Θεωρητική ή θετική

Άλλες φορές μετρούν τα ψυχολογικά προβλήματα που μας δημιούργησαν οι καθηγητές. Άλλες φορές το τι θα γίνουμε στη ζωή. Αλλά φορές είναι απλά που είσαι καλός.

Θεωρητική η Ιωάννα Μαμάη

Πιο δαγκωτό από θεωρητική δε γίνεται. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που -ντρέπομαι που το ομολογώ- ακόμα και στην πρόσθεση κάνω λάθος. Στα σχολικά χρόνια είχα φάει το δούλεμα της ζωής μου από σχεδόν όλους τους καθηγητές της θετικής κατεύθυνσης. Δε θα ξεχάσω μια φορά που με είχε σηκώσει ένας χημικός στον πίνακα και μπροστά σε όλους μου έλεγε πόσο μέτρια μαθήτρια είμαι. Η αλήθεια είναι πως αυτό το συμβάν δεν μου άρεσε και τόσο για να το θυμάμαι μέχρι σήμερα και να συγχύζομαι. Τέλος πάντων.

Πλέον, η μάνα μου με δουλεύει για το αν μου δίνουν σωστά τα ρέστα και ότι με τα μαθηματικά δεν το έχω. Ούτε με τη φυσική, ούτε με τη χημεία. Με τη βιολογία (ή βγιολογία όπως λέει και ένας γνωστός μου) το είχα και πολύ μάλιστα μια και το μάθημα ήταν αμιγώς θεωρητικό. Για αυτό και στις πανελλήνιες είχα γράψει ένα ολοστρόγγυλο 100.  Η θεωρητική κατεύθυνση με έσωσε -όπως πλέον έχω καταλάβει- γιατί δε θα είχα περάσει ούτε στις ιχθυοκαλλιέργειες Μεσολογγίου. Τέλος, θα ήθελα μετά από τόσο καιρό να ευχαριστήσω την καθηγήτρια μου στα Λατινικά Π. Μακρή γιατί ήταν μια από τους αξιόλογους εκπαιδευτικούς που συνάντησα στη ζωή μου.

Θεωρητική ο Μάνος Χωριανόπουλος

Στο Λύκειο υπήρχε ένα μάθημα (δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα), που ήταν η εκδίκηση κάθε θεωρητικού. Οι Αρχές Οικονομικής Θεωρίας. Όλοι εμείς οι μπούφοι της Άλγεβρας και της καταραμένης Γεωμετρίας, σε αυτό το μάθημα νομίζαμε ότι κάτι σκαμπάζαμε από Μαθηματικά και πράξεις.

Σε αυτό το τιμημένο μάθημα λοιπόν, πριν αρκετά χρόνια σε ένα διαγώνισμα, κλήθηκα να λύσω μια άσκηση, η οποία χρειαζόταν απλώς δυο πράξεις. 

Τις δυο πράξεις, τις έκανα δυο παραγράφους, περιγράφοντας τη λύση. Δεν ξέρω τι έγραφα, δεν θυμάμαι πως και γιατί, αν είχα παρεμβάλλει κάποιο αστειάκι ή κάποια αξιολόγηση της άσκησης στα ενδιάμεσα. Ξέρω ότι αντί να γράψω μια γραμμή με ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ, έγραψα έκθεση.  Πληροφοριακά , να σημειώσω ότι το αποτέλεσμα ήταν σωστό. Απλώς  άργησα λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους.

Ξέρω ότι έχεις επίπεδο και δεν θα μπεις στον πειρασμό να με πεις μ@λ@κ@, οπότε πες με απλώς θεωρητικό να τελειώνουμε.

Θεωρητική ο Πάνος Κοκκίνης

Αν η ζωή ήταν έκθεση ιδεών τότε θα είχα πάρει και σε αυτήν 19, όπως στο αντίστοιχο μάθημα στις Πανελλήνιες. Γιατί στην θεωρία -και στην παπαγαλία- ήμουν πάντα πρώτος. Μόνο που η καθημερινότητα βασίζεται στις πράξεις. Και εγώ, μετά από 10 χρόνια δουλειάς στα περιοδικά, εξακολουθώ να μην έχω ιδέα πως κόβεται μια απόδειξη παροχής ή πως να υπολογίζω το ΦΠΑ. Ευτυχώς που η γυναίκα μου την έχει την λογιστική στο αίμα της, αλλιώς θα μου τα είχαν φορέσει ήδη τα «βραχιολάκια» και θα δούλευα δίπλα δίπλα με τον Γαβαλά στο μποστάνι με τα λαχανικά που βρίσκεται εντός του Κορυδαλλού.

Για να μην σου πω ότι το μεγαλύτερό μου άγχος είναι η στιγμή που θα κάτσω να μάθω προπαίδεια στην κόρη μου. Ελπίζω να μην πάρει -τουλάχιστον όχι αμέσως- χαμπάρι ότι χρειάζεται να έχω κάπου κρυμμένο το κινητό προκειμένου να κάνω τις «9Χ9-10» τύπου πράξεις.

Θεωρητική ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν ξέρω σε μια παρέα δημοσιογράφων πόσο εύκολο είναι να βρεις υπέρμαχους των θετικών επιστημών αλλά για πάμε. Την αγαπώ τη θεωρία παθολογικά. Όσο αγαπώ και να την αποδομώ, να την αμφισβητώ και να ξοδεύω αμέτρητες ώρες με βιβλία και δοκίμια ανθρώπων που τα έβαλαν με τις μεγάλες αλήθειες αυτής της ζωής. Εξού και η κακή μου σχέση με την Ιστορία. Ως έννοια γιατί στις ιστορικές πληροφορίες που μας έμαθαν μέχρι τώρα τα βιβλία μας είμαι καλός και σας παίζω ένα Trivial μόνο για ιστορία όποτε θέλετε.

Θεωρητική λοιπόν. Κι ας έπαιρνα 20άρια σε οτιδήποτε από Μαθηματικά μέχρι Φυσική. Κι ας αδυνατούσα να γράψω πάνω από 17 σε Λατινικά και Αρχαία. Ότι κωλοεπάγγελμα ονειρευόμουν σε αυτή τη ζωή είχε φαρδιά πλατιά γραμμένη τη λέξη Θεωρητική πάνω του. Μόνη παρηγοριά στα βαρετότατα μαθήματα της Θεωρητικής ο μαλακισμός με τον Τζετ στο θρανίο. Εκεί αρίστευα.

Θεωρητική ο Μάνος Μίχαλος

Όλη μου η σχολική ζωή ήταν μια αιώνια μάχη με τα σύνδρομα κατωτερότητας που είχα, λόγω των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Χημείας. Αισθανόμουν βλάκας, απλά. Μπορεί και να ήμουν, απλά. Δεν έλεγα να καταλάβω, πώς διάολο λύνεις εξισώσεις, βγάζεις κλάσματα, μαθαίνεις τις υποτείνουσες αυτού του κόσμου, οπότε κάθε φορά που έβλεπα ότι δεν σκαμπάζω μία από θετικές επιστήμες, μιλούσα με τον ευατό μου στα αρχαία και τα νεοελληνικά για να ηρεμήσω.

Αρχαία, Ιστορία, Λατινικά, Λογοτεχνία, Έκθεση: η βασική πεντάδα του μυαλού μου. Αυτά επιλέγω, αυτά θα επιλέξω ακόμη και αν επιστρέψω στη Γη, άλλες δέκα φορές. Τιμάω τον Πυθαγόρα, όταν πηγαίνω στη Σάμο, τη γενέτειρά του και τόπο καταγωγής μου, αλλά ως εκεί. Όσες φορές και αν μου πει ο Τριαντάφυλλος ότι τα μαθηματικά είναι παντού, σε όλο τον πλανήτη, θα τον γράψω πανηγυρικά στα αρχαία μου. Άσε, που αν με εκνευρίσει παραπάνω από όσο πρέπει, θα του πω για την παθητική και την ενεργητική, πότε μπαίνει -ε και πότε -αι.

Θεωρητική η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Το αποτέλεσμα αυτού του διλήμματος είναι πιο προβλεπόμενο και από το Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Δηλαδή  πόσο πιθανό είναι ένα μάτσο γραφιάδες να ψηφίσουν κάτι άλλο από την κατεύθυνση  που τους ταίζει το ψωμάκι τους; Από αυτή που τους έβαλε τις βάσεις, τους έκανε να αγαπήσουν την γλώσσα και ανέδειξε το όποιο ταλέντο τους στο γραπτό λόγο; Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά τουλάχιστον έμενα αυτή η λεξιλαγνεία που ανέπτυξα στο σχολείο χάρη στα Αρχαία με ακολουθεί μέχρι και σήμερα, σε κάθε φράση και κάθε πρόταση που σκέφτομαι και/ή γράφω. Και με κάνει καλύτερη σε αυτό που κάνω. Θεωρητικά μιλώντας πάντα.

Θεωρητική ο Θανάσης Κρεκούκιας

Δεν είναι μόνο ότι έχω υπάρξει μνημείο ασχετοσύνης στα πρακτικά μαθήματα, σε όλα, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση αλλά και χωρίς την παραμικρή ελπίδα να κατανοήσω ποτέ στη ζωή μου τι μπορεί να σημαίνουν η Χημεία, η Φυσική και τα Μαθηματικά καθώς και οτιδήποτε έχει σχέση μαζί τους, αλλά από την άλλη μεριά είναι και το ότι είμαι τεράστιος παραμυθατζής, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στο Πανεπιστήμιο μπήκα λόγω της έκθεσης και της ιστορίας. Η παροιμιώδης άρνησή μου να μαθαίνω ή να παπαγαλίζω μαλακίες, όπως τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά, μου έδωσαν στις Πανελλήνιες τους εξής εντυπωσιακούς βαθμούς: 7.5 στο πρώτο, 9.5 στο δεύτερο. Με έσωσαν η ιστορία (16.5), η έκθεση (17.5) και φυσικά τα γερμανικά (19.5). Όχι ότι ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τη γερμανική φιλολογία, αλλά ως τριτοδεσμίτης δεν μπορώ παρά να επιλέξω την θεωρητική κατεύθυνση. Άλλωστε εκεί μπορείς να έχεις όσες περικοκλάδες θέλεις, αντίθετα με την πρακτική, όπου όσο και να χτυπηθείς κάτω, το 1+1 κάνει πάντα δύο.

Θεωρητική ο Ηλίας Αναστασιάδης

Να ξαναπώ την κλασική ιστορία, όταν στις Πανελλήνιες έγραψα 9.5 Βιολογία (τελευταίο μάθημα) και παρ’ όλ’ αυτά πέρασα αέρα στα ΕΜΜΕ, επειδή είχα κάνει όργια στα Λατινικά, τα Αρχαία και την Ιστορία Κατεύθυνσης; Ορίστε, την ξαναείπα. Δεν ήμουν κακός στη Βιολογία. Ήμουν απαράδεκτος στα Μαθηματικά, την Φυσική, τη Χημεία (συγγνώμη παμμέγιστε Walter White). Είδα το τρένο των θετικών επιστημών να μην κάνει στάση μπροστά μου στην Α’ Γυμνασίου, όταν το πρότυπο ΔΗΜΟΣΙΟ Γυμνάσιό μας μας έφερε έναν καθηγητή Μαθηματικών με φανερά ψυχολογικά προβλήματα και εμμονή με τον Robin Williams και το Dead Poet’s Society, στην πιο math εκδοχή του. Καταστράφηκα. Ένιωσα για πρώτη φορά χαζός (ακόμα νιώθω).

Η συνέπεια όλων αυτών ήταν να λύνω για 6 χρόνια μαθηματικές ασκήσεις, γράφοντας έκθεση στο χαρτί. Δύο εξισώσεις στο τεστ; Δυο παράγραφοι η απάντησή μου. Προσπάθησα να κάνω την επανάσταση λύνοντας εξισώσεις θεωρητικά, με λόγια, με παραδείγματα. Η τακτική μου δεν εκτιμήθηκε ποτέ.

Η Θεωρητική Κατεύθυνση ξεπρόβαλε εκεί που την είχα πιότερο* (*δες επίπεδο, όχι δες) ανάγκη και όλα πήραν το δρόμο τους, μακριά από ανώφελες, σπαστικές εξισώσεις δευτέρου, τρίτου, don’t care βαθμού. Ευτυχώς για όλους μας.

Θεωρητική και καλά η Έλενα Μπουζαλά

Στην έκθεση είχα 11 και πάντα δεν έγραφα περισσότερο από 4 σελίδες. Την λευκή κόλα την βλέπω ακόμα ως εφιάλτη. Με τον καθηγητή της φυσικής/χημείας παίζαμε μαζί μπάσκετ. “Μπουζαλά, θέλεις να έρθεις στον πίνακα;” Καλύτερα όχι κύριε Κοσμόπουλε, απαντούσα. Στο τρίμηνο είχα 19. Ο καθηγητής των μαθηματικών ήταν ο καλύτερος της Πελοποννήσου και έγραψα 14, αφού τον πλήρωνε ο πατέρας μου, να μου κάνει ιδιαίτερο. Ακόμα απορώ πώς έγινα δημοσιογράφος, τόσο κακή μαθήτρια.

Θετική ο Στέλιος Αρτεμάκης

Θετική, ξερωγώ, δεν έχω αποφασίσει. Μπορώ οποιαδήποτε στιγμή να σου γράψω μια θέση, για το ένα ή για το άλλο, αλλά μέσα μου δεν έχω αποφασίσει. Δηλαδή, να, αυτό που δεν έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια που έχω ξοδέψει στο ίντερνετ είναι να γράψω με την πρώτη  χαλαρά, χωρίς ακρίβεια, χωρίς λογική. Δηλαδή ακόμα και αυτό το κείμενο θα το περάσω ένα χέρι μασάζ, να μαλακώσει. Θα κρυφοκοιτάξω κάνα κείμενο του Αναστασιάδη να δω πως το κάνει ο π@#$ης. (μισό λεπτάκι).

Και από την άλλη θυμάμαι όταν έγραφα εργασίες για το σχολείο. Βαριόμουν ελεεινά. Έλυνα τις ασκήσεις στα μαθηματικά και καταλάβαινα τη γελοία μηχανιστική λογική τους. Ένα και ένα κάνουν δύο. Και ας είναι το “ένα” χ+1 ή χ+1 στο τετράγωνο ή ένα πορτοκάλι. Τότε ήταν που το μυαλό μου ήθελε τέχνη, ήθελε μουσική, ήθελε κάτι πιο ανθρώπινο. Και μετά έπεφτα σε παρέες θεωρητικών. Και ήταν σαν να βάζεις τον Άδωνι (με γιώτα ή με ήτα θα σε γελάσω) Γεωργιάδη σε μια παρέα από το ΠΑΜΕ. Έβραζα!

Και επειδή ο Χατζηιωάννου μίλησε για τις μεγάλες αλήθειες, να μία: “Οι Γουόλτερ Γουάιτ αυτού του κόσμου θα επινοούν τις ανέσεις αυτής της ζωής και οι Χάρβι Σπέκτερ θα τις απολαμβάνουν”. Θες κι άλλη μία; “Μόνο έτσι γίνεται δουλειά”.

Επομένως θετική. Ξερωγώ.

Θετική ο Στεφανος Τριαντάφυλλος

Καταρχήν η
χρυσή φουρνιά μας ήταν η τελευταία των Δεσμών. Του καταπληκτικού αυτού
συστήματος. Οπότε η σωστή απάντηση είναι “4η Δέσμη και δεν είμαι καλά”.
Αλλά στο ατόφιο και αιώνιο δίλημμα “μαθηματικά ή φιλολογικά” ξεκάθαρα
προτιμώ μαθηματικά. Α) γιατί ήμουν καλός. Διόρθωση: ήμουν ο καλύτερος
που υπήρξε μετά τον Θαλή. Β) γιατί τα μαθηματικά είναι γαμάτα, χρήσιμα
και κρύβουν μια πρόκληση Γ) ένα καλό ολοκλήρωμα είναι ότι καλύτερο
μπορεί να συμβεί σε έναν μαθητή.

Από την άλλη τα αρχαία είναι
τραγικά και βαρετά. Επίσης η Λογοτεχνία είναι άχρηστα . Θυμάμαι μόνο
τους υάκινθους και τον “πατούχα” (ούτε ξερω γιατί). Όχι βέβαια ότι η
φυσική ή η χημεία έχουν λόγο ύπαρξης αλλά όπως και να το κάνουμε για
πάντα και παντού ισχύει το 1+1 κάνει δύο.

Θετική ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Υποθέτω η
απάντηση έρχεται μόνη της από τη στιγμή που στα μαθηματικά έγραφα 20άρια
χωρίς καν να διαβάζω τη στιγμή που οποιοδήποτε θεωρητικό μάθημα το
σιχαινόμουν, δεν το διάβαζα, απλά επέλεγα να μην ασχοληθώ, έκθεση
θυμάμαι είχα γράψει κάτω από τη βάση κλπ. Η θεωρητική αποτελείτο από
νεκρές γλώσσες (αρχαία, λολ, ή μάλλον ‘λῶλ‘),
από μια φρικτή εκδοχή της ιστορίας που μας μάθαινε να σκεφτόμαστε με
ημερομηνίες και ονόματα αντί του τι διάολο σημαίνει το κάθε τι που
συνέβη, από μια εκδοχή της έκθεσης που προμόταρε οτιδήποτε πέραν της
ανάπτυξης πρωτότυπης σκέψης (“απάντηση στο θέμα ανάπτυξης: σελ. τάδε
μέχρι σελ. τάδε” ρε ουστ από δω), κι από ανάλυση κειμένων που
στριμωχμένη σε αρτηριοσκληρωτικές εκδοχές σωστού και λάθους (ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ)
έκανε οτιδήποτε πέραν του να σε βοηθάει να αποκτάς δημιουργική σκέψη.
Πώς να μην το απεχθάνομαι αυτό το πράγμα.

Αλλά έτσι κι αλλιώς η καρδιά μου ήταν πάντα στα
θετικά μαθήματα. Γιατί σου εξηγούσαν πως λειτουργούν τα πιο πιθανά κι
απίθανα πράγματα γύρω σου, σου μάθαιναν να σκέφτεσαι και να ερμηνεύεις
τόσο αυτό που βλέπεις όσο κι αυτό που υποθέτεις ή συνάγεις πως είναι
εκεί (ή κάπου μακριά, που δε θα φτάσεις ποτέ), σε υποχρέωνε να είσαι
δημιουργικός βάσει λογικής. Όλα τα εφόδια που έχω στη ζωή μου τα πήρα
από τα μαθηματικά (και τη φυσική, και τη βιολογία, αλλά κυρίως τα
μαθηματικά). Χάρη σε αυτά έμαθα να σκέφτομαι, χάρη σε αυτά έμαθα να
ερμηνεύω, χάρη σε αυτά ακόνισα τη φαντασία μου, άνοιξα το πνεύμα μου,
έμαθα να γράφω, έμαθα να εκφράζομαι. Όχι ότι θα το καταλάβαινε κανείς
από τον επίσης μηχανικό και κλειστό τρόπο με τον οποίον διδάσκονται (9
στους 10 νομίζουν πως ξέρεις μαθηματικά αν μάθεις το πυθαγόρειο
θεώρημα), αλλά αν έχεις διάθεση να κοιτάξεις, είναι τα πάντα εκεί.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΜΕ 75%

Ε, τι περιμένες. Πήγε να δημιουργηθεί ένα ρεύμα στο τέλος υπέρ της θετικής αλλά εκεί έμεινε.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή