Ο αγαπημένος μας αρσιβαρίστας

Ο πρώτος γύρος του Ultrex Top Men Challenge έφτασε στο τέλος του και οι 64 κορυφαίοι αθλητές έγιναν 32, στο δρόμο προς την ανάδειξη εκείνου του ένα, του κορυφαίου δηλαδή όλων των εποχών.

Παίρνοντας μέρος στο Oneman στην ψηφοφορία συγκινηθήκαμε, νοσταλγήσαμε και θυμήθηκε ο καθένας μας τη δική του αθλητική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν από τους τεράστιους αυτούς αθλητές που λαμβάνουν μέρος στο Ultrex Top Men Challenge.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε λίγο περισσότερο στους αθλητές της άρσης βαρών, οι οποίοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι και τους δικούς μας Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2004, μας χάρισαν ανεπανάληπτες επιτυχίες, κάνοντάς μας να φωνάξουμε, να πανηγυρίσουμε και να δακρύσουμε.

Πύρρος Δήμας, Κάχι Καχιασβίλι, Λεωνίδας Σαμπάνης, Βίκτωρ Μήτρου, Λεωνίδας Κόκκας και Βαλέριος Λεωνίδης. Τα παιδιά του Χρήστου Ιακώβου, η δική μας Dream Team που κατακτούσε τα μετάλλια και έσπαγε τα ρεκόρ σαν να πρόκειται για ρουτίνα.

Οι 6 σπουδαίοι αρσιβαρίστες, κλήθηκαν να δώσουν ακόμη μια μάχη, με τη δική σου βοήθεια αυτή τη φορά, στις ‘τετ α τετ’ μονομαχίες τους με άλλους μεγάλους αθλητές της χώρας μας. Και μπορεί μόνο ο Πύρρος Δήμας να είναι αυτός που θα συνεχίσει στην επόμενη φάση, ωστόσο εμείς εδώ στο Oneman, θελήσαμε να κάνουμε τη δική μας μίνι ψηφοφορία, επιλέγοντας ο καθένας τον δικό του πιο αγαπημένο.

Απαραίτητο αυτό το ‘πιο’, αφού όλοι τους είναι αγαπημένοι μας, μετά τις τεράστιες στιγμές που μας έχουν χαρίσει.

Κάχι Καχιασβίλι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Οι αγώνες της άρσης βαρών είναι αρκετά ξεθωριασμένες σαν αναμνήσεις, έβαλα να ξαναδώ τώρα κάτι κλιπάκια και ένιωσα να ξεκλειδώθηκε κάποιο αραχνιασμένο μπαούλο κάτω από το παλιό κρεβάτι στο πατρικό μου. Ήταν όμως οι άτιμες πολύ αγωνιώδεις. Η πίεση του χρόνου για την κάθε προσπάθεια, το άγχος των 3 ‘κόκκινων’, οι συνεχείς υπολογισμοί για τα αθροιστικά του ζετέ και του αρασέ σε συνδυασμό με το ποιος ήταν ελαφρύτερος και άρα είχε την ισοβαθμία, και μέσα σε όλα αυτά οι στρατηγικές. Θυμάμαι τον Χρήστο Ιακώβου να παίζει συνεχώς τους αντιπάλους σα τη γάτα με το ποντίκι για τη σειρά και το πότε θα σηκώσει ο καθένας τα βάρη του. Ήταν μια σπουδαία εποχή για το άθλημα, ένα ειλικρινά πολύ περίεργο άθλημα ως σύλληψη αλλά και ως παρακολούθηση, που όμως άξιζε τον κόπο γιατί είχε κάτι το εγγενώς συναρπαστικό στην εξέλιξη του. Η αγωνία ήταν συνεχώς εκεί. Οι μοναδικές φορές που δε με θυμάμαι να είμαι πολύ αγχωμένος ήταν όταν ερχόταν η σειρά του Κάχι. Ήταν και στα μεγαλύτερα κιλά οπότε πάντοτε όταν φτάναμε σε αυτόν είχαν προηγηθεί θρίαμβοι, επιτυχίες, αποτυχίες, ατυχίες, χαμόγελα, δάκρυα, μεγάλες κόντρες. Όλη η γκάμα των συναισθημάτων. Ο Κάχι ερχόταν πάντα στο τέλος. Το επισφράγισμα. Δεν είχα ποτέ αγωνία ή άγχος. Έμοιαζε να μην έχει ούτε ο ίδιος. Για την ακρίβεια έμοιαζε να μην έχει κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα, κάτι που τον έκανε ακόμα πιο επιβλητικό στα μάτια μου. Αληθινά larger than οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό για το οποίο αγωνιζόταν. Ήταν όλοι τους, κι ήταν εκείνος. Μετά τους ανθρώπους, η μηχανή.

Πύρρο Δήμα ο Γιώργος Μυλωνάς

Ο Πύρρος είναι ο “Γκάλης” της άρσης βαρών. Μπορεί να μην έκανε τα παιδιά όλης της Ελλάδος να ασχολούνται με το άθλημά του, αλλά σίγουρα δίδαξε σε όλους μας τι σημαίνει “αρασέ” και τι “ζετέ”. Για τον Πύρρο έχουν γραφτεί και ειπωθεί άπειρα πράγματα. Όλα αυτά, όμως, ήταν πολύ λίγα μπροστά στο standing ovation που έγινε όταν κέρδισε το 4ο συνεχόμενο ολυμπιακό του μετάλλιο (3 χρυσά και 1 χάλκινο) στους Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Ανατριχιάστε ελεύθερα:

Πύρρο Δήμα ο Πάνος Κοκκίνης

Με την εξαίρεση του πολλά βαρύ Κάχι, στον οποίο επίσης -ως αθλητή- τρέφω εκτίμηση, δεν τους θυμάμαι τους υπόλοιπους. Κάτι που τους αδικεί παράφορα. Αλλά έτσι είναι. Θυμάμαι π.χ. ότι ο Λεωνίδης υπήρξε ψυχάρα και ο Σαμπάνης ψυχούλα, αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Ενώ ο Πύρρος είναι ανεξίτηλος. Είναι εκείνος που σηκώνει τα βάρη και χαμογελά. Είναι ο Έλληνας που ξεπερνά ότι εμπόδιο του βάζεις μπροστά. Αυτό που στα παλιά χρόνια λέγανε παλικάρι. Είναι εκείνος που στο δρόμο θα του έσφιγγα το χέρι και θα εξηγούσε με υπομονή στην κόρη μου ποιος είναι και τι μοναδικό έχει πετύχει.

Βαλέριο Λεωνίδη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Πάντα ήμουν με τα underdogs. Και σε όλη την καρριέρα του, ο αέρας του Πύρρου με ενοχλούσε λίγο, όσο κι αν έχω ξεσπάσει / φωνάξει / φουσκώσει από υπερηφάνεια με τις επιτυχίες του. Θυμάμαι όμως ακόμα σαν τώρα τη μάχη του Βαλέριου με τον Ναίμ Σουλειμάνογλου. Αυτόν τον κοντοπίθαρο γίγαντα, έναν από τους καλύτερους που έβγαλε ποτέ η άρση βαρών παγκοσμίως. Ήθελα πολύ το 1996 να τον κερδίσει ο Λεωνίδης. Και έζησα εκείνη την αναμέτρηση λες και αγωνιζόταν κάποιος κολλητός μου. Όταν ο Σουλειμάνογλου έσπασε το Παγκόσμιο Ρεκόρ, έχασα πίστη. Αλλά ο Λεωνίδης απάντησε, όχι απλά σπάζοντας το παγκόσμιο αλλά κάνοντας τη μεγαλύτερη άρση της ζωής του. Η φωνή του Ιακώβου ήταν εκεί. “Μακριά το πόδι”. Η ιστορία ήθελε τον Σουλειμάνογλου στην τρίτη του προσπάθεια να σπάει άλλο ένα παγκόσμιο και τον Λεωνίδη να μην τα καταφέρνει στη δική του. Αλλά για μένα η ιστορία είχε γραφτεί νωρίτερα. Κι αυτή η συμπαθέστατη φιγούρα του Λεωνίδη θα έμενε μια για πάντα στο μυαλό μου ως μία από τις τεράστιες του αθλητισμού.

Το ότι ο Βαλέριος έχασε στον πρώτο γύρο του Ultrex Top Men Challenge από τον Δημήτρη Σαραβάκο, ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο σε αυτή την ποδοσφαιρολάγνα χώρα. Δεν πειράζει Βαλέριε. Δεν ξέρουν.

Κάχι Καχιασβίλι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν ξέρω αν όντως είναι η καλύτερη απάντηση που έδωσε ποτέ ο Θοδωρής σε ένα κοινό θέμα, αλλά συμφωνώ και γοητεύομαι τόσο από τον τρόπο που τα είπε, που το πιθανότερο είναι να γράψω μια παράγραφο για την απάντησή του, παρά για τον τεράστιο Κάχι. Τέλος πάντων, τον Καχιασβίλι τον θυμάμαι από το 1992, αυτό το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που χάρισε στη Γεωργία είναι από τις πρώτες μου αθλητικές αναμνήσεις μαζί με τη σουρεάλ κούρσα της Βούλας Πατουλίδου. Αυτό το σαν να μην τρέχει τίποτα στιλ του, από τη μία έκανε όλο αυτό να μοιάζει ευκολότερο, από την άλλη, τι ευκολότερο άνθρωπέ μου, είσαι με τα καλά σου; Τα παγκόσμια ρεκόρ στο ζετέ και το αρασέ ακόμα αναστενάζουν. Μαζί με τον Κάχι και τον Πύρρο, τέλειωσε και η άρση βαρών.

Πύρρο Δήμα ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα έγραψε ο Θοδωρής για τον Κάχι. Άλλωστε κι εγώ στην αρχή τον Κάχι είχα επιλέξει να ψηφίσω, ακριβώς και μόνο για τη σιγουριά που σου προσέφερε πως πάντα θα έφτανε με άνεση στο μετάλλιο χωρίς να έχεις άγχος.

Μόνο που συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν είχα άγχος για τον Κάχι γιατί ένιωθα ήδη γεμάτος από τις επιτυχίες του Πύρρου. Από τα ρεκόρ του, από τις εμφατικές του νίκες, οι οποίες δεν έρχονταν με το αρχοντικό στιλ του Κάχι αλλά με μόχθο και ιδρώτα που τον έκαναν πολύ πιο γήινο στα μάτια μου.

Ο Πύρρος ήταν άλλωστε αυτός που έβαλε την άρση βαρών στο σπίτι μας, με το ανέλπιστο χρυσό στη Βαρκελώνη το 1992 και αυτός που μας έκανε να δακρύσουμε με την ανατριχιαστική αποθέωση που γνώρισε μέσα στην Αθήνα το 2004.

Όλα τα παιδιά του Ιακώβου μας έχουν δώσει πολλά και είναι μεγάλοι αθλητές. Όμως ο Πύρρος είναι το συνώνυμο της άρσης βαρών, ο αθλητής – ήρωας που δεν θα βρεις κανέναν να του προσάψει το οτιδήποτε.

Ο άνθρωπος που αν τον πετύχεις στο δρόμο θα του μιλήσεις στον ενικό και θα του χαμογελάσεις. Κι αυτό για μένα είναι ακόμη μια μεγάλη νίκη του.

Κάχι Καχιασβίλι η Έρρικα Ρούσσου

Δεν έχω υπάρξει φαν της άρσης βαρών. Για την ακρίβεια το μοναδικό πράγμα που θυμάμαι από αυτήν, είναι το ουρλιαχτό του Χρήστου Ιακώβου για το “Κάτσε κάτω από την μπάρα” που στο μυαλό μου στη λίστα με τις πιο διάσημες ατάκες σχεδόν κονταροχτυπιέται με το “Τι έγινε Κωστάκη, σε γουστάρει η χωριάτισσα”. Παρόλα αυτά, δεν θα ψηφίσω Πύρρο Δήμα. Θες επειδή ήδη έχουν γραφτεί άνωθεν μου διθύραμβοι γι αυτόν; Θες επειδή σίγουρα θα γραφτούν και κάτωθεν μου αντίστοιχο; Δεν ξέρω να σου απαντήσω ακριβώς. Ίσως ο Κάχι να κέρδισε την ψήφο μου ως η επιτομή αυτού που λέμε ο βαρέων βαρών αθλητής μας.

ΥΓ: Συμφωνώ απόλυτα με τον Πάνο Κοκκίνη στο κομμάτι των Λεωνίδη-Σαμπάνη. Αλλά ούτε εγώ θυμάμαι το γιατί.

Μπες κι εσύ στο Ultrex Top Men Challenge και βοήθησε τον αγαπημένο σου αθλητή να φτάσει μέχρι την κορυφή.