Μίκυ ή Ντόναλντ;

There could be only one στον κόσμο του Disney και το ONEMAN μπήκε στο τριπάκι να ανακαλύψει ποιος είναι ο πλέον αγαπημένος παιδικός ήρωας. Ψήφισε κι εσύ στο Αιώνιο αυτό Δίλημμα στο τέλος του κειμένου.

Ντόναλντ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θάνατος στο εγωκεντρικό ποντίκι. Ο Ντόναλντ ήταν, είναι και θα είναι ο βασιλιάς. Σε πείσμα αυτού του εγωίσταρου Μίκυ, ο οποίος ήθελε όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω του, νόμιζε ότι είναι σπουδαίος επειδή είχε γκόμενα την Μίνι και πάντα έσωζε την κατάσταση με το μυαλό του. Σιγά ρε εξυπνάκια.

Ο Ντόναλντ ήταν πάντα ο κουλ της παρέας. Γκαφατζής όσο χρειάζεται, χαζούλης όσο πρέπει, πεισματάρης και αντιδραστικός. Δεν έσκυβε το κεφάλι στην πλουτοκρατία του θείου Σκρουτζ, φρόντιζε όσο τίποτα άλλο τα ανηψάκια του και όταν ήθελε ένα καλό πιάτο φαί στο τραπέζι κατέφευγε στην γιαγιά Ντακ. Ρε μήπως ήταν Έλληνας;

Ντόναλντ η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να είσαι ο Μίκυ Μάους. Να ξυπνάς κάθε πρωί με αυτή την βαρετή περσόνα του λογικού, του σοβαρού, του καλοσυνάτου, του αλάνθαστου. Χωρίς ελαττώματα, χωρίς αυτοσαρκαρμό ή χιούμορ, χωρίς στιγμές #fail. Βασικά να είσαι ένας αποτυχημένος ήρωας, γιατί τι είναι αν όχι αποτυχημένος ένας ήρωας με τον οποίο δεν μπορεί να ταυτιστεί κανείς;

Ενώ από την άλλη έχουμε τον οξύθυμο, εγωιστή, ψιλοτεμπέλη πάπιο της διπλανής πόρτας, έναν ήρωα πιο τσαλακωμένο και ρεαλιστικό και από τον Κατά Νόλαν Μπάτμαν (λέμε τώρα), που ωστόσο, όταν ο περιστάσεις το απαιτούν, βάζει και αυτός τη στολή του, γίνεται Φάντομ Ντακ και σώζει την ημέρα. Είναι ο Ντόναλντ Ντακ ο πιο υποτιμημένος superhero που δημιουργήθηκε ποτέ; Discuss.

 

Ντόναλντ to the bone ο Πάνος Κοκκίνης

Σιχαίνομαι τον Μίκι, την Μίνι και όλη αυτή την ποντικοφάρα. Και όχι επειδή εδώ και έξι μήνες (ελέω κολλήματος της κόρης) κάθε μέρα μου τελειώνει παρακολουθώντας minimum πέντε επεισόδια του Mickey Mouse Club. Και μάλιστα τα ίδια πέντε. Ούτε επειδή  αναγκάζομαι -υπό τις προσταγές της κόρης που με αντιμετωπίζει μάλλον ως αρκούδα- να χορεύω καθημερινά το ”χοτ ντογκ, χοτ ντογκ, τι ζεστό κολατσιό”, το τραγούδι δηλαδή που τραγουδάει η ποντικοπαρέα όταν πετύχει ένα στόχο. Από μικρός ήταν που αντιπαθούσα σφόδρα οτιδήποτε έχει φτιάξει o Walt Disney. Γιατί εκεί που άλλοι βλέπουν αθωότητα και φαντασία, εγώ βλέπω υποκρισία και ξενερωσιά. Εκτός από τον Ντόναλντ. Αυτός είναι ένας τύπος που γουστάρω. Γιατί είναι τσαντίλας και μασάει τα λόγια του (όπως εγώ). Και γιατί δεν φοβάται να είναι ο εαυτός του, δηλαδή γεμάτος από αξιαγάπητα ελλατώμματα. Ναι, όπως εγώ.

Ντόναλντ η Ρομίνα Δερβεντλή

Δεν είχα μεγαλύτερη ξενέρα από το να πέσει τεύχος Κλασικά ή Κόμιξ στα χέρια μου χωρίς ούτε ένα έστω πεντασέλιδο στόρι με τον Ντόναλντ ή τον Σκρουτζ. Μου την έσπαγε ο Μίκυ γιατί ήταν ξερόλας και σοβαροφανής σε σημείο που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να γελάσει με τον εαυτό του. Οι ιστορίες του ήταν αναμενόμενες, βαρετές και πάντα κέρδιζε με την -μη χέσω- εξυπνάδα του. Ενώ ο Ντόναλντ, το παιδί του λαού και της χαράς, μαζί με το entourage του είχε γέλιο, ήταν ευχάριστο ακόμα κι αν (ή ειδικά αν) έτρωγε τα μούτρα του στο τέλος. Μου άρεσε τόσο πολύ ο original αφελής Ντόναλντ σε σημείο που ποτέ δεν τρελάθηκα με την εξυπνότερη βερσιόν του, τον Φάντομ Ντακ. Η χαρά που έκανα όταν πρωτοκυκλοφόρησε κόμικ με πρώτο όνομα στην χάρτινη μαρκίζα το Ντόναλντ ήταν απερίγραπτη. Δεν ήταν ανάγκη πια να κάνω skip το ξενέρωτο ποντίκι, δεν υπήρχε πουθενά. Είχα δεκάδες σελίδες με παπιά στη διάθεσή μου.

Υ.Γ. Α, επίσης έλεγα το Αλμανάκο, Αλμανακό. Ήθελα μετά από χρόνια να το μοιραστώ με κάποιον.

 

Μίκυ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Όχι μόνο για να κάνω τη διαφορά. Μίκυ για τους ίδιους λόγους που μου αρέσει ο Mark Wahlberg. Δεν γίνεται όλοι σε αυτή τη ζωή να είναι cool, σπιρτόζοι (όχι, δεν τη φοβάμαι αυτή τη λέξη), edgy, αλητόφατσες κι ενδιαφέροντες. Τι θα ήταν ο κόσμος, cool αναγνώστη, αν δεν υπήρχαν και τα τοτέμ της φλωροσύνης σαν τον Μίκι για να μπορείς να κάνεις τις συγκρίσεις σου;

Άσε που ο Μίκυ ήταν ο άντρας που δεν υπάρχει σήμερα. Πιστός στη μοναδική του αγάπη, προσγειωμένος, με τα αυτιά κάτω σαν λαδωμένος ποντικός μετά από κάθε γκάφα ή παρατήρηση της Μίνι, ΤΙΜΙΟΣ. Το παιχνίδι για μας τους Μικικούς χάθηκε όταν προσέλαβαν στην Ελλάδα τον άνθρωπο με την πιο ένρινη φωνή για να τον ντουμπλάρει. Άτυχη στιγμή.

Μόνο ο Μίκι δεν φταίει γι’ αυτό.

Κατά τ’ άλλα, όχι, δεν θα προσπαθήσω να σπιλώσω τον αντίπαλο, Ντόναλντ, για να ανεβάσω το πουλέν μου. Θα απευθυνθώ σε όλους τους 80ρηδες λάτρεις των παιδικών και θα τους θυμίσω ότι κάθε φορά που δεν έλεγαν “βλέπω παιδικά”, έλεγαν “βλέπω Μίκυ Μάους”. Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι. Τα ‘χουν τραγουδήσει αυτά οι ΝΕΒΜΑ με τη Mystique. Μπότομ λάην, αν δεν ήταν ο πρωτόπλαστος Μίκι του 1928, ο Ντόναλντ του 1934 θα επισκεύαζε φυσαρμόνικες στο Rocky Mount. Και θα έκανε και την πάπια (σόρι, πληρωμένο αστείο).

Ντόναλντ ο Μάνος Χωριανόπουλος

Κανένας Μίκι Μαου (ούτε το –ς δεν του δίνω). Αν στη Λιμνούπολη επιτρέπονταν τα εσώρουχα, ο Μίκι θα ήταν ο Σούπερμαν της Ντίσνεϊ. Φλώρος, βαρετός, καλός σύντροφος, πάντα θριαμβευτής με το σταυρό στο χέρι.  Ευτυχώς τον σιχάθηκα νωρίς. Αυτόν και τους γελοίους αντιπάλους που κατατρόπωνε. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να πιάσεις τον Μαύρο τον Πητ;

Από την άλλη έχεις τον Ντόναλντ Ντακ. Όσο ατσαλάκωτος είναι ο Μίκυ, τόσο χτυπημένος από τη μοίρα ο Ντόναλντ. Γκρινιάρης, γκαφατζής, άτυχος και αστείος. Φροντίζει τα τρία του ανιψάκια, χωρίς να μπερδεύει ποιο είναι ποιο, δεν παίρνει φράγκο από τον ζάμπλουτο θείο του και βασανίζεται από τον τυχεράκια ξάδερφό του Γκαστόνε.  Κυκλοφορεί χωρίς βρακί όλη την ώρα, αλλά όταν βγαίνει από το μπάνιο φοράει πετσέτα.

Ο Ντόναλντ Ντακ ξέρει όλους τους νόμους του Μέρφι, την ώρα που ο Μίκυ Μάους σου ψιθυρίζει με φωνή ευτραφούς θείτσας ότι όταν θέλεις πολύ να πιάσεις τον Μαύρο Πητ, όλες οι δυνάμεις της Λιμνούπολης συνωμοτούν για να σε βοηθήσουν.

ΥΓ Μίκυ δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ ότι για ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας αποκαλούσα «Μίκυ Μάους» οποιοδήποτε παιδικό έβλεπα, από τους Ιππότες του Διαστήματος και τον Καπαμαρού μέχρι τα Ασημένια Γεράκια και τους  Θάντερκατς.  Είναι Μίκυ Μάου ο Πάνθρο;;;

 

Ντόναλντ Ντακ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ο Ντόναλντ ο Ντακ είναι τίμιος και καλή καρδιά. Δεν το παίζει ξερόλας. Μόνο στα ανίψια του κάνει τον κακό καμιά φορά, αλλά ως εκεί. Δεν του βγαίνει κιόλας. Και στα γκομενικά; Η Νταίζη τον σέρνει από τη μύτη. Ο πλούσιος θείος του τα χώνει και ο τυχερός ξάδερφος (Γκαστόνε) του σπάει τα νεύρα. Είναι ψιλογκαντέμης. Είναι το καρτούν της διπλανής πόρτας, με την έννοια ότι μπορείς να τον φανταστείς αρχές του μήνα να στήνεται στο ΙΚΑ Λιμνούπολης και να πληρώνει το χαράτσι.

Το μόνο που πραγματικά με ξεπερνάει είναι το γιατί ενώ φοράει μπλούζα, δεν φοράει παντελόνι, αλλά -εντάξει- εκείνη την εποχή για να είσαι σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων έπρεπε να παίρνεις αρκετά ναρκωτικά.

Ο Μίκυ ο Μάους -από την άλλη- ήταν πάντα στο μυαλό μου ο ορισμός του μαλάκα. Να διορθώσω. Του κοντού μαλάκα, του κομπλεξικού. Γενικά κούραζε από το πόσο καλός-έξυπνος-ατρόμητος ήταν, αποτελώντας την καρτουνίστικη εκδοχή του Μπράντον του. Ότι χειρότερο γενικά. Άσε που και η γκόμενα του είναι σαν ποντίκι.

ΥΓ. Και μην πει κανείς ότι “ναι αλλά τα κινούμενα σχέδια αποκαλούνται συχνά μίκι-μάους ή μίκι-μάου, γιατί να θυμίσω ότι στις μέρες μας ο τσιγκούνης λέγεται “σκρουτζ” κι ο τυχερός “γκαστόνε”.

 

Μίκυ Μάους ο Άλκης Βασιλείου

Είναι το πρώτο δίλημμα στο οποίο δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση. Φίλε αναγνώστη, είμαι ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή άσπρη ή μαύρη. Δεν υπάρχει γκρι (και σίγουρα δεν υπάρχει κανένα γελοίο βιβλίο με τις 50 αποχρώσεις του) και σε όλα τα διλήμματα -από τη σοκολάτα, το χταπόδι και το στήθος, ως τον Γκάλη, τον Σούπερ Μάριο και την Angelina Jolie- αποφάσιζα πριν δω καν το email να καταφτάνει στο inbox.

Όλα έχουν όμως ένα τέλος. Εγώ, το καμάρι της Θεσσαλονίκης, ο άρχων της Τσιμισκή, ο τίμιος Λευκοπυργίτης, στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών, τον Απρίλιο του 1992, βρέθηκα στην Eurodisney, δύο εβδομάδες μετά τα εγκαίνιά της. Ναι, ναι, ήμουν το κακομαθημένο κωλόπαιδο, που τον ίδιο Μάιο εμφανίστηκα στο σχολείο με cool polo Μίκυ Μάους, ψαγμένο t-shirt με τον Ντόναλντ και ΓΑΜΑΤΟ σκούφο του Φέθρυ, τον οποίο είχα υποσχεθεί ότι θα βάλω τον επόμενο χειμώνα, αλλά μια μέρα που έβρεχε, τον έκρυψα στη… σάκα μου, και εμφανίστηκα φορώντας τον στην 1η ώρα που κάναμε Φυσική με τον κ. Λαμπή.

Για να μη σας ζαλίζω με την εκπληκτική και διόλου πληκτική παιδική μου ηλικία και να επιστρέψω στο θέμα μας, έχω να πω το εξής. Λατρεύω τον Ντόναλντ, έχω ψύχωση με τις ιστορίες του θείου Σκρουτζ, μικρός έπαιζα “Μικρούς Εξερευνητές” (το πιάσατε το λεκτικό τέχνασμα ε;) και ήμουν πάντα ο Λιούι, βρίσκω αρκετά ωραία γκόμενα την Νταίζι Ντακ, αλλά… την ημέρα που είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Μίκι να κάνει βόλτες στην Eurodisney και να φωτογραφίζεται με τα παιδάκια -ήμουν κι εγώ ένα από αυτά- κατάλαβα ότι εν αρχή ην το ποντίκι και μετά όλοι οι άλλοι.

Επίσης, ο Μίκυ έχει κολλητό τον Γκούφι (“αχού”, “γλουπ” και κυρίως… “ταντάχ”), που είναι σκύλος, αλλά έχει και κατοικίδιο τον Πλούτο, που είναι επίσης σκύλος. How fucking cool is that!!!!

 

Μίκυ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το καταλαβαίνω το όλο ‘fun εναντίον boring’ δίλημμα αλλά κάπως δε με νοιάζει κιόλας. Δύο είναι τα είδη των ιστοριών που δεν έβλεπα την ώρα να διαβάσω όλα τα χρόνια που αγόρασα disney κόμικς. Ένα, οι ιστορίες μυστηρίου του Μίκυ. Τρελαινόμουν. Μέχρι και villain γκάλερι είχε ο Μίκυ, τον Μαύρο Πητ, το Μαύρο Φάντασμα, τρελούς επιστήμονες, κάτι άλλους που έσκαγαν περιστασιακά, κανονικός Μπάτμαν ο δικός σου. Και δύο, ο τις παπιοϊστορίες του Don Rosa. Που δεν είχαν ποτέ μέσα τον Ντόναλντ. (Ή κι αν το πάμε πιο παλιά, όταν έβλεπα Ducktales στην τηλεόραση και πωρωνόμουν… πάλι δεν υπήρχε κανένας Ντόναλντ.) Οπότε ας μην κοροϊδευόμαστε. Fun, ξε-fun, ποτέ μου δεν είχα καμία ιδιαίτερη σύνδεση με τον θείο Ντόναλντ. Τώρα, αν μου έλεγες Σκρουτζ, άλλαζε το πράγμα; Αλλά Ντόναλντ; Δεν έπαιζε ποτέ ρόλο στις αγαπημένες μου ιστορίες. Και στην τελική, όταν ένας ολόκληρος αιώνας χάρτινων ονείρων γεννήθηκε στις αναθυμιάσεις του φουγάρου του Ατμόπλοιου Γουίλι, το τιμόνι το κρατούσε ο Μίκι.

Μίκυ Μάους η Έλενα Μπουζαλά

Καλέ, τι μίσος κρύβατε όλοι γύρω μου για τον Μίκι Μάους. Απίστευτο. Το πιο ωραίο ποντίκι που έχει σχεδιαστεί ποτέ είναι ο σπασίκλας της παιδικής ηλικία σας. Λέγεται ψυχοθεραπεία και ακόμα και στις μέρες μας, της οικονομικής κρίσης, υπάρχουν επιστήμονες που δεν χρεώνουν πολλά (όχι εσύ Ηλία μου). Ο Ντόναλντ Ντακ ήταν ο Τζέιμς Ντιν σας πριν ακόμα πάτε γυμνάσιο; Τώρα που ξαναβλέπω Μίκι Μάους με τον γιο μου, καταλαβαίνω γιατί είναι ο αγαπημένος του. Διότι του λύνει απορίες και του λέει που πάει και τι κάνει. Του μιλάει. Κάνουν παρέα. Ο Μίκι οδηγεί το τρένο και ο Ντόναλτ τοποθετεί τις γραμμές (όταν δεν κοιτάει το ταβάνι με τα υπαρξιακά του), if you Know what I mean. Ο Μίκι είναι παιδικός ήρωας, ο Ντόναλντ ο ήρωας των επαναστατημένων εφήβων χωρίς αιτία. Χοτ ντογκ, χοτ ντογκ ζεστό κολατσιό, το τρώμε όλοι με χαρά, το λύσαμε (εγώ κι εσύ Ηλία μου) το πρόβλημαααααα, καιρός για γλέντι τώρα παιδιά,

τατατα τατααααα…

Ντόναλντ ο Θανάσης Κρεκούκιας

Καταρχήν στο χωριό μου το έλεγαν – και συνεχίζουν να το λένε – Μίκυ Μάι. Και αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε στα βασικά. Ο Μίκυ Μάι είναι ο Δημήτρης Καλλιβωκάς των καρτούν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσιφόρος τον βάφτισε Μίκυ στην «τρελή, τρελή οικογένεια». Θα μπορούσε να τον πει και Ντόντο, Μπούλη ή Λουκή, που θα ήταν το ίδιο και το αυτό. Πολύ φλώρος, τελείως βλαξ, ελάχιστα συμπαθής, αρκετά αντιπαθής, απωθητικά ξερόλας, οπωσδήποτε μαμάκιας, γενικότερα αδιάφορος και μαλακάκος. Και σίγουρα πήγαινε στο κατηχητικό μικρός. Ο άλλος όμως, το παπί, είναι ο βασιλιάς της σκόνης. Ο ροκ σταρ των παιδικών μου χρόνων. Μεγάλο όργιο, πολυδιάστατος μάλανξ (που λέει και ο κύριος Γιάννης), αρχιτεμπέλαρος της συμφοράς, αλλά και τρυφερός με τα παπάκια, χαλβάς με την Νταίζη, τέρας υπομονής με τον θείο. Αν τα σχεδίαζα εγώ, θα είχα φτιάξει σίγουρα μια ιστορία όπου ο Ντόναλντ θα έκανε το ποντίκι μαύρο στο ξύλο, θα του κρέμαγε κουδούνες και θα το αμόλαγε να πιλαλάει στους δρόμους της Λιμνούπολης και να ρουλιέται τήλογα. Κλείνοντας, μην ξανακούσω το θλιβερό επιχείρημα ότι ο Μίκυ ήταν ο πρώτος που δημιουργήθηκε μπλα μπλα μπλα, γιατί και στο ποδόσφαιρο έν αρχή ην το κοντρόλ, αλλά με την ντρίπλα τρελαίνονται όλοι.

Φυσικά Μίκυ η Ιωάννα Μαμάη

Με τον Ντόναλντ δεν είχα καμία επαφή. Με Μίκυ μεγάλωσα που αγαπούσε τη Μίνι και ονειρευόμουν όταν μεγαλώσω να γίνω και εγώ μια Ελληνίδα Μίνι. Μίνι είχα ντυθεί σε κάποιες απόκριες των 90s αναζητώντας τον δικό μου Μίκυ ενώ στα γενέθλιά μου, μου έκαναν δώρα που είχαν σχέση με το… ζεύγος. Όπως μια χρονιά κάπου στο ’98, ένα μικρό Polly Pocket με θέμα το σπίτι τους και τον κήπο τους όπου έπαιζα με τις ώρες. Επίσης, σε μια εργασία στο σχολείο είχα κάνει μια ζωγραφιά τους, την είχα κόψει και την έβαλα σε ένα πορτοκαλί χαρτόνι το οποίο κόλλησα στο δωμάτιο μου. Τέλος, καθοριστικό ρόλο στη μύηση μου στον Μίκυ έπαιξε το Disney Club με τον Λυκούργο και την Καρολίνα.

Και μην ξεχνάμε βέβαια πως ο Μίκυ ήταν πρωταγωνιστής του Disney που τραβούσε το ενδιαφέρον των περισσότερων παιδιών άρα όσοι έχουμε θέματα ματαιοδοξίας ταυτιζόμαστε με τον συγκεκριμένο ήρωα.

Ντόναλντ ο Μάνος Μίχαλος

Ο μεταβολισμός μου δημιουργήθηκε (ή καταστράφηκε) λόγω του Ντόναλντ, του Χιούη, του Λιούη και του Ντιούη. Κανένα πιάτο φαγητό, χωρίς τεύχος ανοιχτό μπροστά μου, καμιά μπουκιά στο στόμα, χωρίς ξεφύλλισμα των χρωματιστών ιστοριών στα ΚΟΜΙΞ (την πιο σημαντική συλλογή που μπορεί να έχει ένα παιδί). Πώς να παχύνω λοιπόν; Μου το έλεγαν πατέρας και μητέρα, αλλά δεν άκουγα. Μάλιστα, η δεύτερη κάποια στιγμή, δεν άντεξε και μου πέταξε το πιάτο με το φαγητό, γιατί λέει “είναι αγένεια να διαβάζεις στο τραπέζι”. Άσε μας ρε μάνα, δεν βλέπεις που η Νταίζη βγαίνει πάλι με τον Γκαστόνε;

Δεν είχα, ωστόσο, μεγάλο πρόβλημα με τον Μίκυ (παρότι ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τα ποντίκια), ειδικά τον Μίκυ τον Μυστήριο. Όμως, ο Ντόναλντ είναι κατά την άποψή μου ο πιο original ήρωας καρτούν. Δεν άλλαξε ποτέ, δεν πήραν τα μυαλά του άερα, έμεινε πάντα ταπεινός, γκρινιάρης, άτυχος αλλά ο καλύτερος θείος που μπορεί να σου τύχει, αν δεν έχεις γονείς. Δεν το έπαιξε ποτέ φίρμα. Στο Παρίσι, στη Disneyland, ο άλλος είναι που το παίζει ιστορία και περπατάει σαν κοντός κονιόρδος, μοιράζοντας αυτόγραφα. Ο Ντόναλντ Ντακ είναι η διασημότερη πάπια αυτού του κόσμου και το ποιόν του φαίνεται σε μια ιστορία: τότε που είχε για πρώτη φορά λεφτά να αλλάξει το 313 αυτοκίνητό του, αλλά τελικά προτίμησε να μην το κάνει. Δεν ήθελε να αλλάξει το χαρακτήρα του. Κι αυτό λέει πολλά.

Μίκυ ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μάγκες, τα είπατε και μόνοι σας. Ποιος έπαιρνε τη γκόμενα; Ο Μίκυ! Ποιος ήξερε να πει δυο λέξεις εκτός του πεινάω/νυστάζω; Ο Μίκυ! Ποιος διόρθωνε τις μα$3ιες του Ντόναλντ; Ο Μίκυ! Προφανώς το γέλιο έπεφτε με το Ντόναλντ -αυτός έκανε τις γκάφες- αλλά το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΘΕΛΕΣ ΝΑ ‘ΣΑΙ. Και, όχι Θανάση Κρεκούκια, δεν πήγαμε κατηχητικό -είχαμε διαβάσει αρκετά για να έχουμε άποψη. Επίσης κάποιες, εμάς τους ξερόλες, μας έβρισκαν γοητευτικούς, είχαμε τις επιτυχίες μας ρε παιδάκι μου. Και τέλος τα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο τα κερδίζουν οι κοντοί με την πάσα ακριβείας. Θα ‘πρεπε να το ξέρεις!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΜΕ 57,1%

Η Λιμνούπολη έχει βασιλιά και δεν είναι αυτός που φορούσε συνήθως την κορώνα. Η συντακτική ομάδα του ONEMAN έβγαλε αυτοδύναμο ηγέτη των κόμικ της Disney το παιδί του λαού, τον Donald Duck. Ε ρε χαρές που θα κάνει η Daisy.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΕΣΩ TWITTER

 

ή