Η ελληνική πρωτιά στο free running είναι απλά το κερασάκι

Λίγη ώρα πριν δύσει ο ήλιος απέναντι στο Φυροστεφάνι – στην ουσία λίγη ώρα πριν δεις εκατοντάδες τουρίστες να σκαρφαλώνουν στην Καλντέρα για μια φωτογραφία στο ηλιοβασίλεμα – ο Δημήτρης “DK” Κυρσανίδης, ο 19χρονος Θεσσαλονικιός σήκωνε ψηλά το βραβείο της πρώτης θέσης στο Red Bull Art of Motion 2014. Κι η έκρηξη εθνικής υπερηφάνειας ήταν τουλάχιστον αναμενόμενη.

Τις τελευταίες δύο ημέρες είδα κόσμο που δεν ήξερε καν την ύπαρξη του αθλήματος να μιλά για αυτό. Είδα συνεντεύξεις του Δημήτρη σε παραδοσιακά μέσα και την σχετική αμηχανία του στο να εξηγήσει στον κόσμο τι είναι αυτό το άθλημα και γιατί οφείλει ο κόσμος να το μάθει. Είδα κόσμο να πανηγυρίζει για τον Έλληνα που κέρδισε χωρίς καν να ζητά να μάθει λεπτομέρειες. Είδα κόσμο να ανακαλύπτει το free running.

Κι όλο αυτό μόνο θετικό θα μπορούσε να είναι. Για το ίδιο το άθλημα στην Ελλάδα, για τα παιδιά που το αγαπούν και ζητούν πρόσβαση σε γυμναστήρια και δημόσιους χώρους, για όλους εμάς που το παρακολουθούμε θαυμάζοντας ανθρώπινα όρια που δεν μπορούμε να φτάσουμε.

Η Σαντορίνη προσφέρει τη ρυμοτομία και το υπέροχο τοπίο της, οι αθλητές του free running δείχνουν στον κόσμο πού μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο σώμα και η Red Bull ενώνει όλα αυτά σε ένα event που χαρτογραφεί ακριβώς αυτό που κάνει τόσα χρόνια παγκοσμίως με τους Baumgartner, τους Fisher, τους Haidbauer, τους Schwarz και τους Κυρσανίδηδες. Να κάνει τον κόσμο να πιστεύει στο ανέφικτο, να κάνει τον κόσμο να μένει με το στόμα ανοιχτό.

Στο κείμενο αυτό θα σας πω πώς είναι μια τυπική ημέρα στην Σαντορίνη κατά τη διάρκεια του Art of Motion. Αλλά και τι είπαν οι μεγάλοι και μικροί πρωταγωνιστές του φετινού event. Για τον Κυρσανίδη, την Σαντορίνη, το free running. Για να ξεκινήσει όμως το Art of Motion σωστά χρειάζεται δύο πράγματα.

α) Μία προκλητική φωτογραφία στα social για να ζηλέψουν οι φίλοι σου

β) Ένα Red Bull για το γούρι

Ο κόσμος μαζευόταν πάρα πολύ γρήγορα στο Φυροστεφάνι, αρκετή ώρα πριν το event. Άλλοι συνωστίζονταν κοντά στο track για να δουν από κοντά κάποια κόλπα και άλλοι πιο μακριά για να έχουν καλή οπτική όλης της διαδρομής των αθλητών.

Art of Morion 2014 

Ο Δημήτρης “DK” Κυρσανίδης ήταν πλέον νικητής. Έχοντας νικήσει τους καλύτερους free runners του κόσμου. Τα ίδια άτομα που πριν ένα χρόνο μου έλεγε ότι είναι τα είδωλά του. Ο Κυρσανίδης, μία ημέρα πριν το event, έμαθε ότι είναι και επίσημα μέλος της οικογένειας της Red Bull και ο πρώτος Έλληνας free runner της εταιρείας.

Και λίγα λεπτά μετά την απονομή, ανάμεσα σε κάμερες και μικρόφωνα, έμοιαζε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη. Είχα το πεντάλεπτό μου μαζί του. Και σίγουρα ήταν ένας πολύ διαφορετικός τύπος από τον ψαρωμένο Κυρσανίδη που τερμάτισε πέρυσι έβδομος στην πρώτη του συμμετοχή στον αγώνα. “Έχεις δίκιο ότι ήμουν έτσι πέρυσι. Αλλά δεν άλλαξαν τόσα πολλά στην καθημερινότητά μου αυτό το χρόνο. Κάνω την ίδια προπόνηση που έκανα πάντα. Μου αρέσει να βελτιώνομαι μέρα με τη μέρα, να δοκιμάζω συνέχεια νέα πράγματα, να μην μένω στάσιμος“.

Σκέφτομαι τον κόσμο στην Θεσσαλονίκη να τον βλέπει να προπονείται και αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν αυτό που κάνει. Αν μοιράζονται το πάθος του. Προφανώς και όχι οι περισσότεροι. Αλλά για τον Δημήτρη έχει σημασία να έχει χώρους να προπονείται. “Προπονούμαι όπου μπορώ. Σε πάρκα, σε κτίρια. Πλέον έχουμε κι ένα γυμναστήριο στο οποίο πηγαίνουμε να δοκιμάσουμε κάποια πράγματα πριν τα κάνουμε έξω. Αγαπημένη περιοχή για προπόνηση είναι η Ηλιούπολη. Εκεί που μένω. Εκεί ξεκίνησα“.

Τον ρωτάω αν προτιμά να σχεδιάζει όλη τη διαδρομή του στον αγώνα ή αν κάνει free style από κάποιο σημείο και μετά αυτοσχεδιάζοντας την ώρα του αγώνα. Θυμάμαι άλλωστε ότι το δεύτερο run του πέρυσι ήταν κατά πολύ freestyle μιας και δεν είχε πιστέψει ότι θα περάσει στον τελικό. “Πράγματι δεν είχα σκεφτεί τον δεύτερο γύρο. Έκανα ό,τι να ‘ναι. Είναι σημαντικό να έχεις προετοιμάσει τη διαδρομή. Να μην βρεθείς μπροστά στο κενό χωρίς να έχεις σκεφτεί τι να κάνεις γιατί αν αγχωθείς θα κάνεις πράγματα που δεν πρέπει και μπορεί να χτυπήσεις“.

Του αναφέρω ότι μίλησα πριν από εκείνον με τον περυσινό νικητή Cory DeMeyers και τον περυσινό τρίτο Jesse La Flair. Και ότι και οι δύο μου είπαν για τα μεγάλα trick που προσπάθησαν να κάνουν, τα οποία δεν τους βγήκαν και τους στέρησαν κάτι παραπάνω. Και τον ρωτώ αν εκείνος πήγε για το best trick ή αν προτίμησε μια πιο safe διαδρομή. “Είχα στόχο το best trick φέτος. Και είμαι 99% σίγουρος ότι αν το έκανα θα μπορούσα να το πάρω. Αλλά δεν το επιχείρησα γιατί δεν βρήκα κάποιο μέρος και δεν το είχα προπονήσει αρκετά. Προτιμώ γενικά να είναι καθαρό το run μου, να μην πέσω, να προσέχω“.

Και οι άλλοι όμως είχαν τα καλύτερα να πουν για τον Δημήτρη. Πρώτος έσπευσε να του δώσει respect ο περυσινός νικητής. Ο οποίος φέτος ρίσκαρε για να φτάσει κορυφή αλλά δεν τα κατάφερε. “Με το σύστημα που έγινε φέτος ο αγώνας ήταν λίγο πιο δύσκολο για το δικό μου στιλ. Το να πας για τα μεγάλα trick είναι ένα ρίσκο και τελικά εκείνοι που κάνουν πιο καθαρά run συγκεντρώνουν περισσότερους βαθμούς“.

Στην ίδια λογική ήταν και ο συναθλητής του, Jesse La Flair ο οποίος δεν πέρασε στον τελικό για έναν βαθμό. “Είχα ένα γλίστρημα το οποίο μου κόστισε σίγουρα τη θέση μου στον τελικό. Αλλά πέρασα πάρα πολύ ωραία και σίγουρα θα ξανάρθω. Στη Σαντορίνη κάθε φορά που είμαι αγχωμένος με τον αγώνα και τις κινήσεις που θα κάνω, απλά κοιτάω τον ήλιο, τη θάλασσα και το ηφαίστειο και τα ξεχνάω όλα“.

Δεύτερος στο φετινό διαγωνισμό ήταν ο Pavel “Pasha” Petkuns. Ο Λετονός που πέρυσι εγκατέλειψε λίγο πριν τον αγώνα τραυματίας. “Είμαι πολύ χαρούμενος που βλέπω τον κόσμο να στηρίζει τόσο πολύ τον Δημήτρη. Το θεωρώ πολύ σημαντικό για την εξέλιξη του αθλήματος και στην Ελλάδα. Οι προσγειώσεις του ήταν τέλειες, το flow του ήταν απίθανο. Ό,τι έκανε το έκανε πολύ καλά και κέρδισε δίκαια“.

Τρίτος ο Ρώσος Alexander Baiturin ο οποίος κέρδισε και το best trick award, οπότε είχε κάθε λόγο να μην στεναχωριέται που φέτος έπεσε ένα σκαλί στο βάθρο. “Χαίρομαι πολύ που είμαι και πάλι στο βάθρο και ακόμα περισσότερο που έκανα το best trick. Ο Δημήτρης είναι πολύ καλός και έκανε το καλύτερο run. Τον φοβόμουν από την αρχή και πλέον θα τον φοβούνται όλοι“.

Τα είπα λίγο και με τον επικεφαλής των κριτών, Patrick Mowaretz, ο οποίος με το που με είδε μου είπε ότι θυμάται ότι μου είχε κάνει ένα training πέρυσι. Το θυμόταν γιατί λογικά ήμουν πάρα πολύ καλός και αδικοχαμένο ταλέντο. Αλλά προτίμησα να πούμε για τον αγώνα. “Είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος για τον διαγωνισμό. Είδαμε πολλά νέα κόλπα, πολλές νέες κινήσεις και μάλιστα σε πολύ καθαρές διαδρομές“.

Ο pro free runner και σήμα κατατεθέν της Red Bull, Jason Paul, είχε τα καλύτερα να πει για τον Κυρσανίδη. “Πέρυσι αγωνίστηκε για πρώτη φορά και δεν περίμενε καν να αγωνιστεί στον τελικό με τους αθλητές που ήταν οι ήρωές του. Στον τελικό πέρυσι δεν είχε πλάνο. Φέτος όμως είχε. Προπονήθηκε σκληρά, ταξίδεψε, προετοιμάστηκε και ήταν έτοιμος για τον αγώνα. Φέρθηκε έξυπνα σε όλο τον αγώνα, έκανε αυτά που έπρεπε και του αξίζει η πρώτη θέση“.

To free running για μένα ξεκινά και τελειώνει σε αυτό που λέει συνέχεια ο Κυρσανίδης στους δημοσιογράφους. Ότι πρέπει τα παιδιά να βγουν από το σπίτι και να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Όσο παιδικό κι αν ακούγεται αυτό, όσο κι αν θα έκανε μια μάνα να ουρλιάζει το να δει το παιδί της να βουτά από μια στέγη, το free running έδινε και θα δίνει πάντα μια αίσθηση ελευθερίας.

Μπορεί το ανθρώπινο σώμα να έχει όρια αλλά είναι τόσο εκστατικά υπέροχο το να βλέπεις ανθρώπους να τα προσεγγίζουν.