Ελλάς Ελλήνων προληπτικών

Οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις είναι ένα κομμάτι που όσο και αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι με τα χρόνια έχει πλέον ξεπεραστεί, η καθημερινότητά είναι εδώ για να πείσει για το αντίθετο.

Ακόμα και οι πιο λογικοί της παρέας ένα μικρό, ελάχιστο, ισχνό χούι θα το έχουν. Ένα χτύπημα ξύλου, ένα φτύσιμο κόρφου, κάτι.

Μιας και σήμερα είναι μία από τις γρουσούζικες μέρες ενός χρόνου, αποφασίσαμε να παραδεχτούμε ότι όλο και κάποιο ψήγμα πρόληψης μας έχει μείνει. Ή μπορεί και περισσότερα.

Εννοείται ότι μετά από εμάς, έρχεται η σειρά σου.

Το ποδαρικό την Πρωτοχρονιά για τον Πάνο Κοκκίνη

Δεν έχω προλήψεις, προκαταλήψεις ή οτιδήποτε σχετικό. Αν και αυτή με το τίναγμα του τραπεζομάντηλου το βράδυ, ότι δηλαδή αν το κάνεις είναι σαν να προσκαλείς τις ψυχές να φάνε, μου φαίνεται διασκεδαστική (κρίμα που δεν ισχύει και με το πέταγμα των σκουπιδιών το πρωί). Ωστόσο, την Πρωτοχρονιά, με νοιάζει ποιος θα μπει πρώτος στο σπίτι. Δεν το λέω φωναχτά, αλλά με νοιάζει. Οπότε προσέχω να είναι η κόρη μου. Ή, πριν από αυτή, η γυναίκα μου. Πάντως άνθρωπος που αγαπώ απεριόριστα. Αλλιώς, μεταξύ μας, ψιλο-αγχώνομαι.

Η συμμαθήτρια, για το Μάνο Χωριανόπουλο

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τον τζόγο και να μην έχει κάποια πρόληψη. Εγώ είχα ως κακό σημάδι το συναπάντημα με μια συμμαθήτριά μου, χρόνια αφού τελειώσαμε το σχολείο. Ας την πούμε Αφροξιλάνθη.

Όποτε συναντούσα λοιπόν την Αφροξιλάνθη, ο κουβάς ήταν βέβαιος. Ένα παράδειγμα λίγα χρόνια πριν θα σας πείσει. Έκλεινα αν δεν με απατά η μνήμη μου με το ματς Ουντινέζε-Φιορεντίνα (το είχα παίξει 2-3 γκολ), ενώ έχει προηγηθεί τυχαία συνάντηση στο σούπερ μάρκετ.

1-1 στο 89′ (σίγουρη νίκη)

1-2 στο 90” (Μικρή ανησυχία, πόσο πιθανό είναι να μπει κι άλλο;)

1-3 στο 93′ (ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΑΦΡΟΞΙΛΑΝΘΗ)

Είχα ανακαλύψει ότι η δύναμή της με έπιανε και στο πόκερ, όπου ένα “γεια” το μεσημέρι αρκούσε για να βλέπω το ζευγάρι με κυάλια όλη νύχτα. Οι φίλοι μου με κορόιδευαν και με απειλούσαν ότι θα την εντάξουν στην παρέα, αλλά βαθιά μέσα τους σκιάζονταν και οι ίδιοι από τις σκοτεινές δυνάμεις της Αφροξιλάνθης.

Μια μέρα ανακάλυψα ότι η μαγεία της ήταν απλωμένη σε όλη την οικογένεια. Περιμένοντας στη στάση για να δώσω ένα μάθημα στη σχολή, τα λεωφορεία περνούσαν γεμάτα και με έζωναν τα φίδια. Στο τρίτο, μπήκα μεσα αναρωτιώμουν αν θα δω την Αφροξιλάνθη. Δεν ήταν μέσα. Ήταν όμως ο αδερφός της, ο οποίος ήρθε και με χαιρέτησε. Αφού έφτασα στο τρένο, κάποια στιγμή λίγο πριν την Ομόνοια ακινητοποιήθηκε, λόγω τεχνικού προβλήματος.

Κάνοντας κάτι που αποφεύγω, περισσότερο και από τον Στέφανο Τριαντάφυλλο, άρχισα να τρέχω και πρόλαβα στο παρά πέντε να μπω στην αίθουσα. Αυτός ήταν και ο βαθμός που πήρα. Πέντε.

Τα γουρλίδικα μέρη να βλέπει αγώνες, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Τεράστιος υποστηρικτής των προλήψεων δεν είμαι. Σίγουρα δηλαδή δεν με λες και Γιάννη Ιωαννίδη. Τα έχω όμως κι εγώ τα γούρια μου. Στα χαρτιά ας πούμε, αν κάθομαι σε μια συγκεκριμένη θέση του τραπεζιού και κερδίσω, προφανώς και την επόμενη φορά που θα παίξω θα κάτσω εκεί.

Το μεγαλύτερο γούρι όμως το τηρώ όταν έχει να κάνει με τα αθλητικά. Παρακολουθήσαμε όλα τα παιχνίδια του Euro 2004 στο σαλόνι του κολλητού μου, στις ίδιες θέσεις, με εμένα να κρατάω συνέχεια μια μικρή ξύλινη μπάλα, την οποία κρατούσα όταν έβαλε το πρώτο γκολ με την Πορτογαλία ο Καραγκούνης. Έχω δει όλους τους πρόσφατους τελικούς Ευρωλίγκας του Ολυμπιακού στο πατρικό μου. Πέρσι βέβαια το γούρι δεν έπιασε, αλλά πέρσι ήταν μια παράξενη σεζόν, εδώ δεν έπιασε ούτε καν το ιερό γούρι της εγκυμοσύνης της Χοψονίδου. Ποιος ξέρει;

Φέτος πάλι, παρακολουθήσαμε το εντός έδρας παιχνίδι με τη Μπάγερν σπίτι και αυτό με την Άρσεναλ στην αγαπημένη μας μπυραρία. Φαντάζεσαι που είδαμε τις άλλες δυο νίκες του Ολυμπιακού.

Καταλαβαίνω ότι δεν ισχύουν αυτά, εδώ έχω γράψει ολόκληρο κείμενο κατά του ματιού, όμως πραγματικά, αφού πιάνει, γιατί να το ρισκάρουμε;

Το χέρι στο αεροπλάνο για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Δεν φοβάμαι καθόλου τα αεροπλάνα. Φοβάμαι περισσότερο τα ποδήλατα (έχω χτυπήσει άσχημα), φοβάμαι περισσότερο ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο (έχω χάσει φίλους, έχω τρακάρει και και και). Τα αεροπλάνα δεν τα φοβάμαι. Αλλά σπάζοντας το κεφάλι μου να βρω έστω κάτι στο οποίο να είμαι προληπτικός, θυμήθηκα ότι κάθε φορά που μπαίνω στο αεροπλάνο, εκεί στην σκάλα ή φυσούνα επιβίβασης, απλώνω το δεξί χέρι και αγγίζω εξωτερικά την αέναα παγωμένη επιφάνεια του αεροπλάνου. Είναι κάτι που είχα κάνει θυμάμαι μικρός την πρώτη φορά που είχα μπει σε αεροπλάνο, απλά για να δω πώς είναι αυτό το κατασκεύασμα και από τότε το κάνω κάθε μα κάθε φορά. Σχεδόν αδιάφορα όταν περπατά κάποιος δίπλα μου για να μην με περάσει για ανώμαλο, απόλυτα ιεροτελεστικά όταν είμαι μόνος. Όχι απαραίτητα σαν σημάδι καλής τύχης ή για να πάνε όλα καλά. Όλα καλά πάνε στα αεροπλάνα. Κι αν δεν πάνε, ε, εντάξει, τι να κάνουμε. Πιο πολύ σαν ψυχαναγκαστικό τικ πριν από κάθε πτήση. Ψυχαναγκασμούς όσους θέλετε παιδιά, προλήψεις δύσκολο.

Οι παλιοί γείτονες και οι παλιοί συγγενείς, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Στα χρόνια της στοιχηματικής μου μανίας, είχα τουλάχιστον δέκα ανθρώπους στους οποίους έριχνα το φταίξιμο, με τον τρόπο που το έριξε λίγο πριν ο Μάνος Χωριανόπουλος στην αθώα Αφροξυλάνθη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, διαπίστωσα ότι πολλά από αυτά τα πρόσωπα που κατακεραύνωνα όταν έχανα το στοίχημα στις καθυστερήσεις, συνέχιζαν να μου προκαλούν δυσθυμία και μικρές αναποδιές έτσι κι αλλιώς. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν είτε συγκεκριμένοι γείτονες του πατρικού μου είτε συγγενείς που βλέπω ακόμα σε περιστάσεις που αναγκαστικά θα δεις συγγενείς που είχες ξεχάσει ότι υπάρχουν. Κι εκεί ξεκινάνε, τα ‘ωχ, πώς μεγάλωσες έτσι Ηλία’ και τα ‘τι το θες το μουστάκι βρε συ’ και τα ‘τι δουλειά κάνεις, έγινες αθλητικογράφος τελικά;’ και όλα αυτά που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε κάτι κακό. Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό μυστικό που μου έχει μάθει η μητέρα των προληπτικών (δεν θα αποκαλύψω ποια είναι) και το οποίο συνδυάζεται με μια συγκεκριμένη, ‘φτηνή’ κίνηση κάθε φορά που μια ξαδέρφη της γιαγιάς εκπλήσσεται που δεν έμεινες 5 χρονών, αλλά μεγάλωσες. Έτσι κερδίζονται οι προλήψεις.

Οτιδήποτε αφορά το μπάσκετ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Από προλήψεις άλλο τίποτα… Νομίζω ότι κολλάνε σαν αυτοκόλλητο αν σχοληθείς με τον αθλητισμό. Αν παίζεις αποκτάς για παράδειγμα αγαπημένες κάλτσες (του αγώνα), κάνεις προθέρμανση με τον ίδιο τρόπο (το πρώτο μπάσιμο με το χέρι πίσω από τη μπάλα),γενικότερα ακολουθείς το ίδιο τελετουργικό ακόμη και στο πως εκτελείς βολές. Είναι κάπως ψυχαναγκαστικό, αλλά παράλληλα αποτελεί και το αλατοπίπερι. Πλέον όταν βρίσκεσαι πίσω από τη γραμμή και όχι μέσα (όχι ότι και πριν ήμουν τόσο πολύ μέσα…), οι προλήψεις παραμένουν. Απλά αλλάζουν μορφή. Από το τη σειρά που θα κάθονται στον πάγκο, από το πότε θα πιεις την πρώτη γουλιά νερό, μέχρι το τι θα φορέσεις. Γιατί ο πρώτος κανόνας της προπονητικής είναι ότι δεν αλλάζεις ποτέ το outfit που κερδίζει.

Όχι μαχαίρι, χέρι με χέρι για τον Μάνο Μίχαλο

Είμαι προληπτικός. Χτυπάω ξύλα, δεν θέλω να βλέπω μαύρες γάτες και γενικότερα είμαι από αυτούς τους περίεργους τύπους. Όταν έπαιζα μπάσκετ, έβαζα με συγκεκριμένο τρόπο και σειρά την εμφάνιση και γενικώς ακολουθούσα εθιμοτυπικά μια διαδικασία. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι αυτό δεν λέγεται πρόληψη, αλλά ψυχαναγκασμός. Με τον καιρό βελτιώθηκα, αλλά δεν έχω σταματήσει να αποφεύγω να παίρνω μαχαίρι από το χέρι άλλου γιατί είναι τσακωμός. Ο Τριαντάφυλλος με έχει κοιτάξει 100 φορές με περιέργεια όταν του το έχω κάνει, ενώ η γυναίκα μου κάθε φορά μου λέει “ναι, αυτό περιμένουμε για να τσακωθούμε”. Δεν ξέρω αν οι τσακωμοί στη ζωή μου είναι συνέπεια ενός μαχαιριού που δεν πρόλαβα να αποφύγω, αλλά ακόμα και αν είναι συνέπεια του χαρακτήρα μου που ενίοτε τσακώνεται για να κάνει restart και να αρχίσει πάλι, άδειος, από την αρχή, όμως κάνω ό,τι μπορώ για να τους αποφεύγω. Λες και είναι μαχαίρι.

Τα ρούχα των εξετάσεων για την Έρρικα Ρούσσου

Έχω φτύσει τον κόρφο μου, έχω κουνηθεί από τη θέση μου, έχω χτυπήσει ξύλο. Παλαιότερα έπιανα και κάτι από ασήμι όταν έβλεπα μαύρη γάτα. Τώρα πια το έχω σταματήσει γιατί δεν βλέπω συχνά. Και ναι πράγματι, είναι όντως ύποπτο αυτό το τελευταίο. Σε ανύποπτο χρόνο επειδή κάτι άσχημο μπορεί να ακούσω ή να δω, μπορεί να με δεις να κάνω κάποια από τις κινήσεις που προανέφερα. Όχι και τις τρεις μαζί. Κάθε φορά που το σκέφτομαι λογικά και ψύχραιμα, ξέρω ότι όλο αυτό που κάνω είναι σούπερ βλακεία, κάθε φορά λέω ότι θα το σταματήσω και με μία κάποια περηφάνια μπορώ να παραδεχτώ ότι το όλο κόνσεπτ το έχω μειώσει αισθητά. Εκείνο που δεν διανοούμαι να μπω στη διαδικασία να προσπαθήσω να αλλάξω είναι τα ρούχα που φοράω κάθε φορά που δίνω οποιουδήποτε είδους εξέταση. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι θα δώσω μάθημα χωρίς να φοράω ένα συγκεκριμένο τζην και μία συγκεκριμένη μπλούζα. Για να σου δώσω να καταλάβεις επειδή η μπλούζα είναι λεπτή, αν το μάθημα πέφτει χειμώνα, την επομένη αυτού είμαι κρεβατωμένη.

Ναι, το λες και ψυχαναγκασμό, αλλά να σου πω κάτι; Αφού μου φτιάχνει την ψυχολογία και μου δημιουργεί την αίσθηση ότι σε αυτή τη μάχη δεν είμαι μόνη, σκασίλα μου. Θα τα φοράω μέχρι να λιώσουν.

Ο καθηγητής των θρησκευτικών στο Γυμνάσιο, για τον Χρήστο Δεμέτη

Γενικά δεν είμαι προληπτικός. Μου αρέσουν οι μαύρες γάτες, περνάω κάτω από σκάλες και ζω ακόμα, βλέπω παπάδες στον δρόμο και δεν ξύνομαι εκεί που δεν πιάνει μπογιά, δεν τα πάω καλά με τους παπάδες δηλαδή αλλά δεν έχω πάθει και κάτι όταν τους έχω συναντήσει στο ξεκάρφωτο. Οι προλήψεις είναι για εκείνους που ψάχνουν για δικαιολογίες, έτσι μου αρέσει να λέω. Και γενικά δεν ψάχνω για δικαιολογίες για τίποτα. Τέλος πάντων. Υπήρξα για μια περίοδο προληπτικός. Στα χρόνια του Γυμνασίου. Με τον καθηγητή των θρησκευτικών μου. Καλά να είναι ο άνθρωπος, δεν έχω τίποτα προσωπικό. Ωστόσο η μορφή του μου θύμιζε τον Νοσφεράτου και όποτε είχαμε μάθημα η μέρα πήγαινε κατά Διαόλου. Ψηλός, φαλακρός, αλμπίνος δηλαδή, λιγνός με στεντόρεια φωνή, χλωμός, κοκκίνιζε μόνο όταν εκνευριζόταν και φώναζε το θρυλικό “γαμώ τον αντίθεο μου”. Ναι, το έλεγε. Μορφή. Οπότε που λες, τω καιρώ εκείνω μου έβγαζε μια ενέργεια απόκοσμη, όχι κατανυκτική, και δεν σταύρωνα βαθμό σε τεστ για τεστ όταν έπεφτε πάνω σε μέρα που το μενού είχε θρησκευτικά. Μετά από χρόνια αγάπησα τον Νοσφεράτου και κάπως έτσι ξόρκισα και αυτή την πρόληψη. Φτου σκόρδα. Κατά τα λοιπά, σε αντίθεση με τον Αμπατζή, πιστεύω στο μάτι ως αρνητική ενέργεια και μόνο. Αν θεωρείται και αυτό πρόληψη, count it in.

Κούρεμα, ξύρισμα, νύχια για τον Θέμη Καίσαρη

Ναι, είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα σε ψυχαναγκασμούς και προλήψεις. Δεν ξέρω που ανήκει πχ η τάση που έχω να πηγαίνω σπίτι μου ακολουθώντας την ίδια διαδρομή ή το γεγονός πως όταν πηγαίνω στα Κύθηρα σταματάω πάντα στο ίδιο σημείο της διαδρομής προς τη Νεάπολη. Η λίστα από τέτοια δεν τελειώνει. Βασική πρόληψη είναι ο κανόνας που λέει δεν κουρεύεσαι, δεν ξυρίζεσαι και δεν κόβεις τα νύχια σου “τη σημαντική μέρα”. Το κάνεις την παραμονή, τις προηγούμενες μέρες, ποτέ αυθημερόν. Μου έμεινε από τότε που έκοψα τα πλούσια μαλλιά μου μια Πέμπτη στα 18 και το βράδυ έκανα τη χειρότερη εμφάνιση μου σε γήπεδο μπάσκετ.

Εκεί που έχω πραγματικό θέμα είναι με ατάκες άλλων και συγκεκριμένα αυτές που προεξοφλούν την επιτυχία.

“Με ποιον παίζετε αύριο; Ε, θα κερδίσετε εύκολα”. Δεν θέλω να μου πεις πως θα κερδίσουμε εύκολα, σε θεωρώ χαζό που το βλέπεις έτσι και κράτα τη χαζομάρα για σένα. Είναι σαν βρίσκεσαι σε heads up στο πόκερ και να χάνεις μόνο αν στο river εμφανιστεί ένας απ’τους δύο βαλέδες που έχουν μείνει στην τράπουλα.

Υπάρχει πάντα ένας που πριν ανοίξει το φύλλο θα πει “ε, τελείωσε”.

Ρε φίλε, ο βαλέδες θα έβγαινε ούτως ή άλλως, θα έχανα, είμαι άτυχος. Εσύ γιατί πετάγεσαι σαν μαλάκας;