Πάρος ή Μύκονος;

Οι παραλίες, τα σοκάκια, οι νύχτες με τα πάρτι, το φόντο σε λευκό και γαλάζιο. Οι ομοιότητες πολλές, όμως απόλυτο νησί μπορεί να υπάρχει μόνο ένα. Λίγες ώρες πριν το πρώτο θερινό τριήμερο, το ΟΝΕΜΑΝ διαλέγει που επιλέγει να περάσει καλύτερα. Στην Πάρο ή στη Μύκονο.

Πάρος ο Πάνος Κοκκίνης

Έχω περάσει πάντα εξαιρετικά στην Πάρο. Ως «φουντωμένος» έφηβος στην Punda Beach (το πρωί) και στο Hard Rock στην Παροικιά (το βράδυ). Ή, αργότερα, ως ζευγαρωμένος 20άρης, να κάνω βόλτες στο λιμανάκι της Νάουσας σταματώντας στην Αργυρώ Παπαδάκη για γεμιστό καλαμάρι, ανακαλύπτοντας την παράδοση στο καφενεδάκι στις Λεύκες ή κλαίγοντας από χαρά με τους μικρασιάτικους μεζέδες (και την καρα-ψαγμένη κάβα) στην Θέα. Γιατί η Πάρος είναι ένα νησί που σε αγκαλιάζει, δεν σε αποκλείει. Που σου προσφέρει επιλογές και δεν σου επιβάλλει την χλιδή (αληθινή ή ψεύτικη). Που δεν το ανακαλύπτεις τόσο εύκολα όσο νομίζεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει μια πιο αυθεντική εκδοχή της Μυκόνου εκεί έξω. Απλά βαριέμαι να κάνω τόσο κόπο και να καταναλώσω τόση φαιά ουσία για να ψάξω να την βρω.

Μύκονο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Βασικά κανένα από τα δύο. Μακριά κι αγαπημένα. Και αν δεν είχα φίλους και στα δύο νησιά να πυροβολούν κατά ρυπάς με φωτογραφίες και ντοκουμέντα από τα δύο νησιά κάθε καλοκαίρι, δεν θα σκεφτόμουν καν να μπω σε πλοίο με προορισμό τα δύο νησιά. Και ναι, χρωστάω να πάω στην Πάρο και να περάσω τουλάχιστον 58 ώρες στο Shark για να ξεπληρώσω για τα καλοκαίρια που δεν έχω πάει. Αλλά γράφοντας αυτό το κείμενο Παρασκευή μεσημέρι, το μόνο που σκέφτομαι είναι να πάω να πιάσω μια ξαπλώστρα στο Kouros χαζεύοντας τα πλοία να έρχονται και να φεύγουν. Και το βράδυ να πίνω ποτά με τον Γιώργο και τον Θανάση ακούγοντας τον Rush. Ναι, ναι, ξέρω, η παρεξηγημένη Μύκονος έχει φανταστικές παραλίες και και και. Βαριέμαι. Εγώ τους φίλους μου θέλω να δω.

Μύκονος η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Εντάξει, νομίζω πως το κάνετε επίτηδες πια, έχω καταντήσει γραφική να γράφω στο ONEMAN για το πόσο über νησί είναι η Μύκονος. Τι να κάνουμε τώρα ρε παιδιά, εγώ την Μύκονο αγάπησα, την Μύκονο αγαπάω και θα την ψηφίζω όσες φορές μου ζητηθεί. Τη Μύκονο με τη σχιζοφρένειά της, που τη μια νομίζει ότι είναι νησί για jetsetters, την άλλη ο παράδεισος των party animals, την επόμενη η Μέκκα των gays και πάει λέγοντας. Βασικα δεν νομίζει, είναι όλα τα παραπάνω και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό – ό,τι κάνει το κάνει καλύτερα από τα άλλα νησιά. Εγώ πάντως, που δεν είμαι ούτε jetsetter, ούτε party animal, ούτε gay, γύρισα από Μύκονο την Δευτέρα και θα ξαναπάω με την πρώτη ευκαιρία για να κάνω “τα δικά μου”. Να αράξω στα “δικά μου” πεζούλια, να φάω στα “δικά μου” εστιατόρια, να κολυμπήσω στις “δικές μου” παραλίες. Και τον Σεπτέμβριο με το καλό να κουμπαριάσω με το νησί σε ένα από τα 365+ κατάλευκα κυκλαδίτικα ξωκλήσια.

Πάρο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Κάπως έτσι ήταν όταν ρωτάγαμε τις κοπέλες του ΟΝΕΜΑΝ να διαλέξουν ανάμεσα στον Φέργκιουσον και τον Βενγκέρ, έτσι δεν είναι; Συγγνώμη, τώρα ξέρω πώς νιώθετε. Μύκονο έχω πάει μια φορά για ένα διήμερο και Πάρο άλλη μία αλλά ήταν πριν 749 χρόνια και το μόνο που θυμάμαι είναι ένα γέρο Άγγλο που ζωγράφιζε φανταστικά πορτρέτα των τουριστών και φυσικά ως βλαχοπρωτευουσιάνοι που είχαμε πάει στο νησί για διακοπάρες, ποζάραμε ένας ένας. Κάπου το έχω ακόμα αυτό το σκίτσο, το είχα για χρόνια πάνω από το κρεβάτι μου. Όλα αυτά πριν πάω γυμνάσιο. Οπότε αλήθεια δεν έχω κάποιο ουσιαστικό βίωμα για να διαλέξω, πέραν μιας αόριστης αίσθησης πως είχα περάσει καλά. Είχαμε και τους συγγενείς από την Αργεντινή μαζί. Από την άλλη στη Μύκονο θυμάμαι απλά να μην προλαβαίνω να φάω ένα παγωτό που είχα πάρει επειδή έκανε τόση ζέστη κι έλιωνε γρήγορα, και τσουρούφλαγε το πλακόστρωτο σοκάκι που περπατάγαμε, και γενικά μια ταλαιπωρία. Αυτά! Διαλέγω Φέργκιουσον. Επειδή έχει την τσίχλα.

Μύκονο ο Άλκης Βασιλείου

Δεν είμαι ο “σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση” και δεν μπορώ να πω ψέματα. Έχω να πάω στη Μύκονο απο το 1999, ενώ στην Πάρο δεν έχω βρεθεί ποτέ, οπότε, καλέ μου αναγνώστη, έχεις κάθε δικαίωμα να σκεφτείς “και τότε γιατί σε διαβάζουμε ρε άνθρωπε;”. Η λογική μου είναι απλή και ταπεινή, οπότε πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ…

Αν είναι να πας σε ένα απο τα δύο νησιά του Αιγαίου και οι επιλογές σου είναι τόσο “στενές”, ε… καλύτερα να πας στο αυθεντικό, το original, το διάσημο, το “iconic” ελληνικό νησί!!!

Αν πάλι, προτιμάς να πας στην Πάρο, δεν θα σου θυμώσω. Αν μάλιστα, πεις “κανένα απο τα δύο” και βρεθείς του Αγίου Πνεύματος στη Χαλκιδική, όπως κι εγώ, είσαι ο άνθρωπος μου! Να περάσεις καλά πάνω απ´ όλα και να μην πετάς παντού σκουπίδια…

Μύκονο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κρυμμένος πίσω από μια μπασκέτα στα ανοιχτά της Ηλιούπολης, ο εαυτός μου περίπου 10 χρόνια πριν, στέκει και κλαίει από τα γέλια με αυτή μου την επιλογή. Ομολογώ ότι τουλάχιστον μέχρι τα 18 ήμουν ταγάρι. Σωστό. Σχεδόν σωστό δηλαδή, αφού το μόνο που έλειπε ήταν να γραφτώ και σε συμβατή κομματική νεολαία. Τέλος πάντων, ήμουν ένας τυφλός hater της Μυκόνου, επειδή μου τη σπάνε οι celebrities, επειδή μου τη σπάνε οι πελεκάνοι, επειδή δεν φοράω Dolce Gabbana, επειδή δεν μ’ αρέσει η θάλασσα.

Το άγιο καλοκαίρι του 2010 πήγαμε με το ΜΑΧ στη Μύκονο για 7 μέρες, με σκοπό να βγάλουμε από εκεί το αυγουστιάτικο τεύχος. Οι μέρες πριν φύγουμε συγκρίνονται σε σπαρίλα μέσα μου μόνο με αυτές πριν πάω φαντάρος. Μου έδινα το πολύ 4 μέρες πριν πλησιάσω το διευθυντή και πω την πιο επική και irreversible δικαιολογία για να τη σκαπουλάρω από το νησί των Ανέμων. Χαζομάρες. Κάθε μέρα ήταν καλύτερη από την άλλη (σ.σ. μιλάμε για τουλάχιστον 12 ώρες ‘δουλειά’ καθημερινά) με αποκορύφωμα το τελευταίο βράδυ που είχαμε φίλους σχεδόν σε κάθε σοκάκι (αγαπημένος όλων ο πολυσχιδής Γιάννης-Γαλάτης-καλημέρα-ασπρονήσι.

Εντάξει, στις παραλίες εγώ δεν είχα και πολλούς φίλους, αλλά ξέρεις πώς είμαι εγώ.

Μύκονο η Έλενα Μπουζαλά

Αρχικά γιατί μπορείς να ψωνίσεις ότι ώρα θες. Ύστερα διότι μπορείς στις κλειστές σου να ξαπλώσεις ανάσκελα σε μια παραλία και να βλέπεις το μοναδικό της γαλάζιο. Αν έχεις διάθεση να βγεις μπορείς να δεις όλο τον καλό και τον κακό τον κόσμο. Ακόμα, διότι μένει εκεί η κουμπάρα μου η Λία και έχω πάντα ξαπλώστα που να με περιμένει, πολύ σημαντική παράμετρος για τις δικές μου διακοπές. Στην Πάρο, δεν έχω περάσει άσχημα. Απλά πάντα μου φαινόταν πολύ επίπεδη.

Μύκονο ο Μάνος Μίχαλος

Δεν έχω και μεγάλη αίσθηση των νησιών, απλά για τη μία δεν έχω διαβάσει ποτέ και τίποτα, πέρα από όλα τα αγαπησιάρικα λόγια που έχει πει για πάρτη της σε συνεντεύξεις του ο Γιάννης Πάριος, ενώ για την άλλη έχω διαβάσει ένθετα περιοδικά, ειδικές εκδόσεις, τεύχη και τυπογραφικά ολόκληρα. Οκ, έχω πάει λίγο και στις δύο: ένα πάσχα στην Πάρο και τρεις φορές στη Μύκονο. Και επειδή την έχω δει διαφορετικά και τις τρεις φορές (ανωμαλοπαρτάρες, lounge φάσεις, ζευγαρωτές καταστάσεις), μπορώ να πω ότι τα έχει όλα και ας μην συμφέρει.

Είναι όντως, πολύ όμορφο νησί, κυρίως με παραλίες για όλα τα απαιτητικά γούστα. Ναι και προφανώς γίνεται χαμος, ουρλιάζει κόσμος, τα σοκάκια είναι σαν την Ομόνοια σε ώρα αιχμής, ποτά, ξενύχτια, γυναίκες, άγριες καταστάσεις. Αλλά έχει την άλλη όψη της, τη χαλαρή. Την είδα λίγο την τελευταία φορά, αλλά νομίζω πως έχω πολλά ακόμη να μάθω, για να την εκτιμήσω περισσότερο και να σταματήσω να είμαι “επιφυλακτικός” απέναντι της. Την επόμενη φορά θα ρωτήσω δύο ανθρώπους, από το να πληρώνω περιοδικά: την Ελιάνα (που τα γράφει κιόλας) και τον Delalis (που το ξέρει το νησί και ας μην το δείχνει).

Πάρο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Καμία Μύκονος.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΥΚΟΝΟΣ ΜΕ 66,6%

Το party island αντέχει ακόμα. Το “Μύυυκονοοοοοος” δεν έχει να πάει πουθενά.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή