Πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις την πρώτη άσπρη τρίχα
Μετά τα 35 η ζωή του άντρα περιστρέφεται όλο και περισσότερο γύρω από τις τρίχες. Εκείνες που βγάζει εκεί που δεν πρέπει. Τις άλλες που χάνει εκεί που δεν θέλει. Και, κυρίως, αυτές που αλλάζουν χρώμα.
- 6 ΟΚΤ 2012
«Τρίχες έχουμε» θα μπορούσε να είναι ο δικός μου Παγκαλικός τίτλος βιβλίου. Δυστυχώς, πέρα για πέρα αληθινός. Όπως μπορεί να σου διαβεβαιώσει οποιαδήποτε ψυχή έχει κουρνιάσει καταχείμωνο μέσα στο -απαλό σαν μετάξι Σουφλίου- φυσικό μου τρίχωμα.
Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, με τόση γούνα είναι πολύ εύκολο για μολύβια, ξύστρες, κρουασάν και ολόκληρα μικρόσωμα pet να χαθούν μέσα της και να μην τα δούμε ποτέ ξανά. Αλλά η λευκή τρίχα φαίνεται. Κάνει μπαμ η πόρνη. Και, όπως και με τις κανονικές πόρνες, ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη σου.
Την δικιά μου την βρήκα φέτος τον Ιούλιο, κρυμμένη κάπου στο κέντρο του στήθους μου, ενώ εγώ χουζούρευα πάνω σε μια ξαπλώστρα στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Ήταν μακριά και λευκή σαν την αμαρτία.
Ειδικά από την στιγμή που για φόντο είχε το «με το που δει ο ήλιος γίνομαι Γκανέζος» δερματάκι μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα ένα ψαλίδι και την έκοψα. Αλλά από το μυαλό μου δεν κατάφερα να την βγάλω.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ο πατέρας μου λίγο πριν πεθάνει, στα 92 του. Όντως και εκείνος ανέκαθεν τριχωτός , στο τέλος της ζωής του -μετά από 2 εγκεφαλικά και 3 εμφράγματα- είχε καταλήξει να θυμίζει σκεβρωμένο λευκό μπαμπουίνο.
Από εκείνο το είδος που ξεστομίζουν σοφίες κρεμασμένοι από τα δέντρα στις ταινίες της Disney.
Αισθάνθηκα ότι πλέον, εκείνος και εγώ, βρισκόμαστε χεράκι χεράκι πάνω στο ίδιο μονοπάτι. Ότι κάθε τρίχα μου που χάνει το χρώμα της και γίνεται λευκή με σπρώχνει μια μέρα πιο κοντά στον τάφο.
Ότι το σώμα μου μου λέει ότι ήρθε η ώρα να σοβαρευτώ γιατί δεν έχει πια αντοχές ή διάθεση να αντέχει τις κραιπάλες μου.
Αλλά αυτό είναι κάτι το αυτονόητο. Και απολύτως ανθρώπινο. Εκείνο που δεν περίμενα είναι η ντροπή που ένοιωσα. Άσε που τότε, για πρώτη φορά στην ζωή μου, κατάλαβα όλους εκείνους τους δύσμοιρους που πάνε και βάφουν τα μαλλιά τους κομοδινί.
Το ξέρουν ότι φαίνονται γελοίοι. Αλλά ντρέπονται λιγότερο το να τους πει κάποιος βαψομαλλιάδες, από ότι να τους φερθεί σαν να είναι παππούδες επειδή έχουν άσπρα μαλλιά.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι οι άσπρες δεν «πονάνε» όλες το ίδιο. Εκείνες στο στήθος παλεύονται. Στα μαλλιά έχεις το δικαίωμα να λες στον εαυτό σου ότι θα σε κάνουν να δείχνεις γκόμενος όπως ο Clooneyι ή επιτυχημένος όπως ο Steve Jobs.
Αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία που να μπορείς να εφεύρεις για να μην κάνεις μακροβούτι στην κατάθλιψη όταν αρχίσει να «λευκαίνει» η περιοχή γύρω από τα γενετικά σου όργανα.
Ακόμη και αν αρχίσεις να μασάς τα βιάγκρα σαν τον ηλιόσπορο, ακόμη και αν κάθε γυναίκα που βρεθεί από κάτω σου ορκίζεται στον Άγιο Σπυρίδωνα ότι έρχεται σε οργασμό κάθε φορά που της απευθύνεις τον λόγο, εσύ θα ξέρεις την αλήθεια.
Ότι κάποια στιγμή, κάποιος νεότερος θα σου πηδήξει την γκόμενα. Και εσύ, αφού δεν πηδάς, θα το ρίξεις στο ψάρεμα.
Όπως ακριβώς ο Bruce Willis.
