Πως είναι να είσαι επί δέκα χρόνια stalker

Το να είσαι stalker είναι ανθυγιεινό. Παράνομο. Και προφανώς από λίγο ως πολύ psycho (όπως το σκηνικό με τον stalker του Στέφανου στο Facebook). Αλλά το δικό μου στόρι είχε χάπι έντ. Οπότε έχω το δικαίωμα να μιλάω για αυτό χωρίς να φοβάμαι ότι κάποιος θα με μπλαβίσει στο ξύλο.

Την γνώρισα την πρώτη μέρα του πρώτου έτους του Οικονομικού της Νομικής, στο οποίο είχαμε περάσει και οι δυο. Για την ακρίβεια την άκουσα να μιλάει έντονα και νευρικά στο εσωτερικό προαύλιο.

Μια petite οπτασία με πράσινα μάτια τύπου Καίτης Γαρμπής, κοφτερό βλέμμα και μίνι φούστα τζιν για την οποία αισθάνθηκα ακαταμάχητη έλξη (όχι για την φούστα, για την ίδια).

Την ίδια ακριβώς έλξη που ένοιωσε και εκείνη για μένα.

Με την μόνη διαφορά ότι με ήθελε για φίλο.

Αποκλειστικά.

Κάτι που κατάλαβα. Και φαινομενικά αποδέχτηκα. Αν και χρειάστηκαν δυο περιποιημένες χυλόπιτες και μια μεθυσμένη έξοδο -κομπλέ με απεγνωσμένη ερωτική εξομολόγηση- στην Πλάκα για να το ‘εμπεδώσω’.

Κάτι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω. Οπότε σταμάτησα να πηγαίνω στην σχολή για να μην τους πετυχαίνω μαζί. Γύρισα και είπα στην κοινή μας παρέα πως ο μόνος λόγος που έβγαινα μαζί τους είναι για να έχω επαφή μαζί της. Και άλλαξα εντελώς κύκλο.

Αφού πρώτα έκανα διάφορες τραγικές γραφικότητες όπως ψιλο-τσαμπουκάδες (με τα μάτια, ποτέ με τα χέρια) και δραματικά χτυπήματα πορτών αμφιθεάτρων καθώς αναχωρούσα -και καλά- θυμωμένος.  

Εννοείται πως δεν την ξέχασα. Ούτε εγώ, ούτε η μάνα μου (που με ρωτούσε που έχει χαθεί το κορίτσι με τα όμορφα μάτια), ούτε οι γονείς των φίλων μου (που ήταν όλοι πλήρως ενήμεροι για την βαθιά καψούρα μου).

Τα οποία η προκομμένη αδελφή της -που τα περίμενε με χαρά κάθε χρόνο- τα μετέτρεπε σε σοκολατένιες τούρτες. (Τα αυγά, προφανώς, όχι τα λουλούδια).

Ταυτόχρονα είχα φροντίσει να κρατήσω μια φίλη κοινή για να μαθαίνω τα νέα της (σ.σ. είδες πόσο μανίκι ήταν το stalking προ Facebook;), ώστε να χτυπήσω την κατάλληλη στιγμή.

Επίσης, αν και δεν με τιμά καθόλου, έχει τύχει 4-5 φορές, μετά από ξενύχτι, να ζητήσω από φίλο μου να κάνουμε ένα πέρασμα μπροστά από το σπίτι της μπας και την πετύχω.

Γιατί άλλο πράγμα να βλέπεις την καψούρα σου live. Και άλλο να κοιτάς την φωτό που κουβαλάς μαζί στο πορτοφόλι σου.

Η ουσία είναι ότι, στο τέλος, με τα χίλια ζόρια, τα κατάφερα.

Την στιγμή ακριβώς που η σχέση της άρχισε να δύει, η κοινή μας φίλη φρόντισε να συναντηθούμε -για πρώτη φορά εδώ και έξι χρόνια- στην γιορτή της.

Η έλξη μεταξύ μας συνέχισε να υπάρχει (η δική μου ερωτική, η δική της σταθερά φιλική).

Και εγώ, μεγάλη πόρνη όταν το επιθυμώ, φρόντισα να της λέω το ακριβώς αντίθετο από ότι πίστευα. Ότι και καλά πρέπει να πολεμήσει για την σχέση της και να μην αφήσει τόσα χρόνια να πάνε χαμένα.

Εννοείται πως πάντοτε μου έλεγε ότι λέω βλακείες και άλλαζε συζήτηση.

Αλλά ο σπόρος, μια σπίθα του πως θα μπορούσε να είναι η ζωή μας μαζί, είχε μπει.

Ήταν μια μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, πριν από δέκα χρόνια, όταν τα φτιάξαμε για πρώτη φορά.

Τότε που κρέμασα τα παπούτσια μου ως stalker στον τοίχο.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα ήθελα ότι έκανα στην γυναίκα μου, να βρεθεί κάποιος που να το κάνει στην κόρη μου.

Γιατί το ‘όχι’ μιας γυναίκας οφείλεις να το σέβεσαι.

Ειδικά επειδή η απόσταση από ελαφρών βαρών stalker, όπως υπήρξα εγώ, στο να σε δέσουν χειροπόδαρα και να σε πετάξουν στο μπουντρούμι, απέχει μόλις μια κακιά νύχτα μακριά.