Ξυρισμένος ή αξύριστος;

Σηκώνεσαι, πλένεις το πρόσωπό σου (ιδανικά με κάποιο καθαριστικό προσώπου) και στέκεσαι βαριεστημένα μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. “Να ξυριστώ ή να μην ξυριστώ”; Δεν είναι απλά ένα αιώνιο δίλημμα. Είναι ένα καθημερινό δίλημμα για τους περισσότερους άνδρες που βρίσκονται σε εκείνο το μεσοδιάστημα ανάμεσα σε ένα απόλυτα ξυρισμένο πρόσωπο και το να αφήσουν γένια.

Όποιος κι αν είναι ο δρόμος που έχεις επιλέξει εσύ, οι συντάκτες του ONEMAN (και το πλεόν έμπειρο σε θέματα grooming κορίτσι της παρέας) μπήκαν στη μάχη με τα ξυραφάκι και τις μηχανές στα χέρια. Κι έγραψαν για τις αξυρισιές τους, την περιποίηση που προτιμούν και φυσικά τι απαντούν στο μεγάλο ερώτημα.

Ξυρισμένος ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν θα ξεπεράσω ποτέ το ότι δεν έχω πολλά μούσια. Δεν δέχομαι ρε παιδί μου ότι τη μία ζωή που θα περάσω σε αυτόν τον κόσμο, θα την περάσω με κάτι απελπιστικά άτριχα κενά στα μάγουλά μου και προικισμένη τριχοφυία μόνο στο μουστάκι και κάτω από τη γνάθο. Συχνά πυκνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει -αντίστοιχο με της καράφλας- φάρμακο τριχοφυίας για το πρόσωπο. Μες στην γενικότερη απογοήτευση λοιπόν (κάνω κι εγώ ότι) μένω αξύριστος. Καλά. Όλοι νομίζουν ότι απλά αφήνω μουστάκι. Δεν βλέπουν κάτι άλλο.

Στο όρος Chogolisa κάπου στο Πακιστάν, κάτω από έναν τεράστιο βράχο, υπάρχει διπλωμένο ένα Α4 που λέει στα ελληνικά: ‘Αν δεν μπορείς να το ‘χεις, μην προσπαθείς να κάνεις ότι το ‘χεις, γιατί κινδυνεύεις να ξεφτιλιστείς. Για τα μούσια μου και την προσπάθεια να φανώ αξύριστος γράφτηκε αυτό. Οπότε, στο τέλος της ημέρας,΄προτιμώ ξυρισμένος, να βάζω gel ξυρίσματος ακόμα και στα σημεία που δεν χρειάζεται και να παίζω με τα όπλα που (δεν) έχω. Άσε που όλοι οι επίδοξοι μουσάτοι σαν εμένα ανακυκλώνουν το ‘όσο περισσότερο ξυρίζεσαι, τόσο γρηγορότερα και περισσότερα θα σου βγουν τα μούσια’.

29 ετών και 4 μηνών. Ακόμα περιμένω.

Περιποιημένα αξύριστο τον θέλει τον άντρα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Τα ατίθασα, άτακτα, σε ελεύθερη ανάπτυξη μούσια, που τα βλέπεις και πιστεύεις πως παίζει και να κρύβεται μια σοκοφρέτα μέσα, δεν μου αρέσουν. Γιατί ρε φίλε, δεν ειναι κουλ να μοιάζεις άπλυτος, άσε που για να τα διατηρείς μαλακά και καθαρά απαιτείται ούτως η άλλως μια μίνιμουμ περιποίηση.

Γι’ αυτό ξύρισμα. Ακόμη και αν το default στιλ σου ειναι μουσάτο, ένα βαθύ ξύρισμα μια φορά τη βδομάδα ή στις δυο εβδομάδες ειναι απαραίτητο. Για να πειθαρχούν τα μούσια, να πετυχαίνεις το επιθυμητό look των 5 ημερών, να αλλάζεις στιλ και να αναπνέει το δέρμα σου. Και για να βλέπουμε και εμείς οι γυναίκες που και που την αλήθεια: ο ξυρισμένος άντρας ειναι το αντίστοιχο της γυναίκας χωρίς μακιγιάζ.

Αξύριστος ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Για κάποιους άνδρες η σχέση με το ξυραφάκι είναι μονόδρομος. Ειδικά αν είσαι από τους τύπους που αφήνουν μάγουλα (εκ του αφήνω κοτσίδα), το μούσι γίνεται ο καλύτερος σου φίλος. Κι επειδή εγώ το τρώω όλο το φαί μου, αν εξαιρέσεις το καταστροφικό 9μηνο του στρατού, έχω να ξυριστώ καμιά δεκαριά χρόνια. Και όχι τύπου γένι τριών ημερών, αλλά γένι ενός μήνα, μουσάρα κανονική που “κόβει” και ψαρώνει κόσμο.

Οπότε για μένα ποτέ δεν υπήρχε ερώτημα. Στον στρατό για παράδειγμα κάθε πρωί στην αναφορά ήμουν σαν λουκουμάς. Είχε προηγηθεί ένα ξύρισμα, στολισμένο με καντήλια και την κλασική κίνηση βάζω after shave (εκείνο το κλασικό Balsam της Nivea For Men που είχε κάθε σπίτι), όπως κάνουν στις διαφημίσεις. Εκείνα τα κρύα πρωινά πάντα μια σκέψη έκανα. Δεν με έλειπε ούτε ο ύπνος, ούτε η τουαλέτα του σπιτιού μου (το γνωστό απολύεται ο παλιός και θα -καταλαβαίνεται- καθιστός), ούτε το κρεβάτι μου. Μου έλειπε το μούσι μου. Και ορκιζόμουν: “δεν θα ξαναξυριστώ ποτέ”.

Γιατί να το κάνω άλλωστε; Ούτε σε τράπεζα δουλεύω για να πρέπει να είμαι κόντρα και με “κροατική” φαβορίτα, ούτε είμαι από αυτούς που έχουν μια τρίχα εδώ και μια εκεί, μια στη Δύση και μια στην Ανατολή, σαν σκόρπια διαδήλωση. Οπότε δίλημμα γιοκ.

Ξυρισμένος ο Στέλιος Αρτεμάκης

Στην κινούμενη άμμο της μόδας και των τάσεων (λίγο πιο δίπλα από το όρος Chogolisa στο Πακιστάν) εγώ πάντα προσπαθούσα να μείνω ζωντανός. Μου έμοιαζε εντελώς μίζερο να ακολουθήσεις μια μόδα και να κολλήσεις μια ζωή σε αυτή τύπου Στιβ Ντούζος ή ο Τόνι Σφήνος ξέρω ‘γω. Όταν το ερώτημα ήταν κατσαπλιάς ή ευρωπαίος φλώρος το έπαιζα κάπου στη μέση. Stubble που λένε και στο χωριό μου στην Κρήτη, γένια τριών-τεσσάρων ημερών.

Αλλά μετά έγινε της μόδας, συνδυάστηκε με όλα αυτά τα rock ‘n’ roll καγκουρόμπλουζα, οπότε το γύρισα στο μούσι. Τέλος πάντων όσο μούσι γίνεται, δεδομένου ότι είμαι περίπτωση @illanastasiadis, μπάλωμα, κενό, μπάλωμα, γαιδουρότριχα αλλά μόνο στο μουστάκι και στο πηγούνι. Μετά το μούσι έγινε της μόδας, εδώ και δύο χρόνια δηλαδή, οπότε πάει και αυτό το λουκ. Τώρα, δεν ξέρω. Ειλικρινά σκέφτομαι να το γυρίσω στο ξυρισμένο. Να σηκώνομαι κάθε πρωί, να απλώνω μπόλικο αφρό ξυρίσματος στα μάγουλα και να παίζω με τις λεπίδες. Και ας μοιάζω με κεφτέ.

Εντελώς αξύριστος ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ένα από τα πολύ συχνά αστεία που τρέχουν πάντα στις παρέες μου είναι πως γεννήθηκα με τα μούσια που έχω τώρα, όλοι φαντάζονται μια πολύ μικροσκοπική εκδοχή μου αλλά με πολλές τρίχες. Υποθέτω υπάρχει λόγος γι’αυτό, και ο λόγος είναι πως για μένα όταν λέμε πολύ επίσημο και προσεγμένο εννοούμε στην καλύτερη να έχω τριμάρει λιγάκι τα μούσια για να μοιάζουν οριακά φροντισμένα. Υποθέτω έχει να κάνει κυρίως με βαρεμάρα, δηλαδή δε μας έφταναν οι δουλειές μας, θα έχουμε κάθε μέρα να ασχολούμαστε και με τρίχες- γιατί συν τοις άλλοις βγαίνουν και γρήγορα και επιθετικά.

Το ξύρισμα για μένα θα ήταν μια άσκηση στη ματαιότητα. Κι επειδή αυτό συμβαίνει από το γυμνάσιο, όταν και πρωτοάφησα μούσι για τις ανάγκες ενός σχολικού μιούζικαλ (I kid you not), έκτοτε απλά μου φαινόταν παράξενη η ιδέα του να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να βλέπω ένα καθαρό πρόσωπο. Το βλέπω κι έτσι: Δε λέω πως κάθε τι ‘φυσικό’ είναι και σωστό (“αν ο θεός ήθελε οι άνθρωποι να πετάνε θα τους έδινε φτερά”, αυτά είναι σαχλαμάρες) αλλά εντάξει, όταν το ‘φυσικό’ έρχεται με τόση επιμονή (τα μούσια μέσα σε 1-2 μέρες το πολύ έχουν επανεμφανιστεί) ε τότε εντάξει, το αποδέχεσαι.

Ξυρισμένος ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη. Όντως καταραμένος από την φύση να κινδυνεύω να με μαζέψει ο μπόγιας κάθε φορά που βγαίνω στην παραλία (ένεκα τριχώματος επιπέδου μπάφαλο-όχι Κερκίνης, εκείνο που κυνηγούσαν οι Απάτσι), θέλω την μάπα και το κρανίο μου, τα δυο σημεία δηλαδή της συνολικής μου επιφάνειας που μπορώ να «ελέγξω», να είναι όσο πιο καθαρά γίνεται. Ακόμη και αν δεν έχει χρειαστεί ακόμη να δουλέψω κάπου όπου το κλιν κατ πάει πακέτο με κουστούμι, γραβάτα, αξιολογήσεις προσωπικού και κάζουαλ Fridays.

Και όταν λέω ξυρισμένος παντού (σ.σ. στο πρόσωπο) εννοώ πάντα με την εξαίρεση του goatee το οποίο περιποιούμαι εδώ και δέκα χρόνια με την αγάπη και στοργή που άλλοι δείχνουν στα κατοικίδιά τους.

Άσε που αντλώ και μια περίεργη ηδονή από το να μένω αξύριστος μερικές μέρες, μέχρι δηλαδή να με αναγκάσει να ξυριστώ η γυναίκα μου, και μετά να βγάζω έξω μια καινούργια λεπίδα και να του δίνω να καταλαβαίνει. Ειδικά όταν καπάκι έρχεται η 2 1/2 χρονών κόρη μου, ακουμπαέι απαλά το μαγουλό μου και μου λέει «Μπαμπούλη τώρα είναι ωραίο, μαλακό μαλακό».

Αξύριστος ο Μάνος Μίχαλος

Αυτή τη στιγμή που σας μιλώ, έχω τις (πέντε) μέρες μου. Όσες χρειάζομαι, κάθε μήνα, για να συνέλθει το πρόσωπο το δικό μου και των δικών μου, μετά το απαιτούμενο ξύρισμα, (συ)μάζεμα των τριχών της κεφαλής μου. Κάθε φορά που βγαίνω από τη μάχη με την ξυριστική μηχανή, εγώ προσπαθώ να καταλάβω πώς κυκλοφορούσα στην π.Μ. (προ Μουσιού) εποχή και οι γύρω μου, με ρωτάνε αν τα 30 που λέω, είναι fake ηλικία. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου, να θέλει να ξυριστεί “γυαλί΄”, πάντα μου άρεσε αυτή η φάση του τόσο όσο, του τρίμινγκ που λένε και οι grooming editors, αν και αυτή η κατάσταση μπορεί να σε παραπλανήσει. Εννοώ, ότι όταν έχεις πολλές τρίχες πάνω στο πρόσωπό σου, δεν ξέρεις τι συμβαίνει από κάτω, οπότε μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα στα 35 και να δεις στίγματα, ρυτίδες, κοκκινίλες και δεν ξέρω τι άλλο “φυτρώνει” πάνω στην επιδερμίδα.

Όμως, για αυτά υπάρχουν λύσεις και μάλιστα πολύ αποτελεσματικές. Οπότε, δεν πρόκειται να λυγίσω. Θα αφήσω το αξύριστο look μου όπως είναι, ό,τι και να γίνει. Και στο γάμο μου έτσι θα πάω και το πρώτο μου παιδί πάλι αξύριστο θα με δει. Αν είναι και κόρη, ακόμη καλύτερα, γιατί λένε ότι οι γυναίκες τον θέλουν τον άντρα (άρα και τον πατέρα) αξύριστο…

Αξύριστος αλλά τριμαρισμένος ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω να ξυριστώ από το 2007 και τη φωτογραφία του τότε διαβατηρίου μου. Έχω να περηφανεύομαι ότι στο Ναυτικό πρώτη μέρα κάποιος εκεί ανώτερος είπε στους υπόλοιπους που περιέφεραν κάτι τρίχες για μούσι ότι “αν θέλετε να υπηρετήσετε ως γενιοφόροι, θα πρέπει να έχετε μούσι σαν του κυρίου”. Εγώ ήμουν ο κύριος. Αλλά εκείνες τις ημέρες έμαθα και την αξία του να περιποιείσαι καθημερινά τα γένια σου. Να είσαι “προβλεπέ” κατά το στράτευμα.

Πλέον είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου το να ξυρίζω τις τρίχες περιφερειακά της γενειάδας. Και κάθε Σάββατο θέλω οπωσδήποτε ένα τριμάρισμα στα γένια γιατί μεγαλώνουν πιο γρήγορα κι από μπαλόνι που φουσκώνει. Ακόμα κι αν δεν ξυρίζεσαι συχνά, ακόμα κι αν το ξυράφι ή η μηχανή χρησιμοποιείται ελάχιστα, είναι ηδονική η αίσθηση του να καθαρίζει ο λαιμός και τα μάγουλά σου. Να καίγονται από το ξυράφι και τους ερεθισμούς πριν πέσει ένα balsam να τα δροσίσει. Θα υποστηρίζω μέχρις εσχάτων τους αξύριστους τύπους. Γιατί με βολεύει. Αλλά θα προσπαθώ αιώνια να τους πείσω ότι ακόμα και η αξυρισιά θέλει περιποίηση.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΑΞΥΡΙΣΤΟΣ ΜΕ 62,5%

Η μάχη της τρίχας ήταν σκληρή αλλά απ’ ό,τι βλέπεις επικράτησαν οι μουσάτοι. Περιποιημένοι, επιμελώς ατημέλητοι αλλά αξύριστοι.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ…

ή