Φάγαμε τις πίτες της ΓιαγιαΚούλας. Και θα τις ξαναφάμε.

Το καλό με την πίτα ξέρεις ποιό είναι; Ότι υπάρχει σε τόσες εκδοχές, μορφές και γεύσεις που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου αρέσει έστω κάποια από τις εκατοντάδες πίτες που έχουν σκαρφιστεί εδώ και τόσα χρόνια οι Ελληνίδες νοικοκυρές. Ε εμάς δεν μας αρέσει μόνο μία. Μας αρέσουν όλες. Αρκεί να είναι καλοφτιαγμένες.

Στην κουζίνα της εταιρείας βρέθηκαν 4 πίτες της ΓιαγιαΚούλας. Κιμαδόπιτα, σπανακοτυρόπιτα, ντοματοτυρόπιτα και κρεατόπιτα.

Η κατάσταση ήταν δραματική, μιας και οι μυρωδιές είχαν ενεργοποιήσει τους σιελογόνους των δημοσιογράφων των άλλων site και οι πίτες βρίσκονταν σε κίνδυνο. Έπρεπε η συντακτική ομάδα του Oneman.gr να προλάβει να δοκιμάσει.

Η κουζίνα είχε αρχίσει να γεμίζει κόσμο επικίνδυνα. Ο Freddos πρόλαβε να τραβήξει μια φωτογραφία πριν αρχίσουμε να ακονίζουμε τα μαχαίρια μας. Απομονώσαμε μερικά κομμάτια από την κάθε πίτα για να τα φωτογραφήσουμε (να τα φάμε).

Η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο. Η ψυχολογία της μάζας έπαιξε για άλλη μια φορά το παιχνίδι της και οι πίτες παραδόθηκαν στο πλήθος. Ευτυχώς τα κομμάτια μας ήταν ασφαλή σε ένα πιάτο που έφτασε πανηγυρικά στα γραφεία των συντακτών του Oneman.gr.

Αφού το πιάτο είχε αδειάσει και η πίτα είχε στρογγυλοκαθήσει στο στομάχι του καθενός, αποφασίσαμε να μιλήσουμε για αυτές τις πίτες.

Ο λόγος στον κύριο Αρτεμάκη, επίσημο δοκιμαστή ντοματοτυρόπιτας:

Ξέρω ότι πάει 150 λέξεις για κάθε κόμματι που θα έτρωγα… Αυτό, όμως, δε με πτόησε και το πρώτο πράγμα που έκανα έχοντας χτυπήσει το πρώτο κομμάτι ντοματόπιτας ήταν να πάω στην κουζίνα να πάρω και ένα δεύτερο. Το φύλλο ξεπερνάει κάθε προσδοκία διατηρώντας πολύ λεπτές ισορροπίες: Τα δόντια δαγκώνουν ένα τραγανό φύλο και παραδίδουν στο υπόλοιπο στόμα κάτι πολύ μαλακό, σχεδόν κρεμώδες. Η γέμιση είναι ξεχωριστή (πρώτη φορά δοκιμάζω ανάλογη πίτα) και μου θύμησε κάτι καταπληκτικές ντοματάδες με αυγό από τα Δωδεκάνησα που μου έφτιαχνε η μάνα μου. Ελάχιστα λιπαρή, με μικρά κομμάτια να έχουν διατηρηθεί ακέραιο σε ιδανική αρμονία με το υπόλοιπο του εδέσματος. Τώρα για κιμαδόπιτα, κρεατόπιτα δεν έχω γνώμη. Εξαφανίστηκαν πριν προλάβω! Ευτυχώς γιατί θα χρώσταγα κάνα 750άρι κεντρικό!

Ο λόγος στην κυρία Έλενα Μπουζαλά, επίσημο δοκιμαστή κρεατόπιτας:

Είναι μία το μεσημέρι. Δουλεύεις από τις οκτώ. Πεινάς. Δεν θέλεις να παραγγείλεις πάλι τα ίδια και τα ίδια. Καλύτερα να πας στην κουζίνα και να φτιάξεις έναν ακόμη καφέ. Ίσως στο σπίτι να έχει κάτι διαφορετικό για φαγητό σήμερα. Μμμμμμ. Τι βλέπουν τα ματάκια μου; Όποιος και να είναι αυτός που γιορτάζει, να είναι καλά! Πίτες! Κρεατόπιτα, σπανακόπιτα, κιμαδόπιτα! Θα πάρω από την πιο κοντινή πίτα.

Αφράτο φύλλο απλώνεται λαίμαργα στον ουρανίσκο μου και γρήγορα γεμίζει το στόμα μου. Καταπίνω αργά για να κρατήσω τη γεύση του κρέατος περισσότερη ώρα, η πείνα μου γλυκαίνει. Συνεχίζω με την ίδια πίτα. Δεν θέλω να χαλάσω τη γεύση μου. Χρόνια πολλά και καλά. Πάντα με γεμάτα χέρια.

(Προσπερνάμε το γεγονός ότι η Έλενα δεν έχει πάρει καν χαμπάρι ότι κανείς δεν είχε γενέθλια)

Ο λόγος στον κύριο Ηλία Αναστασιάδη, επίσημο δοκιμαστή σπανακοτυρόπιτας

Θα σχολούσα στις 4 το μεσημέρι. Στο σπίτι με περίμενε ένα επικό σουφλέ, κι έτσι η πιατέλα (οι πιατέλες) με τις πίτες που στριφογύριζαν πάνω από το κεφάλι μου -δεν το σήκωνα για να μην δω καλά τι διακυβευόταν και λυγίσω- έπειθα τον εαυτό μου ότι περιείχε τόνους κάπαρης που καλύπτουν λαχταριστές αντζούγιες, ώστε να μην ενδώσω. Κάποιο ένοχο χέρι προσγείωσε σε ανύποπτο χρόνο την πιατέλα με δύο κομμάτια σπανακόπιτας ακριβώς δίπλα μου.

Δεν το κατάλαβα μεμιάς, αλλιώς θα είχα αντιδράσει. Κι εκεί, κατά τις 3.30, λίγο πριν φύγω, αυτές οι κοφτές ματιές που αντάλλαζα μαζί της οδήγησαν σε ένα παθιασμένο “άρπαγμα”. Άρπαξα με το αριστερό το πρώτο κομμάτι, δεν συγκρατήθηκα άλλο. Συγνώμη αγαπημένο μου σουφλέ, αλλά η αναλογία φέτας και σπανακιού αυτού του κομματιού πρέπει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια όλης της υφήλιου. Σιγά μην δεν έτρωγα και το δεύτερο κομμάτι.

Τέλος άφησα τη δική μου άποψη για την κιμαδόπιτα. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης με τον κιμά. Μικρός πήγαινα στάνταρ στην κατσαρόλα αφού είχα φάει δυο πιάτα για να φάω και μια κουταλιά σκέτο κιμά. Αλλά είναι συγκεκριμένος ο κιμάς που μου αρέσει. Αυτός που δεν είναι σκληρός αλλά λιώνει στο στόμα. Αυτός που το κρεμμύδι είναι τσιγαρισμένο τόση ώρα ώστε να βγάλει τα αρώματά του και όχι την πικράδα του. Αυτός που η ντομάτα έχει δέσει αρμονικά με τον κιμά και δεν στέκονται ξέχωρα σαν δύο διαφορετικές γεύσεις. Αυτός ακριβώς δηλαδή που είχε και η πίτα της ΓιαγιαΚούλας.

Αν περνάς ποτέ από τη Γλυφάδα, κάνε μια στάση Λαοδίκης 36-38. Απ’ ότι διάβασες, αξίζει.