δύσκολο.

Το ξύλινο ποτέ δεν μπήκε στην συγκατοίκηση της Δάφνης. Παίξαμε δύο τρεις φορές. Οκ. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν αρκούσε για να φύγει το απωθημένο. Έτσι είναι το ξύλινο. Σαν το κανονικό ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς να προπονηθείς μόνος. Δεν μπορείς να παίξεις μόνος. Πρέπει να παίξεις στην ώρα που πρέπει.

Για να θυμηθώ τον τιτανοτεράστιο Αλ Πατσίνο στο Carlito;s Way όταν ο δικηγόρος του περνάει στην πλευρά του εγκλήματος: “Είναι ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι και δεν το μαθαίνεις σε μεγάλη ηλικία.”