Γυναίκες που ζηλεύουμε τον άντρα μέσα τους

Αν έχεις δει έστω και ένα επεισόδιο Boss με τον σαιξπηρικά κορυφαίο Kelsey Grammer καταλαβαίνεις ότι το στερεότυπο του διεφθαρμένου δημάρχου δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Κατασκευαστές, πολιτικοί, βαρόνοι ναρκωτικών, δικαστές, δημοτικοί σύμβουλοι και οικονομικοί παράγοντες παλεύουν καθημερινά για να προωθήσουν τα συμφέροντα τους και στη μέση ο δήμαρχος να τα ισορροπεί.

Ενίοτε κάνοντας και το καλό για την πόλη, πάντα κάνοντας το καλύτερο για την καρέκλα και την υστεροφημία του. Ακόμα και όταν βάζει την ίδια του την κόρη φυλακή σε ένα άνευ προηγουμένου PR stunt που τον σώζει από βέβαιο πολιτικό θάνατο.

Και από την άλλη έχεις μια γυναίκα δήμαρχο στο Μεξικό, τη María de los Santos Gorostieta, γιατρό στο επάγγελμα, που όχι μόνο δεν είναι διεφθαρμένη αλλά τα βάζει μόνη της με τα καρτέλ των ναρκωτικών.

Και εκεί που λες “ναι, καλά αυτά μόνο στο Χόλιγουντ μεγάλε”, ο άντρα της δολοφονείται, μαχαιρώνουν την ίδια και αυτή συνεχίζει τον αγώνα μέχρι να βρεθεί πετσοκομμένη σε ένα στενάκι της Πόλης του Μεξικό.

Και επειδή κάτι τέτοιες γυναίκες τις ζηλεύουμε -η Μαρία ήταν φτιαγμένη από το υλικό των ηρώων λένε εκεί στη πόλη της το Τικιτσέο- ψάξαμε και βρήκαμε κι άλλες. Από διάφορους χώρους.

Susan Faludi

Γενικότερα, με τις φεμινίστριες δεν τα βάζεις, το πάραδειγμα του Lawrence Summers που παραιτήθηκε από πρόεδρος του Χάρβαρντ είναι αρκετά πρόσφατο για να θυμίζει τι μπορεί να σου συμβεί αν π.χ. κάνεις τίποτα περίεργες δηλώσεις για εκ γενετής διαφορές ανδρών και γυναικών στα μαθηματικά.

Η Σούζαν Φαλούντι, όμως, δεν καταλαβαίνει από αυτά και επικρίνει το φεμινισμό δημοσίως.

Είναι γυναίκα, είναι συγγραφέας-δημοσιογράφος με Πούλιτζερ, είναι φεμινίστρια η ίδια, αλλά ο δικός της φεμινισμός λέγεται power feminism και βασικά αμφισβητεί ένα θεμελιώδες ιδεολόγημα του φεμινισμού που λέει ότι οι κοινωνικοί ρόλοι είναι κατασκευάσματα (ενός φαλλοκρατικού κατεστημένου).

Που με λίγα λόγια λέει ότι γυναίκες πρέπει να σταματήσουν να προβάλλονται ως θύματα, να “κλαίγονται” και, αντίθετα, να διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματα τους.

Ayaan Hirsi Ali

Mικρή, η Ayaan Hirsi Ali ήταν προσηλωμένη στην ισλαμική θρησκεία, φορούσε χιτζάμπ, στα πέντε της έκανε την παραδοσιακή κλειτοριδεκτομή με “χειρούργο” τη γιαγιά της και όσο θυμάται, συμφωνούσε με τη fatwa κατά του Salman Rushdie.

Αν και πολλά κεφάλαια της προσωπικής της ιστορίας είναι αμφιλεγόμενα, ένας προσυμφωνημένος γάμος την ανάγκασε να αναζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ολλανδία όπου σήμερα είναι πολιτικός. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών της άρχισε να απομακρύνεται από τον ισλαμισμό, μια μεταστροφή στην οποία κομβικά σημεία ήταν η ανάγνωση του Αθειστικού Μανιφέστου, ενώ το 2007 συνέγραψε το Submission, μια ταινία που κριτικάρει την μεταχείριση των γυναικών στις χώρες του Ισλάμ.

Σήμερα υπάρχει φατουά με το δικό της όνομα.

Kat Cole

Οι σερβιτόρες των Hooters προκαλούν διάφορους συνειρμούς, ειδικά αν αναλογιστείς τα μικροσκοπικά σορτσάκια και τα στενά τοπάκια που φοράνε στις βάρδιες τους. Δύσκολα, τέλος πάντων, θα σκεφτείς ότι κάποια από αυτές έχει τη στόφα δαιμόνιου επιχειρηματία.

Η Kat Cole ξεκίνησε ακριβώς έτσι, σερβίροντας πριν καμιά δεκαπενταετία και σήμερα είναι η πιο πετυχημένη μάνατζερ στη βιομηχανία τροφίμων. Μόλις στα 34 της έχει καταφέρει να μετατρέψει τα Cinabon από μια οικογενειακή επιχείρηση σε έναν όμιλο του 1 δις δολαρίων.

Αφού προηγουμένως είχε κάνει τα Hooters από ένα franchise σε μια πολυεθνική 500 καταστημάτων.

Dilma Rousseff

Η πρόεδρος της Βραζιλίας έχει βαλθεί να “επανεκκινήσει” την οικονομία της Βραζιλίας που θεωρείται στάσιμη μετά από χρόνια ραγδαίας αύξησης.  Και για να το κάνει αυτό έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει μεθόδους που τις λες, ας πούμε νεοφιλελεύθερες.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Για να μειώσει το κόστος της επιχειρηματικότητας, χρησιμοποιεί το πολιτικό της κεφάλαιο που μεταφράζεται σε 70% θετικές γνώμες για να κάνει σκόντα στις επιχειρήσεις της χώρας και μειώσεις στους δημοσίους υπαλλήλους.

Γνώριμες καταστάσεις θα μου πεις.

Με τη διαφορά, όμως, ότι αυτό το 70% δεν είναι τυχαίο. Στα 20 της η Dilma Rousseff ήταν μέλος αριστερής αντάρτικης οργάνωσης που μαχόταν για την ανατροπή της στρατιωτικής χούντας, συνελήφθηκε και βασανίστηκε 22 ολόκληρες μέρες με ηλεκτροσόκ.

Κάποιοι θεωρούν ότι είναι πρακτικώς αδύνατο κάποιος να αντέξει 22 ολόκληρες μέρες. Αλλά κάτσε πρώτα εσύ μια μέρα να σου κάνουν ηλεκτροσόκ και τα λέμε.

Marissa Mayer

To 1999 η Μαρίσσα Μάγιερ ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Είχε μόλις τελειώσει τις σπουδές της στην πληροφορική και περνούσε το κατώφλι της Google σε μια εποχή ψηφιακής ευφορίας.

Ήταν η υπάλληλος Νο 20 και η πρώτη γυναίκα μηχανικός της εταιρείας.

Στα 13 χρόνια που έμεινε στη Google ασχολήθηκε με διάφορα προιόντα, ήταν επικεφαλής της σχεδίασης της διάσημης σελίδας και έφτασε μέχρι αντιπρόεδρος του τμήματος των χαρτών.

Δηλαδή μπορείς να πεις ότι την είχαν και χ#@$%νη μέχρι που το Ιούνιο τους είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο γεια, για να πάει γενική διευθύντρια του Yahoo!

Η ίδια λέει ότι ήταν μια εύκολη απόφαση, ουσιαστικά επιβεβαιώνοντας ότι ήταν παραγκωνισμένη.

Αλλά πόσο εύκολο είναι να αφήνεις τόσα χρόνια δουλειάς πίσω, τη Νο 1 εταιρεία πληροφορικής για να πας σε μια εταιρεία που, τέλος πάντων, δεν θεωρείται ιδιαίτερα ανταγωνιστική;

Indra Nooyi

Καταρχήν, η Indra Nooyi είναι η CEO της Pepsico, θέση που έχει αναλάβει εδώ και μερικά χρόνια μετά από μεγάλη καριέρα στη εταιρεία. Και μια από τις πιο πρόσφατες ιδέες της ήταν να βρεθεί ενώπιον του ΔΣ της εταιρείας για να τους πει ότι η εταιρεία πρέπει να στραφεί σε πιο υγιεινά προιόντα.

Κάτι που δείχνει ότι έχει και στρατηγική σκέψη. Ούτως ή άλλως, οι εποχές του τσιγάρο/κόλα/φαστφουντ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η εταιρεία χρειάζεται ένα πλεονέκτημα έναντι του βασικού της αντιπάλου.

Αλλά, όπως και να το κάνεις, θέλει πολύ θάρρος να μη σκεφτείς τα μερικά εκατομμύρια που βγάζεις το χρόνο και να προτείνεις κάτι τόσο κόντρα στην κουλτούρα της εταιρείας σου.

Christiane Lemieux

Η Cristiane Lemieux είναι η ιδιοκτήτρια του DwellStudiο, μια εταιρεία που έχτισε από το μηδέν και τώρα είναι  εσωτερικούς χώρους από καθιστικά μέχρι παιδικές κρεβατοκάμαρες.

Η εταιρεία αυτή είναι τόσο ανερχόμενη που η Lemieux κατατάσσεται ανάμεσα στις 10 πιο ισχυρές γυναίκες επιχειρηματίες παγκοσμίως.

Αλλά μη νομίζεις ότι πρόκειται για την κλασσική αμερικάνα που τα παρουσιάζει όλα τέλεια και γυαλιστερά και σούπερ επιτυχημένα.

Είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που θα δηλώσουν ευθαρσώς ότι στην αρχή έκαναν λάθη που κόστισαν μερικά χρόνια ανάπτυξης.

Kathryn Bigelow

Οι γυναίκες της σκηνοθεσίας συνήθως αναλώνονται θέματα κάπως… εσωτερικά. Ξέρεις, σχέσεις με πρώην, εγκυμοσύνη, κατάθλιψη, κλπ κλπ.

Η Kathryn Bigelow, τώρα, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα καθώς μια ματιά στη φιλμογραφία της (με τη βοήθεια του dark_tyler) αποκαλύπτει αστυνόμους, κλέφτες, δολοφόνους, υποβρύχια και βαμπίρ.

Και όχι τίποτα φλωριές τύπου Twillight αλλά χαρντκορίλες εσοδείας 1987.

Τέλος πάντων, θα μπορούσε να βρίσκεται στη λίστα μόνο και μόνο για αυτό το λόγο, αλλά υπάρχει και καλύτερος.

Η Bigelow ήταν παντρεμένη κάποτε με τον James Cameron. Με το Hurt Locker έγινε η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου για την καλύτερη ταινία και καλύτερη σκηνοθεσία, κερδίζοντας μάλιστα το Avatar του πρώην συζύγου της.

Αυτό λέγεται εκδίκηση κύριοι.