Υπάρχει ένα Φροντιστήριο που ανοίγει μόνο τις νύχτες

Δεν είμαι τύπος που πάει σε Ελληνάδικα. Για την ακρίβεια η σχέση μου με την λαϊκή ελληνική μουσική είναι σαν τη σχέση μου με τους θείους μου. Ασχολούμαι μία φορά το τόσο, τους αγαπάω, τους εκτιμάω αλλά στην καθημερινότητά μου δεν είναι. Και σίγουρα δεν θα τους αφιέρωνα κάποιο από τα πολύτιμα βράδια μου. Αυτό άλλαξε το προηγούμενο Σάββατο το βράδυ.

Βλέπεις το πάρτι που ήμουν στη Βούλα δεν πήγαινε και πολύ καλά. Η αστυνομία ερχόταν και έκλεινε την μουσική, ο κόσμος δεν χόρευε, τα κορίτσια είχαν γκόμενους, τα ποτά τελείωναν, το καρπούζι ήταν μάπα και κάτι έρπεπε να γίνει. “Να πάμε σπίτια μας” ήθελα να ουρλιάξω, γιατί μου αρέσουν τα Σαββατόβραδα στο σπίτι αλλά ο εορτάζων είχε άλλα σχέδια.

Έφυγε βιαστικά λέγοντας “τα λέμε στο Φροντιστήριο, στη Δάφνη είναι”.

Αναζήτηση στο κινητό γιατί το μόνο διασκεδαστήριο το οποίο γνώριζα σχετιζόμενο με σχολικά χρόνια είναι το Νηπιαγωγείο. Τη διεύθυνση την βρήκα. Σχόλια δεν μπήκα να διαβάσω στο Foursquare γιατί φοβόμουν αυτό που θα αντικρύσω. Και ομολογώ ότι η διάθεσή μου όταν πάρκαρα δίπλα στο Μετρό της Δάφνης, ήταν αντίστοιχη με εκείνη 16χρονου μαθητή που κάνει θερινά μαθήματα σε κανονικό φροντιστήριο και πρέπει να πάει την ώρα που οι άλλοι έχουν πάει για μπάνιο.

Το ρολόι έδειχνε 3. Η φωτεινή επιγραφή με υπότιτλο “Μεταμεσονύκτια Μαθήματα Ελληνικών” σού έκλεινε σεφερλίδικα το μάτι. Ο κόσμος τριγύρω από την πόρτα του “Φροντιστήριο Greek Club” δεν καταλάβαινες αν μόλις είχε έρθει και κώλωνε να πάει προς την πόρτα ή αν είχε μόλις βγει. Μία ψηλή ωραία γκόμενα στην πόρτα χαμογέλαγε από 30 μέτρα μακριά. Ίσως επειδή έβλεπε έναν άντρα άνω των 23 να πλησιάζει το μαγαζί. Και ο γελοίος που υπογράφει το κείμενο, με t-shirt βερμούδα και σαγιονάρα (σε κήπο στη Βούλα ήμουν πριν, μην κρίνεις) κατέβηκα σχεδόν βαριεστημένα τα λιγοστά σκαλιά μέχρι το μαγαζί. Και ελληνάδικο και υπόγα.

Κι εκεί ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια και παρατηρούσα αχόρταγα τον κόσμο τριγύρω μου μέχρι να βρω τη δική μας παρέα. Έβλεπα παρέες γύρω απο τραπέζια να ανασταίνουν το clubbing των 90s. Έβλεπα κυριλέ ντυμένους τύπους με ζελέ στο μαλλί και φλέβες στα χέρια να κορδώνονται σε ένα πρότυπο διαγωνισμό ομορφιάς. Έβλεπα κορίτσια με μίνι φορέματα και φούστες να παρακαλάνε σιωπηρά για ένα τσιφτετέλι που θα τις άφηνε να αποδείξουν ότι οι γοφοί τους δεν λένε ψεμματα.

Κυρίως όμως έβλεπα κόσμο να περνάει καλά. Υπερβολικά καλά.

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τα υπόλοιπα Ελληνάδικα της πόλης που αυτή η μίνι αποθέωσή τους γίνεται με αναφορά μόνο στο συγκεκριμένο μαγαζί αλλά αυτό μου επιφύλασσε η μοίρα. Και υπόσχομαι να πάω και σε άλλα αντίστοιχα ελληνάδικα και να κάνουμε και συγκριτικό αφιέρωμα μην σας πω.

Το Φροντιστήριο όμως έδειχνε να το έχει πιάσει το νόημα. Με έναν πολύ οκ χώρο, χωρίς υπερβολές, χωρίς ευρεσιτεχνίες, χωρίς φανφάρες. Δεν χρειάζονται αυτά άλλωστε όταν έχεις κόσμο που γεμίζει τα bar και τα τραπέζια σου και έχεις και εκείνη τη μουσική βιομηχανία η οποία αναγκάζει αυτόν τον κόσμο να περνάει το βράδυ δίνοντας πόνο.

Γιατί έδιναν πόνο. Όλοι. Με το χέρι να λικνίζεται χαρακτηριστικά σαν να τινάζει αγιασμό, με το σώμα να λικνίζεται άγαρμπα αλλά ρυθμικά, με τα γόνατα να λυγίζουν στο πρόσταγμα κάποιας που προπονείται σε limbo dance χωρίς σκοινί.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά από τα τραγούδια που άκουγα αλλά ακούσαμε από παλιά λαϊκά μέχρι πολύ πρόσφατα κομμάτια. Από Μαζωνάκη και Ρέμο μέχρι Γιώργο Τσαλίκη και Κωνσταντίνο Αργυρό.

Ναι, υπήρχαν δεύτερες γκόμενες με ψηλοτάκουνα και σορτσάκια και ροζ κορσέδες. Υπήρχαν τύποι που κοιμήθηκαν χθες βράδυ στα 80s και ξύπνησαν στην πίστα του Φροντιστήριου. Αλλά αυτά είναι η αναμενόμενη μειοψηφία σε ένα μαγαζί που έβγαζε κάτι τόσο θετικό και διασκεδαστικό που δεν μπορούσες να δεις παραπέρα από το ίδιο το γεγονός ότι όλοι περνούσαν καλά.

Η δική μου παρέα; Οι μισοί είμαστε κλασικοί βλάκες Νότιοι οπότε περάσαμε το πρώτο μισάωρο κάνοντας ότι χορεύουμε (χορέυαμε), γελώντας με τα τραγούδια (τραγουδώντας) και κράζοντας σκηνικά και θαμώνες. Αυτό το κάναμε πράγματι. Μετά όμως από το κλασικό μισάωρο του ψευτοκυριλέ που προσπαθεί να προσαρμοστεί σε περιβάλλον που δεν του ταιριάζει, το μάθημα ήταν ίδιο για όλους.

Το Φροντιστήριο είναι ένα μέρος που θα περάσεις καλά. Είτε αγαπάς τα Ελληνάδικα είτε όχι.

Διεύθυνση: Αγίου Δημητρίου 1, Δάφνη. τηλ.: 2130253222