6 μήνες στο μυαλό του άντρα

Φαντάσου εκεί που περπατάς αμέριμνος στο δρόμο, να δεις ξαφνικά μπροστά σου μια μεγάλη, επιβλητική, μυστηριώδη πόρτα. Είναι κλειστή, αλλά κανείς δεν είναι τριγύρω, και έτσι πας κοντά και την περιεργάζεσαι. Κοιτάς τα σκαλίσματά της, μυρίζεις τη βαριά μυρωδιά του ξύλου και είσαι βέβαιος πως πέρα από αυτή υπάρχει κάτι εντελώς άγνωστο σ’ εσένα. Την πλησιάζεις ακόμη περισσότερο. Όσο περνάει η ώρα, τόσο φουντώνει μέσα σου η επιθυμία σου να δεις τι κρύβεται από πίσω. Και ξαφνικά η πόρτα ανοίγει. Μπαίνεις;

Αυτή η πόρτα άνοιξε πριν από έξι μήνες. Λέγεται ONEMAN. Τι κι υπηρετώ την υψηλή τέχνη της περιοδικο-γραφίας τα τελευταία δέκα χρόνια, τι κι αν οι σπουδές μου επάνω στη μόδα είναι unisex, αυτός ήταν ένας νέος, ανεξερεύνητος κόσμος που παρουσιαζόταν μπροστά μου. Η πόρτα τότε έγραφε ακόμα MEN24, αλλά σύντομα οι 24 άντρες αντικαταστάθηκαν από έναν, μια αλλαγή που δεν με χάλασε καθόλου: δελεαστικοί οι 24, άλλα ως γνωστόν κάθε γυναίκα ψάχνει τον Έναν, αυτόν που θα είναι όμορφος, έξυπνος, με χιούμορ, με ενδιαφέροντα, μάγκας άλλα και gentleman, με στιλ και αληθινή αγάπη για τις γυναίκες. Έναν που να είναι Μοναδικός – Καθημερινός – Αληθινός. Τον βρήκα και άφησα την πόρτα να κλείσει πίσω μου.

Από εκείνη τη στιγμή, τελείωσε η ζωή μου όπως την ήξερα. Κατ’ αρχάς, λόγω των νέων ρυθμών που έπρεπε να συνηθίσω: το να βρεθείς ξαφνικά από τα μηνιαία περιοδικά να γράφεις στο internet (ή να το κάνεις παράλληλα), είναι σαν να μπαίνει ξαφνικά η ζωή σου σε fast forward (ή ίσως η προηγούμενη ζωή μου να ήταν σε slow motion, δεν ξέρω). Η ιδέα πως το κείμενο πρέπει να δημοσιευτεί ΑΥΡΙΟ μπορεί να με παραλύσει ολοκληρωτικά από το άγχος, με αποτέλεσμα να παίζω όλο το βράδυ angry birds (για να ξε-στρεσαριστώ), να ξεκινάω να γράφω μετά τα μεσάνυχτα και να τελειώνω ξημερώματα. Στόχος είναι να γράφω καλύτερα από όποιον γράφει γρηγορότερα και γρηγορότερα από όποιον γράφει καλύτερα. Προς το παρόν οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ γράφουν καλύτερα και γρηγορότερα από μένα, αλλά τι να κάνεις, δεν μπορείς να τα έχεις όλα, τουλάχιστον εγώ δεν πήγα στρατό.

Τα γραφεία του ONEMAN είναι λίγο – πολύ όπως τα φαντάζεσαι: Μια αρένα γεμάτη με όλους τους πιθανούς ανδρό-τυπους: σοφιστικέ αγόρια με πουκάμισα (συντάκτες), χαλαρούς dudes με t-shirts (συντάκτες μουσικής και σινεμά), πράους τύπους (λογιστές), geeks (προγραμματιστές) και άλλους εκπροσώπους του ισχυρού φύλου για τους οποίους δεν μπορείς με τίποτα να μαντέψεις το επάγγελμα ή τα ενδιαφέροντα τους. Μια φορά είδα και έναν (1) με κοστούμι – υπέθεσα πως θα ‘ναι αυτός που μας πληρώνει. Όλοι είναι κολλημένοι στις οθόνες τους (έχουν μπροστά τους από 2 ο καθένας) και ρίχνουν κλεφτές ματιές στις τηλεοράσεις που κρέμονται στους τοίχους (οι οποίες παίζουν non stop ειδήσεις και μπάλα). Σε ώρες αιχμής, δύσκολα σηκώνουν τα μάτια τους από τους υπολογιστές τους και η προσοχή μοιάζει να μην αποσπάται ποτέ (το μοναδικό κόλπο που πιάνει μέχρι στιγμής είναι ο ήχος των τακουνιών στο πάτωμα – αλλά και αυτό όχι πάντα. Την επόμενη φορά σκέφτομαι να κραδαίνω παράλληλα και μια σακούλα ντόνατς).

Πάρε αυτό το πλήθος αντρών, το ετερόκλητο και εντελώς προσηλωμένο στην καθημερινότητά του, και πολλαπλασίασε το επί δεκάδες χιλιάδες. Είστε εσείς που διαβάζετε ONEMAN.

Είστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας, που αν σας έκλειναν σε ένα δωμάτιο δεν θα μπορούσατε να συμφωνήσετε για το αν η γη είναι στρογγυλή ή επίπεδη – πόσο μάλλον για θέματα στιλ, αντρικής περιποίησης και σχέσεων που μου έχει ανατεθεί να γράφω. Αυτό προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάθε φορά που ένα κείμενο δεν χαίρει ευρείας αποδοχής (a.k.a τρώει κράξιμο), χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου κάθε σχόλιο που γίνεται (ΟΚ, αυτό με το concealer ίσως ήταν κακή ιδέα, αλλά ξέρω αρκετούς άντρες – ναι, straight- που το έχουν χρησιμοποιήσει).

Παράπονα (να το θέσω κομψά) εκφράζετε συχνά και για τις υψηλές τιμές σε κάποια θέματα στιλ. Δεν είναι δίκαιο όταν κατά καιρούς έχουμε δείξει πουλόβερ με €9, παπούτσια με €24,95 και δώρα κάτω από €50 να γίνεται τόσος σάλος για ένα άρθρο με πιο “τσιμπιμένα” νέα brands. Εξ ορισμού το άρθρο μιλάει για επώνυμα ρούχα, άρα με ακριβές πρώτες ύλες και κατασκευασμένα σε κανονικά ατελιέ (και όχι σε κάποιο εργοστάσιο με φτηνό εργατικό δυναμικό στην Ινδία). Οπότε προφανώς το κόστος θα ανέβει. Άλλωστε τα κείμενα δεν υποδεικνύουν τι πρέπει να αγοράσετε, αλλά είναι εκεί για να δίνουν ιδέες και μια ολοκληρωμένη εικόνα της αγοράς. Το συγκεκριμένο θέμα δέχθηκε και μερικά συγχαρητήρια. Είπαμε, μια γυναίκα για να ικανοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες άντρες μηνιαίως. Δεν είναι εύκολο το task.

Από τότε που μπήκε αυτός ο Ένας Άντρας στη ζωή μου, άλλαξε η συμπεριφορά μου απέναντι στους υπόλοιπους άντρες. Παλιότερα έριχνα καμιά κλεφτή ματιά στους περαστικούς και από μέσα μου τους βαθμολογούσα (ναι, το κάνουμε και εμείς αυτό). Τώρα είμαι η weirdo που καρφώνεται και κοιτάζει άντρες στο δρόμο, στις καφετέριες, στα εστιατόρια, στην ουρά της τράπεζας. Προσέχω τα πάντα: από τα ρούχα και τα παπούτσια τους μέχρι τα μαλλιά τους (όχι, θεε μου, αυτό το κούρεμα είναι πολύ λάθος για το κεφάλι σου) και το δέρμα τους (μήπως να γράψω κάτι ακόμη για τη λιπαρότητα;). Προσπαθώ να καταλάβω τι αρέσει στον Έλληνα, τι στιλ υιοθετεί ο Έλληνας, τι λάθη κάνει ο Έλληνας. Δεν σταματάω να κοιτάζω παρά μόνο όταν αντιλαμβάνομαι πως ο Έλληνας α) με αγριοκοιτάει β) με γλυκοκοιτάει. 

Στις βόλτες μου στα μαγαζιά, αντί για γόβες κοιτάζω γραβάτες. Αντί για γυναικεία αρώματα μυρίζω αντρικά. Καμία φορά ακούω αθλητικό ραδιόφωνο. Να, σήμερα, ας πούμε, έμαθα πως για να παραμείνει ο Σαλπιγγίδης στον ΠΑΟΚ θα πρέπει να δεχθεί μείωση της τάξεως του 60% στο συμβόλαιό του (κρίμα ο γλυκούλης, και τον έχω στους κακοντυμένους). Και φυσικά έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπη στην αρχική σελίδα με πολύ μεγαλύτερο amount ημίγυμνων, διαλαγαξιακών καλλονών απ’ όσο μπορεί να αντέξει η μέση γυναίκα (και πλέον από μέσα μου τις βαθμολογώ και αυτές).

Όχι πως αυτή η αλλαγή που συμβαίνει μου είναι δυσάρεστη. Έχει πλάκα να είσαι στην αντρική πλευρά της ζωής. Να βλέπεις τον κόσμο σαν άντρας, πιο απλά και πιο ξεκάθαρα απ’ ότι οι γυναίκες. Να μπαίνεις στη θέση του άντρα, που θέλει λίγα λόγια και καλά, χωρίς πολλές σάλτσες, χωρίς υπερανάλυση, χωρίς πολυπλοκότητες. Είναι ωραία αυτή η αλλαγή. Αρκεί να μείνει στο μυαλό – γιατί νομίζω πως δεν θα μου πηγαίνει το μούσι.