Ο Freddos απαντά στις γυναίκες αυτού του κόσμου

Απάντησε ο Freddos για ‘σένα. Στα Cosmogirls και τις Cosmowomen. Τον κάλεσαν από το Cosmopolitan να μιλήσει χωρίς φόβο, χωρίς να παρασύρεται από το πάθος (ότι μιλάει σε γυναίκες) και να πει τις δικές μας, τις δικές σου σκληρές αλήθειες για τις σχέσεις. Τα πράγματα με το (αντρίκιο) όνομά τους. Το έκανε. Και το έκανε καλά. Ιδού.

1. Όταν κάνουµε µια ερώτηση, θέλουµε µια ξεκάθαρη απάντηση.

Όταν σε ρωτάµε «Τι τρέχει;» και µας απαντάς «Τίποτα», καταλαβαίνουµε ακριβώς αυτό και προφανώς θα συµπεριφερθούµε αντίστοιχα. Όταν, πάλι, θέλουµε να µάθουµε «Πώς ήταν η µέρα σου;», εννοούµε «Πώς ήταν η µέρα σου; Πες µου µε τρεις περιεκτικές προτάσεις. Go!» και όχι «Πώς ήταν η µέρα σου; Πάρ’ το από την αρχή, από την ώρα που ξύπνησες και κάτι σκέφτηκες το οποίο τώρα δεν θυµάσαι. Και µην ξεχάσεις να µου πεις λέξη προς λέξη όλους τους διαλόγους µε τη µητέρα σου – έχουµε χρόνο».

2. Δεν µας ενδιαφέρουν τα νέα της κολλητής σου.

Καθόµαστε ήσυχοι και αµέριµνοι και έρχεσαι και αρχίζεις τις ερωτήσεις, όπως «Καλά, δεν θα το πιστέψεις. Ξέρεις τι έγινε µε το αγόρι της ∆ήµητρας;». Αυτές οι ερωτήσεις είναι πάντα σύνθετες, αφού περιέχουν τουλάχιστον δύο αγνώστους και η απάντησή τους µπορεί να είναι από το «Πήρε τηλέφωνο τη Νasa και είπε να σταµατήσουν να του τα ζαλίζουν, δεν θα πάει να δουλέψει σ’ αυτούς γιατί αποφάσισε να φτιάξει δικιά του Nasa στην Πελοπόννησο» µέχρι «Πήρε καινούρια οδοντόβουρτσα, αλλά κάπου την ξέχασε. Μάλλον θα πάρει άλλη».

Εδώ θέλω τη σταµάτα-ό,τι-κάνεις προσοχή σου: Εκτός κι αν το αγόρι της ∆ήµητρας κέρδισε το τζόκερ κι αποφάσισε να µοιραστεί τα χρήµατα µαζί µας ή έχει δύο διαρκείας για την οµάδα µας και αναρωτιόταν µήπως θέλουµε το ένα, η απάντηση θα είναι µέχρι το τέλος του σύµπαντος η εξής: «Όχι, δεν θα το πιστέψω και δεν µε ενδιαφέρει. Και, για όνοµα του Θεού, εδώ δεν θυµάµαι καν πώς το λένε το αγόρι της ∆ήµητρας!». Η µόνη περίπτωση να µας ενδιαφέρει τι έγινε µε το αγόρι της ∆ήµητρας είναι αν χωρίσουν. Σε αυτή την περίπτωση µας ενδιαφέρει πάρα πολύ. Πρώτον, για να εκτιµήσεις εσύ τι καλοί που είµαστε εµείς που είµαστε ακόµα µαζί σου και, δεύτερον –spoiler alert–, γιατί υπάρχει σοβαρή περίπτωση να µας ενδιαφέρει η ∆ήµητρα περισσότερο. ΟΚ, πώς νιώθεις τώρα;

3. Δεν µας αρέσει να πηγαίνουµε µαζί σου για ψώνια.

Οι αντοχές µας στα ψώνια είναι ελάχιστες. Άλλωστε εµείς αγοράζουµε κατά 99% ένα ρούχο του οποίου έχουµε ήδη κάποια παραλλαγή στην ντουλάπα µας (γι’ αυτό µας αρέσει, µας δείχνει ότι είµαστε στο σωστό δρόµο). Συνήθως µετά το πρώτο µαγαζί θέλουµε να πάµε για καφέ και µετά το πέµπτο θέλουµε να πάµε για φαγητό (εκτός αν έχουµε ξοδέψει αρκετά, οπότε δεν θέλουµε να φάµε ΤΙΠΟΤΑ και προτιµάµε να γκρινιάζουµε στο γυρισµό. Σε αυτή την περίπτωση µη µας µιλάς καλύτερα). Θα ήθελα επίσης να προσθέσω κάτι που αφορά τις ώρες που ψαχουλεύεις µπλουζάκια: Το ώριµο µάνγκο δεν είναι χρώµα, είναι φρούτο. Και ότι το µαύρο δεν έχει αποχρώσεις. Είναι απλώς µαύρο.

Τέλος, ο κανόνας στα γυναικεία δοκιµαστήρια είναι ένας: Εµείς καθόµαστε απέξω κι εσύ βγαίνεις να σε δούµε. Σε αυτό το σηµείο θα µοιραστώ κι ένα προσωπικό βίωµα, τότε που σταµάτησα να πιστεύω στο «έλα λίγο µέσα να δεις», γιατί µπήκα σε λάθος δοκιµαστήριο και ήταν άβολα. Πολύ άβολα. Βασικά, δεν ήταν άβολα, ήταν η µαµά της.

4. Δεν νιώθουµε άνετα γύρω από µωρά.

Τους κάνουµε γκριµάτσα; Τροµάζουν. Τους τραγουδάµε; Κλαίνε (εδώ έχουν ένα δίκιο, το οµολογώ). Προσπαθούµε να τους πιάσουµε την κουβέντα µε ανοιχτού τύπου ερωτήσεις, όπως «Έλα εδώ, Νικόλα µου. Τι οµάδα είσαι, παιχταρά µου;», µας κοιτάζουν ανέκφραστα για πολλά βασανιστικά δευτερόλεπτα σαν να τους ζητήσαµε να µας πουν τα ονόµατα και τις διευθύνσεις όλων των παικτών.

Επίσης, σε παρακαλώ σε ό,τι έχεις ιερό, µη µας δώσεις ένα από αυτά να το πάρουµε αγκαλιά. ∆εν ξέρουµε από πού να το πιάσουµε και φοβόµαστε ότι θα το ρίξουµε. Προτιµούµε να είµαστε εκείνοι που θα σε βγάλουν (µια) φωτογραφία όσο το κρατάς. Άντε, χαµογέλα στο φακό και πάµε να φύγουµε.

5. Θέλουµε να είµαστε εµείς οι αστείοι στη σχέση.

Έχετε οµορφότερες καµπύλες και µαλλιά αµαζόνας, είστε λιγότερο τριχωτές (είστε;), αρκετά πιο έξυπνες, έχετε το πάνω χέρι στο αν θα κάνουµε σεξ και πάνω απ’ όλα έχετε τη δυνατότητα της σύλληψης. Κι όταν λέω «σύλληψης», αναφέροµαι στην έννοια της εγκυµοσύνης, όχι την «Έχεις το δικαίωµα να παραµείνεις σιωπηλός. Ό,τι πεις, µπορεί και θα χρησιµοποιηθεί εναντίον σου» έννοια (όσον κι αν αυτή η ατάκα ταιριάζει γάντι όταν µας ανακοινώνετε µια αναπάντεχη εγκυµοσύνη). Γενικά, τα έχετε όλα. Οπότε, ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ Σ’ ΕΜΑΣ.

Και όταν λέω «το χιούµορ», εννοώ τη δυνατότητα να κάνεις τον άλλο να γελάει. Να ψοφάει στο γέλιο. Όχι «χι χι χι» και «ψι ψι ψι» γέλιο. «Μπρου χα χα χα, λιώνω, κλαίω, ωωωωχοοχοχοχο» γέλιο. Γέλιο απ’ αυτό που λέω το αστείο εγώ και γελάς τόσο δυνατά εσύ, που την επόµενη µέρα ο γείτονας στο ασανσέρ µού δίνει συγχαρητήρια για τις επιδόσεις µου και τσουγκράω τη γροθιά µου µαζί του συγκαταβατικά, τύπου «Με ξέρεις, φίλε. Έτσι είµαι εγώ. Λιώνουν µαζί µου τα θηλυκά» (στο γέλιο). Αφήστε σ’ εµάς το τελευταίο µας όπλο, το να σας κάνουµε να γελάτε. Μας επιβεβαιώνει, µας ενισχύει την ψευδαίσθηση του ισχυρού. Όταν ξεκαρδίζεσαι, γίνεσαι πιο επιθυµητή, ερωτεύσιµη.

Παίξε το παιχνίδι µε τους κανόνες του: Εσύ γελάς, εµείς λιώνουµε.

Υπάρχει κάτι καλύτερο; ∆εν υπάρχει.

by Freddos

ώπα ώπα υπάρχει και σημείωση στο blog του. Βλέπεις ο Freddos νόμιζε ότι μας τα είχε δώσει όλες τις κατηγορίες αλλά υπάρχουν κι άλλες. Με τα δικά του λόγια…

Όπως διαπιστώνετε, το κείμενο αναδημοσιεύτηκε στην πλήρη του αφρεντοσύνη.

Πλήρη, σωστά;

Σωστά.

Έτσι νομίζαμε κι εμείς.

Μέχρι που ο ΑΡΦ Πάνος ζήτησε παραπάνω κατηγορίες.

ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΑΝ!

Διότι κάποιες δεν χώρεσαν ενώ ο πόνος του αποχωρισμού και της μη-δημοσίευσης ήταν τόσο μεγάλος που -εχμ- τις ξέχασα. Αυτό όμως είναι ένα άλλο κείμενο. Ας μείνουμε στο τωρινό.

Ακολουθούν 3 αποσπάσματα.

Το πρώτο είναι το director’s cut κείμενο για τα “Ψώνια”. Τα υπόλοιπα δυο είναι καινούργια. Πάμε.

1.Ψώνια.

Είναι ο μεγαλύτερος μύθος ότι στους άνδρες δεν αρέσουν τα ψώνια. Μας αρέσουν. Και όταν έχει κι εκπτώσεις τολμώ να πω ότι γουστάρουμε κιόλας. Υπάρχουν όμως δυο βασικοί λόγοι που μας κάνουν αρνητικούς σε αυτά.

Πρώτον. Είμαστε άσχετοι. Νομίζω εύκολο ν’ αποδειχθεί αυτό μόλις θυμίσω ότι το πρώτο πράγμα που κοιτάμε σ’ ένα μαγαζί είναι αυτό που έχουμε ήδη και στο χρώμα που έχουμε ήδη. Οπότε, ναι – είμαστε άσχετοι.

Δεύτερον. Μας αρέσουν τα ψώνια αλλά δεν μας αρέσει η εμπειρία του “πάω για ψώνια”. Οπότε ας περιγράψω λίγο το πως ένας άνδρας πάει για ψώνια ένα Σάββατο ακριβώς όπως το σκεφτόμαστε.

“Ξυπνάω. Παίρνω τηλ τον κολλητό. ‘Πάμε για ψώνια; Θέλω κάτι να πάρω’. Δεν μπορεί γιατί ξενύχτησε με μια τύπισσα μέχρι αργά χθες (Τι μ*λάκας, κρεμάει εμένα τον κολλητό του πρωί Σαββάτου). Παίρνω τηλ άλλον φίλο. Μπορεί να έρθει γιατί έκατσε σπίτι χθες και είδε σειρές (Τι μαλάκας, Παρασκευή βράδυ στο σπίτι, εμ πώς να βρει γκόμενα;). Ραντεβού στις 12. Ντους. Ίντερνετ μέχρι να πάει 12. Συναντιόμαστε γύρω στις 12:30, έχοντας αργήσει, ταυτόχρονα και οι δυο, μισή ώρα. Μπαίνουμε στο 1ο μαγαζί και καθόμαστε μέσα 5 λεπτά. Βγαίνουμε έξω. Πάμε για καφέ. Αράζουμε 2 ωρίτσες. Τελειώνει ο καφές. Πάμε στο 2ο μαγαζί. Βρίσκουμε αυτό που θέλω. Το δοκιμάζω ένα νούμερο μικρότερο. Δεν χωράει. Δοκιμάζω το κανονικό μου νούμερο. Χωράει. Το αγοράζω. Βγαίνουμε έξω. Πάμε στο 3ο μαγαζί με την ultra sexy πωλήτρια. Δεν είναι εκεί. Αυτό έλειπε (#story_of_my_life). Βγαίνουμε έξω αμέσως. Επιστρέφουμε σπίτι μας”

Και κάπως έτσι πήγαμε για ψώνια.

Τώρα να σας περιγράψω την εμπειρία του “πάω για ψώνια με την κοπέλα μου”. Και, ναι, αν διαβάζοντας αυτό το κείμενο θέλετε να κάνετε γρήγορο διάλειμμα για τουαλέτα ή να καθίσετε πιο αναπαυτικά ή να βάλετε από το καλό κρασί και να ανάψετε αυτά τα υπέροχα αρωματικά κεράκια που κρατούσατε για μια ιδιαίτερη στιγμή, τώρα είναι η κατάλληλη ώρα διότι θα είναι μεγάλη η διαδρομή.

“Ξυπνάω. Δυο μηνύματα στο κινητό. Διαβάζω το πιο πρόσφατο ‘Τί θα γίνει, θ’ απαντήσεις;’. Διαβάζω αυτό που ήρθε πρώτο ‘Πάμε για ψώνια σήμερα; Θέλω να πάρω κάτι *ακατανόητο σκεύος* για τη Βίκυ που κάνει πάρτι σήμερα και μας έχει καλέσει να πάμε’. Πρώτον: Ποιά είναι η Βίκυ. Δεύτερον: Πότε μας κάλεσε; Τρίτον: Τί σόι φράση είναι το “μας έχει καλέσει να πάμε”; Δηλαδή μπορεί και να μας καλέσει να ΜΗΝ πάμε; ή να πάμε λίγο; ή να συνδεθούμε με teleconference; Κακή αρχή. Απαντώ στο μήνυμα τσαμπουκαλεμένα. “Σόρι αγάπη, μόλις ξύπνησα γιατί έβλεπα Breaking Bad season 5 χθες”. “Τί πράγμα; Καλά δεν είχαμε πει ότι θα το δούμε μαζί;”. WTF. “Τα 20 πρώτα λεπτά είδα ρε αγάπη, μετά με πήρε ο ύπνος” (Αλήθεια λέω. Με πήρε ο ύπνος όντως μετά τα πρώτα 20 λεπτά του 5ου επεισοδίου κι έχοντας δει τα ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΣΕΡΙ, MR WHITE). “Θα πάμε για ψώνια; Πήγε ήδη 10:30 και πρέπει να ετοιμαστώ”. “Με θες κι εμένα;”. “Οπωσδήποτε, θέλω και τη βοήθεια σου, πού να ξέρω μόνη μου τι *ακατανόητο σκεύος* να πάρω για τη Βίκυ; Τα λέμε στις 12″. Ντους. Ίντερνετ μέχρι να πάει 12. Συναντιόμαστε γύρω στις 12:30, έχοντας αργήσει, μόνο εγώ, μισή ώρα. Μούτρα για άλλη μισή ώρα. Μπαίνουμε στο 1ο μαγαζί, καθόμαστε 20′, δεν βρίσκουμε κάτι. Μπαίνουμε στο 2ο μαγαζί, καθόμαστε 25′, δεν βρίσκουμε κάτι. “Πάμε για ένα καφεδάκι;” “Όχι”. Μπαίνουμε στο 3ο μαγαζί, καθόμαστε για 30′, δεν βρίσκουμε κάτι. Πάμε στο 4ο μαγαζί που έχει μόνο ανδρικά, βρίσκω ένα απίθανο γαλάζιο πουκάμισο που κάτι τέτοιο έψαχνα καιρό. “Τί το κοιτάς αυτό ρε παιδί μου; Αφού έχεις ήδη πέντε ΙΔΙΑ! Πόσα γαλάζια πουκάμια θα πάρεις πια;” (βλέπε και επιχείρημα πρώτο: Είμαστε άσχετοι). Πάμε στο 5ο μαγαζί, καθόμαστε για 10′ μέχρι που συνειδητοποιώ ότι είναι μαγαζί με παιδικά ρούχα. Κρύος ιδρώτας. “Τί ακριβώς ψάχνουμε;” “Κοιτάω για την ξαδέρφη μου τη Γιούλα, μάλλον έχει μείνει έγκυος αλλά δεν μας το έχει πει οπότε θέλω να σκεφτώ τι δώρο θα τις κάνω αν είναι όντως”. Δεν ήταν, απλά έτυχε και το παράκανε στο φαΐ τις γιορτές. Τις γιορτές των τελευταίων 4 ετών που τη γνωρίζω. Πάμε στο 6ο μαγαζί, είναι με γυναικεία ρούχα. Ψάχνω που έχουν μαζευτεί οι υπόλοιποι άνδρες. Α, νάτοι, όλοι στο πλάι της εισόδου κρατάνε σακούλες και κοιτούν το κινητό τους. Κάθομαι εκεί. Περνάνε 25′, έρχεται με άδεια χέρια. “Δεν είχε τίποτα καλό”. “ΚΑΙ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ 25′ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ, Ε;” σκέφτομαι πριν τελικά πω “Δεν πειράζει αγάπη”. Πάμε στο 5ο μαγαζί. “Τελικά λέω να το αγοράσω το νυχτικό για τη Γιούλα κι αν δεν είναι έγκυος θα το δώσω σε μια συνάδελφο από το γραφείο”. Πάμε στο 7ο μαγαζί. Βρίσκει αυτό που ψάχναμε. Και -εννοείται- βρίσκει κι ένα παρεμφερές σ’ αυτό που ψάχναμε. Αυτό έλειπε να βρίσκαμε μόνο ένα, να πληρώναμε και να φεύγαμε. “Ποιό από τα δυο προτιμάς;” “Το αριστερά”. “Εγώ το άλλο”. “ΟΚ, το δεξιά τότε”. “Και το αριστερά δεν είναι άσχημο”. “Όχι, δεν είναι”. “Ε, αποφάσισε, με μπέρδεψες”. WTF. Βάζω τα μεγάλα όπλα στο παιχνίδι: “Η Βίκυ θα προτιμούσε το δεξιά μου φαίνεται” (και επιλέγω αυτό που ήθελε και ρίχνω την ευθύνη της απόφασης στη Βίκυ και δεν είμαι απόλυτος). “Έτσι νομίζω κι εγώ”. Πληρώνουμε. Πάμε στο 9ο μαγαζί. Είναι αυτό με την ultra sexy πωλήτρια. Είναι εκεί. Αυτό έλειπε (#story_of_my_life_leme). Βγαίνουμε έξω αμέσως. Πάμε σπίτ… “Δεν πάμε να τσιμπήσουμε κάτι;” “Μα, ρε αγάπη, δεν θα βρίσκουμε να κάτσουμε, είναι τίγκα στον κόσμο ενώ ήδη ξοδέψαμε αρκετά”. “Μα, σαββατιάτικα σε έπιασε η διάθεση για οικονομία;”. Πάμε για φαγητό. Τρώμε στριμωγμένοι από 1 σαλάτα εξωτική τόσο στα υλικά όσο και στην τιμή (προφανώς αυτό το ρόδι ανάμεσα στα μαρούλια το έκλεψαν νίντζα από την αυλή του Ιάπωνα αυτοκράτορα). Επιστρέφουμε σπίτ… “Για καφέ δεν θα πάμε;”. “Μα… ναι ΟΚ, πάμε”. Πάμε για καφέ. Επιστρέφουμε σπίτι. Μήνυμα από τη Βίκυ: “Άκυρο το πάρτι για σήμερα”. Θρίαμβος.

Και κάπως έτσι δεν μας αρέσουν τα ψώνια.

2. Σήριαλ.

Γελάμε πάρα πολύ με τις σειρές, κυρίως εγχώριας παραγωγής, που παρακολουθείτε φανατικά.  Αυτές τις σειρές που έχουν έναν τίτλο ο οποίος δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει νόημα «Μοιραίος Έρωτας: Ανατολικά της Iστανμπούλ με κλεμμένα όνειρα και αμαρτία».  Κάθε συμπυκνωμένη από κλισέ ατάκα, κάθε αγελαδίσιο βλέμα, κάθε παύση δευτερολέπτων με βλέμμα προς το άγνωστο πριν μιλήσουν (Δυο λέξεις: Φιλαράκια – Τζόι), κάθε «απρόβλεπτη» εξέλιξη, κάθε μοιραία «έκπληξη». Μόνο γελάμε. Αλλά η αγαπημένη αγαπημένη μας στιγμή είναι όταν βρίσκεστε με τη φίλη/αδερφή/μάνα/θεία και συζητάτε το τι συνέβη στο προηγούμενο επεισόδιο. Ψιθυριστά, συνωμοτικά,  ύπουλα, αθόρυβα, με φράσεις που όλες καταλήγουν στο «Ξέρεις ε; Κατάλαβες, ε; Γι’ αυτό της τό ‘πε!».

Και αν απορείτε για τους άνδρες που τις παρακολουθούν μαζί σας, θα σας το αποκαλύψω: Είναι οι λίγοι, οι εκλεκτοί του είδους μας που έχουν ανεπτυγμένη αυτή τη σπάνια ικανότητα να ξεκαρδίζονται από μέσα τους αλλά απ’ έξω να δείχνουν πως ενδιαφέρονται αφάνταστα. Κάντε τους μια ξαφνική ερώτηση για την πλοκή και θα δείτε.

3. That’s What She Said.

Όπου κι αν είμαστε.

Σε καφετέρια, σε καλοκαιρινή δουλειά,  σε αίθουσα πανεπιστημίου, στο δίπλα αυτοκίνητο, μπροστά σας στο σινεμά.

Όπου κι αν είμαστε συνοδεύουμε από μέσα μας το κάθε τι που λέτε με το «that’s what she said» αστείο. «Υπάρχει περίπτωση να το ακουμπήσεις κάπου που να το βλέπω;» (that’s what she said), «Χωράω να στριμωχτώ κι εγώ;» (that’s what she said), «Μα πάνω που πέρασα να πεταχτεί μπροστά μου;» (that’s what she said), «Ότι πιο νόστιμο έχω βάλει στο στόμα μου» (THAT’S WHAT SHE SAID!), «Είναι ο πιο ψηλός ουρανοξύστης που έχω δει» (that’s what she said). Και, αν σας κούρασε όλο αυτό με τα «that’s what she said” αστεία, σας παρακαλώ μην κάνετε τον κόπο να ρωτήσετε «Τί θα γίνει, πότε θα σταματήσεις;». Γιατί… that’s what she said. Το καταλαβαίνω, είναι σκληρό… αλλά.

Και για όσες αμφισβητούν το “Υπάρχει μόνο ένα μαύρο”, να η απόδειξη (περίπου).