Η μέρα που είδα τους New York Knicks (στο MSG)

Νέα Υόρκη λοιπόν (ημέρα τρίτη και μισή). Είχαμε μείνει στο σημείο που ξεκινούσε ο αγώνας των Knicks με αντίπαλο τους Hawks, λίγο μετά την παρουσίαση προϊόντων & τεχνολογίας από τη ΝΙΚΕ.

Previously on CSI NY Freddos: Δεν είχα διαπίστευση για να μπω στο γήπεδο. Τελικά είχα. Μπήκα. Με πρόσβαση παντού. Και γκάφες. Πολλές γκάφες. Κι ένα “τσόκαρο” (ευγενέστατη αλλά αυτό έμεινε). Και τον αγώνα να ξεκινάει.

Ξεκινάει ο αγώνας!

Τα facebook status πήρανε φωτιά, τα tweets μου τα διαβάζαν δυνατά. Ήταν 05:00 η ώρα το πρωί και προσπαθούσαν να μείνουν ξύπνιοι.

Το πρώτο 10λεπτο κύλησε ομαλά. Μόλις έληξε ήρθε ένας τύπος και μου έδωσε ένα χαρτί με τα στατιστικά του 1ου 10λέπτου. Δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσα πολλά. Βασικά, δεν είχα ξαναδιαβάσει τέτοια στατιστικά. Να πω την αλήθεια, δεν είχα ξαναδιαβάσει. ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ 1ου ΔΕΚΑΛΕΠΤΟΥ ΣΤΟ 11ο ΛΕΠΤΟ; Όπως και νά ‘χει, μου είχα υποσχεθεί ότι “δεν θα έσπαγα χαρακτήρα” και θα κράταγα “ΤΟ ΥΦΟΣ” καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς οπότε συνέχισα.

Κοίταξα με ύφος τα στατιστικά.

Το πήγα κι ένα βήμα πιο πέρα εστιάζοντας με το δάχτυλο σε ένα σημείο και χαμογελώντας ενώ κουνούσα το κεφάλι πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω, περίπου σαν να είχα “διαβάσει” 8 κινήσεις μπροστά τον Κασπάροβ σε μια παρτίδα σκάκι που γινόταν μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες DEEP BLUE της IBM που είχαν μαζευτεί για να μας θαυμάσουν. Γιατί ο Κασπάροβ κι εγώ είμαστε ΤΟΣΟ γαμάτοι όταν παίζουμε σκάκι που οι Deep Blue έρχονται να μας δουν και μαζί φέρνουν συγγενείς, τον Deep Blue II, τον III και τον Light Blue που τα έχει φτιάξει με την Royal Blue και περιμένουν από μέσα σε μέρα τη γέννηση της κορούλας τους, της Pink Blue.

(Μη ξεχνάτε, όλα αυτά γίνονται ΜΕ ΥΦΟΣ. Γι’ αυτό και οι ναπολεόντειες ατάκες μεγαλείου)

Στρίβω το κεφάλι δεξιά και βλέπω έναν τύπο να κάνει το ίδιο. Κοίταζε τα στατιστικά ΜΕ ΥΦΟΣ και χαμογελούσε. Ανταλλάξαμε χαμόγελα.

Του λέω “Πώς πάει φίλε; Γιατί χαμογελάς;”

Μου απαντάει “I’m sorry, I didn’t understand a word you said. Can you repeat please?”

Του λέω “Hey man. How come you are smiling?”

Μου απαντάει “Oh, I just noticed something in the statistics report and I think it’s the reason the Knicks are ahead. Why are you smiling?”

ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΚΛΕΨΕΙ ΤΗΝ (ΜΟΥΦΑ) ΑΠΑΝΤΗΣΗ! ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ! Και τώρα με ρωτούσα γιατί χαμογελούσα. Και δεν ήξερα τι να πω, μόλις είχα χάσει την ατάκα μου.

(γρήγορα – σκέψου κάτι γρήγορα)

“Oh, I’m smiling because the paper is still warm from the printer!”

[…]

Όχι από τις ευφυέστερες απαντήσεις της ζωής μου, το δέχομαι. Αλλά αυτή είπα και έπρεπε να τη στηρίξω (μη ξεχνάτε: ΜΕ ΥΦΟΣ).

“What do you mean?” μου είπε απορημένος

ΜΕ ΥΦΟΣ θείου που εξηγεί τα μυστικά του σεξ στις 27άρες φίλες ανιψούλας του που παντρεύεται, του λέω: “I mean, the Knicks have turned the statistics into an art. And they realised that the speed of delivery is a crucial part of it. That’s why they are bringing the report in so quickly. It is obviously an essential part of their long-term strategy towards sports”

(μια παράγραφος που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα)

“Yeah, man… erm… Obviously” μου απάντησε και επέστρεψε να βλέπει τον αγώνα.

Το 2ο 10λεπτο κύλησε πιο ήσυχα. Οι Knicks σκόραραν, ο κόσμος χειροκροτούσε, ο Lin σκόραρε, ο κόσμος λιποθυμούσε.

Ακολουθούν μερικά tweets μου που έγραψα όσο έβλεπα τον αγώνα.

Το σημερινό soundtrack για το ζέσταμα των Knicks επέλεξε ο Carmelo Anthony (Lil’ Wayne, Meek Mill, Future TJ) #fb twitpic.com/8newnu

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

Φαντάσου να ζητούσαν από Έλληνες παίκτες να επιλέξουν 3 τραγούδια για ζέσταμα. ΕΠΙΚΗ ΙΔΕΑ! Θα πουλούσαμε και πανέρια λουλούδια… #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012
 

Έξαλλες οι μάνες των φιλοξενούμενων Hawks. Το κοινό των γηπεδούχων φωνάζει “Defense” αντί να τις βρίζει πατόκορφα! #Tsk_tsk #knicks #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω το @NBAHELLAS για το media pass (special order) instagr.am/p/HVEJETDxo_/

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

Έχετε τίποτα ερωτήσεις για όταν δω τον Jeremy Lin στα αποδυτήρια; Έχω ήδη βάλει ringtone το “Dust in the Lin” για να σπάσει ο πάγος. #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

Κατ’ αρχάς θα του πω να έρθει Ελλάδα για να βάλει ο @stefanos_Rose τίτλο “ΕΠΙΑΣΕ LIN-ΜΑΝΙ Ο ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ”. Άλλη ερώτηση για Lin; #linsanity #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

Παρών στο γήπεδο ο Ντέιβιντ Ντακόβνι. Και ο Γούντι Άλεν! Πιο Νέα Υόρκη μόνο αν κάθεται πίσω μου ο Ντόναλντ Τραμπ. ΓΙΑ ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ #fb #knicks

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

Οι Knicks καθάρισαν το ματς & το κοινό ασχολείται με τον επόμενο αντίπαλο, τους Heat. Την ατμόσφαιρα δονούν τα χυδαία “Miami sucks!” #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012
 

Έχοντας διαφορά +15 πόντων, οι Knicks επιτίθενται και από τα μεγάφωνα ακούγεται συρτάκι dance για 10″. Έχασαν την επίθεση. #true_story #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012

 

Ναι. Εκεί ήταν όλοι αυτοί. Συν τον ηθόποιο που έπαιζε τον ΕΠΙΚΟ ρόλο “Πατέρας Τζωρτζ Κονστάνζα” στο Seinfeld. Δεν το tweetαρα για να μη ζηλέψετε. Διότι το να είναι παρόντες οι 2 πρώτοι, παλεύεται. Το να είναι και ο “Πατέρας Τζωρτζ Κονστάνζα” είναι χτύπημα κάτω από τη μέση σε μια χώρα που υποφέρει το τελευταίο διάστημα και που οι πολίτες της αγκομαχούν στην καθημερινότητα τους. Ας μην προκαλούμε.

Ημίχρονο.

Σηκώνομαι από τα δημοσιογραφικά και πάω μέσα στους διαδρόμους περιμετρικά της αρένας όπου μπορείς να προμηθευτείς φαγώσιμα και σουβενίρ.

Παραγγέλνω ένα -επιεικώς μέτριο- hot dog, με στέλνουν στην άλλη άκρη να βάλω κέτσαπ/μουστάρδα και αρχίζω να βολτάρω. Περπατούσα μέχρι που έκανα ολόκληρο τον κύκλο και ξαναβρέθηκα στην αρχή.

Πώς το κατάλαβα;

Απλό.

Με ρώτησε ένας σεκιουριτάς αν έχω χαθεί κι αν θέλω βοήθεια.

(ΜΕ ΥΦΟΣ) “Για να είμαι ειλικρινής, γράφω ένα άρθρο που περιλαμβάνει το συναίσθημα του ημιχρόνου και τον ενθουσιασμό που φέρνει στα αθλήματα, οπότε κάνω κύκλους. Είναι απαραίτητο”

“Α, ναι. Ναι. Καταλαβαίνω. ΟΚ, αν χρειάζεστε κάτι μου λέτε”

Ευχαρίστησα τον σεκιουριτά.

Πήγα πίσω στη δημοσιογραφική αίθουσα (εκεί που είχα κρεμάσει το παλτό μου σε μια κρεμάστρα). Ήταν γεμάτη κόσμο που έγραφε. Έκανα ότι παίρνω κάτι από τη μέσα τσέπη προσπαθώντας να σκοράρω πόντους στυλ “Α-χα! Αυτός πήρε κάτι από τη μέσα τσέπη του παλτού του που είχε ήδη βάλει σε κρεμάστρα από πριν. Πρέπει να είναι πάλιουρας στο Madison Square Garden. Βασικά, πρέπει να είναι φοβερός. Άραγε τί να πήρε από τη μέσα τσέπη; Βάζω στοίχημα πως είναι κάτι καταπληκτικό. Αχ, μακάρι κάποια στιγμή να του μοιάσω”.

Με αγνόησαν.

Βγήκα έξω.

Ήμουν ένα επίπεδο πιο κάτω (στο 4ο). Κάτι έδειχνε διαφορετικό αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Άρχισα να περπατάω (ας μη ξεχνάμε: ΜΕ ΥΦΟΣ).

Στα 5 μέτρα με σταματάει (μπαίνοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ μπροστά μου) ένας σεκιουριτάς.

“Συγγνώμη κύριε – τί κάνετε εδώ;”

“Μα… έχω δημοσιογραφικό πάσο!” λέω τρομοκρατημένος σαν  να είχε μόλις συντριβεί ο πλανήτης μου. Που κατά κάποιον τρόπο… είχε. Τα φώτα είχαν χαμηλώσει. Ο κόσμος είχε πάψει να χαμογελάει και στεκόταν ακίνητος. Στο βάθος ακουγόταν ένα σατανικό γέλιο και είμαι σίγουρος πως άκουγα καζάνια με καυτό λάδι να σιγοβράζει μέσα τους.

Κοιτάω το πάσο (αγωνία), κοιτάω πιο προσεκτικά (ΑΓΩΝΙΑ) και τελικά καταλαβαίνω ότι είχε γυρίσει το πίσω μπρος κι έτσι εδώ και 10′ πέρναγα από πόρτες δείχνοντας τους τους όρους χρήσης που είχε η διαπίστευση στο πίσω μέρος.

Το γύρισα από την κανονική πλευρά.

Τα φώτα άναψαν. Ο κόσμος χαμογέλασε και άρχισε να περπατάει ευτυχισμένος. Στο βάθος ακουγόταν μουσική από λούνα παρκ και μυρωδιά φρεσκοψημένου ποπ κορν σκόρπισε στον αέρα.

“Περάστε, παρακαλώ. Κι ευχαριστώ – καλή συνέχεια”

Ήμασταν ΟΚ, ο περίπατος συνεχιζόταν.

Και πάλι όμως. Κάτι έδειχνε διαφορετικό αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

Συνέχισα να περπατάω. Μαγαζί με νάτσος στα δεξιά μου. Δίπλα του μαγαζί με μπύρες. Δίπλα του μαγαζί με ποτά που δεν είναι μπύρες και έχουν αλκοόλ για ενήλικες. Δίπλα του μαγαζί με muffins.

Μετά διάδρομος. Συνέχισα να περπατάω.

Μαγαζί με παγωτά. Μαγαζί με γιαούρτια. Μαγαζί με γιαούρτια και παγωτά. Μαγαζί με γιαούρτια παγωτά. Μαγαζί με μπέργκερς. Μαγαζί με τεράστια hot-dog και κάθε είδους σως. Μαγαζί με σούσι! Μαγαζί με μεξικάνικο.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ; ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ;

Άρχισα να κοιτάω τον κόσμο γύρω μου. Γυναίκες φτιαγμένες από τα πιο άγρια “best of” της φαντασίας μου (μας). Άντρες φτιαγμένοι από τα πιο συμπαθητικά αλλά από απόσταση “βρε για δες” της φαντασίας μου (σας).

Όμορφοι άνθρωποι. Όχι, δεν καταλάβατε. Ό μ ο ρ φ ο ι  άνθρωποι. Πρόσωπα, δόντια, μάτια, στήθια, μπούτια, κωλομέρια, σακάκια, πουκάμισα, ταγέρ, στήθια, κοστούμια, παπούτσια, ζώνες, ρολόγια, στήθια, όλα εξωπραγματικής ομορφιάς. Χωρίς υπερβολή.

Και τότε κατάλαβα.

Ήμουν στο επίπεδο/διάζωμα των ανθρώπων που το μόνο “πάμπλουτοι” στο οποίο ακούνε είναι όταν έχει ένα “Ζ” μπροστά και λέγεται “Ζάπλουτοι”.

(ή Ζορό)

Εντάξει, υπερβάλω – δεν ήταν ΖΑΠΛΟΥΤΟΙ, ήταν επιεικώς ευκατάστατοι. Ήταν όμως οι πιο όμορφοι άνθρωποι που έχω δει ποτέ σε τόσα λίγα τετραγωνικά.

Ξεκίνησε το 2ο ημίχρονο (όπως λέμε και εμείς οι βαθιά μπασκετικοί από κούνια).

Ο (όμορφος) κόσμος που είχε ξεμείνει, ξεκίνησε να πηγαίνει προς τους διαδρόμους που οδηγούσαν στις θύρες τους. Οι σεκιούριτι τους σταμάτησαν. Παιζόταν ο αγώνας και απαγορεύεται να μπαίνεις την ώρα που παίζεται ο αγώνας dear sir and dear little laedy (με προφορά). Πρέπει να περιμένεις κάποιο time-out ή γενικότερα κάποια διακοπή ώστε όταν μπεις να μην ενοχλήσεις αυτούς που βλέπουν.

(Εμ. Αν αντιμετωπίζεις κάτι σαν υπερθέαμα, το κάνεις σε όλες του τις πτυχές και σύντομα γίνεται υπερθέαμα. Έτσι πάνε αυτά)

Ο αγώνας από εκεί και πέρα κύλησε ομαλά. Τελείωσε το 3ο δεκάλεπτο, μας έφεραν τα στατιστικά του σε ζεστή κόλλα χαρτί, κοιταχτήκαμε με νόημα με τον διπλανό (που ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι δεν είχε ιδέα και απλά είχε προλάβει να πει πρώτος τη μούφα απάντηση που είχα ετοιμάσει κι εγώ) και συνεχίσαμε να παρακολουθούμε.

Ο αγώνας τελείωσε. Ο Τζέρεμι Λιν έμεινε στο κέντρο του γηπέδου με τον κόσμο να τον αποθεώνει, όλες τις οθόνες του γηπέδου να τον δείχνουν και τη δημοσιογράφο να του κάνει ζωντανά ερωτήσεις που είχε μείνει για ν’ ακούσει ολόκληρο το γήπεδο. Κατόπιν έσβησαν τα φώτα και είχε φτάσει η ώρα για ατόφια, παραδοσιακή δημοσιογραφική δουλειά σε αγώνα ΝΒΑ.

Που σημαίνει ότι δεν είχα ιδέα τι είχε μετά το πρόγραμμα.

Οπότε έκανα το γνωστό πια κόλπο: Ακολούθησα (ΜΕ ΥΦΟΣ) μια ομάδα 3 μεγάλων σε ηλικία δημοσιογράφων. Όχι κολλητά ώστε να με καταλάβουν όχι από απόσταση ώστε να νομίσουν οι σεκιουριτάδες ότι δεν είμαστε μαζί.

Ξαναπήγαμε στην αίθουσα που βρίσκονταν οι υπολογιστές. Πήγα να ελέγξω το παλτό μου και έκανα ότι επέστρεψα κάτι στη μέσα τσέπη ενώ μέσα μου φανταζόμουν ότι όλοι όσοι με παρακολουθούσαν έλεγαν “Α-ΧΑ! Τελικά ΕΙΝΑΙ σπουδαίος. Είναι σαν το σπίτι του, πρέπει να είναι ο πιο σπουδαίος αναλυτής του ΝΒΑ από κάποιο εξωτικό μέρος. Χμμμ – θα τον βλέπω συνεχώς, έχω ΜΟΝΟ να μάθω από ανθρώπους σαν κι αυτόν”.

Και μάλιστα με έβλεπαν τόσο καλά σκυμμένοι στις οθόνες τους που άμα τους παρατηρούσε κάποιος τρίτος δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Τι διακριτικοί άνθρωποι.

Ξάφνου σηκώθηκαν 5 απ’ αυτούς και κατευθύνθηκαν προς ΚΑΠΟΥ! Ακολούθησα (ΜΕ ΥΦΟΣ).

Κατέβηκαν έναν όροφο και έστριψαν δεξιά. Ήταν η αίθουσα της συνέντευξης Τύπου. Μετά από 5 λεπτά εμφανίστηκε ο προπονητής των New York Knicks.

Ξεκίνησαν οι ερωτήσεις. Άμεσες και τεκμηριωμένες με την προσδοκία απάντησης που θα προσφέρει ουσία. Δίχως χρόνο για χάσιμο, δίχως χαζογελάκια όταν λεγόταν κάτι που ικανοποιούσε το φίλαθλο κοινό (κυρίως επειδή οι παρευρισκόμενοι δεν ήταν φίλαθλο κοινό, ήταν δημοσιογράφοι) (ΟΚ, πλην ενός), με σεβασμό εκατέρωθεν.

Η 4η ερώτηση ήταν η εξής: “Κόουτς, με τον αγώνα να έχει κριθεί επαναφέρατε τον Λιν στο παιχνίδι και τον αφήσατε αρκετή ώρα μέσα, μπορείτε να μας εξηγήσετε τη λογική πίσω από αυτή την κίνηση;”

“Κοιτάξτε να δείτε” αρχίζει την απάντηση ο κόουτς “Γύρισα στον πάγκο και είδα τον Λιν και είπε ‘ΘΕΕ ΜΟΥ – Ο ΤΖΕΡΕΜΙ ΛΙΝ!’… “

[εκκωφαντική απουσία ήχου στο ακροατήριο. Δεν μίλησε κανείς, δεν κινήθηκε κανείς)

“Χεχε, πλάκα κάνω. Έκρινα πως ήθελα τους πόντους του Τζέρεμι και έκρινα πως πρέπει να έχει περισσότερα λεπτά ενόψει του αγώνα με τους Χιτ”

(άφθονο γέλιο διότι τους είχε ψαρώσει όλους)

Τελειώνει η συνέντευξη Τύπου με μια ερώτηση της δημοσιογράφου που έκανε τις συνεντεύξεις από το παρκέ κατά τη διάρκεια των τάιμ-άουτ (στις διασημότητες που καθόντουσαν εκεί) και μετά τη λήξη (στον Τζέρεμι Λιν). Μετά ο κόουτς έφυγε και πίσω του ακολούθησε η (εξαιρετικά καλοβαλμένη και καλοντυμένη) δημοσιογράφος. Μετά τους ακολούθησε άλλος ένας. Κι άλλος ένας. Κι άλλος ένας.

Εννοείται πως είχα αποφασίσει να γίνω ο επόμενος “κι άλλος ένας’.

Προχώρησα (ΜΕ ΥΦΟΣ) κι αποφεύγοντας οπτική επαφή.

Με ακολούθησε μια ασιάτισσα (με ύφος κι εκείνη – το γνωστό πλέον “ΥΦΟΣ”).

Κατέβηκα κάτι σκαλιά και βρήκα όσους προπορεύονταν να προχωράνε. κατεβήκαμε κι άλλα σκαλιά. Στρίψαμε δεξιά σ’ έναν διάδρομο, πήγαμε ευθεία, μετά στρίψαμε πάλι δεξιά και μετά ΑΠΟΤΟΜΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! Κατεβήκαμε μερικά ακόμα σκαλιά, συνεχίσαμε όλο ευθεία και στο τέλος του διαδρόμου κάναμε δεξιά. Μετά κάναμε ξανά αριστερά.

Λίγο πριν βεβαιωθώ ότι με είχαν καταλάβει και μου έκαναν πλάκα κάνοντας γύρω γύρω το Madison Square Garden, σταματήσαμε. Μαζευτήκαν και οι πίσω, κοντά στους 15 δημοσιογράφους, στριμωγμένοι και ακίνητοι σ’ ένα διάδρομο.

Ήμασταν έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας και περιμέναμε να μπούμε μέσα.

Μπήκαμε.

Όπως τα ξέρετε (τα ξέρετε; Τα ξέρετε!) από τις τανίες. Ένας μικρός κυκλικός χώρος, με μέγεθος περίπου όσο η ρακέτα ενός γηπέδου μπάσκετ (ή η ρακέτα ενός γιγαντιαίου παίκτη τένις), γύρω γύρω ξύλινες ντουλάπες με τα ονόματα των παικτών, εκείνοι να ντύνονται έχοντας μόλις βγει από το ντους (φουί φουιιιιίου) και στο μέσο οι 15 δημοσιογράφοι.

Μίλησε ο Στούνταμάιρ, μίλησε ο Nτέιβις, μίλησε ο (εξαιρετικός σουτέρ) Στιβ Νόβακ. Απαγορευόταν να τραβήξουμε φωτογραφίες, βίντεο με το iphone αποφάσισα ότι δεν θα ρισκάρω οπότε δικαιολογούσα την ύπαρξη μου βάζοντας το iphone μπροστά στον παίχτη έχοντας ανοιγμένη την εφαρμογή “voice memmos” και κάνοντας “Χμμμμ χμ, χμ χμμμ” κάθε 10 δευτερόλεπτα. Πιο γελοίο θα γινόταν μόνο αν είχα ξεχάσει να πατήσω record, πράγμα που διακρίνεται εύκολα γιατί δεν αναβοσβήνει και δεν κουνιέται η βελόνα της έντασης του μικροφώνου.

Είχα ξεχάσει να πατήσω record.

OK;

Το είχα ξεχάσει.

Δεν γινόταν πιό γελοίο.

Ας επιστρέψουμε στα αποδυτήρια των παικτών. Ξαφνικά έγινε ησυχία, είχε μόλις τελειώσει το ντους του ο σταρ της ομάδας Καρμέλο Άντονι. Μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, δίχως τον παραμικρό ήχο. Άρχισε ν’ απαντάει στις ερωτήσεις μιλώντας χαμηλόφωνα. Αυτή τη φορά φρόντισα και είχα πατήσει το κουμπί του “record” ενώ κράταγα το iphone αρκετά επιδεικτικά (ΚΑΙ ΜΕ ΥΦΟΣ) ώστε να το καταλάβουν όλοι. Ήμουν αποφασισμένος να μην το αφήσω να γίνει πιο γελοίο. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν, οι απαντήσεις χαμηλόφωνες και μες στα αποδυτήρια είχε μια τρομακτική ησυχία. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω ώστε να δω που είναι ο Τζέρεμι Λιν.

Είμαστε στα αποδυτήρια, έχει σιωπή γιατί μιλάει ο Carmelo Anthony. Aς μαντέψουμε ποιός πάτησα το άδειο πλαστικό μπουκάλι στο πάτωμα #WIN #fb

— Freddos (@Freddos) February 23, 2012
 

Κι όμως τα είχα καταφέρει.

Είχε γίνει πιο γελοίο.

Από  εκεί και πέρα η βραδιά κύλησε ομαλά και φυσιολογικά.

 

#LINsanity

Βγήκα έξω από το γήπεδο, μια ώρα μετά τη λήξη. Ήταν μια απίστευτη βραδιά. Στο πεζοδρόμιο ένα τηλεοπτικό συνεργείο τριών ατόμων (ένας κρατούσε το μικρόφωνο, ένας την κάμερα κι ένας το καλώδιο της κάμερας) έπαιρνε συνεντεύξεις από περαστικούς για τον ασιάτη κύριο που βλέπετε στην πιο πάνω φωτογραφία.

Κοίταξα πιο προσεκτικά.

Κάτι μου έδειχνε γνώριμο.

Ο τύπος…

Αυτός που κρατούσε το καλώδιο της κάμερας…

Ήταν…

Ήταν ο…

ΗΤΑΝ Ο ΤΥΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΞΕΦΟΥΡΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΠΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ! Την ίδια που είχα προετοιμάσει για να πω εγώ αλλά που με είχε προλάβει!

Συγκέντρωσα όλο ΤΟ ΥΦΟΣ που μου είχε απομείνει και τον πλησίασα από το πλάι. Άρχισα να τον κοιτάζω επίμονα περιμένοντας να με αντιληφθεί και να γυρίσει το κεφάλι να με κοιτάξει.

Με αντιλήφθηκε και γύρισε το κεφάλι να με κοιτάξει.

Τέντωσα το δεξί μου χέρι, άπλωσα τον δείκτη, τον κούνησα απειλητικά προς εκείνον και ούρλιαξα:

“Αααααααααα αααααα αααααα ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!”

Θρίαμβος.