Pop corn ή Nachos;

Οι σκηνές καταστροφής στην οθόνη δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τις ομηρικές μάχες μπροστά στο κατάστημα (τόσο πλούσια γλώσσα μια λέξη δεν βρήκαμε για αυτή την καντίνα στα σινεμά). Οι επιλογές πολλές αλλά το πραγματικό δίλημμα είναι ένα. Ούτε ζαχαρωτά ούτε hot-dog. Ποπ κορν ή νάτσος με τυρί;

Nachos ο Θανάσης Κρεκούκιας

Δεν τίθεται θέμα. Από τη μία τα – έτσι κι αλλιώς all time classic & συμπαθητικά – ποπ κορν με το αλατάκι τους, το βουτυράκι τους, οκ. Από την άλλη όμως η μεξικάνικη μαγεία με το λιωμένο τυράκι και το πιπέρι το μυστήριο, το jalapeño, που σε καίει φωνάζοντας «μπύραααααα»! Γεννήθηκα, μεγάλωσα και νομίζω ότι θα γεράσω έχοντας στην κορυφή τα επικά Tsakiris Chips. Όμως, αν με βάλεις να δω Χρυσές Σφαίρες, Όσκαρ, μπάλα κλπ και μου πεις να διαλέξω ανάμεσα σε ποπ κορν και νάτσος, ο «Μεξικάνος» θα κερδίσει εύκολα τον «Αμερικάνο». Άλλωστε, ποιος από τους δυο ξέρει καλύτερα από αραλίκι; Ε, αυτός γνωρίζει και πώς να το απολαύσει σωστότερα. Arriba los Nachos λοιπόν!

Pop corn ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Εγώ αυτά τα νάτσος και τα μάτσος δε τα καταλαβαίνω. Εγώ από μικρός όταν πήγαινα σινεμά ποπ κορν έπαιρνα, και οτιδήποτε άλλο συνθλίβεται κάτω από το υπέροχο να το λες “εμένανε στην εποχή μου ήσανε καλύτερα τα πράματα”. Εντάξει, και νάτσος υπήρχαν, αλλά όλοι ξέρουμε πως σινεμά σημαίνει ποπ κορν. Και δεν είναι απλά κάτι που υπάρχει εκεί κι απλά το παίρνεις επειδή “γιατί όχι μωρέ”. Είναι συνειδητή επιλογή, μη σου πω και κριτήριο.

Το να δεις μια σωστή μπλοκμπαστεριά σημαίνει πως πρέπει να ακολουθήσει η σχετική τελετουργία. Μεγάλο ποπ κορν, μεγάλη κοακόλα (τα θηριώδη, για την ακρίβεια), ξεκινάμε να τρώμε με το που αρχίζει το πρώτο τρέιλερ (και ξέρεις ότι σου έχουν δείξει τη σωστή ποσότητα τρέιλερ αν αρχίζοντας η ταινία έχεις φάει ανάμεσα σε 1/4 και 1/3 του κουβά) και ακολουθούμε το σωστό ρυθμό στην εναλλαγή μπουκιάς-γουλιάς. Είναι ενστικτώδες, αλλά νομίζω πάει κάτι σαν μπουκιά-μπουκιά-γουλιά-μπουκιά-μπουκιά-μπουκιά-γουλιά-ξεκούραση-μπουκιά-γουλιά και πάλι απ’την αρχή.

Ακούς εκεί νάτσος.

Pop corn ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τα nachos με τυρί είναι απλά λίγα. Και σε ποσότητα και σε υπόσταση. Ενώ ο συνδυασμός “του πιο μεγάλου μεγέθους pop corn που έχετε” μαζί με coca cola light είναι ίσως ο σοβαρότερος λόγος για να πάω πια στο σινεμά, όταν οι κολλητοί μου με έχουν τραβήξει να δω καμιά παπάτζα επιστημονικής φαντασίας.

Τα nachos δεν έχουν καμία μαγεία, καμία μυσταγωγία. Κι αν τα έχω αποθεώσει κι εγώ στη μορφή που ανέφερε ο Θανάσης (με πραγματικό cheddar, jalapenos, salsa και sour cream), η βερσιόν του κινηματογράφου δεν κρύβει καμία απολύτως συγκίνηση. Ειδικά αν συγκριθεί με τη μεταμόρφωση του καλαμποκιού σε αφράτο, τραγανό, ζεστό και μυρωδάτο pop corn. Η οποία μεταμόρφωση μόνο με εκείνη της γέννησης της πεταλούδας από την σιχαμερή κάμπια μπορεί να παραλληλιστεί. Έτσι όπως η κάμπια σέρνεται στην αφάνεια μέχρι να ανοίξει πολύχρωμα φτερά έτσι και το ταπεινό καλαμπόκι περνιέται για αδιάφορο μέχρι να ψηθεί και ανοίξει τα δικά του φτερά.

Και για να μην το ξεχάσω. Όποιος τσιγκουνεύεται το βούτυρο στα pop corn είναι εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου. Να τα λέμε αυτά.

Pop corn η Ρομίνα Δερβεντλή

Ένας λόγος είναι η παλαιότητα-ήξερες εσύ ο γεννηθείς το 1973 τα νάτσος; Ο δεύτερος και βασικότερος λόγος είναι ότι είναι το κατεξοχήν σνακ του σινεμά. Όχι, δηλαδή, σε ποιές άλλες περιστάσεις τρως εσύ ποπ-κορν; Το σερβίρεις σαν συνοδευτικό- βλέπε νάτσος με chili con carne; Κάνεις πάρτι-συγκέντρωση και βγάζεις μπολ με βουτυρωμένα ποπ-κορν; Δε νομίζω. Τα νάτσος ήρθαν σαν εναλλακτική λύση για κινηματογραφικό μασούλημα, αν έχεις μπουχτίσει από το καλαμπόκι και θες κάτι πιο πικάντικο. Το καλό και φρέσκο ποπ κορν μπορεί να δώσει ένα κάποιο νόημα στις ταινίες που δεν έχουν απολύτως κανένα (νόημα). Κάτι λίγο πιο ποπ…κορν, λοιπόν! Και ναι, καλά κατάλαβες, Λάνθιμε.

Nachos ο Πάνος Κοκκίνης

Μου κάθεται λίγο περίεργο να προτάσσω τα στήθη μου μαζί με κάποια που δεν της αρέσει το παγωτό (Dr House, σου βρήκα την επόμενη υποθεσή σου!), αλλά οι άφτρες του Μίχαλου ήταν τόσο γλαφυρή εικόνα που με κάνουν να θέλω να υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδας salsa το snack της φυλής μου. Γιατί, μπορεί η ταυτότητα να γράφει τόπος γεννήσεως Καλλιθέα, αλλά το φιζίκ μου ουρλιάζει Μέχχχικο.

Πέρα από τα τοπικιστικά, το νάτσος αντιπροσωπεύει στο μυαλό μου την αγαλίαση της χρυσής μετριότητητας. Γιατί είναι πάντα αυτό, μέτριο. Ίδιο. Φασόν. Ενώ το ποπ κορν μπορεί να σου κάτσει από εξαιρετικό, ως εμετικό. Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το ρισκάρεις; Επίσης, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί με τον εαυτό μας και τους αναγνώστες, οτιδήποτε έχει πάνω λιωμένο τυρί είναι πιο γευστικό (και υγιεινό) από κάτι που έχει πάνω λιωμένο βούτυρο.

Τέλος, το πιο σοβαρό επιχειρημά μου, το οποίο και σας προκαλώ να το καταρρίψετε, είναι ότι η γυναίκα μου θα με μαχαιρώσει στα πλευρά αν με δει να μπαίνω στην αίθουσα κουβαλώντας ένα τεράστιο κουβά ποπ κορν (κομπλέ με coca cola για να το ξεπλένω). Οπότε, καταλαβαίνεις. Ανάγκη, φιλότιμο και τα ρέστα.

Pop corn ο Μάνος Μίχαλος

Έχω βγάλει ουκ ολίγες φορές κάτι σαν άφτρες στα ούλα από το αλάτι (σόρι girls). Έχω γλύψει πολλάκις το βούτυρο από τα δάχτυλά μου (σόρι guys). Έχω σηκωθεί στις μισές ταινίες που έχω δει για να πάρω δεύτερο κουβά με pop corn (σόρι σε όσους ήταν από πίσω μου και τώρα διαβάζουν). Και πριν από ένα μήνα έδωσα τα πιο σοβαρά 30 επενδυτικά ευρώ της new apartment ζωής μου για να πάρω μια μηχανή pop corn, ώστε σε κάθε επεισόδιο σειράς ή ταινία να νιώθω ότι είμαι στο σινεμά (γιατί τι να σου κάνουν τα ηχεία και το home cinema στην προσωμοίωση, αν δεν έχεις κόκα κόλα με pop corn;).

Όσο για το βούτυρο, ένα έχω να πω: ποιος σκέφτηκε το βάλει πάνω στο καλαμπόκι και γιατί δεν τον ξέρουμε να του φιλήσουμε τα χέρια; Τα pop corn δεν είναι απλώς ο πιο σοβαρός λόγος για να πας σινεμά, όπως λέει ο Χατζηιωάννου, ούτε δίνουν μόνο νόημα σε ταινίες που βαριέσαι που ζεις (να δεις), όπως λέει η Ρομίνα. Είναι ίσως αυτό που έχτισε τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Pop (λιθαράκι), pop (λιθαράκι).

Pop corn ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν ποτέ έγραφα βιβλίο με τίτλο “Οι πιο μεγάλοι εφιάλτες της ζωής μου”, στο τελευταίο κεφάλαιο, αυτό στο οποίο θα προσέβλεπαν όλοι όσοι άντεχαν να διαβάσουν τα πρώτα, ο τίτλος θα ήταν “Οι σάλτσες ή τέλος πάντων τα υγρά φαγώσιμα και εγώ”.  Το περιστατικό καθώς βλέπω την ταινία να ψάξω ένα νάτσο (σκόκο, το χιούμορ που λέγαμε Θοδωρή) μέσα στο περίεργο τριγωνικό του κουτάκι με το χυμένο τυρί από πάνω και να βουτήξω τα δάχτυλά μου στο χυμένο τυρί από πάνω είναι πραγματικά μια στιγμή που ο χρόνος σταματά για μένα. Είναι ένα σημείο μηδέν. Απαρνιέμαι την ύπαρξή μου με αυτόν τον συνδυασμό ανύπαρκτου φωτισμού και λερωμένων, βρωμερών, λιγδιασμένων χεριών. Θέλω να τα πλύνω ή να τα κόψω. Επιτόπου. Ποια ταινία; Καμία ταινία.

Από την άλλη το ποπ κορν δεν βουτιέται σε καμία σάλτσα, είναι μια στέρεα, φιλική προς τον χρήστη οντότητα και ναι την έχω συνδέσει κι εγώ με το σινεμά από τότε που με πήγαινε ο νονός μου κάθε Πάσχα σε κάτι μεσημβρινές προβολές στο Νανά (πολύ πριν γίνει cinemax). Βασικά, δεν κάναμε και τίποτα άλλο με το νονό μου. Κάθε Πάσχα, σινεμά. Αυτό.

By the way, στο “Pop Corn” έχουν κάνει μια επική διασκευή στο original του Gershon Kingsley και οι δικές μας οι Marsheaux. Ακούστε την όσο σκουπίζετε τα χέρια σας στο παντελόνι (ο φωτισμός στο σινεμά που λέγαμε…)

Nachos η Αμαλία Κουλακιώτη

Συμφωνώ απόλυτα πως το ποπ-κορν είναι το κατ’εξοχήν σνακ του σινεμά. Ακολουθώντας την μέθοδο της απλής αναλογικής (ή όπως και να λέγεται, τα θετικά μαθήματα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου), θα έπρεπε να έχουμε την εξής απλή εξίσωση: Ποπ Κορν + Cinema = L.F.E., Αμαλία + Cinema = L.F.E άρα και Ποπ Κορν + Αμαλία = L.F.E. Έλα όμως που, (ακολουθεί τρομερή αποκάλυψη), ΔΕΝ αντέχω με τίποτα τη γεύση του ποπ κορν! Δεν το μπορώ βρε αδερφέ. Μου φαίνεται από άνοστο μέχρι αηδιαστικό. Ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου δεν έχω πάρει ποπ κορν στο σινεμά. Έχω υπομείνει άπειρες φορές τα βλέμματα σιχασιάς των φίλων μου, λίγο πριν να μπούμε στην αίθουσα, όταν όλοι ετοιμάζονται να μπουκωθούν με το “μεγάλο το ποπ κορν” και γω αναγκάζομαι να παραδεχτώ πως δεν θα πάρω γιατί απλά δεν μου αρέσει το ποπ κορν.

Πες με ότι θες. Περίεργη, ιερόσυλη, ιδιότροπη στο φαγητό… Εδώ θα μπορούσα να πω (ακολουθεί ΔΕΥΤΕΡΗ τρομερή αποκάλυψη) πως το τελευταίο δεν είναι και τελείως αβάσιμο αφού δεν μου αρέσει και πχ. το παγωτό!

Σε αυτή την περίπτωση όμως δικαιώθηκα, με την αμέριστη συμπαράσταση του Ross, ο οποίος βροντοφώναξε μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες του σύμπαντος! (Ναι ρε Ross, είναι όντως πολύ κρύο!!)

Στην μάχη του ποπ κορν όμως παραμένω μόνη μου. Περιθωριοποιημένη.

Οπότε nachos και πάλι nachos! Για εμένα προσωπικά η καθιέρωση τους στις σκοτεινές αίθουσες έκανε επιτέλους την κινηματογραφική απόλαυση, απολαυστικότερη.

Nachos η Έλενα Μπουζαλά

Δεν είσαι μόνη πια Αμαλία. Αν μου το επιτρέπει ο Ατρεμάκης, προτιμώ κι εγώ τα νάτσος. Όχι, Στέλιο, δεν τα είχαμε στο χωριό μου, σε αντίθεση με την αφθονία της γης σε ποπ κορν, τα οποία από τότε δεν με τρέλαιναν. Η μαμά μου μας τα έφτιαχνε ζεστά ζεστά με χωριάτικο βούτυρο και μπόλικο αλάτι, αλλά και πάλι ρε παιδιά τι γεύση έχουν τα ποπ κορν; Αν εξαιρέσεις το περιτύλιγμα και τον μύθο τους ως σνακ του Χόλιγουντ πείτε μου τι σας μένει μετά; Σαν να έχεις καταπιεί ένα αφράτο πουφ με κουκούτσι, το οποίο ή σου μένει στα δόντια ή δεν χωνεύεται στο στομάχι. Πιφ.

Τα νάτσος είναι αλήθεια ότι έχουν πρόβλημα στην καθιέρωση, καθώς ακόμα δεν έχουν βρει τρόπο σερβιρίσματος στις αίθουσες και καθόλου δεν βολεύει το οριζόντιο πιάτο με τη γωνία ντιπ, σε αντίθεση με τα ποπ κορν που μπορείς να τα πάρεις αγκαλιά μπλα μπλα μπλα. Η τελευταία φορά που τα αγόρασα ήταν σε movie στη Νέα Υόρκη, Θοδωρή μου, όπου παχύσαρκος τύπος πίσω μου αν και δεν χωράει στη θέση του, έχει αγκαλιά έναν -δεν υπάρχει μεγαλύτερος- κουβά ποπ κορν. Ακούω κάθε βαριά ανάσα του να τα καταβροχθίζει χούφτα χούφτα και η δική μου καρδιά χτυπάει σαν τρελή, όπως τότε, που νόμιζα ότι θα δω και άνθρωπο να σκάει.

Pop corn ο Στέλιος Αρτεμάκης

Είχατε και στο χωριό σας νάτσος, ε; Το παραγγέλνατε με διπλό τυρί μηχανής, τίγκα στα χημικά πρόσθετα για να μη ξυνίζει και να σερβίρεται λιωμένο;  Με πάπρικα και κόκκινο πιπέρι όπως το φτιάχνουν στο Μέξικο; Μαζί με δύο κόκα κόλες light για να μην ξερένεται το στόμα; Ναι συγνώμη το ξέχασα! Αλλά εγώ θα επιμείνω στο παλιό καλό ποπ-κορν. Αυτό που φτιάχνεται στο τηγάνι με ελαιόλαδο, που σερβίρεται μόνο με αλάτι σε μια τεράστια γαβάθα, που σου αφήνει τη φλίδα στο δόντι και το στόμα παπούτσι. Γιατί -το πιστεύεις δεν το πιστεύεις- το φτιάχναμε στο χωριό μου, από καλαμπόκι του κήπου και μετά καθόμασταν να δούμε “ελληνικό”!

Pop corn η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ρομίνα, πράγματι, είναι το κατεξοχήν σνακ του σινεμά, αλλά μια χαρά το έχω σερβίρει σε πάρτι και δεν έμεινε ούτε σπόρι. Πάνο, Θανάση, σε ποιο λιωμένο τυρί των νάτσος αναφέρεστε; Δεν θέλω να καταρρεύσει ο κόσμος σας αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΡΙ. Η καλύτερη λέξη που μπορώ να βρω για να το περιγράψω είναι βιοχλαπάτσα. Νόστιμη μεν, βιοχλαπάτσα δε. (Ηλία, πόσο δίκιο έχεις, η βιοχλαπάτσα σε συνδυασμό με τη σκόνη – καρύκευμα στα δάχτυλα είναι όντως λόγος να θες να τα κόψεις). Χρήστο, Θοδωρή, πως του φέρεστε έτσι; Δεν είναι μια ανώνυμη προσφορά, ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ. Λέγεται Jumbo Combo. Και σε αυτό το σημείο, ένα τρικ για τα πρώτα ραντεβού στα Village. Δεν θες να ζητήσεις Jumbo Combo για να μη φανείς εντελώς μοσχάρι. Τι κάνεις; Ζητάς μεσαίο ποπ κορν και μεσαία κοκα κόλα. Το παιδί σε ενημερώνει πως “με €1 παραπάνω μπορείτε να πάρετε το Jumbo Combo”. Κάνεις τον έκπληκτο. Λες στο φλερτ “Ε, συμφέρει, θα βοηθήσεις και εσύ;”. Μπαίνετε στην αίθουσα. Σβήνουν τα φώτα. Δεν του δίνεις ούτε τσόφλι. 

Τέλος, θα ήθελα να πω πως τα δικά μου αγαπημένα ποπκορν είναι αυτά που φτιάχνω σπίτι μου, βράδυ παρά βράδυ. Η στιγμή που η σακούλα Jolly Time Extra Butter χοροπηδάει μέσα στα μικροκύματα και χοροπηδάω και εγώ στο ρυθμό του εκρηκτικού ποπ ποπ ποπ ποπ συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μικρές χαρές της ζωής. Πάνο, Θανάση, αυτή η εταιρία βγάζει και ποπκορν με γεύση λιωμένο τυρί. Το οποίο δεν είναι τυρί, αλλά ας μην τα ξαναλέμε.

Nachos ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Για κάποιο άγνωστο λόγο – που πραγματικά δεν καταλαβαίνω- το ποπ κορν ποτέ δεν μου άρεσε. Κι επίσης με το μόνο πράγμα που έχω συνδυάσει το σινεμά είναι οι ταινίες. Άντε κι αν πρόκειται για θερινό με τα χοτ ντογκ του (πάλαι ποτέ) Ρίο στη Γλυφάδα. Σε ότι αφορά το δίλημμα, το ποπ-κορν έχει τη φάση του μόνο για 2-3 χούφτες. Μετά είναι πολύ προβλέψιμο και σου σπάει τα νεύρα που κολλάει στα δόντια. Κι ο κίνδυνος να περάσεις μια ολόκληρη ταινία να βγάλεις το καλαμπόκι από τον φρονιμήτη είναι μεγάλος. Κι αν βλέπεις καμιά μαλ… των 90 λεπτών πάει κι έρχεται. Αν έχεις πάει να δεις το Μπεν Χουρ, την έκατσες. Οπότε αφού δεν υπάρχει στις πιθανές επιλογές το κλασσικό (πράσινο Τσακίρης) πατατάτκι ρίγανη, θα πάω με τα Νάτσος, που λερώνουν, αλλά αξίζουν την προσοχή μας.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… POP CORN ΜΕ 58.3%

Το βούτυρο νίκησε το τυρί και το αλμυρό επικράτησε του πικάντικου. Γεωπολιτικά, η καπιταλιστική Αμερική επιβεβαίωσε την ισχύ της έναντι των λατινογενών πεποιθήσεων και εκδοχών του lifestyle. Αν σκεφτείς, πάντως, τα προγνωστικά πριν το ματς, ήταν περισσότερο ντέρμπι από όσο περιμέναμε και παραλίγο το pop corn να μείνει τσούφιο μέσα στην κατσαρόλα του. Όμως, οι παραδόσεις στο φαγητό δεν είναι για να σπάνε. Και σκέψου ότι το Popcorn ανακαλύφθηκε (σαν πρώιμο στάδιο και άνευ των microwave της Ελιάνας) το 3.600 π.Χ. στο New Mexico. Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Οι νικητές κερνάνε nachos με τεκίλα, για όποιον θέλει, μέχρι να πάμε σινεμά…