Σταυρίδης ή Αυλωνίτης;

Ο ένας η φάτσα. Ο άλλος η έξυπνη ατάκα. Δύο κωμικοί που έδωσαν γέλιο σε δύσκολες εποχές. Και εμείς τα στήσαμε εδώ που λένε να αναδείξουμε τον ένα. Εσύ φυσικά συνεισφέρεις στην προσπάθεια στο twitter.

Νίκο Σταυρίδη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Την όχι και τεράστια αγάπη μου για τον παλιό, καλό, ελληνικό κινηματογράφο (zzzz) την έχω αναφέρει ξανά. Νομίζω πως επίσης έχω αναφέρει και την λατρεία μου για την κορυφαία ελληνική κωμωδία όλων των εποχών. Τα Κίτρινα Γάντια. Εκεί που ο Νίκος Σταυρίδης ως ζηλιάρης σύζυγος Ορέστης είναι μεγαλύτερη απόλαυση κι από τα μούτρα του Kobe όταν δεν παίρνει το τελευταίο σουτ.

Μπορεί Σταυρίδης και Αυλωνίτης να ήταν το ίδιο καλοί κωμικοί. Αλλά η μαγκιά του πρώτου είναι ότι δεν γεννήθηκε με φάτσα κωμικού. Γεννήθηκε με φάτσα καθηγητή Γυμνασίου που μελανιάζει τα χέρια των μαθητών του με την βέργα. Και για να κερδίσει το πανελλήνιο και αιώνιο respect, έκανε διπλό δρόμο από τον συμπαθέστατο Βασίλη Αυλωνίτη. Δεν ξέρω αν με εννοείς. Σταυρίδης. Κράτα αυτό.

Βασίλη Αυλωνίτη ο Μάνος Χωριανόπουλος

Μπορεί ο Νίκος Σταυρίδης να έχει συμμετάσχει στην πιο αστεία σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου στα «Κίτρινα γάντια», ωστόσο και εκεί όπως και στις περισσότερες ταινίες ήταν ένας υπέροχος  «πασέρ» για να σκοράρει κάποιος άλλος.  Πότε ο Γκιωνάκης, πότε ο Φωτόπουλος, πότε ο Αυλωνίτης. Ήταν εξαιρετικός, αλλά ο ίδιος δεν με έκανε να γελάω.

Αντίθετα ο Βασίλης Αυλωνίτης, είχε τη φάτσα κωμικού, την κατάλληλη εκφορά λόγου και τις κατάλληλες γκριμάτσες για να σε κάνει να ξεκαρδιστείς.

Όταν μάλιστα έπαιζε το ρόλο του γερό-μουρντάρη, ήταν αδύνατον να μη γελάσεις. Ακόμα και ο Κωνσταντάρας όταν χλιμίντριζε δεν έφτανε τον Αυλωνίτη, με εκείνο το αχόρταγο βλέμμα του, απέναντι στο αντικείμενο του πόθου.

Σπανοβαγγελοδημήτρης Νικόλαος λοιπόν και αν πηγαίνεις αριστερά, εγώ πάω δεξιά, οπότε, αν θέλεις, φεύγουμε παρέα.

Αυλωνίτη ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αν και δεν είμαι λάτρης του παλιού καλού κινηματογράφου (όπως λέει το κλισέ) πάντα είχα ξεχωρίσει την ταινία του Τσιφόρου (“κορόιδο γαμπρέ”, αν δεν κάνω λάθος) με το συγκεκριμένο δίδυμο, σε μια ελληνική διασκευή του αντίστοιχου μεταξύ Τζακ Λέμον και Ουόλτερ Ματάου. Με τον Αυλωνίτη να κερδίζει στα σημεία, τουλάχιστον στη συνείδηση μου. Ίσως γιατί ο Σταυρίδης κόπιαρε συχνά τον ίδιο χαρακτήρα (του γκρινιάρη). Ο Αυλωνίτης από την άλλη, που άφησε εποχή με το “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο”, δημιούργησε σχολή, χωρίς καν να ορθώσει λέξη. Πόσοι δηλαδή ηθοποιοί σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν σήμα-κατατεθέν τις γκριμάτσες τους;

Αυλωνίτη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ποτέ δεν ήμουν φαν του Σταυρίδη. Τον θεωρούσα φοβερά εξυπνακίστικο τον τρόπο με τον οποίο έπαιζε τους ρόλους του. Και οι όποιες αναμνήσεις έχω από ταινίες εκείνης της εποχής, είναι συνυφασμένες με τον Βασίλη Αυλωνίτη. Με τον Γύλο να αναστατώνει το δικαστήριο, με το “ωρε που πάμε ρε” με την Γεωργία Βασιλειάδου να αναστενάζει σαν καρδερίνα, με τα “παλιομισοφόρια” σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι που τόσο μου άρεσε να ακούω λες και ήξερα σε ηλικία 13 ετών τι τραβάνε τα αγόρια για τα παλιομισοφόρια.

Αλλά κυρίως για έναν λόγο ψηφίζω Αυλωνίτη. Στο κινηματογραφικό ντεμπούτο της Τζένη Καρέζη, το 1968 στην ταινία Λατέρνα, Φτώχια και Φιλότιμο, ήταν εκείνος που την φρόντισε, εκείνος που δάκρυσε για εκείνη, εκείνος που έπαιξε “εκείνο το βαλσάκι, σιγά σιγά, απαλά απαλά, νανουριστικά” για να κοιμηθεί το βράδυ στον αχυρώνα. Τους ανθρώπους που φέρθηκαν έτσι στην Καρέζη, εγώ τους έχω στην καρδιά μου.

Νίκο Σταυρίδη ο Θανάσης Κρεκούκιας

Ένα δίλημμα για ανθρώπους της ηλικίας μου και ευχαριστώ τον Μάνο που σκέφτεται και αυτή την μειοψηφία της ομάδας του ONEMAN που κοντεύει τα 100 και αντιπροσωπεύεται (μόνο) από εμένα. Άξιο δίλημμα γιατί και οι δυο, Σταυρίδης και Αυλωνίτης, υπήρξαν μεγάλοι ηθοποιοί. Με την σχεδόν παροιμιώδη ασχήμια τους, αλλά και τα κυβικά τους, θα μπορούσαν άνετα να είναι ο Χοντρός και ο Λιγνός της εποχής. Εκφραστικότατοι και αγαπημένοι, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω έναν, αυτός θα είναι ο Σταυρίδης. Για το χαρακτηριστικό του γέλιο, τις γκριμάτσες του, την κίνησή του, τη φιγούρα του γενικότερα με τα ατσούμπαλα παλτά της εποχής και το καπελάκι του. Απολαυστικός στα «κίτρινα γάντια», στο «ευτυχώς τρελάθηκα», στον «Σταμάτη και Γρηγόρη», στο «φτωχαδάκια και λεφτάδες» και τόσες ακόμα ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Και ο Αυλωνίτης δεν υστερεί, αντίθετα, έχει γράψει κι αυτός τη δική του ιστορία στη «Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο», στον «θησαυρό του μακαρίτη», στον «Κλέαρχο, την Μαρίνα και τον κοντό», για να αναφέρω μόνο μερικές από τις δεκάδες ταινίες στις οποίες έχει παίξει. Αλλά ο Σταυρίδης είναι αδυναμία. Μεγάλη και διαχρονική.

Αυλωνίτης ο Πάνος Κοκκίνης

Μπορεί κοιτάζοντας πίσω, με την άνεση των δεκαετιών που έχουν περάσει, να κάνει μπαμ ότι ο Νίκος Σταυρίδης -πέρα από εξαιρετικός πασέρ- ήταν καλύτερος ηθοποιός. Αλλά έχω ένα πολύ προσωπικό λόγο που επιλέγω τον Αυλωνίτη. Μου θυμίζει τον πατέρα μου. Στο σουλούπι, την φαλάκρα, το χαμόγελο, τις γκριμάτσες. Για αυτό και εδώ και δυο χρόνια (από τότε δηλαδή που πέθανε στα 92 του ο δικός μου) οπότε πετυχαίνω ταινία του Αυλωνίτη στην τηλεόραση, γυρίζω φρενιασμένα το κανάλι. Αν το σκεφτείς, βέβαια, ο Αυλωνίτης θυμίζει τον πατέρα όλων. Ο κλασικός, καλοσυνάτος, χαμογελαστός, μουρντάρης, απλόχερα γενναιόδωρος Έλληνας που δεν υπάρχει πουθενά εκτός από τον κινηματογράφο. Και που ίσως ποτέ δεν υπήρξε πέρα από τον κινηματογράφο. Ενώ «μουρτζούφληδες» σαν το Σταυρίδη βρίσκεις όπου και να κοιτάξεις. Ακόμη και στον καθρέφτη.

Βασίλη Αυλωνίτη ο Μάνος Μίχαλος

Είμαι της άποψης ότι ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι ο πιο προικισμένος, αυτοδίδακτος, κωμικός ηθοποιός που έβγαλε αυτός ο τόπος και ότι ο Γιάννης Μπέζος μεγάλωσε, βλέποντάς τον. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει για να γελάσεις, δεν έπρεπε να φωνάξει για να σου τραβήξει την προσοχή, δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνει τον αρλεκίνο για να πεις “καλός αυτός”. Ο Αυλωνίτης, πίστευα πάντα ότι ήταν όπως ακριβώς τον έβλεπα στην τηλεόραση και τις ασπρόμαυρες ταινίες. Ακόμη και αν ερχόταν να μου πει κάποιος που τον ήξερε καλά, ότι “ήταν ψιλομαλάκας”, δεν θα το πίστευα, δεν θα το δεχόμουν. Άσε, που όπως λέει και ο Κοκκίνης μου θυμίζει κι εμένα τον πατέρα μου. Δεν είχε καράφλα (ο πατέρας μου), ούτε έμοιαζαν κάπου αλλού εμφανισιακά, αλλά κάθε φορά που ο Τάκης έβλεπε τον Κλέαρχο, τη Μαρίνα και τον κοντό, γέλαγε με την ψυχή του. Αυτό από μόνο του είναι μια ωραία ανάμνηση και ένας πολύ καλός λόγος για να πω “Αυλωνίτης”. Ένα μεγάλο respect στον Νίκο Σταυρίδη, αλλά στο κορόιδο γαμπρέ ήθελα να πάρει τη νύφη ο Αυλωνίτης.

Βασίλη Αυλωνίτη η Έλενα Μπουζαλά

Αν και το έγραψαν και άλλοι καλοί onemanites δίπλα μου, και μένα ο Βασίλης Αυλωνίτης μου θυμίζει τον πατέρα μου. Που θέλει να τα κάνει όλα αστεία, που αρκεί μια γκριμάτσα για να καταλάβω τι θέλει να πει, που γελάει ξεκαρδιστικά, που χρησιμοποιεί το σώμα του για να εκφραστεί, που δούλεψε μόνος του για να τα καταφέρει. Μόνο που τον βλέπω, τον Αυλωνίτη, γελάω, ενώ το χιούμορ του Νίκου Σταυρίδη είναι διαφορετικό. Πιο δύσκολο, πιο ψαγμένο. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει ο Σταυρίδης ως κωμικός, γιατί, μην τρελαθούμε τελείως, δεν ήταν και τυχαίος. Αν θα του άλλαζα κάτι θα ήταν αυτό το “α χα χα χα”, ολίγον κρύο γέλιο του.

Σταυρίδη ο Άλκης Βασιλείου

Δηλώνω λάτρης του παλιού ελληνικού κινηματρογράφου και λογικά έχω δει τόσες ταινίες όσους αγώνες μπάσκετ -λέει- πως έχει δει ο Τριαντάφυλλος. Στο δίλημμα τούτο έχω να καταθέσω το εξής. Ο Σταυρίδης συνοδεύει όλα τα οικογενειακά τραπέζια των τελευταίων 25 ετών! Πάντα, μα πάντα, λίγο μετά το κυρίως πιάτο και λίγο πριν το γλυκό, άλλοτε ο παππούς μου και άλλοτε η μαμά μου, έπαιζαν τη σκηνή από τα “Κίτρινα Γάντια” (μία είναι Η σκηνή και είναι Η κορυφαία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου) με αποκορύφωμα το… “άχου και δεν με νοιάζει”. By the way, μέγας ο Αυλωνίτης, απίστευτος κωμικός και έχει απόλυτο δίκιο στον παραλληλισμό με τον Έλληνα πατέρα -που φανταζόμασταν- ο Κοκκίνης, αλλά… εγώ παρέα με τον Σταυρίδη έτρωγα κάθε Κυριακή και περνούσα τέλεια! Και το ρίχναμε και στις τσαχπινιές…

Βασίλη Αυλωνίτη ο Στέλιος Αρτεμάκης

Δεν ξέρω πως του κάθισε, δεν έχω σπουδάσει παλιό καλό -εκτός εισαγωγικών- Ελληνικό κινηματογράφο, αλλά ο Αυλωνίτης ήταν πολλά πράγματα για μένα: Ο καλόκαρδος μπάτσος, ο λατερνατζής, ο γύλος, το μούτρο, ο σάτυρος πρόεδρος του συλλόγου “Πνεύμα και Ηθική”. Από την άλλη το Σταυρίδη δυσκολεύομαι να το θυμηθώ χωρίς κοστούμι ακόμα και όταν έπαιζε τον κακομοίρη. Δυσκολευόμαι να τον φανταστώ χωρίς το Γκιωνάκη δίπλα του να τρώει φάπες. Και με τα “κοστούμια” έχω ένα θέμα. Οπότε, ναι, με πολύ σεβασμό στις στιγμές γέλιου που μου χάρισε παιδί ο Σταυρίδης, Αυλωνίτης.

Βασίλη Αυλωνίτη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ε, κι αυτός εκεί πάει.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ ΜΕ 73%

Με την ωραία γκριμάτσα δεν τα βάζεις. Όσο έξυπνη ατάκα και να πεις. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή