Γιατί, κατά βάθος, είμαστε όλοι ταρίφες

Η πτήση μου από Αθήνα προσγειώθηκε στις 00:30 στο Αεροδρόμιο Μακεδονία. Ο προορισμός μου ήταν τα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής από τα οποία το δρομολόγιο που με αφορούσε ξεκινούσε στις 05:30. Από τη στιγμή που έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα περνούσα τις πέντε κενές ώρες ανάμεσα στα δύο ταξίδια σε κάποια καρέκλα. Το μόνο που δεν γνώριζα ήταν αν αυτή η καρέκλα θα ανήκε στο αεροδρόμιο ή στα ΚΤΕΛ.

Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ρώτησα για το αν υπήρχε εκείνη την ώρα κάποιο δρομολόγιο λεωφορείου με κατεύθυνση τα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής. Οι πληροφορίες που πήρα ήταν συγκεχυμένες και έτσι αποφάσισα να πάρω ταξί, αφού όπως με διαβεβαίωσαν άλλοι ταξιδιώτες η απόσταση ήταν μικρή. Επίσης, από Θεσσαλονίκη ήξερα ελάχιστα πράγματα οπότε προτίμησα να διανυκτερεύσω στα ΚΤΕΛ για να μην τρέχω την τελευταία στιγμή. Πήγα στην πιάτσα των ταξί, άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού στο πρώτο που είδα και μπήκα.

–Καλημέρα, πηγαίνω στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, λέω στον οδηγό.

–Καλημέρα, είναι κλειστά τέτοια ώρα. Πίσσα σκοτάδι, μου απαντά και βάζει μπροστά τη μηχανή.

–Ωραία, σταμάτησε να κατέβω, γιατί το λεωφορείο μου φεύγει στις 05:30. Θα μείνω στο αεροδρόμιο μέχρι το πρωί, του είπα ενώ δεν είχε διανύσει ούτε πέντε μέτρα.

–Δεν γίνεται να κατέβεις, τώρα μπήκες. Δώσε μου 20 ευρώ και σε κατεβάζω και συνέχισε να οδηγά με ταχύτητα που δεν ξεπερνούσε τα 20χλμ/ώρα.

–Γιατί να σου δώσω 20 ευρώ; Αφού δεν θα με πας πουθενά.

–Θα σε πάω στα ΚΤΕΛ.

–Αφού μου είπες πως είναι κλειστά. Τι να κάνω εκεί;

–Καλά, θα σε πάω στον ΟΣΕ.

–Ποιον ΟΣΕ άνθρωπε μου; Έχω κανονίσει να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ. Δεν έχουμε κάνει ούτε πενήντα μέτρα. Άφησέ με εδώ, γυρνάω στο αεροδρόμιο και εσύ παίρνεις άλλο πελάτη.

–Δεν γίνεται. Περίμενα δυόμιση ώρες στην ουρά. Θα σε πάω στα ΚΤΕΛ.

–Κοίτα, αφού έτσι και αλλιώς θα με κατεβάσεις κάποια στιγμή, σταμάτα εδώ που είναι καλύτερα και για τους δυο μας.

–Δώσε μου 20 ευρώ και θα κατέβεις. Αν δεν σου έλεγα ότι είναι κλειστά δεν θα σε πήγαινα;

–Μπράβο που μου το ανέφερες, αλλά σου είπα πριν καν ξεκινήσουμε να κατέβω και δεν μ’ άφησες. Θες να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία;

Από τα νεύρα του σταματάει το ταξί. Ανοίγω την πόρτα για να κατέβω. Μου φωνάζει ‘μην κατέβεις’ και μου αρπάζει το αριστερό χέρι

Τραβιέμαι με δύναμη και αρχίζω να περπατάω προς το αεροδρόμιο, ενώ έτρεμα από τα νεύρα μου. Σε λιγότερο από τρία λεπτά καθόμουν σε μία από τις άβολες σιδερένιες καρέκλες του αεροδρομίου και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί. Εκείνη την ώρα στο αεροδρόμιο βρισκόμασταν το πολύ έξι άτομα, εκ των οποίων οι τέσσερις εργάζονταν εκεί.

Άνοιξα ένα βιβλίο προκειμένου να περάσει η ώρα. Πριν προλάβω να διαβάσω τρεις σελίδες, βλέπω τον ταξιτζή με τον οποίο είχα το επεισόδιο νωρίτερα να έχει παρατεταμένο τον δείκτη του δεξιού του χεριού προς το μέρος μου και να λέει ”αυτός είναι” σ’ έναν αστυνομικό που περπατούσε παράλληλά του, προς το σημείο που καθόμουν.

–Ο κύριος μου ανέφερε πως σας πήγε μία κούρσα και δεν τον πληρώσατε, μου είπε ήρεμα ο αστυνομικός δείχνοντας τον ταξιτζή.

–Δεν με πήγε καμία κούρσα. Του είπα ότι πάω στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, προς τιμήν του μου ανέφερε ότι ήταν κλειστά, του ζήτησα να κατέβω πριν καν κάνει πέντε μέτρα και δεν με άφηνε, του εξήγησα.

–Ναι, αλλά έχασε το μεροκάματό του και πρέπει να τον πληρώσετε.

–Κατανοητό, αλλά του είπα από την αρχή να με κατεβάσει για να πάρει άλλο πελάτη και δεν με άφησε.

Κάπου εκεί παρενέβη ο ταξιτζής εξηγώντας το περιστατικό από την δική του οπτική γωνία με τέτοιο τρόπο που αν ήταν γραπτός λόγος θα έβαζε bold στις λέξεις ‘Χριστούγεννα’ και ’20 ευρώ’. Μόλις ολοκλήρωσε την αφήγησή του, στην οποία είχα κάνει τις παρεμβάσεις μου -αντίστοιχες με αυτές μες στο ταξί-, ο αστυνόμος τον πήγε στη γωνία της αίθουσας και άρχισαν να συζητούν χαμηλόφωνα. Μετά από δύο λεπτά, είχαν βγει από το αεροδρόμιο και δεν τους είδα ποτέ ξανά.

Προφανώς, αυτό δεν είναι ούτε το μοναδικό ούτε το πιο ακραίο περιστατικό με ταξί που έχει τύχει σε οποιονδήποτε άνθρωπο μένει σε κάποιο από τα ελληνικά αστικά κέντρα. Προφανώς στο δρόμο από το σημείο που με άφησε ο ταξιτζής μέχρι το αεροδρόμιο καταράστηκα και έβρισα από μέσα μου όλους τους ταρίφες της χώρας.

Προφανώς, όταν έφυγαν ο ταξιτζής με τον αστυνομικό από το αεροδρόμιο είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα για το θράσος του ταξιτζή να μου φέρει την αστυνομία, αντί να του την πάω εγώ

Παρόλα αυτά, μετά από κάμποση ώρα που ηρέμησα, άρχισα να σκέφτομαι ό,τι μου είχε περάσει από το μυαλό όταν είχα κατέβει από ένα ταξί στην Καλλιρόης, επειδή είχα ρωτήσει το ταξιτζή γιατί δεν είχε βάλει ταξίμετρο και εκείνος μου είχε πει πως ήξερε ότι η διαδρομή από Συγγρού-Φιξ μέχρι Παγκράτι κόστιζε 10 ευρώ.

Δεν ξέρω αν όλοι, οι περισσότεροι ή λίγοι Έλληνες είμαστε λαμόγια, αλλά το επάγγελμα του ταξιτζή για κάποιον που έχει ροπή προς την παρανομία είναι το ιδανικό, αφού ο ταξιτζής:

>βρίσκεται τουλάχιστον οχτώ ώρες την ημέρα μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και οι Έλληνες δεν φημιζόμαστε για την οδηγική μας συμπεριφορά.

>έχει καθημερινά δεκάδες οικονομικές συναλλαγές με ανθρώπους που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξαναδεί.

>έρχεται σ’ επαφή με τουρίστες (Έλληνες και ξένους) που δεν έχουν καμία γνώση της πραγματικότητας της πόλης του, με αποτέλεσμα να αποτελούν ιδανικά θύματα προς εκμετάλλευση.

>αποφασίζει για τον τρόπο και την ταχύτητα που θα φτάσεις στον προορισμό σου -μερικές φορές ακόμα και για τον ίδιο τον προορισμό- αφού εκείνος κρατά το τιμόνι.

>θέτει άτυπα δικαίως/αδίκως τους κανόνες μέσα στο ταξί, αφού το όχημα του ανήκει.

>γνωρίζει τους νόμους για κόμιστρα, ταρίφες, παραλαβές από αεροδρόμια, ΚΤΕΛ, λιμάνια, ΟΣΕ που κακώς οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε.

>παίρνει κούρσες ανθρώπους που δεν έχουν εναλλακτική επιλογή μέσου μεταφοράς είτε λόγω ώρας (μετά τις 00:00) είτε λόγω της τοποθεσίας που βρίσκονται.

-‘παίζει’ πάντοτε εντός έδρας.

Στην ουσία ο ταξιτζής έχει καθημερινά την ευκαιρία να βουτήξει το δάχτυλο του σε δεκάδες παράνομα βαζάκια με μέλι την ώρα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πρόσβαση σε ελάχιστα από αυτά. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι ταξιτζήδες βουτάνε το δάχτυλο, ούτε ότι όλοι οι υπόλοιποι αν είχαμε αντίστοιχες ευκαιρίες δεν θα το βουτούσαμε. Αλλά αν δεχόμαστε το ‘έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν’ δεν μπορούμε να αρνούμαστε ότι ‘έχουμε και τους ταξιτζήδες που μας αξίζουν’, αφού και οι ταξιτζήδες είναι κάποιοι από εμάς.

Οπότε, οι επιλογές μας είναι δύο. Είτε να μην βουτάμε ποτέ το δάχτυλό μας σε οποιοδήποτε βαζάκι με μέλι συναντάμε στη ζωή μας ανεξάρτητα από την επαγγελματική μας ιδιότητα, ώστε τελικά να εκλείψουν τα βάζα ή τα διαθέσιμα δάχτυλα ή να κλείσουν όλες οι τράπεζες, αφού οι τραπεζικοί υπάλληλοι φταίνε για τα μνημόνια, ν’ απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού είναι αργόσχολοι, να κλείσουν τα ΜΜΕ, αφού οι δημοσιογράφοι είναι ρουφιάνοι, να φορολογηθούν ακόμα περισσότερο οι ελεύθεροι επαγγελματίες αφού είναι κλέφτες και δεν έκοβαν τόσα χρόνια αποδείξεις και ν’ αφαιρεθούν οι άδειες από τους ταξιτζήδες, αφού είναι λαμόγια.