Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο…

Χειμώνας του 2005, ξημερώματα, στην κρύα και αραιοκατοικημένη Βάρη (η κάθοδος των Νοτίων δεν έγινε τελικά ποτέ, αφού όσοι κι αν μετακόμισαν από τα Βλάχικα και μετά, η δόμηση και η ρυμοτομία ακόμη περιμένουν τις γραφειοκρατικές διαβουλεύσεις των δήμων – μαζί τους και οι αντικειμενικές αξίες). Γύρω στα 12-13 άτομα, με τους 9 να έχουν τεθεί εκτός, τον έναν δολοφόνο να έχει πιαστεί στη φάκα του ρουφιάνου και τον άλλον να είναι ανάμεσά μας.

Το «ανάμεσά μας» ήταν α) ο υποφαινόμενος, β) η κοπέλα του (επί 6 χρόνια τότε, 12 σήμερα) και γ) ένας κολλητός (του, μου όπως θέλετε πείτε το). Εγώ, πολίτης. Οι άλλοι, ύποπτοι. Ποιον να πιστέψω, τη γυναίκα μου ή το φίλο μου; «Το φίλο σου ρε, οι γυναίκες δεν πρέπει να τις εμπιστεύεσαι, οι φίλοι μένουν» λένε αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι από εσάς. «Δεν έχετε ιδέα» σας απαντώ και συνεχίζω:

Ύστερα από 20 λεπτά, με κραυγές, όρκους αιώνιας αγάπης και φιλίας από τους δυο τους, με εμένα να νιώθω ότι υπάρχει κάποιος λάκκος μέσα στη φάβα του κολλητού μου, αποφασίζω θολωμένος (από μεθύσια με τον κολλητό και μπάσκετ σε ανοιχτά γηπεδάκια – σημεία όπου μια αντρική σχέση σφυρηλατείται λες και τη χτυπάει ο Αυτοματίξ με το αμόνι του, στο γαλατικό χωριό του Αστερίξ) ότι πρέπει να ψηφίσω κατά της κοπέλας μου. Δεν την πίστεψα (συγνώμη), με έπεισε ο Γιάννης. Ο γελοίος.

~~~

Από τότε, σε όλα τα Παλέρμο (και είναι πάρα πολλά, βραδιές αμέτρητες με βροχές, χιόνια, διακοπές ρεύματος) μετράω και θυμάμαι τις ψήφους όλων σαν τον Rainman, παρατηρώ τις συμπεριφορές, καταγράφω τις αντιδράσεις, φακελώνω τον καθένα και τον μελετώ, είμαι παρανοϊκός, ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Και ό,τι και να λέει ο @stefanos_Rose, ξέρει πολύ καλά (και το αποδεικνύει μόνος του όταν με βγάζει νωρίς αν είναι δολοφόνος), πως είμαι ο Μίκυ Μυστήριο, ο Παλερμοπολίτης που δεν ησυχάζει ποτέ (και μαζί οι γείτονες), μέχρι να βρεθεί ο δολοφόνος, όσες νύχτες και αν χρειαστούν, όσες σχέσεις και αν πρέπει να χαλάσουν.

Τι εννοείς «και τι κάνεις αν είσαι ο κακός, αν είσαι δολοφόνος;». Τι να κάνω; Σκοτώνω σαν να μην υπάρχει αύριο. Ποιοι πολίτες και βλακείες…

Λίγα infos

Προφανώς, όσοι μπήκατε κατά τύχη στο κείμενο, από λάθος click, να μην ξέρετε τι είναι το Παλέρμο, πώς παίζεται και γιατί υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας καμένος στο ONEMAN που γράφει για αυτό. Θα απαντήσω από το τέλος: γράφουμε για αυτό, γιατί είναι το καλύτερο home made που βγήκε ποτέ για παρέα.

Δεν θέλει εξοπλισμό. Χαρτιά από τράπουλα και κλειστά μάτια ή πάρε το επιτραπέζιο της Niko που έχει 22 μάσκες, αυτές που φοράνε στο κρεβάτι για το φως και κάρτες με δολοφόνους, ρουφιάνους και πολίτες. Μπορείς να πάρεις και το criminalita, που έχει ακόμη και γιατρούς, πόρνες και δεν ξέρω γω τι άλλο, αλλά αν θες την αρρωστημένα εμπειρικά άποψή μου μάθε πρώτα το κανονικό και μετά κάνε κόλπα).

Μαθήματα ζωής

Ο ρουφιάνος πρέπει να ψηφίζει πάντα την αλήθεια και δεν πρέπει να δίνει με τη μία τους δολοφόνους (αλλιώς χαλάει το παιχνίδι και πρέπει να μην ξανακαλεστεί ποτέ).

Μέτρα καλά τις ψήφους, είναι κλειδί για το ποιος είναι τι (όχι πάντα βέβαια, δεν μπορείς να προβλέψεις πόσο άρρωστος είναι κάποιος)

Μην κάνεις φασαρία όταν ο αφηγητής μιλάει.

Μην αλλάζεις συμπεριφορά ανάλογα με το τι είσαι (έχουμε μια φίλη που όταν είναι δολοφόνος, τη ρωτάς «είσαι δολοφόνος;» και εκείνη απαντάει όλο νάζι και χαμόγελο «όχι, χιχιχιχι»).

Κάνε τις αφηγήσεις αν είσαι δολοφόνος για να είσαι κουλ (εκτός αν δεν μπορείς να κάνεις δύο πράγματα ταυτόχρονα)

Προσπάθησε να καταλάβεις ποιός είναι ο ρουφιάνος.

Αν είσαι δολοφόνος, πες ψέματα, πέσε χαμηλά. Το Παλέρμο δεν έχει ηθική.

Μην ακούς την κοπέλα ή τη γυναίκα σου, ακόμη και αν σου τάξει μπαλέτα για το βράδυ.

Μην εμπιστεύεσαι τους κολλητούς σου. Θέλουν ΜΟΝΟ το κακό σου.

Μην σε νοιάζει τι γίνεται τη νύχτα στο Παλέρμο (εκτός και αν είσαι δολοφόνος). Τη μέρα συμβαίνουν όλα…