Στην καρέκλα του οδοντίατρου

Υπάρχουν περίπου 200-250 ανθρώποι σε ολόκληρο τον κόσμο που δεν φοβούνται τον οδοντίατρο, αλλά αντιθέτως απολαμβάνουν τα λεπτά στην ρομποκοπική του καρέκλα, όσο απολαμβάνουν κι ένα λούσιμο στο κομμωτήριο. Προφανώς και αντιμετωπίζουν κάποιου είδους πρόβλημα που δεν έχουν εντοπίσει ακόμα.

Για όλους τους υπόλοιπους, για εμάς τους φυσιολογικούς δηλαδή, η καρέκλα του οδοντίατρου είναι ό,τι πιο φρικιαστικό έχει συλλάβει ο ανθρώπινος νους.

Θα ήμουν 6(;) θα ήμουν 7(;) όταν θυμάμαι να πήγα για πρώτη φορά στον οδοντίατρο. Ήταν ένας γλυκός κύριος με μουστάκι και με κάτι μεγάλα, ακαταλαβίστικα περιοδικά με αεροπλάνα στο σαλονάκι της υποδοχής. Η τελευταία φορά που τον είδα, κάπου εκεί στην ευαίσθητη ηλικία των 8 που ακόμα διαμορφώνεται ο χαρακτήρας σου, ήταν εκείνη που τον ρώτησα αν θα μου βγάλει ένα δόντι μπροστά και δεξιά που κουνιόταν.

Αυτός μου έγνεψε ένα πειστικό όχι, εγώ ξαλάφρωσα και δευτερόλεπτα μετά συνέβη κάτι ζωώδες και απόκοσμο μες στο στόμα μου. Ένα-δυο δυνατά κρακ, αίμα στη γλώσσα μου, αίμα στο γάντι του γιατρού και ένα χαμογελαστό μουστάκι που ζητούσε να μάθει: “Πες την αλήθεια, κατάλαβες τίποτα;”.

Έχω αλλάξει 8 οδοντίατρους από τότε μέχρι σήμερα. Δεν φταίνε αυτοί πια. Φταίει που προτιμώ να μου βγάλεις τα νύχια, παρά να μου κάνεις απονεύρωση.

Θεωρώ τίμιο να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν φροντίζω τα δόντια μου το ίδιο επισταμένα που φροντίζω για παράδειγμα τη μηχανή μου. Πού να σου πω δηλαδή ότι δεν έχω καν μηχανή. Είμαι από αυτούς που όταν πάνε μετά από καιρό στον οδοντίατρο καταλήγουν να τον βλέπουν τουλάχιστον για ένα δίμηνο μέχρι να λυθούν όλα τα προβλήματα. Δεν υπερηφανεύομαι καθόλου γι’ αυτό. Αντιθέτως, θεωρώ τον εαυτό μου γελοίο, που ενώ ξέρει τι επιπτώσεις έχει στην τραυματισμένη ψυχή του κάθε επίσκεψη εκεί, δεν κάνει σχεδόν τίποτα για να τις αποτρέψει.

Κι όμως. Δεν πάσχω από κλασικές γυναικείες υστερίες τύπου “αχ, δεν μπορώ καθόλου τον τροχό” και “με ενοχλεί το σωληνάκι για τα σάλια”.

Το δε σωληνάκι είναι φίλος μου. Έχουμε και μερικά κοινά. Κανείς από τους δυο μας δεν θέλει να βρίσκεται τη δεδομένη χρονική στιγμή στο δεδομένο σημείο. Ούτε εγώ στην καρέκλα, ούτε αυτό στο στόμα μου.

Τα προβλήματα είναι άλλα. Κατ’ αρχήν, η στάση του σώματος. Ακινητοποιημένος σε μια καρέκλα που κάνει πάνω-κάτω, με ένα μεγάλο άσπρο φως μέσα στη μούρη, μην ξέροντας τι έχει στο μυαλό του ο γιατρός και κυρίως τι ψάχνει τόση ώρα σε αυτό το  συρτάρι με όλα τα μεταλλικά εργαλεία-σύνεργα, δεν το θέλει ούτε ο Θεός.

Δεν έχεις κάνει τίποτα για να αξίζεις αυτά τα δευτερόλεπτα του κενού και της αβεβαιότητας. Τι; Φυσική τιμωρία επειδή δεν πλένεις τα δόντια σου κάθε πρωί; Μωρέ πάτε καλά; Εντάξει, βάλτε μας και αυγά κάτω απ’ τις μασχάλες για να συμμορφωθούμε.

Το να γελάς με αυτούς που τον φοβούνται είναι το ίδιο γελοίο με τους κλασικούς μάτσο (χάλια) τύπους που (λένε ότι) ξεκαρδίστηκαν στα γέλια με αυτό που θεωρείς “το πιο τρομακτικό θρίλερ που είδες ποτέ”. Συνήθως είναι οι ίδιοι με αυτούς που ξεκαρδίστηκαν στα γέλια και με το ‘Ντετέκτιβ Ζώον’.

Ας αφήσουμε όμως τον κινηματογράφο του Rob Scneider. Ας μιλήσουμε για πραγματικά δραματικές στιγμές στην καρέκλα του οδοντίατρου. Ένας φόβος που ενώνει τους απανταχού dentist haters είναι ο φόβος της εξαγωγής.

Είτε ο γιατρός σου έχει το πιο hi-tech οδοντιατρείο στην Ευρώπη είτε η καρέκλα του ανυψώνεται με χειροκίνητη μανιβέλα, το δόντι εξάγεται κι εγκαταλείπει τη μασέλα σου πάντα με τον ίδιο απόκοσμο τρόπο. Δεν έχει σημασία αν πονάς. Πιθανότατα, οι ενέσεις έχουν κάνει τη δουλειά τους και δεν καταλαβαίνεις από πόνο. Από πόνο, γιατί όλα τα υπόλοιπα, τα καταλαβαίνεις μια χαρά. Και τα “κρακ” και τα “κρουκ” και το βίδωμα-ξεβίδωμα του κρανίου σου και την εναλλαγή των εργαλείων στο στόμα και την τανάλια που προσπαθεί να ολοκληρώσει την επέμβαση.

Παραδέχομαι ότι είμαι απ’ αυτούς που πρόθυμοι να δώσουν ένα πρόωρο τέλος στο μαρτύριο έχουν κλείσει το στόμα την ώρα της επέμβασης. Παραδέχομαι ότι οι περισσότεροι οδοντίατροι που είχα μετά τα 18, δυσανασχετούν όταν τους παίρνω τηλέφωνο για ραντεβού.

Ας είναι. Μέχρι να θεσπιστεί ως υποχρεωτική η ολική νάρκωση ακόμη και στους καθαρισμούς (άλλο άκρον άωτο ανατριχίλας κι αυτό), οι οδοντίατροι θα μας βρίσκουν απέναντί τους, όχι ξαπλωμένους μπροστά τους. Γιατί αν υπάρχει κόλαση επί της Γης, η καρέκλα του οδοντίατρου είναι το Καθαρτήριο. Και είπαμε, εμάς μας αρέσει ο παράδεισος.

Εισαγωγές-εξαγωγές και στο @illanastasiadis