Μ’ αυτήν την ταινία με πήρε ο ύπνος στο σινεμά

Κάθε φορά που η Έρρικα βγάζει τα ακουστικά της τον τελευταίο μήνα με το γυάλισμα του ‘θέλω να πω εξυπνάδα’ στο μάτι, προτείνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Με παράπονο. Και λίγη γκρίνια. Γιατί είναι η Έρρικα. “Πότε θα γράψουμε επιτέλους για την ταινία με την οποία κοιμηθήκαμε στο σινεμά;”.

Πεπεισμένοι ότι η παρέα της Έρρικας δεν περνάει καλά μαζί της στις εξορμήσεις στα θερινά σινεμά, δεχτήκαμε να στήσουμε αυτό το κοινό θέμα και να βάλουμε και εσάς στο παιχνίδι. Πότε κοιμηθήκατε στο σινεμά; Και γιατί πιστεύετε ότι σας συνέβη αυτό;

Εμείς απαντήσαμε.

Στο ‘Μάτριξ το 2’ (νομίζει) ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το αν θα σε πάρει ο ύπνος στο σινεμά δεν έχει να κάνει τόσο με την ταινία, όσο με το πόσο κουρασμένος είσαι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πάντως ότι με είχε πάρει ο ύπνος στο Matrix το 2. Ή το 3. Ίσως να θυμόμουν αν δεν με είχε πάρει ο ύπνος. Ήταν αυτό που είχε δύο τύπους άσπρους με μακριά μαλλιά, δίδυμους; Ε κάπου εκεί που έσκασαν μύτη αυτή θυμάμαι τον πήρα λίγο. Βέβαια, θα πρέπει να παραδεχτούμε όλοι ότι η σχέση του πρώτου Matrix με τα άλλα δύο είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. Όπου μέρα ίσον καλοκαίρι διακοπές παραλία όλη μέρα και νύχτα να πάσχεις από γαστρεντερίτιδα και να μην μπορείς ούτε να κοιμηθείς, ούτε να κρατήσεις τα μέσα σου… ε… χμ… μέσα σου.

Αυτή, πάντως, δεν ήταν η μοναδική φορά που κοιμήθηκα στην καρέκλα του σινεμά. Θυμάμαι παλαιότερα ξεκινούσαμε να πάμε σινεμά από τη Γλυφάδα στο Village Park στο Ρέντη μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι επειδή μπορούσαμε. Και επειδή ήταν Τρίτη ξερωγω. Τώρα πολλές φορές ακούς “11.00; Δεν είναι αργά”; Και σε πιάνει μια κάποια θλίψις.

Σε καμία, ο Αντώνης Τζαβάρας

Μέχρι πρόσφατα, τους ανθρώπους που κοιμούνται στο σινεμά τους είχα στο μυαλό μου σαν τους ανθρώπους που ζητάνε φιλέτο κοτόπουλο σε χασαποταβέρνα ή σαν αυτούς που πάνε στο ‘Σταυρό του Νότου’ για να πουν τα νέα τους ή για να τσακωθούν με την γκόμενά τους. Κάποτε δεν πίστευα ότι υπάρχουν, μετά τους είδα να κοιμούνται / παραγγέλνουν / πλακώνονται μπροστά στα μάτια μου, οπότε η updated θέση μου απέναντί τους είναι ότι θα προτιμούσα να τα κάνουν όλα αυτά εκτός της δικής μου οπτικής και ακουστικής εμβέλειας.

Για να μη βγω εντελώς εκτός θέματος: δεν έχω κοιμηθεί ποτέ στο σινεμά. Αναγνωρίζω ότι τώρα είναι λίγο πιο εύκολο να το πάθεις, γιατί τα σινεμά έχουν πολυθρονίτσες και άπλα, ενώ κάποτε είχαν κάτι άβολα καθίσματα σαν αυτά στις στάσεις του ΚΤΕΛ. Παραδέχομαι, επίσης, ότι οι άνθρωποι που κοιμούνται στις ταινίες είναι λιγότερο ενοχλητικοί απ’ αυτούς που μιλάνε στις ταινίες.

Στο ‘Κορίτσι με το Τατουάζ’ ΔΕΝ κοιμήθηκε ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Θα απαντήσω σε μια άλλη ερώτηση αλλά πρώτα θα εξηγήσω γιατί. Η ίδια η ταινία σπανίως έχει να κάνει με το αν κοιμάσαι όταν τη βλέπεις. Αυτό έχει συνήθως να κάνει με τη δική σου διάθεση και το πόσο κουρασμένος είσαι. Ας πούμε για παράδειγμα πως όταν παρακολουθούμε ένα Φεστιβάλ και βλέπουμε 5-6 ταινίες τη μέρα ξεκινώντας από τις 8 το πρωί και φτάνοντας ως τις 12 το βράδυ, αχμ, πώς να το θέσω κομψά, ας πούμε απλά πως δεν φταίνε οι σκηνοθέτες για αυτό που θα συμβεί σε όλους αναπόφευκτα κάποια στιγμή. Οπότε θα αντιστρέψω το θέμα και θα απαντήσω σε μια άλλη ερώτηση, γιατί το ανάποδο ΕΙΝΑΙ καθαρά θέμα του πόσο σε κρατάει η ταινία: Όταν είσαι πάρα πολύ κουρασμένος και καταφέρεις να μείνεις ξύπνιος, τότε αυτό το χρεώνεται η ταινία, ευχαριστούμεπαραπολύ. Και σε αυτό επάνω το ζήτημα, δε θα ξεχάσω ποτέ πως έχοντας μόλις ολοκληρώσει υπερατλαντική πτήση σχεδόν μιας μέρας (μαζί με την ανταπόκριση) και φτάνοντας στη Νέα Υόρκη σκοτεινό απόγευμα, αποφασίσαμε για κάποιο λόγο να πάμε επί τόπου σινεμά επειδή προφανώς είμαστε βλαμμένοι, και είδαμε το ‘Κορίτσι με το Τατουάζ’ του Φίντσερ που μόλις είχε βγει εκεί.

Ήμασταν τρεις. Ο ένας κοιμήθηκε στο εικοσάλεπτο. Αλλά εγώ κι ο αδερφός μου, στρατιώτες, άγρυπνοι φρουροί, είδαμε το έγκλημα ως το τέλος δίχως να κλείσει μάτι. Ταινιάρα. Χέι, εσείς οι ‘καλύτερο το Σουηδικό’: μέχρι να μείνετε ξύπνιοι για μιάμιση μέρα, να ταξιδέψετε σε άλλη ήπειρο, και μετά να καταφέρετε να δείτε το σουηδικό χωρίς να σας πάρει ο ύπνος, κερδίζω. Ο Φίντσερ δηλαδή, εγώ ένας ταπεινός πιστός είμαι.

Στο ‘Καληνύχτα και Καλή Τύχη’, η Έρρικα Ρούσσου

Ναι, και εγώ το έχω σκεφτεί ότι μπορεί να πρόκειται για μία ωραιότατη αυθυποβολή ένεκα τίτλου. Από την άλλη, μιας και τώρα που γράφω δεν έχω ντιβάνι πρόχειρο να ξαπλωθώ, λέω να μην εμβαθύνω τόσο πολύ. Η ουσία είναι μία: Έφυγα από το σινεμά με την εντύπωση ότι έδινα πανελλήνιες, συγκεκριμένα εξεταζόμουν στο μάθημα της χημείας και ο Τζωρτζ Κλούνεϊ ήταν επιτηρητής μου. Μετά λέει, όταν βγήκα μου είπε να πάμε και για καφέ. Εντάξει όχι, αλλά, στο όνειρό μου βρισκόμαστε δείξτε λίγη επιείκεια. Ευχαριστώ.

Στο ‘Dark Shadows’ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Σε κάποιες αίθουσες στο Metro Mall του Αγίου Δημητρίου (μπορεί και σε όλες τώρα που το σκέφτομαι), τα καθίσματα σχηματίζουν κάτι σαν λόφο. Οι αίθουσες είναι σαν αμφιθέατρα τέλος πάντων. Μέχρι λίγο μετά την πρεμιέρα του Dark Shadows που είναι λες και σκηνοθέτησε κάποιος στόκερ του Tim Burton, έμενα απέναντι από το Metro Mall και επειδή το ζούσα σαν μεγάλος ροκ σταρ, πηγαίναμε συχνά με το κορίτσι μου (που ήταν όντως πανκ ροκ σταρ τότε) στις μεταμεσονύκτιες προβολές.

Εκείνη τη χρονιά πρέπει να με πήρε ο ύπνος στο σινεμά περισσότερες φορές απ’ όσες κατάφερα να δω μια ταινία ολόκληρη. Ειδικά στο Dark Shadows όμως, το σαλάκι έτρεξε από το πρώτο δεκάλεπτο στον διάδρομο δίπλα. Έτσι κρεμασμένος όπως κοιμόμουν, μια κυρία από τις απέναντι θέσεις ανησύχησε και πετάχτηκε για να με ανασηκώσει. Άνοιξα ξαφνικά τα μάτια, είπα ευχαριστώ και γύρισα στην οθόνη. Για λίγο, μέχρι να φύγουν οι ντροπές, έλεγα από μέσα μου “κράτα άλλο λίγο, κράτα άλλο λίγο”, αλλά δεν κράταγα και τσουπ, κρεμιόμουν πάλι στον διάδρομο. Χωρίσαμε αρκετό καιρό με τη φίλη μου και όχι εξαιτίας των επιδόσεών μου στα μούλτιπλεξ. Τα ρεζιλίκια μου στο Metro Mall τα άντεξε με αυταπάρνηση.

Στον πρώτο Άρχοντα ο Θοδωρής Κουνάδης

Μου αρέσουν οι προβολές αργά το βράδυ γιατί μπορούν να καταλήξουν στον πιο υπέροχο ύπνο. Ειδικά αν το κάθισμα είναι από αυτά τα μαλακά που βουλιάζεις χωρίς αύριο. Ομολογώ, ότι πέρα από τον πρώτο Χάρι Πότερ, τα υπόλοιπα 2-3 που είδα σε σινεμά, τα ολοκλήρωσε για μένα ο Μορφέας. Αλλά το αποκορύφωμά μου ήταν ο πρώτος Άρχοντας των Δακτυλιδιών. Τότε δεν υπήρχαν social media για να γίνει ο χαμός με την έλευσή της. Ο νυν κουμπάρος μου με παρότρυνε να πάμε, αλλά η κούραση εκείνης της ημέρας με λύγισε. Όταν με ξύπνησε στο φινάλε και τον ρώτησα “τελείωσε;”, τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει: “Όχι ρε, θα έρθουμε και του χρόνου. Τριλογία είναι”. Πήγα και του χρόνου, αλλά δεν κοιμήθηκα. Είχα δει 5-6 φορές το πρώτο στο σπίτι, ζητώντας “συγνώμη” από τον Τόλκιν.

Στo ‘Chicago’ ο Γιώργος Μυλωνάς

Κανείς δεν ευθύνεται για τις αλλεργίες του. Μπορεί να γεννήθηκες χωρίς να έχεις καμία, αλλά μπορεί και να γεννήθηκες έχοντας αλλεργία στα καρύδια. Δεν φταίνε ούτε τα καρύδια, ούτε εσύ. Απλώς έτυχε. Μία τέτοια αλλεργία έχω με τα μιούζικαλ. Δεν είδα το ‘West Side Story’ στα πέντε μου και έβγαλα φλύκταινες, ούτε το ‘Grease’ και έκλεισαν τα μάτια μου από το πρήξιμο. Απλώς, είμαι σίγουρος ότι αν είχα δει κάποιο από τα δύο, θα είχα κάποιο από τα αντίστοιχα συμπτώματα.

Έχοντας φτάσει πλέον 20 και μην έχοντας δει μιούζικαλ στη ζωή μου αποφάσισα να το προσπαθήσω, μήπως κι η ‘αλλεργία’ μου είχε ατροφήσει. Αφορμή ήταν το ‘Chicago’. Η Ρενέ Ζελβέγκερ και η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς αποτελούσαν εφηβικούς μου έρωτες, οπότε δεν δυσκολεύτηκα να αποδεχθώ την πρόταση μιας φίλης να δούμε μαζί την ταινία, διατηρώντας φοβίες για τις πιθανές παρενέργειες του μιούζικαλ στο σώμα μου. Θα ήθελα πολύ να πάρω fenistil και αμμωνία για να μπω στην αίθουσα, αλλά φοβήθηκα την κοινωνική κατακραυγή. Η ταινία ξεκίνησε και αφού όλα τα όργανα του σώματός μου λειτουργούσαν φυσιολογικά αποφάσισα να αφεθώ στην πλοκή. Εγώ αφηνόμουν, αλλά η πλοκή δεν με έπαιρνε. Λέω, “μάλλον κάτι δεν κάνω σωστά”. Αφέθηκα ξανά, με περισσότερη προσοχή αυτή τη φορά, αλλά η πλοκή ήταν ακατάδεκτη. Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί κάποιοι άνθρωποι αυτό που θα μπορούσαν απλά να πουν, έπρεπε να το χορέψουν και να το τραγουδήσουν. Δεν τσαντίστηκα. Είχα απλώς βαρεθεί και ήθελα να φύγω.

Γύρισα στη φίλη μου, μήπως έβρισκα παρηγοριά, αλλά εκείνη είχε απορροφηθεί. Κάθισα βαθιά στη θέση μου και έκλεισα τα μάτια. Με πήρε ένας ύπνος γλυκός. Σαν να μου είχε κάνει κάποιος ένεση με fenistil.

Με καμία, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Πραγματικά δεν έχει τύχει ποτέ να κοιμηθώ με ταινία, αν και πολύ θα το ήθελα με ορισμένες. Μάλλον επειδή δεν έχει τύχει ποτέ να πάω ρετάλι στο σινεμά κι έχω και μία ευαισθησία με τους ήχους. Η μόνη περίσταση που παραλίγο να τον γλυκοπάρω, ήταν στο εξαιρετικό ‘Mr. Turner’ με τον επίσης εξαιρετικό Timothy Spall, που για καλή μου τύχη μούγκριζε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και δε με άφησε να πέσω στα χέρια του Μορφέα. Οι ήχοι που λέγαμε.

Στην ‘Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον’ ο Γρηγόρης Μπάτης

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική στιγμή. Ο Στέφανος (ο Τριαντάφυλλος) είπε επιτέλους κάτι σωστό μέσα στο 2016. Πράγματι, τις περισσότερες φορές αν θα σε πάρει αγκαλιά ο Μορφέας δεν οφείλεται αποκλειστικά στη ταινία, αλλά και στην κατάσταση που βρίσκεσαι. Προφανώς και δεν θα δεις τον Νονό και θα σε πάρει ο ύπνος (εκτός αν είσαι ‘ανώμαλος’), αλλά μια πιο ‘κανονική’ και όχι τόσο μοναδική ταινία, σίγουρα μπορεί να διακοπεί λόγω ντάγκλας.

Κάπως έτσι, ένα φθινοπωρινό βραδάκι λίγες ώρες αφότου είχα φτάσει στην Θεσσαλονίκη, πήγα σ’ ένα σινεμά με ιδανική θερμοκρασία (aka ζεστούλα) και βολικές καρέκλες (απ’ αυτές που χύνεσαι γλυκά). Αντάμα με μια ωραία δεσποσύνη, ξεκινήσαμε να βλέπουμε ‘Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον’. Αρκετά περίεργη ιστορία, με μια δόση/στρώση ρομαντισμού και πολλές ώρες προβολής. Φίλε μου και φίλη μου, πραγματικά πολλές ώρες. Οι περισσότερες εξ’ αυτών πέρασαν μέσα στο παχύ σκοτάδι του ύπνου, αλλά με αγωνιώδη ξεσπάσματα/ξυπνήματα, για να μην με καταλάβουν ότι αποκοιμήθηκα. Κι όσο ξυπνούσα κι έβλεπα τον πρωταγωνιστή να περνά ο χρόνος και να μικραίνει, τόσο υπερασπιζόμουν το δικαίωμα στον ελεύθερο και γλυκό ύπνο.

Πραγματικά, δεν θυμάμαι να έχω κοιμηθεί ξανά σε σινεμά. Να με συγχωρείς ρε Μπέντζαμιν.

Στο ‘Road to Perdition’ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Συμφωνώ απόλυτα ότι για να σε πάρει ο ύπνος στο σινεμά, δεν φταίει η ταινία αλλά η δική σου νύστα/κούραση. Όταν αποφασίσαμε με την παρέα μου να πάμε να δούμε λοιπόν το Road to Perdition, Παρασκευή βράδυ, σε νυχτερινή προβολή, ενώ το πρωί είχαμε ξυπνήσει απ΄ τις 7 λόγω σχολείου, ήταν σαν να προδιαγράφω τη μοίρα μου. Το πάλεψα πάντως. Έπινα νερό κάθε τόσο, κουνιόμουν, μιλούσα στον διπλανό μου. Κανά μισάωρο μετά, παραδόθηκα. Έκλεισα τα μάτια, κι όπως θα έλεγε κι ο Joey, ”I’m not even sorry”. Το αστείο είναι ότι ξύπνησα στη σκηνή του φινάλε, κι έτσι έφαγα και spoiler σε περίπτωση που ήθελα να το ξαναδώ. Εκείνο το βράδυ πάντως, αποφάσισα να μην ξαναπάω σινεμά όταν είμαι κουρασμένος. Κάποια άλλη στιγμή, θα σας μιλήσω και για το βράδυ που αποφάσισα να μην ξαναπάω σινεμά, χωρίς να έχω πάει πρώτα τουαλέτα #teaser