Πώς είναι να είσαι σταρ του ΝΒΑ; Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς κάνει απολογισμό

Είναι πολύ απλό να ισχυριστείς ότι ένας παίκτης μπάσκετ έχει απλά να πάει 2 φορές τη μέρα στην προπόνηση. Βασικά ίσως κάποιες μέρες να ισχύει απλά αυτό. Αλλά ούτε όλες οι μέρες είναι έτσι, ούτε μπορεί να πει κανείς ότι είναι εύκολο ένας άνθρωπος που γεννήθηκε μια μικρή πόλη της Κροατίας να φτάσει να φορέσει στο χέρι του το δαχτυλίδι των Πρωταθλητών του NBA.

Στην Ελλάδα έχουμε μια ιδιαίτερη θέση στη μπασκετική μας μνήμη για τον Πέτζα. Όχι μόνο γιατί πήρε την ελληνική υπηκοότητα τα χρόνια που πέρασε στον ΠΑΟΚ, αλλά γιατί για περίπου 5 χρόνια είχαμε την τύχη να τον βλέπουμε στα ελληνικά παρκέ. Πριν φύγει για το Sacramento, την Indiana, την New Orleans, το Toronto και τέλος το Dallas.

Σε αυτή τη στήλη, το Oneman.gr θα παρουσιάζει συνεντεύξεις με άνδρες οι οποίοι κάνουν δουλειές τις οποίες λίγο ως πολύ τις ζηλεύουμε. Δουλείες που θα θέλαμε και εμείς να είμαστε σε θέση να κάνουμε. Πώς βλέπουν όμως οι ίδιοι τις δουλειές τους; Αξίζει άραγε να τους ζηλεύουμε; Τις απαντήσεις μάς τις δίνουν οι ίδιοι.

Και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πιο ιδανικό ξεκίνημα από έναν άνδρα τη δουλειά και τις επιτυχίες του οποίου ζηλεύουν πολλοί.

Από τον Νίκο Παπαϊωάννου

“Δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό μου όταν γυρνάω πίσω το χρόνο και σκέφτομαι τις σχεδόν δύο δεκαετίες μου στο επαγγελματικό μπάσκετ. Αγάπη και θυσίες. Αν δεν υπήρχε η αγάπη μου για το μπάσκετ δεν θα έφτανα ποτέ μέχρι εδώ που είμαι. Πρέπει ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις και να δοθείς ολοκληρωτικά. Βεβαίως με την αγάπη έρχονται και οι θυσίες. Θυσίασα πολλά πράγματα. Προσωπικό χρόνο, διακοπές, κλεμμένο χρόνο από την οικογένειά μου και φυσικά την υγεία μου”.

“Ο καθένας ακολουθεί διαφορετικό μονοπάτι για να φτάσει στο στόχο του. Εγώ όταν νόμιζα πως ήμουν πολύ κοντά στην κορυφή, με τους Sacramento Kings, δεν κατάφερα να την ακουμπήσω. Χρειάστηκα να περιμένω πολλά χρόνια και να πραγματοποιήσω το όνειρο της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος, με ανέλπιστο τρόπο. Πηγαίνοντας στους Mavericks Φεβρουάριο μήνα, κανείς δεν περίμενε ότι η σεζόν θα τελείωνε μ’ έναν τίτλο. Κι όμως τα καλά πράγματα έρχονται τελικά όταν δεν τα περιμένεις.”

“Κάθε πρωί που ξυπνάω οι πόνοι στο σώμα μου, μου υπενθυμίζουν το αντίτιμο που πλήρωσα για να είμαι πρωταθλητής. Όπως και οι ουλές από τις επεμβάσεις στα γόνατα και στην μέση. Ο πρωταθλητισμός είναι αδυσώπητος. Όμως κανείς δεν σε πιέζει να μπεις στο χορό και να χορέψεις. Ήταν επιλογή μου και δεν μετανιώνω”.

“Η προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες είναι επιβεβλημένη. Το κατάλαβα μετά την επέμβαση στην μέση μου το 2006. Έχασα την έκρηξή μου και τα όποια αθλητικά προσόντα είχα. Οπότε έπρεπε να προσαρμόσω το παιχνίδι μου βάσει των περιορισμών του σώματός μου και πλέον να παίζω περισσότερο με το μυαλό παρά με το κορμί. Πλέον η ουσία είχε μεγαλύτερη σημασία για μένα”.

“Στο τέλος της μέρας, όταν λειτουργείς μέσα σ’ ένα σύνολο, είτε αυτό λέγεται ομάδα ή εταιρεία ή κάπως αλλιώς, είναι αναγκαίο να βρίσκεις διαφορετικούς τρόπους για να το βοηθήσεις να πάει μπροστά. Να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνεις πράγματα που δεν σου αρέσουν. Να συμβιβαστείς με λίγα λόγια. Δεν είναι δα και τόσο κακός ένα συμβιβασμός εδώ κι εκεί. Αρκεί να γίνεται για το καλό του συνόλου”.

“Αν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα στο σημείο να παίζω 12 σερί χρόνια στο ΝΒΑ; Όχι, με τίποτα. Ένιωθα όμως μέσα μου πως όλη αυτή η διάθεση και η αφοσίωση στη σκληρή δουλειά, θα έφερνε κάτι καλό προς το μέρος μου”.

“Στενοχωριέμαι για όλες τις στιγμές που έχω χάσει από την ζωή των παιδιών μου και της γυναίκας μου. Για τις στιγμές που δεν μπορούσα να είμαι εκεί, επειδή ήμουν σε κάποιο ταξίδι ή για προπόνηση. Για τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά, που δεν ήμουν σπίτι αλλά μόνος σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου ή σ’ ένα κλειστό γήπεδο με μοναδική παρέα την μπάλα και το καλάθι. Έμαθα όμως ν’ αναπληρώνω όσο γίνεται το χαμένο χρόνο, απολαμβάνοντας και ζώντας ακόμα περισσότερο τις στιγμές που είμαι μαζί με την οικογένειά μου”.