‘Ασπρο ή Μαύρο;

Και τα δύο χρώματα έχουν γίνει μόδα. Έχουν γίνει τραγούδι, έχουν γίνει άποψη, διάθεση, στάση ζωής, αναμνήσεις. Η ζωή, όμως, ποτέ δεν ήταν γκρι, ποτέ ασπρόμαυρη. Γι’ αυτό έπρεπε να αποφασίσουμε. Εσύ, φυσικά, ψηφίζεις στο τέλος του κειμένου.

Μαύρο ο Πάνος Κοκκίνης

Το άσπρο και εγώ δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση. Ουσιαστικά η μόνη φορά που το θυμάμαι στην ζωή μου ήταν την εποχή που ήμουν ναυτάκι (και μάλιστα φουλ στρουμπουλό) ή στο πόσο κόστισε το νυφικό της γυναίκας μας (πολύ). Ενώ με το μαύρο τα βρίσκουμε καλύτερα, είμαστε καρντάσια. Ξεκινώντας από το χρώμα του δέρματος μου, ένα τόσο βαθύ σοκολατί που (δεν έχω παράπονο) μου ρίχνουν πάντα μια 2η ματιά τα παιδιά της Χρυσής Αυγής όταν περνάω από δίπλα. Και συνεχίζοντας με το γεγονός ότι μέχρι τα 27 μου φορούσα μόνο αυτό. Ναι, κανονικά σαν στολή (παπούτσια, παντελόνι, πουκάμισο). Ενώ, το πιο σημαντικό από όλα, ανέκαθεν μαύρη ήταν και η προδιάθεσή μου. Στην λογική ότι οφείλεις πάντα να περιμένεις το χειρότερο, το πιο ‘μαύρο’ από τους ανθρώπους και την ζωή. Συνήθως και οι δυο δεν σε διαψεύδουν.

Το Λευκοτερο άσπρο η Νίκη Χαγια

Αν και το μαύρο σαν χρωμα με κόβει στα σωστά σημεία και μου κάνει κορμι φυδισιο (λέμε και καμία μαλακια να περνάει η ώρα), παρόλα αυτα προτιμώ το λευκό. Εκπέμπει καλή ενέργεια αν το φορεσεις (δεν είναι ρουφηχτρα σαν το μαύρο), κάνει τα σπίτια να φαίνονται μεγαλύτερα αν βαψεις με αυτο τους τοίχους, είναι το “χρωμα” της ανακοχης (Om shanti shanti) και της αθωότητας. Επίσης το λευκό θα μου θυμίζει πάντα νησι και συγκεκριμένα τη Σαντορίνη, αλλα και έναν Ολλανδό γκομενο που είχα πριν απο κάτι χρόνια και ήταν καταλευκος και καταξανθος.

Άσπρο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν θα μιλήσω για ρούχα γιατί εκεί δυστυχώς θα κέρδιζε πανηγυρικά το μαύρο. Εξού και δεν λέει ποτέ κανείς “blue is the new white”. Ολοι το black έχουν ως σταθερά. Το άσπρο μού θυμίζει για κάποιο λόγο όμορφα συναισθήματα και καλοκαίρι.

Οχι φαντάσου τα κυκλαδίτικα σπίτια να ήταν μαύρα κι όχι λευκά, οι Μύλοι να είναι μαύροι κι άραχνοι και τα σκαρφαλωμένα στον βράχο μοναστήρια κατράμι σαν τα ράσα τους.

Το λευκότερο λευκό δεν έλεγε κι ο Νίκος Κούρκουλος; Ε αυτό θέλω.

Μαύρο ο Μάνος Χωριανόπουλος

Η απέχθειά μου στο λευκό ξεκινάει από τους πρώτους μήνες της ζωής μου. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει άνθρωπος που να μισεί περισσότερο το γάλα και τα παράγωγά του.

Επομένως, η χημεία μου με το λευκό ήταν από το ξεκίνημα κακή και η φυσική συνέχεια ήταν να το θεωρήσω απλώς ως μια επιλογή όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο. Κάτι σαν τη λευκή ψήφο στις εκλογές.

Για να μη μιλήσω για το τι αντιπροσωπεύει. Αγνότητα, καθαρότητα, κατάξανθα αγγελάκια και μη ξεχάσεις να κάνεις μια ευχή για την Παγκόσμια Ειρήνη.  Δηλαδή υποκρισία εις την ν.

Το μαύρο αντίθετα, είναι πιο όμορφο στο μάτι,  ποιο αληθινό στους  συμβολισμούς του και δεν δείχνεις και σαν καραγκιόζης για μια απροσεξία ενώ έτρωγες παγωτό.

Αν ζούσα σε άλλη χώρα με μακρύτερο Χειμώνα, πιθανότατα θα φορούσα μαύρα και εγώ σαν στολή όπως ο Πάνος Κοκκίνης.

Μαύρο ο Θανάσης Κρεκούκιας

Μια χαρά είναι το άσπρο. Αεράτο, ανάλαφρο, αθώο και ότι άλλο θέλετε. Ταιριάζει όμως μόνο στον Βραχωρίτη. Γιατί κι αυτός είναι αεράτος, ανάλαφρος, αθώος και ότι άλλο θέλετε. Σε οποιονδήποτε άλλον το φορέσει, σου ‘ρχεται αυθόρμητα η κλασική ατάκα των 80ties: Ρε φίλε δεν πιάνεις μια γρανίτα; Από την άλλη, διαβάζω τα επιχειρήματα του στιλ αν τα σπίτια στις Κυκλάδες ήταν μαύρα ή η φέτα ήταν μαύρη ή τα μοναστήρια ήταν μαύρα (λες και ήταν ποτέ άσπρα) και σκέφτομαι αυτόματα ότι με την ίδια λογική για φαντάσου το χάλι να ήταν άσπρο και η magic woman να ήταν white και η καλιακούδα να ήταν και αυτή άσπρη και η μαύρη πέτρα ξέμαυρη κι απ’ τον ήλιο ξεμαυρότερη και κάπου εκεί χάνω το νόημα και σταματάω. Εγώ έχω διαφορετικά επιχειρήματα. Τέσσερα και αδιαπραγμάτευτα. Πρώτον τα γυαλιά ηλίου. Μαύρα. Δεύτερον οι νύχτες. Μαύρες. Τρίτον ο Φιντέλ. Μαύρος. Και τέταρτον το μαύρο. Απόλαυση. Ειδικά αν είναι από το καλό που μου έδινε ο Παλόμο, καλή του ώρα, στη Σεβίλλη. Ξέρετε, εκείνο που έφερνε από το Αλχεθίρας. Βοήθειά μας.

Μαύρο η Ιωάννα Μαμάη

Μαύρο, μαύρο, μαύρο δαγκωτό. Το εμπέδωσες φαντάζομαι ε; Το μαύρο είναι αρχοντικό χρώμα. Προσδίδει ένα κύρος, μια κομψότητα όταν το φοράς. Από μια μπλούζα των Tool μέχρι το γνωστό κοντό φόρεμα που όπως έχουν πει αρκετοί σχεδιαστές πρέπει όλες οι γυναίκες να έχουμε στην γκαρνταρόμπα μας. Το μαύρο προσδίδει γοητεία και μυστήριο. Σαγηνεύει και είναι μια αρκετά safe επιλογή. Το λευκό αντίθετα τονίζει όλες τις ατέλειές σου. Αν είναι στενό παντελόνι φαίνεται η κυτταρίτιδα, πρέπει να προσέξεις τι χρώμα εσώρουχο θα φορέσεις (ναι στο χρώμα του δέρματος για όσες δεν το ξέρουν=ξενέρωτο). Με το παραμικρό φαίνεται οποιοσδήποτε λεκές και στην τελική δεν ταιριάζει και τόσο με την ψυχοσύνθεσή μου. Δεν έχει αυτό το dark και το μυστηριώδες που τόσο με ελκύει.

Δεν σε έπεισα; Ε, τώρα θα σε πείσω.

Μαύρο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Τα πράγματα είναι πολύ απλά, απορώ γιατί το κουράζουμε. Μαύρα μπορείς να βάλεις οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, μπαρ και κυριακάτικες βόλτες, χωρίς να τραβήξεις προσοχή, χωρίς να σε παρεξηγήσει κανείς. Αντε το πολύ να σου πουν ότι ντύθηκες υπερβολικά, ότι είσαι κάπως νταρκ και ας ούμε δικέ μου βλέπω κύκλους. Για βάλε τώρα λευκά. Σαν neanderthal πορτιέρης σε κλαμπ θα ‘σαι. Θα γελάνε και τα τσιμέντα της παραλιακής. Ούτε εκεί δεν μπορείς να πας τώρα που το σκέφτομαι.

Άσπρο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Λευκό, εννοείται. Προτιμότερο όχι μόνο από το μαύρο αλλά από όλα τα χρώματα. Το πιο καθαρό, το πιο εντυπωσιακό, το πιο δυναμικό απ’ όλα τους. Όμορφο σαν χαμόγελο, εύθραστο σαν τα σύννεφα, άπιαστο σαν τον αφρό της θάλασσας, γεμάτο μυστικά σαν διάδρομος ψυχιατρείου. Ειλικρινές σαν καλοκαιρινός ήλιος, προκλητικό σαν καμβάς που περιμένει με ανυπομονησία. Pure & simple σαν ένα από τα ωραίοτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ.

Λευκό, μόνο.

Το μαύρο κόβει λέει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ως γνωστόν το μαύρο είναι ο καλύτερος φίλων των χοντρών. Εκτός αυτού είναι και ο λόγος που έγινα Σαν Αντόνιο Σπερς στο ΝΒΑ. Επίσης είναι το χρώμα που φοράνε οι “Tall Blacks” (η Νέα Ζηλανδία) η δεύτερη καλύτερη ομάδα μπάσκετ στον κόσμο, μετά το Κουκάκι που δεν φοράει μαύρα και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Και σκέψου μια στιγμή τον Σβατζενέιγκερ ως “Εξολοθρευτή” να φοράει αντί για μαύρο δερμάτινο, άσπρο κάπρι (ο διάβολος προσωποποιημένος σε ρούχο). Γίνεται, δε γίνεται;

Ακόμη πρέπει να αναφερθεί και η τεράστια συμπαντική αλήθεια που θέλει τους “μαυρισμένους να φαίνονται ωραιότεροι”.  Προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το “γιατί” πίσω από τη θεωρία, κατέληξα στο συμπέρασμα πως πρόκειται για κομπλεξικό σύνδρομο του παρελθόντος γύρω από το “αρρωστιάρικο άσπρο” ή αλλιώς “εκρού του νεκρού”. Οπότε και εδώ μαύρο. Το κανονικό. Το “με-είδε-ο-ήλιος-στο-νησί”, όχι το μαυρομπρουτζοκόκκινου aka “μυκονί”.

Έτσι είναι τα πράγματα. Γιατί εν τέλει… Black is the new black

To μαύρο που πάει με τα πάντα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Βαριέμαι το λευκό εκτός αν έχει πάνω του κάποια τσαχπίνικη στάμπα σε μαύρο, όπως συμβαίνει στο αγαπημένο μου μπλουζάκι.

Το άσπρο λερώνεται εύκολα, είναι απρόσωπο, είναι βαρετό. Βασικά μια μπούρδα. Το μαύρο από την άλλη εκτός του ότι πάει με τα πάντα (δε φοράω καφέ, εκτός από μια ξεφτισμένη μπλούζα Coldplay που έχω κάπου) είναι μια χαρά κουλ, αντέχει περισσότερο στις κακουχίες, και αν θέλουμε να το πάμε πιο μακριά, κάνει πολύ πιο ενδιαφέροντες συνειρμούς.

Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους ποιος είναι ο αγαπημένος τους χαρακτήρας από το Star Wars οι 5 θα σου πουν τον Νταρθ Βέιντερ (μαύρο, duh) γιατί ο Νταρθ ΕΙΝΑΙ το Star Wars, οι 3 θα σου πουν τον Χαν Σόλο (επειδή πυροβόλησε πρώτος, επειδή μαυρίζει δηλαδή, είναι αποχρώσεις γκρι, είναι κωλοπαιδάκι, το σκέφτεται πριν γίνει ήρωας, τελοσπάντων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΚΟ), ένας θα σου πει τον Γιόντα (weirdo guy this is), κι ένας θα σου πει τον Λουκ Σκαϊγουόκερ. Αυτόν τον τελευταίο τον δέρνανε στο σχολείο. Το μοναδικό ενδιαφέρον πράγμα που συνέβη ποτέ στον Λουκ ήταν πότε; Όταν αποκαλύφθηκε η σχέση του με την ΣΚΟΤΕΙΝΗ πλευρά. Ευχαριστώ.

Μαύρο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Για το Black Album των Metallica, για τον θρύλο Black που τραγούδαγε παρά τη συστημένη του μαυρίλα ότι ‘Everything is Coming Up Roses’, για τα μαύρα πούλια στο τάβλι, γιατί μαύρα φορούσε και ο επιβλητικός Θάνατος στην Έβδομη Σφραγίδα του Bergman στο σκάκι με τον Max von Sydow και φυσικά γιατί όταν μια εκδήλωση αμαυρώνεται, γίνεται λίγο σούσουρο και δικαιολογείται η ύπαρξή της. Αντιθέτως, στις υποθέσεις που διαλευκάνονται, το χασμουρητό πάει σύννεφο. Άσπρο, όχι από τα μαύρα που φέρνουν τη βροχή.

Λευκό η Έλενα Μπουζαλά

Δεν είναι ούτε αισιόδοξη, ούτε απαισιόδοξη. Μήτε χαρούμενη, μήτε καταθλιπτική. Ούτε αγνή, ούτε σκοτεινή. Το λευκό φοριέται το καλοκαίρι, αλλά και τον χειμώνα. Η μόδα του ολόμαυρου έχει περάσει εδώ και πολύ καιρό και έμεινε μόνο το μικρό μαύρο φόρεμα. Δεν είναι απόλυτη, συχνά κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου και τον καλό συνομιλητή. Προπονεί την φαντασία της, πέρα από τα απλά αντίθετα και δεν της αρέσει το σκάκι. Το ασπρόμαυρο είναι στα πλακάκια του μπάνιου της και στις περισσότερες φωτογραφίες της ζωής της. Φυσικά και στις ελληνικές ταινίες! Τι είναι; Απάντηση α μπε μπα μπλομ. Διαλέγω λευκό.

Άσπρο ο Μάνος Μίχαλος

Μέσα στη ντουλάπα μου, υπάρχει ένα μαύρο παντελόνι και ένα δύο μαύρα πουκάμισα. Και τα τρία τα έχω φορέσε σε κηδείες (και όχι πάνω κάτω), κάτι κρύες νύχτες του χειμώνα (για κάποιο λόγο, και μια χαραμάδα ήλιο να έχει, αυτομάτως το μαύρο το θεωρώ άκυρη επιλογή) και… αυτά. Γενικά, ούτε και του άσπρου είμαι, αλλά μου αρέσει το αποτέλεσμα που υπάρχει, όταν ρίχνεις άσπρο μέσα σε ένα χρώμα και αμέσως αυτό ανοίγει. Αλλά από εκεί και πέρα, με άσπρο αυτοκίνητο, άσπρο κινητό και κάτι άσπρα Sebago, που τα βλέπει ο Βελαχουτάκος και τα φωτογραφίζει για ένα μπλογκ που έχει με “παπούτσια στο γραφείο”. Και θέλετε να το πάμε στις γυναίκες; Ναι, το να δεις μια γυναίκα με μαύρα κολλητά παντελόνια μπορεί να σου βγάλει το πιο απόκρυφο ένστικτο από μέσα σου, αλλά ένα λευκό (και μερικές φορές βρεγμένο) μπλουζάκι μπορεί να σε στείλει σε βουνό, να δεις αν σέρνεται καράβι.

Άσπρο ή μαλλον λευκό ο Άλκης Βασιλείου.

Για πολλά χρόνια και το λευκό και το μαύρο μου ήταν ελαφρώς αδιάφορα. Στάμπα “Maui & Sons” και ” Fruit of the Loom” να είναι κι όλα τ’ άλλα θα τα βρούμε. Μετά μεγάλωσα, τελείωσα το σχολείο, μπήκα στο πανεπιστήμιο, ο παππούς μου από τη χαρά του μου αγόρασε ένα κατάμαυρο Opel Corsa (Sport edition, 1,4 – 92 ολόκληρα άλογα) και… ήρθε το καλοκαίρι και πήγα Χαλκιδική, για πρώτη φορά στη ζωή μου με δικό μου αυτοκίνητο. Ναι αναγνώστη μου, ένιωθα όπως ο Ζιντάν μετά το γκολ στον τελικό του Champions League του 2002. Ήμουν ο πιο όμορφος, ο πιο καλοντυμένος (all star, τρομερό τζιν, μαύρο polo Lacoste), ο πιο γρήγορος…

Καλοκαίρι 2002 λοιπόν και εμφανίζομαι εγώ, ο μικρός θεός της ασφάλτου, σε ένα κλαμπ της Χαλκιδικής με μια μεγάλη παρέα συμμαθητών και φίλων. Ανάμεσα σε όλους και αυτή… Που τότε γούσταρε έναν φίλο μου, τον οποίο φιλοξενούσα κιόλας, αλλά ουδόλως με ενδιέφερε! Ένα ποτό, δεύτερο ποτό, τρίτο ποτό, τέταρτο ποτό (πόσο αλήτης ήμουν από μικρός…) ε, κάπου μετά το πέμπτο και πριν το έκτο, παρατάω τον φίλο μου να αναλύει πως “ο Γκάλης θα γίνει πρόεδρος του Άρη και θα πάρουμε την Ευρωλίγκα”, και λέω στο ξανθό γκομενάκι. “Εγώ φεύγω! Έρχεσαι;;;” Ναι, τα είχε ξεχάσει όλα! Την είχα μεγέψει εκείνο το βράδυ και η νίκη ήταν δική μου. Ζιζού κανονικός!!! Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, έχει πάει 5, το cd παίζει “Στίλβη” των Πυξ Λαξ (πιο προβλέψιμος πεθαίνεις) και πάνω στο “Μια συνουσία μυστική”, παθαίνουμε λάστιχο. Ψύχραιμος εγώ, γιατί βλέπω ότι η Γ. με αντιμετωπίζει σαν να είμαι ο Απόλλωνας μεταμορφωμένος σε οδηγό Opel Corsa, βγαίνω έξω, κοιτάζω το λάστιχο, ανοίγω το πορτμπαγκάζ, πιάνω το γρύλο και… δεν έχω ΙΔΕΑ τι να κάνω, γιατί οδηγούσα μόνο 3 μήνες τότε. Κανένας λόγος για πανικό, ο ήλιάτωρας είχε αρχίσει σιγά σιγά να ρίχνει τις ακτίνες του στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, αρχίζω να παίζω με τον γρύλο με ύφος “αλλάζω λάστιχα από το νηπιαγωγίο” και κάπου εκεί, λίγο πριν καλέσω την “express”, βγαίνει ο ξανθός άγγελος από το αυτοκίνητο και μέσα σε 5 λεπτά αλλάζει το λάστιχο! Μη με ρωτάς πώς, δεν ξέρω! Θαύμα καλοκαιρινής νύχτας…

Μοναδικό πρόβλημα ότι τα χέρια της είχαν γίνει μαύρα από το γράσο γεγονός που έκανε τα μακριά κάτασπρα νύχια το πιο “ξεσηκωτικό” θέαμα που είχα δει ως τότε στη ζωή μου και παραμένει στο προσωπικό μου Τop-5. Εκεί ήθελα να καταλήξω αγαπημένε αναγνώστη. Μαύρα δάχτυλα -λίγο από τον ήλιο και πολύ από το γράσο- κατάλευκα νύχια, παραλίγο τρακάρισμα λίγη ώρα μετά, γιατί οδηγούσα και κοιτούσα τα νύχια της και μια υπέροχη νύχτα που “τελείωσε” στα χέρια της…

Λευκό λοιπόν, γιατί όλα από εκεί ξεκινάνε!!!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΜΑΥΡΟ ΜΕ 57%

Το Black Album των Metallica έκανε το White των Beatles να μοιάζει ξενέρωτο, το κατάμαυρο Corsa αποδείχτηκε γυναικοπαγίδα, το μαύρο είναι το νέο μαύρο. Θρίαμβος.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ…

ή