Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το Batman του Tom King, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Πέρασα χρόνια ως Marvel-ικός αγοράζοντας κουβάδες από τίτλους της εταιρείας και ακόμα κι όταν έχασα την άμεση επαφή μου με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα και κινήθηκα προς πιο ‘αγοράζω κανά κουβά από trades μία στο τόσο’ τακτικές, πάλι Marvel είχα περισσότερο στο στόχαστρο. Οπότε είναι μόνο δίκαιο που, επιτέλους, ήταν η Marvel που με έκανε πριν μερικά χρόνια να ξεκόψω τελείως τα υπερηρωικά κόμικς πνίγοντας την αγορά με σαβούρα και καταστρέφοντας τους X-Men, και είναι ακόμα πιο δίκαιο που -αυτή τη φορά- ήταν η DC που με έφερε πίσω. Η οργάνωση που έχει επιδείξει στο Rebirth line της εδώ και μερικούς μήνες είναι αξιοσημείωτη, και κάθε τίτλος που ανακαλύπτω με τραβάει και σε έναν άλλον. Το Wonder Woman του Greg Rucka (καμία έκπληξη εδώ) είναι φανταστικό ας πούμε.

Αλλά το τελευταίο με το οποίο κόλλησα ήταν το Batman του Tom King, ο οποίος έκανε ένα ντεμαράζ άψογων ιστοριών με τον Batman ρόλους-αντιπαραβολή με άλλούς χαρακτήρες του περιβάλλοντός του (το arc ‘I Am Gotham’ παραπέμπει σε μια κυνικότερη εκδοχή της Metropolis, το ‘I Am Suicide’ βλέπει τον Bruce σε ρόλο ηγέτη ομάδας τύπου Suicide Squad και το ‘I Am Bane’, well, το πιάνετε). Το ότι όλο αυτό έγινε για να φτάσουμε σε μια κορύφωση ρομάντζου με τον Batman και την Catwoman στα rooftops να ζούνε τη Μία Νύχτα τους για όσο αυτή τραβήξει… όχι, απλά μπράβο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

‘Rebirth’: Όνομα και πράγμα αναγέννηση της DC

Με το “I promise” και το ‘The Americans’, ο Γιάννης Σαμούρκας

Και μου το έλεγε πόσο καιρό αυτός ο φίλος μου. «Δες το The Americans, θα πωρωθείς». Τίιιιιποτα εγώ το ζώον. Έφτασε όμως η σωστή η ώρα (γιατί για τις σπουδαίες σειρές πολλές φορές πρέπει να είναι σωστό το timing για να τις δεις) και από τη Δευτέρα έχω ήδη μπει στη δεύτερη σεζόν, έχω ήδη μπει σε δεκάδες διλλήματα με υπέρ και κατά Ρωσίας-Αμερικής, Philip-Elizabeth, FBI-KGB, έχει ήδη δει στον ύπνο μου ότι είμαι (υπεργαμάτος) κατάσκοπος και έχω σταυροκοπηθεί που έχω 3 ακόμα ολόκληρες σεζόν να δω, χωρίς διακοπή. Απορώ όμως πως αυτή η σειρά δεν έχει πάρει ακόμα μυθικές διαστάσεις όπως το The Wire για παράδειγμα. Δεν τα συγκρίνω σε αξία, αλλά από αυτά που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια, είναι ό,τι πιο συμπαγές και καλοδουλεμένο έχει υπάρξει.

Με το ‘Norse Mythology’ του Neil Gaiman ο Γιάννης Σαχανίδης

Παρότι γνωρίζω τα βασικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας, είπα να δοκιμάσω το βιβλίο του Gaiman και πολύ καλά έκανα. 15 ιστορίες από την Άσγκαρντ και τους άλλους 8 κόσμους, δοσμένες με μπόλικο χιούμορ. Η δική μας μυθολογία είναι αρκετά βουκολική και “ελάτε να δούμε ποια πήδηξε ο Δίας σήμερα!”, αλλά η Σκανδιναβική είναι λιγάκι high fantasy. Έχει και χαζούλη Θωρ και διαβόλι Λόκι, που καταφέρνει πάντα να ξεφεύγει λίγο πριν του κόψουν το κεφάλι. Επίσης παρατήρησα πως εδώ όλο κάτι χάνουν, το μάτι τους, τα μαλλιά τους, το μαγικό σφυρί τους, δεν ξέρω τι παίζει με αυτή την ιστορία. Και έχει και Ράγκναροκ που εντάξει, είναι έπος από μόνο του. By the way, ξέρω πως το βιβλίο μεταφράζεται και στα ελληνικά, αν και δε νομίζω πως θα το έχουμε μέσα στο 2017.

Με το ‘Η ιστορία του γιου μου’ της Ναντίν Γκόρντιμερ, ο Γιώργος Μυλωνάς

(AP Photo/Guillermo Arias, File)

Νότιος Αφρική, Άπαρτχαϊντ, Ένας μαύρος Αφρικανός αγωνίζεται για τα δικαιώματά των ντόπιων. Από τη μία πλευρά, παρατηρούμε την πολιτική του δράση και την επίδρασή της στην οικογένεια του και από την άλλη τη διπλή του προσωπική ζωή, αφού διατηρεί δεσμό με μία λευκή. Ό,τι δηλαδή χειρότερο για έναν μαύρο εκείνη την εποχή. Τη σχέση του αντιλαμβάνεται ο γιος του, ο οποίος αρχίζει να τον μισεί, ενώ ταυτόχρονα του μοιάζει όλο και περισσότερο.

Αν δεν ήξερα πως ο συγγραφέας του βιβλίου είναι γένος θηλυκού, δεν θα μπορούσα να το φανταστώ, αφού η εξιστόρηση γίνεται από την οπτική γωνία του γιου με άκρως πειστικό τρόπο και αφορά κυρίως την ψυχοσύνθεση του ίδιου και του πατέρα του με την αδερφή του και την μητέρα του να περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Ο λόγος της Γκόρντιμερ είναι απλός και καθημερινός και αποτελεί απόδειξη ότι για να γράψεις λογοτεχνία δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς εξεζητημένες λέξεις και ψαγμένα στιλ. Κάτι θα ξέρει καλύτερα, αφού έχει πάρει και το Νόμπελ το 1991.

Με το ‘7 Wonders Duel’, ο Αντώνης Τζαβάρας

Δεν είναι εύκολο να βρεις καλό επιτραπέζιο για δύο άτομα. Εγώ είχα σχεδόν πειστεί ότι συλλογή μου θα κλείσει με τη φορητή έκδοση του ‘Κατάν’ και το ‘Mr. Jack’. Μέχρι που ανακάλυψα το θαυμάσιο ‘7 Wonders Duel’ και η ζωή μου ξαναγέμισε κάρτες. Μιλάμε για πολλές κάρτες, όμως. Το 7WD είναι σχεδιασμένο για δύο παίκτες, αλλά περιέχει τόσες κάρτες, καρτούλες, τάπες, σύμβολα και νομίσματα που όταν το δεις στρωμένο, νομίζεις ότι απευθύνεται σε τουλάχιστον εξαμελή παρέα. Αυτό είναι, ίσως, και το μοναδικό του ντεζαβαντάζ: θέλει κάμποσο χώρο για να στηθεί. Δεν πρόκειται να το παίξεις στο τραπεζάκι της καφετέριας του Blue Star (ειδικά αν κουνάει). Κατά τ’ άλλα, το παιχνίδι σκίζει. Είναι ανταγωνιστικό, εθιστικό και τόσο περίπλοκο που δεν θα σε αφήσεις να χάσεις το ενδιαφέρον σου σύντομα. Υπολόγισε τουλάχιστον 35 λεπτά για την κάθε παρτίδα και τουλάχιστον έναν καυγά ανά τρεις παρτίδες.

Με το ‘We Rate Dogs’, η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Το αγαπημένο μου πράγμα αυτή την εβδομάδα είναι το twitter account ”We rate dogs”, το οποίο το ανακάλυψα τυχαία όταν εμφανίστηκε αυτό το tweet στο feed μου.

Αυτό ήταν. Κόλλησα. Το έκανα αμέσως follow και ενεργοποίησα και τις ειδοποιήσεις ώστε να βλέπω αμέσως τα tweets, γιατί αποφάσισα πως αυτό θα είναι το happy place μου στο internet, όταν το feed μου γεμίζει κάφρικες, μαλακισμένες, κακίες από παπάρες, που τους χρειάζεται ένα καλό ξήλωμα στο router. (Δεν είχα σκοπό να κλείσω τόσο έξαλλη το κόλλημά μου, ας δούμε άλλο ένα tweet).

Με το ‘Confiteor’, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

To hype για τη γραφή του Ζάουμε Καμπρέ, με έκανε να αγοράσω λίγο πριν το Πάσχα το ‘Confiteor’, ελπίζοντας πώς στις Πασχαλινές διακοπές θα καταφέρω να το τελειώσω. Ο υπέροχος τρόπος γραφής και το τέχνασμα με το οποίο ξεδιπλώνει τις ιστορίες του, είναι όντως μαγικά, όμως παράλληλα είναι και απαιτητικά, αφού δεν γίνεται να διαβάσεις χωρίς συγκέντρωση. Έπρεπε να μπούμε λοιπόν στον Ιούνιο για να πάρω φόρα και τώρα που έχω φτάσει στις 400 σελίδες, είμαι στην πιο ωραία φάση ανάγνωσης ενός βιβλίου. Σε αυτή που απλά ανυπομονείς να το ξαναπιάσεις.

Με τη σελίδα στο FΒ “Η ζωή στο γραφείο”, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Είναι ΤΟΣΟ αληθοφανή τα περισσότερα από τα gifάκια της, που γελάω/ποστάρω/σχολιάζω ασύστολα. Η περιγραφή της, άλλωστε, είναι αφοπλιστικά ειλικρινής: “Για αυτούς που σιωπηλά υποφέρουν κάθε μέρα στη δουλειά τους”. Respect.

Με το ‘BLKKK SKKKN HEAD’ του Kanye West, η Ναστάζια Καπέλλα

Το άκουσα στο τρέιλερ του ‘Atomic Blonde’ -νέα action ταινία με Charlize Theron που βγαίνει το καλοκαίρι- έκανα κατευθείαν pause rewind shazam και από τότε το ακούω όλη την ώρα. Είχε μάλιστα ξαναχρησιμοποιηθεί, όπως διάβασα, και στο τρέιλερ του “Wolf of Wall Street” και στο τρέιλερ του “Neighbours 2”, αλλά και σε μια σκηνή μάχης στο περσινό “Suicide Squad”. Εγώ όμως τώρα το παρατήρησα και τώρα κόλλησα.

Mε το trailer του prequel του Χάρι Πότερ, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Δεν είχα ιδέα ότι γυρίζεται άλλη ταινία Harry Potter ώσπου έσκασε στο inbox μου ένα μήνυμα από μια φίλη με ένα trailer για το ‘Voldemort: Origins Of The Heir’. Το είδα, σκάλωσα και μετά άρχισα να κάνω ασύστολα ερωτήσεις. Τι είναι αυτό, πότε βγαίνει, πού θα το δούμε, ποιοι παίζουν. Μπορεί να ξενέρωσα αρχικά που είναι fanmade η ταινία, αλλά πραγματικά φαίνεται πολύ καλή και διηγείται το στόρι για πώς ο Tom Riddle έγινε ο Ξέρετε-Ποιος! Οι απανταχού Harry Potter fans θα την τιμήσουμε δεόντως. Πάντα τέτοια.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Βιβλιοφαγικό mashup v46: Μια ταινία για τον Βόλντεμορτ