Breaking Bad, Επεισόδιο 5×01: “Live Free or Die”

Στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού θα αφιερώνουμε αυτό το χώρο κάθε βδομάδα για να μιλάμε για τα καινούρια επεισόδια της καλύτερης σειράς του καλοκαιριού. Ακολουθούν spoilers για το πρώτο επεισόδιο της 5ης και τελευταίας σεζόν.

Όλα ξεκινούν με έναν Γουώλτ καταπονημένο, ψυχικά αδειασμένο. Κάθεται σε ένα ανώνυμο diner κάπου στο πλάι ενός σκονισμένου δρόμου της ξερής, ερημικής Αμερικάνα και παίζει με το φαγητό του. Όχι ακριβώς παίζει: Δεν υπάρχει καμία χαρά, καμία απολύτως διάθεση στη διαδικασία της αναδιοργάνωσης των κομματιών μπέικον στο πιάτο ώστε να σχηματίζουν τον αριθμό 52. Οδηγούμαστε γρήγορα στην υπόθεση πως παρακολουθούμε τη μέρα των 52ων γενεθλίων του Γουώλτ.

Όταν λέμε “όλα ξεκινούν”, αυτό που στην πραγματικότητα εννοούμε είναι πως “όλα τελειώνουν”. Η σκηνή είναι ξεκάθαρα μια ματιά στο μέλλον. Είναι το τέλος της σειράς; Είναι η αρχή του τελευταίου επεισοδίου; Είναι η πρώτη από μια σειρά flash-forwards στη λογική της 2ης σεζόν με το σκορπισμένο αρκουδάκι στην πισίνα; Τι το θέλει ο Γουώλτ το αυτόματο; Σκοπεύει να αυτοκτονήσει ή απλά θεωρεί δεδομένο πως πρόκειται να πεθάνει; (Πάντα καλό σημάδι όταν κάποιος δίνει λεφτά που δεν τον υποχρεώνει κανείς να δώσει.)

Σε αυτή την εναρκτήρια/τελειωτική σκηνή, ο κύριος Γουώλτερ Γουάιτ, καθηγητής χημείας, μεγαλέμπορος ναρκωτικών, οικογενειάρχης, έχει αφήσει μαλλιά να επιστρέψουν στο κεφάλι του. Αν εμφανισιακά θυμίζει ξανά τον άνθρωπο που γνωρίσαμε στην αρχή της σειράς, εμείς οι θεατές ξέρουμε πολύ καλύτερα πως τα όσα έχουν μεσολαβήσει θα χωρίζουν για πάντα αυτούς τους δύο ανθρώπους. Στις δύο ακραίες όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Γουώλτ. Ο Χάιζενμπεργκ. Ο Κύριος Γουάιτ.

Αν και για την ώρα, στην εσωτερική χρονική διαδρομή της σειράς, απέχουμε ακόμα πάνω από ένα χρόνο από τη μέρα που θα λάβει χώρα αυτή η σκηνή (ο Γουώλτ ήταν 50 στην αρχή, ακόμα δεν έχει γίνει 51 από όσο γνωρίζουμε) είναι σαφές πως έχουμε μπει στην τελική ευθεία. Όχι επειδή έτσι προστάζει ο αριθμός του επεισοδίου ή της σεζόν, αλλά επειδή έτσι είναι. Ο Γουώλτ έχει περάσει την τελευταία γραμμή που μπορούσε να περάσει, στο τέλος της 4ης σεζόν. Δηλητηρίασε, είπε ψέμματα, δολοφόνησε. Ποτέ δεν είχε κάνει τόσα πολλά, τόσο μαζεμένα, τόσο ενεργά, τόσο… ηθελημένα.

Τώρα, δεν υπάρχει τίποτα που να τον χωρίζει από την κορυφή. Ή τον πάτο. Όπως το βλέπει κανείς. Για την ακρίβεια όμως, υπάρχει: Το λάπτοπ του Γκας, ένα τεχνικό σεναριακό εύρημα που υπάρχει απλώς για να πάρει μπροστά η σεζόν με ένα επεισόδιο-πρεμιέρα που σχεδόν προσεγγίζει τη λογική μιας heist movie: Όταν ο Χανκ προλαβαίνει να πάρει το λάπτοπ από το γραφείο του Γκας, ο Γουώλτ μαζί με τον Τζέσι και τον Μάικ σχεδιάζουν το πώς θα το καταστρέψουν από μέσα από το κτίριο όπου κρατείται.

Το σχέδιο περιλαμβάνει έναν τεράστιο μαγνήτη, τόσο ισχυρό που γέρνει ένα φορτηγό στον τοίχο. Λατρεύω το ότι ακόμα και στα βαθύτερα σκοτάδια του, το “Breaking Bad” δε χάνει την ευκαιρία να μας κάνει να γελάσουμε πλατιά.

Το σχέδιο των 3 λειτουργεί (και το ξέρουμε ότι λειτούργησε “επειδή το λέω εγώ”, όπως τονίζει αρκετά πειστικά ο Γουώλτ στον Μάικ) όχι όμως πριν οι αστυνομικοί ανακαλύψουν κάτι άλλο που προηγουμένως δεν είχαν προσέξει. Έτσι πάει, Γουώλτερ. Το φάντασμα του Γκας δεν είναι ακόμα έτοιμο να εγκαταλείψει τη σειρά.

Την ίδια ώρα, η τριανδρία εκτάκτου ανάγκης που σχηματίστηκε λόγω απόγνωσης και κοινού συμφέροντος έδωσε μπόλικες απολαυστικές στιγμές, όπως τον Μάικ, έξαλλο, να μονολογεί κάτι του στυλ “Ποια είναι η φάση με εσάς τους δύο; Για το ΘΕΟ δηλαδή.” όταν δε μπορούν να τα βρουν σε τίποτα. Μάικ, σταθερά η ήρεμη δύναμη σε μια κατάσταση όπου μια τέτοια χρειάζεται όλο και πιο πολύ. Ελπίζω να μείνει τριγύρω.

Αυτός που -αναπάντεχα- είναι ακόμα τριγύρω είναι ο Τεντ, ο οποίος αντίθετα με όσα νομίζαμε, είναι ζωντανός παρά το άγαρμπο χτύπημα που είχε φάει πέρσι. Ο Τεντ ξυπνά στο νοσοκομείο από το κώμα του, σε άθλια κατάσταση, με την Σκάιλαρ να τον κοιτάζει αβέβαιη κι εκείνη για το πώς πρέπει να κινηθεί. Να αγκαλιάσει το ρόλο της ως συνεργός του Γουώλτερ και να απειλήσει τον Τεντ; Να βάλει τον σύζυγο να καθαρίσει και να διατηρήσει (στη φαντασία της) την αθωότητά της; (Σαν μια ηχώ της Καρμέλα Σοπράνο, την οποία όλο και πιο πολύ θυμίζει.) Ο Τεντ, πιστεύοντας ακόμα πως η Σκάιλαρ ήταν πίσω από τους φουσκωτούς που πήγαν να του ορμήσουν, παίρνει την πρωτοβουλία και υπόσχεται: Δε θα μιλήσω σε κανέναν. Δε θα φύγει λέξη από το στόμα μου.

Σκάιλαρ, συγχαρητήρια. Μόλις σιώπησες τον πρώτο σου επικίνδυνο μάρτυρα.

Αλλά αυτό που έχει την περισσότερη σημασία είναι ο Γουώλτ. Με τον οποίον αρχίζει και τελειώνει το επεισόδιο (ακόμα και εξαιρώντας τη σκηνή από το μέλλον), καθώς ο Vince Gilligan μας υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει το πού στέκεται πλέον ο πάλαι ποτέ αθώος καθηγητής. Μετά το ξεπάστρεμα του Γκας, είναι ο αδιαμφισβήτητος (υποθέτω) βασιλιάς.

Τον Σολ Γκούντμαν τον κολλάει στον τοίχο γρυλίζοντας “δεν τελειώσαμε μέχρι να πω ότι τελειώσαμε”. Την Σκάιλαρ την αγκαλιάζει στο τέλος του επεισοδίου ψιθυρίζοντας “σε συγχωρώ”, αλλά τίποτα σε αυτή την επαφή δεν είναι καθησυχαστικό. Το βλέμμα της Σκάιλαρ σίγουρα δεν υπονοεί μια άνω τελεία στην ηθική απόσταση μεταξύ τους από τη στιγμή που εκείνη υποψιάζεται ότι ο αντρούλης της έπαιξε μεγάλο ρόλο στον θάνατο του Γκας. Και στην αρχή…

“I won.”

Αυτή είναι η τακτοποίηση που έχει συμβεί μες στον εγκέφαλο (του εγκλήματος), και αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεται εκεί που βρίσκεται τώρα. Επειδή, σε μια κούρσα εγωισμού και ψυχικού κενού (που γρήγορα αντικατέστησε τη φτηνή ψυχολογική δικαιολογία που ήταν η ανεύρεση πόρων για να ζήσει η οικογένειά του), ο Γουώλτ τους έχει προσπεράσει μεν όλους, αλλά αυτό εξακολουθεί να τον κάνει νικητή σε μια κούρσα εγωισμού και ψυχικού κενού. Θα τελειώσει η σειρά κι ο Γουώλτ θα βυθιστεί ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο; Θα βρει την εξιλέωση; Θα μείνει μετέωρος, για πάντα φυγάς; (Ας πάρουμε μια ελευθερία κι ας υποθέσουμε πως στην εναρκτήρια/τελική σκηνή κάποιος τον κυνηγάει.)

Το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ και πολλές σεζόν -θα έπρεπε να- είναι εμφανές πως ο Γουώλτ είναι ο κακός αυτής της ιστορίας. Στο τέλος της 4ης σεζόν, έγινε απλώς επίσημο. Στην έναρξη της 5ης, ήρθε και η διακήρυξη, δια στόματος του ιδίου: “Νίκησα”.

Κάποιος να του πει ότι η σειρά δεν τελείωσε ακόμα.