Ξενοδοχείο ή Ενοικιαζόμενα

Που περνάς καλύτερα, που ξεκουράζεσαι, που νιώθεις πιο οικεία, στο δωμάτιο μιας ευγενικής νοικοκυράς με χαλασμένο aircondition ή στο ξενοδοχείο με τα golf courts και τις ορδές των αγνώστων; Αυτό είναι, κυρίες και κύριοι, το απόλυτο καλοκαιρινό και Αιώνιο Δίλημμα.

Δωμάτια ο Μάνος Μίχαλος

Δεν τρελάθηκα ποτέ με την ιδέα του Κόστα Ναβαρίνο, γιατί προτιμώ αυτά τα ωραία σπιτάκια που έχει σε διάφορα νησιά και μπορείς να τα νοικιάσεις. Βέβαια, δεν ξέρω τι εννοεί ο ποιητής όταν με ρωτάει “Ενοικιαζόμενα ή Ξενοδοχείο;”. Rooms to let; Χάι ή λόου δηλαδή είναι η ερώτηση; Let me tell you something: η επιλογή του πού θα κάνεις διακοπές δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Έχει να κάνει με την ηλικία. Στα 18 μου έμεινα σε ένα τρίκλινο με 8 άτομα και ακόμη μυρίζω τα πόδια του Πατούρα. Και λίγο πιο μετά, στα 25 μου, έμεινα στο Λουτράκι ένα βράδυ, με τρεις μεθυσμένους κολλητούς (κι ένας εγώ τέσσερις), ξαπλωμένοι στο χαλί, γιατί είχε μόνο ένα κρεβάτι.

Αλλά κάθε χρόνο, θέλω όλο και πιο ξεκούραστες διακοπές. Δωμάτιο καθαρό, σεντόνια που αλλάζουν ακόμη και καθημερινά, ένα ωραίο ντους με το νερό να πέφτει από πάνω, λίγο θέα, λίγο θάλασσα, άντε λίγο κρασί και το κορίτσι μου. Α, και το iPad μου για να διαβάζω το απόγευμα, όταν πάει να πέσει ο ήλιος και πίνω τον καφέ μου στο μπαλκόνι, από ένα καλοβαλμένο δωμάτιο, όχι μεγάλου ξενοδοχείου, χαοτικού όπου χάνει η μάνα το παιδί και τρέχει ο πατέρας να το βρει. Τόσο όσο, δωμάτια με sea view, ένα ωραίο πρωινό να φας, δροσιά για να ξαπλώσεις το μεσημέρι.

Διακοπές δηλαδή. Η πιο ωραία λέξη του καλοκαιριού.

Ξενοδοχείο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Καμία ταλαιπωρία στις διακοπές. Για να μην αρχίσω την ανάλυση του ‘πόσο ταλαιπωρία είναι μερικές διακοπές από μόνες τους’, θα αρκεστώ στις ιδανικές μου διακοπές, δηλαδή σε ένα ξενοδοχείο ακριβό που με κάποιον τρόπο δεν θα είναι ακριβό για μένα (μη δίνεις σημασία, κάτι δικά μου), που θα τα έχω όλα στο χέρι, που δεν θα κουνιέμαι ούτε μέχρι το εστιατόριο. Τις περισσότερες διακοπές της ζωής μου τις έχω περάσει σε σκηνές που εξοντώνει ο ήλιος ή σε ενοικιαζόμενα που έξαλλη η ιδιοκτήτρια μέτραγε κεφάλια κάθε πρωί από το παράθυρο με τη σίτα. Γι’ αυτό διαλέγω το ξενοδοχείο, για να γλιτώσω από την έξαλλη ιδιοκτήτρια. Και γιατί μια φορά μας φιλοξένησαν στο Kouros Hotel στη Μύκονο και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν ποτάμι από το πόσο υπερεπική μπορεί να είναι η φάση σε ένα ξενοδοχείο. ‘Εξαρτάται το ξενοδοχείο’, θα μου πεις. ‘Καμία στραβωμένη γιαγιά που ενδόμυχα μισεί τους Αθηναίους, έξω από το παράθυρό μου’, θα σου ξαναπώ.

Ενοικιαζόμενο (που μοιάζει με ξενοδοχείο) η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Εξαρτάται ρε παιδιά, εξαρτάται. Τι ενοικιαζόμενο είναι αυτό; Ενοικιαζόμενο της πλαστικής καρέκλας και του χαλασμένου air condition, με καδράκια στους τοίχους που απεικονίζουν την Κνωσό και εβδομαδιαία συχνότητα αδειάσματος καλαθακίων μπάνιου; Ή μπουτικίζον ενοικιαζόμενο, τουτέστιν ένα mix από καλόγουστα Ikea μαξιλάρια, αναπαυτικό χτιστό κρεβάτι, Κορρεδάκια στο μπάνιο και κείκ πορτοκάλι κάθε πρωί από τα (καθαρά) χεράκια της κυρά-ιδιοκτήτριας; Γιατί αν είναι το πρώτο, χίλιες φορές να με κλείσεις σε ένα κιτς χρυσελεφάντινο resort να παίζω γκολφ με τους καινούργιους 70χρονους φίλους μου. Αν όμως είναι το δεύτερο – κάπως όπως ήταν το Πρόβαλμα στην Φολέγανδρο, δηλαδή, πρότυπο φιλοξενίας για τα προσωπικά μου γούστα – δεν το αλλάζω για όλες τις infinity pools του κόσμου.

Δωμάτια ο Μάνος Χωριανόπουλος

Διακοπές για μένα σημαίνει να κάνεις αυτό ακριβώς που θέλεις και νομίζεις ότι θα σε ξεκουράσει, χωρίς καμία πίεση και δεύτερη σκέψη. Τα ενοικιαζόμενα σου προσφέρουν συνήθως την άνεση που ψάχνεις, αλλά και αυτονομία, που δεν βρίσκεις σε ξενοδοχεία και (μακριά από μας) κάμπινγκ.

Μπορεί κάποτε να είχε πλάκα η γνωριμία με τις “φυλές” των ξενοδοχείων, από τους θεότρελους φοιτητές και τις καλλίπυγες φοιτήτριες μέχρι τις οικογένειες, που καυγαδίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για το πώς θα περάσουν καλύτερα, αλλά όχι πια.

Επειδή οι μέρες των διακοπών είναι πάντα λίγες (όσες και αν είναι), το να περιορίσεις τις πιθανότητες κάτι να στις χαλάσει, είναι πάντα πρωταρχικός στόχος. Η αποφυγή του ξενοδοχείου είναι ένα πρώτο βήμα.

Ξενοδοχείο ο Άλκης Βασιλείου

Eίμαι φλώρος. Πολύ φλώρος όμως… Ίδίως σε ότι αφορά τη διαμονή μου κάπου! Θέλω να μένω σε ένα καλό ξενοδοχείο, με άνετο δωμάτιο, ανακαινισμένο μπάνιο, μπαλκόνι με θέα, αυστηρά χωρίς μοκέτα, ντουλάπες που έχουν αρκετές -και ίδιες- κρεμάστρες για τα ρούχα μου κλπ κλπ. Τόσο πολύ φλώρος!

Πριν περίπου 10 χρόνια, οι τρεις κολλητοί μου και μετέπειτα κουμπάροι μου, με έπεισαν να αφήσουμε τα ωραία μας σπίτια στη Χαλκιδική και να πάμε να μείνουμε -μαζί με τα τότε κορίτσια μας- σε τέσσερα ενοικιαζόμενα “που θα είναι τέλεια φάση ρε και πάνω στη θάλασσα”. Η απάντηση “μα και τα σπίτια μας, πάνω στη θάλασσα είναι”, δεν τους έπεισε! Αναγνώστη μου, έπρεπε να την έχω μυριστεί τη δουλειά. Πού ακούστηκε “rooms to let πάνω στη θάλασσα”; Ήταν 2003, είναι 2013 και ακόμα και σήμερα σε κάθε κουβέντα περί διακοπών, όταν ξεκινάει η ανάλυση του “πού θα μείνουμε”, η πρώτη φράση είναι. “Όχι Άλκη, δεν θα είναι σαν τα rooms to let του 2003”.

Aυτός είμαι. “Take me or leave me”. Ομολογώ ότι οι κερατάδες, μια φορά επέλεξαν το “leave me”, αλλά μετά το πρώτο βράδυ, άφησαν τα ενοικιαζόμενα και πήγαν και έμειναν σε ένα κανονικό ξενοδοχείο. Epic Win!!!

Δωμάτια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Μαζόχας εκ φύσεως την θέλω την ταλαιπωρία μου. Θέλω την γραφική κουβέντα με τον ιδιοκτήτη που μιζεριάζει για την οικονομική κατάσταση της χώρας πάνω από έναν ελληνικό από τα χεράκια της γυναίκας του. Θέλω να μπω στο δωμάτιο και να μυρίζει σπιτικό μαλακτικό και όχι κάποιο τέλειο ζεν άρωμα. Θέλω να ταλαιπωρηθώ λίγο μέχρι να κατεβάσει ο θερμοσίφωνας ζεστό νερό. Βασικά δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά. Θέλω όλα να είναι τέλεια στο δωμάτιό μου. Από τη διακόσμηση και το στρώμα μέχρι το μπάνιο και το μπαλκόνι. Αλλά είναι τόσες οι αναμνήσεις και τα βιώματα σε δωμάτια, υπέροχα και άθλια, που δεν μπορώ να τις απαρνηθώ. Ως άλλο μοντέλο στα καλλιστεία θα σου πω ότι ακόμα και στο θέμα ενοικίασης δωματίων “αν ζούσα από την αρχή θα έκανα ξανά τα ίδια λάθη”. Γιατί με αυτά τα λάθη πέρασα υπέροχα τόσα καλοκαίρια. Μόνο σε ένα ξενοδοχείο έχω δωσμένη την καρδιά μου τα τελευταία χρόνια, στο Kinsterna στην Μονεμβασιά. Αν ανοίξουν παρόμοια και σε νησιά, ίσως αλλάξω γνώμη.

Δωμάτια ο Στέλιος Αρτεμάκης

Αααα, είναι φανταστικά στα ξενοδοχεία. Δεν πάω συχνά αλλά όταν πάω περνάω υπέροχα. Ειδικά στα ακριβά. Σαν ταινία.

Όταν φτάνεις εκεί σε υποδέχονται κάτι σουρεάλ τύποι με στολές και καπέλα. Αυτοί οι τύποι δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη χίψτερ, δεν έχουν ακούσει ποτέ Λάνα Ντελ Ρέι αλλά σου κουβαλάνε τις τσάντες με προθυμία. Μέσα τους ρίχνουν καντήλια τύπου “τι έχει βάλει μέσα ο π@$της”.

Στα ξενοδοχεία έχει πάντα ωραίες γυναίκες περιποιημένες. Φοράνε μίνι και γόβες πρωί μεσημέρι βράδυ λες και θα έρθει ο Ντον Τζόνσον. Για την ακρίβεια έχει πολλούς κλαρινοντοτζόνσον στο ξενοδοχείο. Σακάκι και boat shoes. Στο λόμπι σου χαμογελά ο Μπάμπης από την κοκκινιά που τα τελευταία χρόνια συστήνεται ως Χαρούλα. Σκας ένα χαμόγελο κι εσύ και μπαίνεις στο ασανσέρ.

Όταν φτάσεις στον όροφο σου όλα είναι οικεία. Περπατάς σε ένα διάδρομο 40 μέτρων με τεχνητό φωτισμό και οριακά ξινισμένο αέρα για να φτάσεις στο δωμάτιο 505. Εκεί βρίσκεις ένα δωμάτιο με τα πιο σύγχρονα logistics -το φτάνεις δεν το φτάνεις το ταβάνι, ιδού η απορία- ανοίγεις τις μπαλκονόπορτες για να απολαύσεις την ίδια θέα με τους υπόλοιπους 200 ενοίκους, βάζεις το μαγιό σου και μετά κατεβαίνεις για να κάνεις μπάνιο στην κατρούλα και τα απορρυπαντικά (έλα, μεταξύ μας τώρα που νομίζεις ότι βγάζει η σωλήνα του ξενοδοχείου;). Από κάτω φυσικά κυματίζει η μπλέ σημαία.

Το απόγευμα παίζεις όσο μίνι γκολφ δεν έχεις παίξει όλη τη χρονιά. Κάνα δυο μπαλιές δηλαδή αλλά πιάνεις φιλίες με τους Γερμανούς χαμηλοσυνταξιούχους που έχει στείλει ο γερμανικός κοινωνικός τουρισμός (οι υψηλοσυνταξιούχοι είναι στη Νότια Γαλλία).

Φοβερές διακοπές. Σαν να είσαι στον Άλιμο ένα πράγμα. Ή στη Φρεαττύδα.

Δωμάτια η Ρομίνα Δερβεντλή

Όταν λέω δωμάτια προφανώς και δεν εννοώ μίζερα rooms to let με θέα στον φωταγωγό, λεκιασμένες κουβέρτες και μουχλιασμένες μπανιέρες. Γιατί όποιος προτιμάει κάτι τέτοιο σε σχέση με ένα χρυσοποίκιλτο ξενοδοχείο απλά λέει ψέματα- ή είναι ψυχασθενής. Ή απλά βρωμιάρης. Εννοώ αυτά τα όμορφα μικρά δωμάτια, με τα προσεγμένα έπιπλα, τα καθαρά σεντόνια που μυρίζουν νησί και τα χειροποίητα πρωινά με τοπικά προιόντα. Τα λεγόμενα μπουτίκ ξενοδοχεία, που όμως δεν μπορώ να τα κατατάξω στα “Ξενοδοχεία” γιατί αυτή η λέξη φέρνει στο μυαλό μου πενταόροφα κτίρια, γκρικ νάιτ βραδιές, all inclusive menus και παιδάκια να τρέχουν πάνω κάτω. Άσε που τα “δωμάτια” σου δίνουν μια αίσθηση ανεξαρτησίας συγκριτικά με τα τεράστια ξενοδοχεία που μου θυμίζουν διακοπές με γκρουπ μεσήλικων στην Κωνσταντινούπολη. Βέβαια,για να λέμε και την αλήθεια, αν μου πρόσφεραν μια εβδομάδα δωρεάν διακοπές στην Ελούντα ή στο Κόστα Ναβαρίνο ή μια εβδομάδα στα καλύτερα ενοικιαζόμενα της Ελλάδας, θα διάλεγα χωρίς σκέψη το πρώτο. Όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα. Ή είναι ψυχασθενής. Ή απλά ηλίθιος.

Δωμάτια ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Προ ετών έπιασα τον εαυτό μου εκστασιασμένο με το θεσμό “ξενοδοχείο”. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς, αλλά μου αρέσει πολύ η όλη διαδικασία. Το απρόσωπο του πράγματος ίσως; Το γεγονός ότι το κάνεις άνω-κάτω και στο συγυρίζουν στο πρωί; Στο ότι στα έχουν όλα έτοιμα (πετσέτες, σαμπουανάκια, ακόμη και χαρτί αλληλογραφίας); Και όλο αυτό σε κάνει να απορείς… ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ ΧΑΡΤΙ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ το 2013;

Τέλος πάντων, γενικά ήρθε η στιγμή να παραδεχτώ ότι μου αρέσουν ιδιαίτερα τα ξενοδοχεία. Όταν πηγαίνω στο εξωτερικό. Όχι όταν κάνω διακοπές. Κακά τα ψέμματα καλοκαίρι είναι η πατούσα να καίει στην άμμο, το να παίζεις τα πρωινά στο τάβλι, η παπάρα στη χωριάτικη, το πότε θα πάρεις αντιηλιακό και θα σταματήσεις να βάζεις το δικό μου, οι (εν συνεχεία του προηγούμενου) καμμένοι ώμοι, τα σφηνάκια (πολύ σκληρός – το ξέρω) και φυσικά “rooms-to-let”.

Και το πάω και ένα βήμα πιο μακριά στο ότι “όσο πιο χάλια το δωμάτιο που μένεις, τόσο περισσότερο χαραγμένες σου μένουν οι διακοπές”. Σαν εκείνη τη φορά στη Σέριφο που είχαμε μείνει σε ένα σπίτι βγαλμένο από βάλτο της Λουιζιάνα, όπου έτριζαν τα πάντα κι έπεφτε το ρεύμα (σε όλο το τετράγωνο, όχι παίξε-γέλασε) κάθε φορά που βάζαμε τρίτη συσκευή στημπρίζα (μια λέξη άσχετοι!). Και για να ξέρετε υπάρχουν δύο είδη παραθεριστών, που διαχωρίζονται από την ηλικία (βασικά). Είναι αυτοί που θέλουν τις παραλίες άδειες και αυτοί που τις θέλουν γεμάτες. Οι δεύτεροι προτιμούν δωμάτια. Τα ξενοδοχεία είναι για τους άλλους. Και μη μου πεις ότι “εκεί που ήμουν είσαι και εκεί που είμαι θα ρθεις”, γιατί βασικά και να μου το πεις δεν θα σ’ ακούσω. Θα μιλάς σε μια οθόνη. Οπότε μην το πεις.

Ώσπου να φτάσουμε στην άλλη ηλικία (αυτή με τα παιδιά) θα ψηφίζω δωμάτια, γιατί στην τελική όλες οι καλές “σαν εκείνη τη φορά” ιστορίες ξεκινούν από δωμάτιο και όχι από κάποιο ξενοδοχείο. Όσο μεγάλη κι αν είναι η πισίνα του.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΔΩΜΑΤΙΑ ΜΕ 78%

Τα πόδια του πατούρα, το χαλασμένο aircondition και η μαμαδίσια περιποίηση της σπιτονοικοκυράς είναι οι διακοπές μας. Τι να κάνουμε;

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή