Ο Διαμαντίδης γίνεται όλο και πιο φίλος σου

Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ, βασικά ο Χρήστος και ο Θοδωρής (όχι όλοι) ήταν ξεκάθαροι: “δεν γράφεις ένα κείμενο για τον Διαμαντίδη, τώρα που τρέχει η προημιτελική σειρά με την Μπαρτσελόνα;”. Δηλαδή, άνευ playoffs Ευρωλίγκας, δεν θα θέλατε κείμενο; Σας παρακαλώ, κρατήστε τουλάχιστον τα προσχήματα: ζείτε και αναπνέετε για να διαβάζετε, μιλάτε, αποθεώνετε τον 3D (Χατζηιωάννου και Δημητρόπουλος είναι δηλωμένοι υποστηρικτές του μπασκετικού Παναθηναϊκού και του αρχηγού του).

Βέβαια, χίλιες φορές να μου ζητούσαν κείμενο για την οικονομική κατάσταση στην Κύπρο (για την οποία είμαι εντελώς ακατάλληλος να μιλήσω, αφού δεν μπορώ ούτε την οικονομική κατάσταση του σπιτιού μου να διαχειριστώ με ψυχραιμία), όχι επειδή δεν θέλω να γράφω για τον Δημήτρη Διαμαντίδη στο Oneman.gr ή το Sport24.gr, αλλά διότι τι να πεις και τι να γράψεις, που δεν το έχει κάνει άλλος, που δεν έχει μπει σε κείμενα, tweets, κραυγές ενθουσιασμού ύστερα από buzzer beaters όπως αυτό της προηγούμενης εβδομάδας απέναντι στους Καταλανούς;

Το βρήκα. Δεν θα πω ούτε λέξη για μπάσκετ. Θα το πάω αλλιώς, έξω από τις γραμμές, έχοντας στόχο μια απάντηση στο ερώτημα “θα ήθελες για φίλο και όχι μόνο για αρχηγό τον Δημήτρη Διαμαντίδη;”

Ο Διαμαντίδης των πρώτων ετών του Ηρακλή, των πρώτων σεζόν με τον Παναθηναϊκό και των πρώιμων καλοκαιριών με την Εθνική ομάδα, ήταν πιθανότατα ο πιο βαρετός Έλληνας. Οι δημοσιογράφοι τον αποθέωναν μετά από μια μεγάλη εμφάνιση κι εκείνος έδειχνε τους συμπαίκτες του, ότι και καλά αυτοί τα έκαναν όλα (ούτε καν), οι κάμερες τον έψαχναν κι εκείνος κρυβόταν σαν τη Λίντσεϊ Λόχαν σε κατάσταση μέθης. Αν ήσουν ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού ή κάλυπτες τα θέματα της Εθνικής ομάδας, έκανες τάματα στον Άγιο Μηνά, τον πολιούχο της Καστοριάς (της γενέτειρας του), για μια καλή δήλωση, μια καλή ατάκα, πέρα από τις καθιερωμένες.

Σου έβγαζε την αίσθηση, ότι αν κάτσεις μαζί του εκτός γηπέδου εσύ θα μιλάς χαλαρά για ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι κι εκείνος θα απαντούσε by the book, για να μην τον παρεξηγήσεις. Από την άλλη, βέβαια, μακριά από τα ΜΜΕ δεν είναι ακριβώς ο ίδιος. Όσοι τον έχουν ζήσει είτε σε νυχτερινό μαγαζί της Αθήνας, είτε πλάι στη λίμνη της Καστοριάς, υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα είναι τα φώτα της δημοσιότητας, αυτά είναι που οριοθετούν τη λεκτική συμπεριφορά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του συγκεκριμένου επιχειρήματος, είναι οι δηλώσεις του πριν δύο μήνες μέσω της Greek Basketball Academy (της ακαδημίας που έχει δημιουργήσει μαζί με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, τον Νίκο Χατζηβρέττα και τον Κώστα Χαραλαμπίδη).

Απαντάει σε όλες, λες και έχει μαζί του το λυσάρι των δημοσιογραφικών ερωτήσεων, αλλά στην τελευταία και μοναδική που του απευθύνει ο Λάζαρος Παπαδόπουλος (άρα όχι κάποιος δημοσιογράφος ή φίλαθλος, γενικά όχι κάποιος δικός του άνθρωπος), κάνει τη μοναδική πλάκα, πετάει τη μοναδική χαλαρή ατάκα.

Τώρα, θα μου πεις, και τι σε νοιάζει ή με νοιάζει πώς απαντάει ο Διαμαντίδης στις ερωτήσεις, από τη στιγμή που όταν χρειάζεται απαντάει κάθε φορά στο γήπεδο; Προφανώς κανένας παίκτης δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει πώς να διαχειριστεί το star quality και την επικοινωνία του προϊόντος που είναι ο ίδιος εαυτός του, αλλά είναι πανηγυρικά και διαπλανητικά αποδεδειγμένο ότι όσοι το έκαναν, βγήκαν κερδισμένοι και δεν μιλάω χρηματικά, αλλά σε επίπεδο υστεροφημίας, marketing των παράπλευρων ενεργειών τους (π.χ. GBA). Εκτός, φυσικά, και αν μιλάμε για τον Τάιγκερ Γουντς, που οι παράπλευρες ενέργειές του ήταν homemade video με όλες τις πορνοστάρ των ΗΠΑ.

Πάντως, ο μετά τα 30 Διαμαντίδης, είναι πιο ενδιαφέρων τύπος ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Ακόμη και οι αντιδράσεις του μέσα στο γήπεδο, σε διαιτητές, προπονητή, συμπαίκτες που μαρτυρούν μια εύθραυστη ηρεμία, είναι πολύ πιο ανθρώπινες συμπεριφορές από το “προγραμματισμένο robot” όλων των προηγούμενων ετών. Άλλωστε, ουδέποτε πιστέψαμε ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ένας άνθρωπος που αποδέχεται εύκολα την ήττα, οπότε σίγουρα προσπαθεί να κρατήσει το αίμα του σε νορμάλ θερμοκρασία, κάθε φορά που αυτή τον συντροφεύει φεύγοντας από τα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ. 

Η συγκεκριμένη ηλικία, έτσι κι αλλιώς, είναι μια δύσκολη περίοδος για τον άντρα, ειδικά τον επαγγελματία αθλητή που ενώ άλλοι στα 30 τους θέλουν χτίσουν την επαγγελματική καριέρα τους, οι pro ετοιμάζονται να μπουν στην τελική ευθεία. Δεν είναι εύκολο, να προσαρμόσεις τον εαυτό σου σε μια τόσο σημαντική αλλαγή. Το σώμα σου βαραίνει, γίνεσαι πιο αργός μέσα στο γήπεδο, άρα πρέπει να επιστρατεύσεις την εμπειρία και όχι την ταχύτητα όπως παλιότερα, κάποιες βραδιές θα βρεθείς σε κακή κατάσταση, σου φταίνε (περισσότερο) οι άλλοι, γιατί δεν έχεις μάθει ότι μπορεί να φταις κι εσύ ο ίδιος, οπότε τα νεύρα εμφανίζονται πιο συχνά (όπως για παράδειγμα τα νεύρα του Διαμαντίδη στο ματς με τον Πανιώνιο όπου δέχθηκε τεχνική ποινή στο τέλος του ματς για εντονότατες διαμαρτυρίες στον διαιτητή).

Ξέρεις, βέβαια, ότι παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος παίκτης. Να, για παράδειγμα, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν μπορούσε να πιστέψει εκείνη την αντίδρασή του στο ματς με τον Πανιώνιο και δεν πέρασαν πολλές ώρες, για να μετανιώσει όχι τόσο για τη συμπεριφορά του στα πλαίσια ενός ματς, αλλά κυρίως για το τι πρεσβεύει ο ίδιος σαν προσωπικότητα. Ο Διαμαντίδης παρότι δεν είναι μετρ του marketing, γνωρίζει καλά ότι αποτελεί role model για χιλιάδες μικρά παιδιά. Και αν κάτι θέλει, εκτός από το να τρέχει στην Καστοριά όποτε μπορεί, είναι να συνεχίσει να οδηγεί στο γήπεδο, είτε ως φιλάθλους, είτε ως αθλητές, μικρά παιδιά. Μάλιστα, ακόμη και οι εξαιρετικές εμφανίσεις του στα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα, είναι κατά βάθος αποτέλεσμα όλης αυτής της εσωτερικής διαδικασίας στην οποία βάζει τον εαυτό του. Δεν αφήνει πράγματα και καταστάσεις στον αέρα και ορμώμενος από έναν καλά κρυμμένο, αλλά πολύ μεγάλο εγωισμό, προσπαθεί να ρεφάρει οποιαδήποτε ζημιά, είτε σε ομαδικό, είτε σε ατομικό επίπεδο.

Είναι αλήθεια, πάντως, ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχοντας ως βαρίδι την αντιπαλότητα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και την ένταση που έχει μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στις δύο ομάδες, παρότι αγωνιστικά απολαμβάνει την παραδοχή ότι είναι ο καλύτερος (ναι οκ, ένας από τους καλύτερους, μην μπλέξουμε τώρα εδώ μέσα), εκτός γηπέδου ο περισσότερος κόσμος δεν είναι σίγουρος, αν πρέπει να συμπαθήσει ή να αντιπαθήσει τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Βέβαια, το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις φίλο σου τον Διαμαντίδη, αλλά αν βρίσκεται στην ομάδα που υποστηρίζεις, να κερδίζει.

Σίγουρα, πάντως, ο πιο μεγάλος, ο πιο ώριμος και λίγο πιο απελευθερωμένος Διαμαντίδης των τελευταίων 2-3 ετών, μοιάζει να έχει περισσότερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι δείχνει πιο αληθινός (προφανώς έχει παίξει το ρόλο της η πλέον σύζυγός του, Βερίνα, και η σχέση τους), πιο ανθρώπινος (ένα ακόμη δυνατό παράδειγμα είναι ο πανηγυρισμός – αφιέρωση προς τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αμέσως μετά την κατάκτηση του φετινού Κυπέλλου Ελλάδας) και όχι τόσο άτρωτος, ακούραστος, ανίκητος και όλα αυτά τα στερητικά “α” που έχουμε ακούσει τόσα χρόνια σε διάφορες μεταδόσεις αγώνων, που ναι μεν σκιαγραφούσαν ένα τεράστιο αγωνιστικό μέγεθος, αλλά παράλληλα δημιουργούσαν και μια ενδόμυχη αποστροφή του τύπου “ωχ μωρέ, μας έχετε ζαλίσει με τον Διαμαντίδη”.

Στην τελική, όλα αυτά τα αποθεωτικά σχόλια προς το πρόσωπό του, έχουν πέσει κατά κύριο λόγο στο κενό. Ναι, έθρεψαν τον εγωισμό του παίκτη, μεγάλωσαν την ηγετική φυσιογνωμία του στα μάτια των συμπαικτών, των αντιπάλων και του κόσμου, αλλά ο Διαμαντίδης δεν ήθελε ποτέ κόλακες, γιατί πολύ απλά δεν θα ήξερε τι να τους κάνει, πώς να τους χρησιμοποιήσει. Οπότε, από αυτή και μόνο την άποψη, είναι ένας τύπος που θα ήθελες να έχεις φίλο σου, ακόμη και αν ήξερες ότι θα σου μιλάει μία φορά την ημέρα.