Κιθαρίστας ή ντράμερ

Ναι, ο Γιοκαρίνης το έκανε τραγούδι, αλλά πριν από αυτόν το έκανε αιώνιο δίλημμα η ίδια η ζωή. Στο πίσω μέρος της ζωής ή μπροστά μπροστά; Στο σκοτάδι ή στα φώτα των προβολέων; Στο μοναχικό μπαρ ή στο κρεβάτι με τις γκρούπις; Αυτά είναι τα διλήμματα που βραχυκυκλώνουν τον εγκέφαλο σου όταν πρέπει να απαντήσεις σε μια ερώτηση τύπου “κιθαρίστας ή ντράμερ”. Εμείς το κάναμε εδώ. Εσύ στα σχόλια ή στο Twitter.

Ντράμερ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αντίθετα με τη ναρκισσιστική μου φύση και αφού δεν μπορω να επιλέξω να είμαι ο frontman, δηλαδή ο Morrissey, και να πάρω όλο το χαρτί που γράφει 100 φορές τη λέξη “δόξα” επάνου, εκπλήσσω ακόμη και τον εαυτό μου κι διαλέγω τη θέση στο βάθος, εκεί που αράζει κρυμμένος πίσω από πιατίνια και ταμπούρα συνήθως ο πιο κουλ τύπος της παρέας (μπάντας).

Ντράμερ γιατί μπορείς να είσαι χοντρός, άσχημος και ιδρωμένος με την άνεσή σου. Και σε αντίθεση με τα μαθητικά χρόνια που η Βίσση δεν αλλάζει με τίποτα, τα ντραμς είναι ο μόνος χώρος που στοιχειθετεί άσυλο και βάθρο ταυτόχρονα για τους καταφρονημένους. Ντράμερ γιατί ο συδυασμός μεγάλη κοιλιά, τρίχα στη μεγαλη κοιλιά και πετσέτα μέσα από το σώβρακο συνθλίβει κάθε μέσο όρο καικαλοσύνης.

Η ματαιοδοξία του κιθαρίστα που νομίζει ότι είναι ο Στίβεν Χόκινγκ της μπάντας -που πας μωρέ Πιτσόρνο, βάλε κάνα γκολ στον Σίμαν καλύτερα – δεν με εκφράζει πια, έχοντας αποφασίσει να χαράξω μια πορεία σύνεσης και αυτο-συγκράτησης τουλάχιστον για το επόμενο εξάμηνο, μιας και ρωτήσατε για πόσο.

Κιθαρίστας η Ιωάννα Μαμάη

Δύσκολο δίλημμα. Πολύ δύσκολο. Αλλά θα επιλέξω κιθαρίστας (και μάλιστα ηλεκτρική κιθάρα). Ίσως ο κιθαρίστας να είναι ο wanna be frontman και επειδή ο καλός θεούλης δεν έδωσε σε όλους μας αυτό το θείο δώρο επέλεξε να μείνει στην κιθάρα (και καλά έκανε). Υπάρχουν φορές μάλιστα που ο κιθαρίστας ξεπερνά σε λάμψη τον τραγουδιστή τραβώντας εκείνος τα βλέμματα των περισσότερων. Άλλωστε η κιθάρα συγκριτικά με τα ντραμς είναι πιο εύκολη να τη μάθεις καθώς θέλουν απίστευτο συγχρονισμό και συντονισμό σε χέρια και πόδια, πράγμα που η Μαμάη δεν το κατέχει. Κιθαρίστας επίσης γιατί σε αντίθεση με τον ντράμερ είσαι όρθιος, κάνεις ό,τι θες, έχεις το στυλ σου, το βαμμένο σου το νύχι, θαυμαστές-θαυμάστριες να τεντώνουν τα χέρια τους και γενικότερα φαίνεσαι (όσο ψωνίστικο και αν ακούγεται). Κιθαρίστας ακόμη γιατί μπορείς να πάρεις την παρέα σου και την κιθάρα σου να πάτε σε ένα πολύ όμορφο μέρος και να περάσετε ένα υπέροχο βράδυ. Τέλος, κιθαρίστας γιατί αυτό το διάστημα ψάχνομαι να κάνω μαθήματα κιθάρας. (Ναι το παραδέχομαι ζω τη δεύτερη εφηβεία μου).

Σας ποστάρω και έναν από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες, τoν Martin Gore από τους Depeche Mode.

Ντράμερ ο Πάνος Κοκκίνης

Η  twitter μεγέθους εξήγηση είναι ότι δεν θεωρώ τον εαυτό του μου αρκετά χαρισματικό για να σταθώ μπροστά σε ένα πλήθος και να τους κολλήσω στον τοίχο με τις «πενιές» μου. Για αυτό και αγαπημένος μου κιθαρίστας είναι ο Σλας, ένα -κατά την γνώμη μου- πολύ ντροπαλό πλάσμα που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα του. Ενώ η θέση του ντράμερ μου ταιριάζει πολύ περισσότερο. Έχεις πλάτη στον τοίχο (πολύ βασικό για να αισθάνομαι ασφαλής) και ένα μέρος για να κουρνιάσεις όταν αρχίσουν να πέφτουν ντομάτες. Ιδρώνεις όσο θέλεις, χτυπιέσαι μέχρι να φύγει κάθε τοξίνη από το σώμα σου και -αν είσαι ξύπνιος- παίρνεις τα ίδια φράγκα με τον frontman που έχει πολύ περισσότερη δουλειά (εκτός σκηνής) να κάνει. Και δεν εννοώ μόνο τις γκρούπις. Οι οποίες, ως ντράμερ, είναι δεδομένο ότι δεν θα μου κάθονται. Αλλά και αυτό είναι κάτι που έχω συνηθίσει.

Κιθαρίστας ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν μπορεί, θα σου έχει τύχει… Να ακούς ένα τραγούδι με παραπονεμένα ακόρντα, ή κάποιο άλλο με δαιμονισμένα σόλο και να σκέφτεσαι πόσο μαλάκας είσαι που δεν έμαθες ποτέ κιθάρα. Θα μου πεις ποτέ δεν είναι αργά, αλλά καλύτερα να είμαστε ρεαλιστές: φίλε μου δεν θα γίνεις ποτέ ροκ σταρ. Μετά πάλι θυμάμαι τους τύπους που βγάζουν την κλασική σε μια παραλία και παίζουν το “φιλαράκι” και μου φεύγει. Μουσικός δεν είμαι, αλλά σε ένα τραγούδι μετά τη φωνή, θα ξεχωρίσεις την κιθάρα, εκτός αν είσαι φαν του Μάριου Μπλάκμαν, οπότε έχεις θεοποιήσει το κλαρίνο. Στο μυαλό μου ο ντράμερ είναι λίγο ο κομπλεξικός της υπόθεσης, αυτός που του είπαν “ξέρεις τα ντραμς είναι τα πιο σημαντικά για ένα συγκρότημα” για να τον έχουν χαρούμενο και μετά να τον πετάξουν στο πίσω μέρος της σκηνής. Συγγνώμη, δεν είναι αυτό κριτήριο; Αν ο ντράμερ ήταν ο γαμάτος της υπόθεσης δεν θα ήταν αυτός μπροστά κι ο άλλος που χτυπιέται με την κιθάρα στη γαλαρία; ΥΓ. Γενικότερα πιστεύω πολύ στην ισορροπία της φύσης. Και δεν είναι τυχαίο ότι για κάθε μεγάλο κιθαρίστα, υπάρχει κι ένας τύπος σε κάποια παραλία που βγάζει την κλασική του και τραγουδάει το φιλαράκι, έτσι απλά για να εξισώνεται το καλό με το κακό και να υπάρχει μπαλάντζο.

Ντράμερ Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Θεωρώ πως είναι ύβρις το να απαντήσουμε σε αυτό το ιερό δίλημμα. Μερικά πράγματα πρέπει να μένουν έτσι, μετέωρα, και εμείς να θαυμάζουμε τη τέλεια ισορροπία στην οποία τόσο, μα τόσο σπάνια βρίσκεται η ζυγαριά. Αν ήθελε ο θεός Γιοκαρίνης θα είχε απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Δεν απάντησε όμως και τώρα ζητάτε από εμένα να το κάνω. Οκ, θα το κάνω, αλλά αν τρεις μέρες μετά με πατήσει ένα φορτηγό με βιολογικές μπανάνες, πλακώσει ένα αρμόνιο στο κεφάλι μου και έρθει ένα πούμα να γευματίσει με το άψυχο κουφάρι μου, εσείς θα φταίτε.

Θα πω ντράμερ. Και αυτό μόνο και μόνο για να τιμήσω τη Χριστίνα. Την Χριστίνα που ερωτεύτηκε έναν ντράμερ για περίπου 12 εικοσιτετράωρα, και παίρναμε σβάρνα όλα τα κουλά προάστια της Αττικής για να τον ακούσουμε σε κάτι πούθεν συναυλίες σε υπαίθρια δημοτικά θέατρα και προαύλια σχολείων, και εγώ είχα (έχω) μυωπία και δεν τον έβλεπα καλά τον ντράμερ εκεί στο βάθος, και υπέθετα πως επί σκηνής είναι, ωραίος θα είναι, αλλά μια μέρα τον είδα από κοντά και ο τύπος ήταν να τον κλαίν’ οι reggae, νέο παιδί και να έχει καράφλα τόσο μικρός, κρίμας, και το σουλούπι του κάπως παράξενο, βραχύσωμος ένα πράγμα, σαν τον Le bossu de la cloche de Notre-Dame ήταν ο δόλιος. Αλλά τι να κάνεις, της άρεσε. Και κάθε φορά που έλεγε “ο ντράμερ” της τραγουδούσαμε εγώ και η μαμά της “κιθαρίστας ή ντράααμερ;” – και κάπως έτσι της πέρασε η καψούρα. Μακάρι να θυμόμουν και πως το έλεγαν το παλικάρι.    

Κιθαρίστας ο Μάνος Χωριανόπουλος

Ο ντράμερ  θυμίζει το παιδί που έπαιζε τερματοφύλακας, στα διπλά της παιδικής μας ηλικίας. Ο παικταράς ήταν  φορ και ο δεύτερος καλός παίκτης στο κέντρο ή δίπλα του.

Τα  φώτα στον τραγουδιστή πέφτουν και μετά στον κιθαρίστα, οπότε γιατί να είσαι ντράμερ;  Αν θες να κάνεις τον μοναχικό λύκο, τι το θες το συγκρότημα; Γίνε φαροφύλακας και πάρε και ντραμς μαζί, δεν θα έχεις και γείτονες να ενοχλήσεις.

Σίγουρα οι γνώστες της μουσικής, μπορούν να εκτιμήσουν καλύτερα έναν ντράμερ. Εμείς οι υπόλοιποι όμως, εφόσον δεν είμαστε Hipster (οι τύποι που ξέρουν αυτό που αγνοούν όλοι οι άλλοι, αρκεί να είναι ασήμαντο), ώστε να ανακαλύψουμε τα κρυφά πλεονεκτήματα του να είσαι ντράμερ, επιλέγουμε τον κιθαρίστα.

Άλλωστε, όπως λέει και μια ψυχή «μια ώρα στη σκηνή με μια κιθάρα, μεταφράζεται σε τουλάχιστον δυο  πηδήματα την ίδια βραδιά, όποιος και να είσαι». Και ο ντράμερ; Στη γωνίτσα του.

Ντράμερ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Με παίρνει μια φορά τηλέφωνο ένας φίλος μου, ούτε γεια λέει, ούτε τίποτα, κατευθείαν στο ψητό. “Λοιπόν λοιπόν ΑΚΟΥ. Είναι τώρα μέταλ μπάντα, συναυλία, πωρωμένοι, τα δίνουν όλα στη σκηνή, σε κάποια φάση ο τραγουδιστής έχει χαθεί, πάει στον κιθαρίστα, τρελαμένος ο κιθαρίστας σολάρει εκεί κάτι διπλές, κιθάρα ουρλιάζει, ο τύπος μοιράζει ιδρώτα στην μπροστά σειρά των θεατών, πάει ο τραγουδιστής, τον ρωτάει “ρε μαλάκα, τι λέει τώρα το κομμάτι, γκχαααα ή γκχοοοοο;”, ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΣΕ ΜΕ απαντάει ο άλλος και συνεχίζει να λιώνει στην κιθάρα. Πάει ο τραγουδιστής κοπανώντας μαλλιά στο ρυθμό, προς τον πληκτρά, κλειστά μάτια ο πληκτράς, πυροβολάει, μουρμουράει κάτι δικές του λέξεις, πάει ο τραγουδιστής, του κάνει “ρε συ, τι λέω τώρα, θυμάσαι, γκχαααα ή γκχοοοοο;”, ΜΜΜΜ κάτι μουρμουράει ο πληκτράς, Άσε με άσε με δε θυμάμαι σίγουρα, του κάνει και συνεχίζει να δίνει. Πάει και στο ντράμερ ο τραγουδιστής, τρελαμένος ο ντράμερ, ένας μπόγος από μαλλιά και ιδρώτα στο κεφάλι του, έχει βγάλει προ πολλού μπλούζα, κοπανάει ό,τι βρει, θόρυβος, πανικός, τα χέρια μάχονται μεταξύ τους πιο θα χτυπήσει πιο γρήγορα τη ντραμς, ο τύπος είναι αλαφιασμένος. Του κάνει ο τραγουδιστής, “ρε πες λίγο, τι λέω τώρα, γκχαααα ή γκχοοοοο;”. Σφίγγει τα δόντια ο ντράμερ, συνεχίζει να κοπανάει με λύσσα, ανοίγει τα μάτια, τον κοιτάει πεταχτά και του κάνει, ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ;;;;;”

Αυτός ο φίλος που μου είπε το ανέκδοτο είναι ντράμερ, και ένας κιθαρίστας δε θα το έκανε ποτέ αυτό.

Επίσης, στη μνήμη όλων των αδικοχαμένων ντράμερ των “Spinal Tap”.

Κιθαρίστας ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Παραλίγο να με πείσει ο Δημητρόπουλος. Αλλά όχι. Ενώ δίνω τεράστιο respect στον άνθρωπο που λιώνει πάνω από τα ντραμς και σε αυτή τη χώρα τον έχουν βάλει να παίζει σε μπουζούκια μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο, θα μείνω στον κιθαρίστα. Έχω ασχοληθεί από πολύ μικρός με την κλασική μουσική για να απαρνηθώ την μελωδία. Αυτή που μπορεί να χαρίσει ένα πιάνο, αυτή που μπορεί να χαρίσει ένα βιολί, αυτή που μπορεί να χαρίσει μια κιθάρα αλλά αδυνατεί να το κάνει οποιοδήποτε κρουστό. Ρυθμό δίνει, ένταση δίνει, εκτόνωση δίνει, μελωδία δεν δίνει. Μια κιθάρα μπορεί να είναι ολόκληρο συγκρότημα. Δύο κιθάρες μπορούν να είναι ολόκληρη ορχήστρα. Τουλάχιστον έτσι μου έμαθαν το 2005 στο Λονδίνο οι Rodrigo Y Gabriella και από τότε δεν έχουν φύγει ποτέ από την playlist μου.

Ringo Starr η Έλενα Μπουζαλά

Ντράμερ για τους νεαρούς και ανόητους. Γιατί ο Ringo σε αντίθεση με τους περισσότερους ντράμερ που και καλά θέλουν να μένουν στο δικό του κίτρινο υποβρύχιο, αλλά μας την σπάνε με τα σόλο τους, δεν ήταν ποτέ flashy. Μισούσε τα solo. Ήταν μέρος του τραγουδιού. Ναι, ο John έλεγε ότι ήταν ο χειρότερος ντράμερ ever, αλλά είναι γνωστό ότι έλεγε χοντροκομμένα αστεία. Όπως εκείνο ότι δεν είχε γράψει ποτέ τραγούδια μαζί με τον Paul. O Ringo έπαιζε ντραμς, έγραφε τραγούδια, τραγουδούσε, έπαιξε σε περισσότερες ταινίες από όλους τους Beatles, έδινε λίγη βοήθεια σε όλους τους υπόλοιπους φίλους του στη μπάντα, και μόλις η Yoko τους διέλυσε (όχι αυτό το αστείο δεν το έχει πει ο John, αλλά άλλοι) έκανε και καριέρα μόνος του. Ντράμερ, λοιπόν, αλλά όχι όποιος κι όποιος.

Κιθαρίστας ο Στέλιος Αρτεμάκης

Κανένας ντράμερ. Όλες οι μεγάλες μπάντες ήταν μεγάλες συνεργασίες: Mic Jagger – Keith Richards, Morrissey – Johny Marr, Ian Brown – John Squire, Robert Plant – Jimmy Page, Antony Kiedis – John Frusciante. Αντε και οι αχώνευτοι: Bono – Edge, Tom Meighan – Sergio Pizzorno. Όλες συνεργασίες τραγουδιστή – κιθαρίστα. Όλες. Αυτοί εγράφαν τα τραγούδια, αυτοί γέμιζαν τα στάδια, αυτοί γέμιζαν τα εξώφυλλα των περιοδικών, αυτοί πήδαγαν τις γκρούπις, αυτοί έκαναν τα ναρκωτικά, αυτοί έπαιζαν τις μπουνιές επί σκηνής λίγο πριν τη διάλυση. Δε φτάνει από μόνος του ο κιθαρίστας αλλά, ένα να ξέρεις, η ιστορία της μουσικής δεν έχει χώρο για κανένα ντράμερ. Εκτός, ίσως, από τον Bobbie Gilespie από τους The Jesus And Mary Chain. Αφού φυσικά έφυγε για να γίνει ο frontman των Primal Scream.

Κιθαρίστας ο Αλέξανδρος Βραχωρίτης

Η απάντηση είναι στάνταρ. Είναι πως τη βλέπεις τη ζωή. Αν θες να είσαι κομμάτι γρανάζι είσαι ντράμερ, αν θες να είσαι φόρτε πρέπει να είσαι κιθαρίστας. Θυμάται κανένας τον ντράμερ; Εγώ θα σου πω και το άλλο. Όταν τελειώσει η συναυλία τα κοριτσάκια πάνε στον κιθαρίστα και τον τραγουδιστή. Κιθαρίστας, λοιπόν, στάση ζωής.

Κιθαρίστας ο Θανάσης Κρεκούκιας

Γιατί ο σκύλος και η κιθάρα είναι οι μεγαλύτερες μ#$%οπαγίδες της ζωής.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: Κιθαρίστας με 58%

Ήταν κοντά. Περίπου ισοπαλία. Μέχρι που δύο άνθρωποι που αποδεδειγμένα αγαπάνε τη μουσική, ο ένας στη δισκογραφία χρόνια, ο άλλος μουσικός ο ίδιος, έδωσαν τη λύση. Ο ΟΝΕΜΑΝ είναι κιθαρίστας στη ζωή. Πρωταγωνιστής. Όχι ντράμερ.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ…

ή