Άραβας: το κεμπάμπ που σε κάνει να κόβεις βόλτες στο Μεταξουργείο

Σου έχουμε ξαναπεί ότι μας αρέσει εδώ στο ONEMAN να γράφουμε για τα φαγητά που δοκιμάζουμε και μας αρέσουν. Και έχουμε πολλούς ανθρώπους που τριγυρνάνε την πόλη για να βρουν τις καλύτερες γεύσεις. Αλλά θέλουμε και την βοήθειά σου.

Να μας πεις για εκείνο το τρελό σουβλάκι που έφαγες, αυτό το σάντουιτς που έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ένα φαγητό ή γλυκό το οποίο θεωρείς ότι αξίζει να το μάθει κι άλλος κόσμος. Μην το κρατάς για την πάρτη σου. Τί θα πρότεινες εσύ ως κάτι πραγματικά ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ; Στείλε μας email στο [email protected] ή βρες μας στο facebook και το twitter. Για να μας δώσεις την δική σου πρόταση.

Και πίστεψέ με. Αν έχεις να προτείνεις κάτι τόσο καλό όσο αυτά τα kebab, θα χαρούμε να το βάλουμε στο site μας.

Οι σακούλες λοιπόν που κατέφθασαν στην εταιρεία ήταν γεμάτες. Περιείχαν 25 kebab για την ακρίβεια. Τα 12 ήταν κλασικά. Τα 8 είχαν falafel και τα άλλα 5 ήταν με kebab κοτόπουλου.

Και είχαν κάνει μια καλή διαδρομή τα kebab. Από το κατάστημα στο Μεταξουργείο (Λεωφόρος Λιοσίων 5) στα γραφεία της 24 Media.

Τα kebab είχαν μπει στα κάρβουνα την ώρα που τα falafel έσπαγαν για να μπουν στις δικές τους πίτες.

Ώπα, κάτσε. Το έχουμε και σε βίντεο αυτό. Άνοιξε το στόμα να τρέχουν τα σάλια για να μην πνιγείς.

Τα υλικά έμπαιναν παρέα με τα kebab, άτακτα, σε ιδανικές αναλογίες. Η εντολή στον παρασκευαστή ήταν σαφής. Όχι πολύ καυτερά.

Και δεν ήταν πολύ καυτερά. Αλλά οι αδύναμοι φάνηκαν μονομιάς στο γραφείο. Ήταν εκείνοι που έτρεχαν για νερό και μοιράζονταν ιστορίες φρίκης με εκείνη την κόκκινη πιπεριά που είχαν φάει κάποτε στην βορειοδυτική Γουαδελαχάρα.

(Να σημειωθεί ότι εξίσου εκνευριστικοί είναι και αυτοί που το παίζουν ότι δεν καίγονται ποτέ και με τίποτα. Αλλά ας προχωρήσουμε στο γεύμα μας)

Εγώ δοκίμασα κλασικό και με κοτόπουλο. Το “δοκίμασα” είναι μια αστεία λέξη σε σχέση με την κτηνωδία που διατελέστηκε στην κουζίνα του γραφείου. Σαρκοβόρα κτήνη έσκιζαν παθιασμένα τα αλουμινόχαρτα και βύθιζαν κυνόδοντες και τραπεζίτες στην λεπτή πίτα. Το βίντεο της κτηνωδίας κρίθηκε ακατάλληλο ακόμα και για ενηλίκους.

Νόστιμη πίτα που είχε ποτίσει από τα υγρά του κρέατος, ντομάτα, κρεμμύδι, λίγο λάχανο, μαϊντανό, τηγανητή πατάτα και κόκκινη καυτερή σάλτσα. Οκ, εμένα δεν μου αρέσουν οι πατάτες σε οιοδήποτε τυλιχτό αλλά δεν έφερα καμία αντίρρηση. Γιατί ακόμα και η αδιάφορη σχετικά πατάτα είχε πάρει μυρωδιά από το ψημένο στα κάρβουνα kebab, το οποίο εγκλωβιζόμενο μέσα στην πίτα και ανάμεσα στα σαλατικά, έδωσε τη μυρωδιά των μπαχαρικών του σε κάθε δαγκωνιά.

Και εκεί που θαρούσα ότι το κοτόπουλο θα ήταν λίγο άνοστο σε σχέση με το κλασικό kebab, αποδείχτηκα περίτρανα λάθος. Γιατί ήταν τόσο γευστικό και μαλακό το κρέας, που έδενε ιδανικά με τα λαχανικά και την λευκή σάλτσα που πάλευε με την κόκκινη. Δεν ξεχώριζε μόνο η γεύση του κοτόπουλου και δημιουργούσε ένα έτσι πιο δροσερό και ωραίο τυλιχτό.

Για αυτά με το falafel δεν μπορώ να μιλήσω γιατί δεν δοκίμασα. Αλλά τα βογκητά ηδονής ήταν αρκετά πειστικά.

Κάνε κι εσύ την βόλτα σου από τον Μοχάμεντ. Με λιγότερα από 5 ευρώ χτυπάς δύο κεμπάμπ και είσαι κύριος.

Και μην ξεχάσεις να μας στείλεις την δική σου πρόταση. Βλέπεις και εγώ είμαι από τους τύπους που ακούνε πάντοτε ευλαβικά τις ιστορίες που ξεκινάνε με το “έφαγα προχτές κάτι φανταστικό”. Και υπάρχουν ιστορίες που παίζει να μην σε πείθουν και πολύ. Να σε ξενερώνουν. Αλλά υπάρχουν και ιστορίες που σε κάνουν να ξεροκαταπίνεις από λιγούρα.

Από την άλλη είναι και ο άνθρωπος που σου λέει την ιστορία. Τον κόβεις τον άλλον από το σουλούπι αλλά και από την προϊστορία του σε τέτοιου είδους διηγήσεις. Ο Freddos είναι γνωστός σκάουτ γεύσεων στην Αθήνα, οπότε την πρόταση για “κάτι kebab που τρώει στη Λεωφόρο Λιοσίων 5, στο Μεταξουργείο” δεν θα την αφήναμε να πέσει κάτω.