Σταλόνε ή Σβαρτσενέγκερ;

Τώρα φιγουράρουν σαν κάτι κουρασμένα παλικάρια που παλεύουν να συγκρατήσουν τα πρόσωπά τους με μπότοξ και άλλες πλαστικές. Αυτές οι εικόνες όμως δεν μπορούν με τίποτα να αμαυρώσουν τη θέση που έχουν και οι δύο στην καρδιά κάθε action movie lover. Rambo ή Predator; Rocky ή Terminator;

Σταλόνε φυσικά ο Στέλιος Αρτεμάκης

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον μποξέρ του λαού που ξεκινά από τα σοκάκια της Φιλαδέλφεια για να γνωρίσει τη δόξα μοιράζωντας ματσόλες στα μεγαθήρια; Το κομάντο που γυρνάει από το Βιετνάμ σε μια αφιλόξενη Αμερική και βάζει κάτω το σύστημα με ένα μαχαίρι; Τον απροσάρμοστο μπάτσο με το σπίρτο στο στόμα; Τον μαμάκια ντετέκτιβ που κρύβεται στα φουστάνια της μάνας του; Το σπεσιαλίστα που εξοντώνει το βαρόνο και παίρνει και το κορίτσι; Πως να μην ταυτιστείς μαζί του. Πάντα είχε το δίκιο με το μέρος του, πάντα ήθελες να νικήσει. Ενώ από τον άλλον, τον πως τον είπαμε, τι να θυμηθώ; Τον Εξολοθρευτή; Α-ΣΤΑ-ΛΑ-ΒΙ-ΣΤΑ ΣΒΑΡΤΣΕΝΕΓΚΕΡ!

 

Σταλόνε ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Σλάι ρε διάολε

ΟΚ, δηλαδή θα πέσει σε εμένα το άχαρο έργο του να υπενθυμίσω ότι ο Σταλόνε είναι actually γαμάτος. Του έδωσε βραβείο προσφοράς το Φεστιβάλ Βενετίας (ΝΑ κάτι που δε θα δεις ποτέ να συμβαίνει στον Άρνι) και για καλό λόγο. Να το θέσω ως εξής: Κάθε ηθοποιός θα είναι ευτυχής αν στη ζωή του καταφέρνει να ερμηνεύσει έναν καλό ρόλο. Θα είναι δε πανευτυχής αν ερμηνεύσει έναν αληθινά εμβληματικό ρόλο. Δεν έχει πολλούς τέτοιους, αλλά για να γίνεις μεγάλος χρειάζεσαι έναν. Ένας dirty Harry, ένας Εξολοθρευτής, ένας Τζέιμς Μποντ, ένας Τζακ Μπάουερ ρε παιδί μου, ένας Τόνι Σοπράνο, κάτι. Καταλάβατε. Είναι λίγοι.

 

Ο Σλάι έχει δύο τέτοιους. ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει δύο τέτοιους.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχοντας περάσει δεκαετίες επιχειρώντας διαρκώς να επανεφεύρει την περσόνα του ως κάτι άλλο (συχνά με τίμια αποτελέσματα, όπως είδαμε στο “Copland” ή το ριμέικ του “Get Carter”), τελικά το πιο αξιοθαύμαστο είναι το πώς καταφέρνει να παραμένει για πάντα ο Σλάι, πέρα και πάνω απ’όλα. Στο “Expendables”, που είναι ένα αληθινό έργο ζωής για έναν άνθρωπο σαν τον Σταλόνε, παραδίδει για τον Χαρακτήρα Σλάι (του Ρόκι, του Ράμπο, του Κόμπρα, εν ολίγοις του ΣΛΑΪ για να μη το πολυκουράζουμε) το είδος του επιλόγου που έχει κάνει ας πούμε ο Clint Eastwood για την γουέστερν περσόνα του με τους “Ασυγχώρητους”.

Λοιπόν, Σλάι και τα μυαλά στο ρινγκ.

Σταλόνε ο Μάνος Μίχαλος

Το γράφω, το διαβάζω όσο το γράφω και δεν το πιστεύω. Εγώ να διαλέγω “Σταλόνε”. Εγώ που μικρός πίστευα ότι “θα επιστρέψω” και το έλεγα φορώντας στον καθρέφτη μου, φορώντας μαύρο γυαλί (αλλά όχι δερμάτινο). Εγώ που το Terminator 2 είναι μέσα στις 10 ταινίες με τις περισσότερες παιδικές αναμνήσεις (από τις πρώτες που είδα στο σινεμά και από τις ελάχιστες που έχω δει πάνω από 10 φορές). Τι έγινε, πότε χάλασε αυτή η σχέση με τον Άρνι; (τον οποίο έχω μέχρι και φωτογραφία με λουλουδάτο πουκάμισο να περπατάει στο Λος Άντζελες – τον είχε φωτογραφήσει ο stalker πατέρας μου σε ένα απο τα ταξίδια του, επειδή ήξερε ότι μου άρεσε).

Γιατί επιλέγω τον Σταλόνε; Στραβά χείλη, πρησμένα μάγουλα, κατεβασμένα βλέφαρα. Και δεν έχω δει ολόκληρο ούτε ένα Ράμπο. Αλλά τρελαίνομαι με τα Ρόκι. Με τη μουσική, με το στόρι, με την Άντριαν, τον αδερφό της που έμοιαζε με τον Πόλτον, τον Απόλλο Κριντ, τα σκαλιά της Φιλαδέλφεια, το άγαλμα με τις υψωμένες γροθιές, όλα αυτά που έχτισαν έναν fiction μποξέρ, που νομίζεις ότι υπήρξε πραγματικά. Και αν το καλοσκεφτώ δεν έχω δει και πολλές ακόμη ταινίες του.

 

Θυμάμαι τον Demolition Man (και τη Σάντρα Μπούλοκ), ήταν καλό action το Assasins με τον Μπαντέρας και επίσης έχω κάτι σκόρπιες εικόνες στο μυαλό μου με τον Σταλόνε να “κανονίζει” τη Σάρον Στόουν μέσα σε ένα ντους, στο The Specialist. Αυτό το τελευταίο, παραδέχομαι, ότι μοιάζει με upper cut προς τον Άρνι που ούτε πεταχτό φιλί δεν το θυμάμαι να δίνει…

Σταλόνε η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Το δίλημμα με απασχολεί σχεδόν όσο το αν πρέπει να είναι στρογγυλή ή τετράγωνη μια τυρόπιτα. Δεν τρώω τυρόπιτα. Οι τύποι μου φαίνονται weirdos. Θα ψηφίσω Σταλόνε μόνο και μόνο γιατί ο Σβαρτζενέγκερ μού είναι τριπλά αντιπαθής, μια με τον πρωταθλητισμό στο bodybuilding, μια με την ανάμειξη με την πολιτική (με τους Ρεπουμπλικάνους, παρακαλώ) και μια με τις κατηγορίες εις βάρος του ότι χούφτωνε αδιακρίτως ανυποψίαστες γυναίκες μέσα στα ασανσέρ. Η μόνη καλή ανάμνηση που έχω από αυτόν είναι αυτή η ηλίθια ταινία στην οποία φυλάει κάτι μούλικα που του κάνουν τη ζωή πατίνι. Βασικά, ίσως γι’ αυτό να μου άρεσε η ταινία.

 

Σταλόνε η Αμαλία Κουλακιώτη

Αναγκαστικά διαλέγω Stallone, όχι επειδή τον συμπαθώ ιδιαίτερα αλλά επειδή τον άλλον, τον Άρνι, δεν τον αντέχω με τίποτα! Δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να παρακολουθήσω ολόκληρη ταινία με πρωταγωνιστή τον Αυστριακό μποντιμπιλντερά. Ούτε καν το “Conan” και ας έχω διαβάσει Howard. Οι ερμηνείες του μου προκαλούν από γέλια μέχρι αηδία. Για να μην αναφερθώ και στα καραγκιοζιλίκια του που οδήγησαν και στο τέλος του γάμου του. Stallone και πάλι Stallone.

Σβαρτζενέγκερ η Ρομίνα Δερβεντλή

Έτσι όπως πάει μάλλον θα είμαι η δαχτυλοδειχτούμενη της παρέας, ξέρεις, αυτή η μοναδική άσχετη που ψήφισε τον ανεγκέφαλο Terminator, ενώ στη αντίπερα όχθη καραδοκούσε ο μάτσο Ρόκι. Βασικά, frankly my dear, I don’t give a damn. Και τους δύο τους θεωρώ υποκριτικά ατάλαντους που ευδοκίμησαν σε μια εποχή που άνθιζαν τα μούσκουλα και τα σενάρια χωρίς πολλά μπλα-μπλα. Mόνο που ο Σβαρτζενέγκερ δοκίμασε την τύχη του και σε άλλου τύπου ταινιούλες, όπου είτε ήταν δίδυμος με τον Ντε Βίτο ή έμενε έγκυος. Ναι, ΟΚ, fail, προφανώς, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Και μπήκε και στην πολιτική. ΟΚ, λίγο ακόμα fail. Και ξαναέγινε ο Terminator ο τρία. Fail. Και ρεζιλεύτηκε με το χωρισμό του. Ναι, ξέρω, total fail. Μήπως να διαλέξω Σταλόνε τελικά; Μπα. Ποτέ δεν τον συμπάθησα τον κακομούτσουνο.

 

Σβαρτσενέγκερ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ρομίνα, δεν είσαι μόνη.

Το να απογοητευτείς (δικαίως κατά τ’ άλλα) με την πολιτική σταδιοδρομία του Άρνι είναι μια κρυμμένη παγίδα ακριβώς για να λάμψει στα μάτια σου ο ανέκαθεν βαφτισιμιός της κρεατίνης, Σιλβέστερ Σταλόνε. Θυμήσου τι καλούμαστε να διαλέξουμε όμως. Τον Ρόκι (ήτανε δυο, ήτανε τρεις, ήταν χίλιοι δεκατρείς), έναν ηθοποιό που μονίμως έπαιζε τον μποξέρ με τα 6 ράμματα πάνω από το μάτι ή τον κομάντο στην ίδια αποστολή Ή τον μέγιστο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, τον άνθρωπο-μηχανή, τον Eξολοθρευτή που αν του το ζητούσες -ναι, υπήρχε και υποκριτικό περίσσευμα για αυτό- θα έπαιζε και τον και καλά μπάτσο του νηπιαγωγείου.

Θα πάω με την αβασάνιστη λογική. Άρνι θα πει “γκάμα, μούσκουλα και ανύπαρκτο πνεύμα”. Σταλόνε θα πει “κλάμα, μούσκουλα και ανύπαρκτο πνεύμα”. Όχι άλλα δάκρυα, τουτέστιν.

Σβαρτσενέγκερ η Έλενα Μπουζαλά

Γελάει ο κόσμος, ρε παιδιά, με τον Σταλόνε. Όχι, Ρομίνα και Ηλία, δεν θα είστε οι μόνοι δαχτυλοδειχτούμενοι. Τι έχουν οι (άλλοι) άντρες με τον Σλάι; Πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Όποιος έχει παρακολουθήσει ένα ολόκληρο Ρόκι είναι ήρωας, γιατί οι ταινίες είναι νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο. Δεν λέω ότι ο Άρνολντ είναι ηθοποιός για Όσκαρ, αλλά για κλάματα δεν είναι. Μόλις γίνετε μάνες (και πατέρες) θα με καταλάβετε και θα θέλετε να έχει ο παιδικός σταθμός του σπλάχνου σας έναν τέτοιο μπάτσο κάπου εκεί κοντά. Με τον Σταλόνε δεν γελάει ούτε το παρδαλό κατσίκι, ενώ με τον Σβαρτζ κάτι γίνεται, ρε παιδιά… Μη μου πείτε ότι δεν ήταν αστείος ως ο δίδυμος αδερφός του Ντανι Ντε Βίτο (βοήθησε Θοδωρή στον τίτλο της ταινίας), μην μου πείτε ότι δεν γελάσατε στην ατάκα: “Είμαι ο δίδυμος αδεφός σου;” Και να σου και κάτι, ο Σβαρτσενέγκερ πάντα είχε καλύτερο σώμα από τον Σταλόνε! Έτσι.

 

Σταλόνε ο Θανάσης Κρεκούκιας

Σιγά το δίλημμα… Ρόκι και Τζόν Ράμπο. Δυο έπη της μυθολογίας. Της αμερικάνικης; Ναι, οκ. Και; Δε με χάλασαν ποτέ. Ποπ κορν, παρεάκι, κοκα κόλα και ξύλο, πολύ ξύλο. Εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Άαααααααντριαααααααααααααν!!! Όσο για τον άλλο, δεν αξίζει ούτε αναφοράς ο σαρδανάπαλος έτσι που τα έκανε. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω. Eye of the tiger, σε αγαπάμε!

Σταλόνε και ξερή κρεατίνή ο Πάνος Κοκκίνης

Ανάμεσα στην κτηνώδη δύναμη και την παρεξηγημένη ιδιοφυία, προτιμώ την δεύτερη. Δηλαδή τον Σλάι. Και έχω κουραστεί επί δεκαετίες να εξηγώ με τρανταχτά επιχειρήματα πόσο υποτιμημένος είναι όντως ο Italian Stallion. Το Ρόκι κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1977. Και εκείνος έγινε ο τρίτος ηθοποιός (μετά τους Όρσον Γουέλς και Τσάρλι Τσάπλιν) που ήταν υποψήφιος ως ηθοποιός και σεναριογράφος ταυτόχρονα. Όχι μόνο αυτό, αλλά παρόλο που ήταν παραμοιωδώς άφραγκος, σχεδόν άστεγος, δεν δεχόταν να δώσει το σενάριο του Ρόκι αλλού αν δεν ήταν εκείνος (ο παντελώς άγνωστος) πρωταγωνιστής. Εσύ,θα άντεχες να το κάνεις αυτό;

 

Επίσης, όπως έχει ήδη τονίσει ο Δημητρόπουλος, το παλικάρι έχει χτίσει με τα χεράκια του τρια χρυσοφόρα franchise (Ρόκυ, Ράμπο και τώρα Expendables). Το αν σου αρέσουν ή όχι, είναι εκτός θέματος. Το ξέρω ότι δεν σε έπεισα. Φταίει η φάτσα του, με τα μάτια ντρούπι που σε κάνει να τον θεωρείς ηλίθιο. Αν έχεις χρόνο κάτσε και διάβασε μια συνεντευξή του. Οποιδήποτε. Εκεί θα δεις ψήγματα ενός λαμπερού μυαλού που το Χόλιγουντ πάντοτε κράτησε στην απέξω. Κρίμα που δεν φρόντισε και εκείνος να παντρευτεί μια Κένεντι και να χρεοκοπήσει μια πολιτεία.

Σβαρτσενέγκερ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Μην τρελαθούμε τελείως τώρα. Ποιός Σταλόνε; Αυτός ο μονοδιάστατος τύπος που μιλάει πάντα με τον ίδιο τρόπο; Που γελάει λες και έχει πάθει εγκεφαλικό; Ο Σταλόνε πέθανε για εμένα (χωρίς να φταίει αυτός φυσικά) όταν το κατάμεστο από Ρώσους γήπεδο τον αποθέωνε αφού είχε ρίξει κάτω των Ντράγκο. Τι λες ρε μεγάλε; Σοβαρά; Μόνη σκηνή στην ιστορία του Σταλόνε που με έχει ενθουσιάσει, εκείνη που καίει την πληγή του σε ένα από τα Ράμπο. Σιγά μην θυμάμαι και σε ποιό ήταν.

Από την άλλη έχουμε τον τιτάνα Άρνι. Sorry κιόλας αλλά ο τύπος μάς έχει γλεντήσει όλους κανονικότατα. Body builder και μοντέλο που φεύγει από την Ευρώπη και φτάνει ως ούνος στην Αμερική για να αρχίσει να χτίζει σιγά σιγά μια καριέρα, να φτάσει στο πάνθεον του Hollywood (με action movies παρακαλώ, πόσοι το έχουν κάνει;) και στο τέλος τι; Να το γυρίσει στην πολιτική και αντί να χλευαστεί και να γελοιοποιηθεί, έγινε και Κυβερνήτης της Καλιφόρνια. Τι άλλο να θες να κάνεις στη ζωή σου ρε φίλε ώστε ένα τσούρμο τύποι σε ένα site στην Ελλάδα να σου πουν ότι είσαι γαμάτος; Και ξέχνα τα Terminator. Ερμηνευτικά και για εμένα ο Σβαρτσενέγκερ είναι το αγαθό τούμπανο που χαζογελάει στο κρεβάτι δίπλα στην Kelly Preston που μόλις τον έχει ξεπαρθενιάσει.

 

Σταλόνε ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ο Κατσιμίχας σε ένα γράμμα (επιτομή του κραξίματος) προς τον Χατζηγιάννη είχε γράψει: “Τα τραγουδάκια σου είναι γλυκίτατα και χρήσιμα. Γιατί αλλιώς τι θα χόρευσε η 7χρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της”. Μεγάλη αλήθεια για τη ζωή. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις ταινίες του Σταλόνε και του Σβατζενέιγκερ, μ’ αυτές που μεγαλώσαμε δηλαδή. Σκέψου δηλαδή τα παιδιά σου στο δημοτικό. Τι να βλέπουν, δηλαδή, αγαπημένοι μου κουλτουριάρηδες; Λαρς Φον Τρίερ ή Ντέιβιντ Λιντς (ακόμη μου χρωστάει δύο ώρες από τη ζωή μου για το απαράδεκτο Mullholand Drive). Στο θέμα μας, όμως. Όταν στο δίλημμα υπάρχει η λέξη Σταλόνε, η απάντηση είναι αυτονόητη. Δεν θα ήταν σωστό στον 12χρονο εαυτό μου να πω κάτι άλλο.

Μεγάλωσα με τον Ρόκι, τον Τζον τον Ράμπο, το Κόμπρα, τον δικαστή Ντρεντ, το Τάνγκο και Κας ή το Demolinition Man. Οσκαρικές δεν τις λες (για την ακρίβεια το Ρόκι το λες γιατί είχε τιμηθεί με το αγαλματίδιο για “καλύτερο σενάριο – του ίδιο του Σλάι και “καλύτερη ταινία”), ωστόσο, ήταν ταινίες που πληρούσαν στο ακέραιο το λόγο ύπαρξης τους. Το Ρόκι, δε, μια τελειότητα. Ναι, είναι γεμάτο κλισέ. Ναι, ο Μπαλμπάο πρέπει να τις τρώει για δέκα λεπτά μέχρι να νικήσει. Ναι, το Ρόκι IV με το Ρώσο είναι η επιτομή της αμερικανικής προπαγάνδας, Ναι, το V ήταν ψιλομαλακία. Αλλά από την άλλη ο Μίκι (ο προπονητής του) είναι ο πιο γαμάτος κινηματογραφικός χαρακτήρας σην ιστορία και το “A-n-d-r-i-a-n” είναι η πιο αναγνωρίσιμη ατάκα αθλητικής ταινίας.

 

Ο Σβατζενέιγκερ για να τα λέμε όλα, δεν πάει πίσω. Έχει κι αυτός συνδεθεί με μερικές από τις κορυφαίες κινηματογραφικές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων με τον Κυνηγό, τον Εξολοθρευτή, την Ολική Επαναφορά, τον τελευταίο ήρωα (επικό), τον Κόναν, το Κομάντο, αλλά όπως και να το κάνουμε όσες φορές και να πει “asta la vista”, σαν τον “Italian Stallion” δεν είναι.

Για τις προσπάθειες τους πέρα από τα όρια του “action hero” ψιλοαδιαφορώ, αν και το “τρεις βαλίτσες, δύο γυναίκες κι εγώ” (αυθεντικός τίτλος Oscar, τρέχα γύρευε με τη μετάφραση) ήταν αρκετά καλό. Και κλείνω, αγαπητέ Χρήστο, επικαλούμενος τα σοφά λόγια του Κλάμπερ Λανγκ (Μίστερ-Τ) στο κορυφαίο Ρόκι όλων των εποχών (το ΙΙΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ALPHA) προς αυτούς που μεγάλωσαν χωρίς να δουν ούτε μια από τις παραπάνω ταινίες (βλέπε Ρομίνα) “I pity the fool”.

 

Σταλόνε ο Άλκης Βασιλείου

Λοιπόν παιδιά να είμαστε ειλικρινείς και να λέμε αλήθειες. Το δίλημμα “κρέπα γλυκιά – κρέπα αλμυρή” είχε πλάκα, το δίλημμα “Τζολί – Άνιστον” είχε επίσης πλάκα (γιατί είσαι αστείος αν δεν προτιμάς την Άντζι), το δίλημμα “Δόξα – Χρήμα” είχε και πλάκα και ουσία και όλα τα καλά του κόσμου! Αλλά… Αλλά! ΑΛΛΑ! Σταλόνε ή Σβαρτσενέγκερ; Σλάι ή Άρνι;; Ιταλός δανδής με στραβωμένο στόμα ή Αυστριακός σφίχτης;;; Τυπάς που μας έχει χαρίσει την επικότερη προπόνηση -τρέξιμο στους δρόμους της Πόλης της Αδελφικής Αγάπης, στα χιόνια, ανάμεσα σε κρέατα σε ψυγείο, στα σκαλιά του Μουσείου Τεχνών της Φιλαδέλφεια με υπόκρουση το Gonna Fly Now-στην ιστορία του κινηματογράφου απέναντι στο απολύτως ξενέρωτο “Hasta La Vista Baby”;;;

Αλήθεια; Αυτό είναι το δίλημμα;;; Ε όχι! Αρνούμαι να γράψω περισσότερα!

Σταλόνε για ένα εκατομμύριο λόγους -οι καλοί φίλοι από πάνω με έχουν  καλύψει- και για έναν επιπλέον. Είναι φτυστός με τον Μάρκο Μπελινέλι. (Στέφανε, πάρε με τηλέφωνο να σου πω ποιος είναι ο Μπελινέλι)!!!

 

ΔΙΛΗΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΣΤΑΛΟΝΕ ΜΕ 69,2%

Οι κωμωδίες που πρωταγωνίστησε ο Άνρι, έσπασαν την εικόνα του ήρωα. Ο τίτλος πάει στη δεξιά γωνία του ρινγκ εκεί που ο ματωμένος Σταλόνε υψώνει τη γροθιά και φοράει στη μέση του τη ζώνη του ultimate action hero.