Το ‘Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές’ είναι εκτροχιασμένη απόλαυση

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder on the Orient Express)

Σκηνοθετεί: Κένεθ Μπράνα

Παίζουν οι: Κένεθ Μπράνα, Γουίλεμ Νταφόε, Τζόνι Ντεπ, Μισέλ Φάιφερ, Πενέλοπε Κρουζ, Ντέιζι Ρίντλι

Όταν η Άγκαθα Κρίστι είδε την ομώνυμη ταινία του ‘74 από τον Σίντνι Λουμέτ, σημείωσε πως παρότι ψυχαγωγήθηκε, το μουστάκι του αγαπημένου της Ηρακλή Πουαρό δεν ήταν αρκετά εντυπωσιακό. Εάν παρακολουθούσε τον Κένεθ Μπράνα να λύνει το πιο διάσημο μυστήριό της σήμερα, απ’ αυτήν την άποψη τουλάχιστον θα έμενε παραπάνω από ικανοποιημένη. Το μουστάκι του ντετέκτιβ είναι από μόνο του επιβάτης στο τρένο. Ή σαν την υπερδύναμή του.

Στα 28 χρόνια της καριέρας του, ο Κένεθ Μπράνα έχει σκηνοθετήσει από κλασικά έργα του Σαίξπηρ όπως τον ‘Άμλετ’ και τον ‘Ερρίκο τον 5ο’, μέχρι το πρώτο ‘Θορ’ και τη ‘Σταχτοπούτα’. Εάν η ιστορία είναι κλασική με διαχρονικά ανθρώπινα πάθη στο κέντρο της, θα καταπιαστεί μαζί της όσο απλή και να είναι. Στην εκτέλεση του ‘Εγκλήματος στο Οριάν Εξπρές’ βέβαια, δεν υπήρχε τίποτα απλό. Είναι ένα πασίγνωστο μυστήριο για έναν φόνο που διαπράττεται σε ένα σταματημένο τρένο, με ένα απαστράπτον καστ που δεν αφήνει πολύ χώρο για ισορροπίες, και με μια επίλυση που πάνω-κάτω θυμούνται οι περισσότεροι.

Ο Μπράνα αποδεικνύεται τόσο σχολαστικός όσο και ο ήρωας που υποδύεται στο οπτικό μέρος του φιλμ, δεν καταφέρνει ωστόσο να αφιερώσει τον χρόνο που πρέπει στους χαρακτήρες που δεν ονομάζονται Ηρακλής Πουαρό. Έτσι η σχέση του καθένα τους με την υπόθεση παρουσιάζεται σαν μεταγενέστερη προσθήκη και όχι ως οργανικό συμπέρασμα της πλοκής. Παρ’ όλα αυτά, το ‘Έγκλημα’ είναι μια σικάτη, έξυπνη ταινία που ζει πολύ άνετα στο σύμπαν των κλασικών, οικείων επαναφηγήσεων. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Saw: Legacy

Σκηνοθέτουν: Αδελφοί Σπίριγκ

Παίζουν: Τόμπιν Μπελ, Ματ Πάσμορ, Κάλουμ Κιθ Ρένι, Κλε Μπένετ, Χάνα Έμιλι Άντερσον, Λόρα Βάντερβουρτ

To ‘Saw’ του 2004 (‘Σε Βλέπω’ στα ελληνικά) από τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Τζέιμς Γουάν, τον σκηνοθέτη που στέφθηκε τσάρος του τρόμου μέσα από τις ταινίες του franchise ‘Το Κάλεσμα’, ήταν ένα φιλμ που παρά την συλλογική απόρριψή του από τους κριτικούς λόγω του αδυσώπητου σαδισμού του, είχε να υπερηφανεύεται για ορισμένες πραγματικά σοκαριστικές ανατροπές. Είχε, επίσης, και αυτήν την αξία που αποκτούν κάποιες ιστορίες σε συγκεκριμένες περιστάσεις, όπως μια νύχτα μεταξύ φίλων αφιερωμένη σε ανατριχιαστικούς αστικούς μύθους ή στην προβολή μιας ταινίας που έβρισκε κανείς στα πίσω ράφια του βιντεοκλάμπ.

Από το 2004 μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει 13 χρόνια και 7 ταινίες – πλέον 8 με το ‘Legacy’ – και τα ομαδικά παιχνίδια που έστηνε για τα θύματά του ο κατά συρροή δολοφόνος Jigsaw έχουν εξαντληθεί. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν εξαντληθεί μετά τον θάνατό του στο ‘Saw III’. Εδώ, όμως, η παρουσία του γίνεται αισθητή από την ομάδα της αστυνομίας που εξερευνά φρέσκους φόνους στο γνωστό μοτίβο – σε κάποιες περιπτώσεις και με το ίδιο DNA – του νεκρού μακελάρη, και έτσι προκύπτει η ερώτηση των πολλών εκατομμυρίων στα ταμεία. Είναι ακόμη ζωντανός;

Στην απάντηση “δεν μας νοιάζει πια”, το ‘Legacy’ θα μπορούσε να έχει κάνει ρελάνς με ευρηματικές παγίδες, με ζωντανό ρυθμό, με ανατροπές που θα θύμιζαν τις παλιές, αν όχι καλές, τουλάχιστον εξυπνότερες μέρες. Στο παιχνίδι αυτό όμως, η λήξη θα έπρεπε να έχει σημάνει προ πολλού. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi)

Σκηνοθετεί: Τσέιντα Τορούν

Η καλύτερη ταινία της βδομάδας είναι ένα ντοκιμαντέρ για τις γάτες της Κωνσταντινούπολης, επειδή φυσικά. Κάτι παραπάνω από ένα μεγάλου μήκους βίντεο για γάτες, ακόμα κι αν δεν είναι κάθε του ιστορία ή πορτρέτο εξίσου ενδιαφέροντα, το φιλμ της Τορούν εξετάζει μια μεγάλη πόλη σε διαρκή διάλογο με τον παλλόμενο πληθυσμό της, τον ανθρώπινο μα κυρίως τον γατίσιο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια διαρκή μεταπήδηση από συνεντεύξεις κατοίκων σε σκιαγραφήσεις προφίλ διάσημων γατών της περιοχής, στην υπηρεσία μιας αναμενόμενης μα οπωσδήποτε σπιρτόζικης αφήγησης που δεν αρκείται στο να συρράψει απλώς cat videos κρυστάλλινης ανάλυσης εικόνας. Μα να ακολουθήσει έναν πληθυσμό ελεύθερο, απρόβλεπτο, ενστικτώδη, ζωντανό, σε διαρκή επικοινωνία και επαφή με το έδαφος που πατάει. Με τα 4 πόδια του. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όταν ο Μαρξ Συνάντησε τον Ένγκελς (Le Jeune Karl Marx)

Σκηνοθετεί: Ραούλ Πεκ

Κάπως απίστευτο που ο Ραούλ Πεκ ακολούθησε το ηλεκτρισμένο του ντοκιμαντέρ “I Am Not Your Negro” με αυτή εδώ την τόσο τυπική και ακαδημαϊκή βιογραφία. Ο Πεκ εξιστορεί το πώς η συνάντηση του Μαρξ με τον Ένγκελς στα μέσα του 19ου αιώνα διαμόρφωσε τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο, μα η ρητορική του προδίδεται από την απουσία δημιουργικής ορμής. Τα κουστούμια μοιάζουν κουστούμια, οι περούκες μοιάζουν περούκες, τα επικά λογύδρια μοιάζουν με κείμενα εργασίας, και τίποτα δε μοιάζει παθιασμένο, επικίνδυνο ή ζησμένο. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Παίζονται ακόμα:

Στις αίθουσες μεταγλωτισμένο και το animation ‘Μια Χαρούμενη Οικογένεια’ για μια οικογένεια τα μέλη της οποίας μεταμορφώνονται σε τέρατα από την κατάρα μιας μάγισσας. Το οποίο μας θυμίζει πως στις αίθουσες συνεχίζεται, μετά από εξαιρετικά πετυχημένο άνοιγμα (9 χιλιάδες εισιτήρια από 7 αίθουσες!), ο ‘Θάνατος του Ιερού Ελαφιού’ του Γιώργου Λάνθιμου. Συνεχίζει και αυτή τη βδομάδα να είναι η καλύτερη κινηματογραφική επιλογή.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.