Σαλόνι ή κατάστρωμα

Στο σαλόνι με τις “φιγούρες” ή στο κατάστρωμα και κουλ; Χαλαρός με το iPad και τα περιοδικά σου ή να δίνεις τη μάχη της καρέκλας; Σε αυτή τη ζωή πρέπει πάντα να διαλέγεις “στρατόπεδο”.

Σαλόνι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν έχει πλάκα στο κατάστρωμα. Δηλαδή έχει αλλά όχι όση στο σαλόνι. Εκεί που θα συναντήσεις τις φιγούρες που είπαμε, θα πιάσεις κουβέντα, θα ταλαιπωρηθείς στην ουρά του καφέ και μπορεί να δεις και κανένα φιλικό της Πανάθας. Στο κατάστρωμα δεν έχω περάσει καλά. Εχω φάει πολύ καπνό από την καμινάδα. Έχω μαζέψει τόσο αλάτι στα μούσια που έμοιαζα παστός. Εχω αλλάξει 40 θέσεις ανάλογα τις ορέξεις του ήλιου και τις προσταγές του καπετάνιου. Εχω πιαστεί καθήμενος σε πλαστική καρέκλα. Αυτή τη στιγμή που γράφω το δίλημμα.

Σαλόνι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το σαλόνι μιας Δημητρούλας ή ενός Blue Star είναι από τα λίγα γραφικά που αντιστέκονται στον μοντέρνο πολιτισμό του 2013. Στο σαλόνι του σωστού καραβιού, ο χρόνος έχει σταματήσει στο 1986, το Ρετιρέ δεν έχει γυριστεί ακόμα, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε νεογέννητοι και η μαμά μας περιμένει περίπου 23 λεπτά τον καφέ της στη σειρά. Τα μέλη του πληρώματος είναι πιο κοντά στον Νίκο Ξανθόπουλο παρά σε οποιονδήποτε ηθοποιό είναι κάτω από 60 σήμερα, ενώ οι καναπέδες και τα τραπέζια είναι τοποθετημένα έτσι ώστε να παρακαλάς να μην καθίσει κάποιος άσχετος δίπλα σου, ενώ παράλληλα είσαι σίγουρος ότι το κακό θα γίνει. Στο σαλόνι, παίζεις με τις αναμνήσεις, με τα νεύρα και τις αντοχές σου. Στο σαλόνι, το να φτάσεις στον προορισμό σου μοιάζει ακόμα πιο δελεαστικό. Το σαλόνι σε προετοιμάζει καλύτερα για τις διακοπές σου κι απ’ ό,τι το πήξιμο της καθημερινότητας. Αν η τηλεόραση παίζει και ‘Κωνσταντίνου κι Ελένης’, οφείλεις να αφήσεις και tip.

Σαλόνι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Φίλε, το σαλόνι είναι για λίγους και αποφασισμένους. Εκεί ξεχωρίζει η ήρα από το στάχυ, τα παιδιά από τους άντρες. Εκεί που βλέπεις ότι μία γιαγιά φορτωμένη σαν γαϊδούρι, με δύο τσαντάρες να, μπορεί να σε περάσει στον αγώνα των 50 μέτρων μετ’ εμποδίων για την καρέκλα. Ναι, βετεράνος. Στη μάχη της καρέκλας φίλε θα βγει κερδισμένη. Όσο γυμναστήριο κι αν έχεις κάνει το χειμώνα θα αποδειχτείς πολύ λίγος μπροστά στην αποφασιστικότητα (sheer determination – true grit) της γιαγιάς. Και σκέψου τώρα ποια είναι αυτή η γιαγιά. Είναι αυτή που ξέρουμε όλοι. Αυτή που όταν θα πας στο νησί πρώτη θα σηκωθεί να σε καλοδεχτεί, να σε φιλήσει και να σε τρατάρει ένα νερατζάκι με παγωμένο νερό για να σβήσεις τη δίψα σου. Αυτή στο διπλανό σπίτι που έχει τα δυο δεντρά, την ελιά και τη λεμονιά στο χωράφι των γονιών σου και θα περάσει να σου φέρει ένα πιάτο φαΐ η κακομοίρα. Τι; Πλάτιασα; Τέλος πάντων, το “σαλόνι” είναι για λίγους και αποφασισμένους.

Κατάστρωμα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Τα πράγματα ειναι απλά: αν η διαδρομή ειναι < 4 ώρες κατάστρωμα. Ξεκάθαρα. Μπαίνεις στο πλοίο, πας μια βόλτα από το σαλόνι, βλέπεις την εξαθλίωση και μυρίζεις το μποχότο της μοκέτας, παίρνεις τον καραβίσιο σου καφέ και βουρ επάνω για να περάσεις τον χρόνο σου κάνοντας ανομοιογενές μαύρισμα και αγναντεύοντας το μπλε, ενώ μέσα στο κεφάλι σου παίζουν θαλασσινά soundtrack (δυστυχώς σχεδόν πάντα στην playlist του μυαλού μου φυτρώνει άθελά μου το Mare Mare του Luca Carboni- ακόμα πιο δυστυχώς μερικές φορές μπαίνει εμβόλιμο και το ντουέτο του με τον Κορκολή #outofyourculticloset. Γενικά, καλύτερα πάρε MP3 player μαζί). Αν βεβαίως έχεις την κακοτυχία μεγαλύτερης διαδρομής, αναγκαστικά θα φας το σαλόνι. Κάτσε φρόνιμος στη θέση σου, διάβασε το περιοδικάκι-βιασμό της γραφιστικής και της δημοσιογραφίας, παίξε λίγο doodle jump στο κινητό και προσευχήσου να σε πάρει γρήγορα ο ύπνος. Καλό ταξίδι!

Σαλόνι ο Μάνος Μίχαλος

Περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, graphic novels, ένα iPad και το κινητό μου. Με αυτά, δεν φοβάμαι ούτε το γύρο της Μεσογείου κλεισμένος μέσα σε ένα σαλόνι αργού πλοίου. Με έναν όρο: δίνω ένα από τα παραπάνω (όχι το Ipad, σας παρακαλώ) για μερικά τσιγάρα στο κατάστρωμα, ειδικά το βράδυ όπου μπορείς να δεις τα πάντα και τίποτα, κάπου στο αχανές του ορίζοντα και το μαύρο της θάλασσας. Βέβαια, το σαλόνι έχει κινδύνους. Δεν ξέρεις με ποιον θα πέσεις δίπλα, αν θα υπάρχει καμιά οικογένεια με 4 παιδιά και μια γιαγιά και πολύ σημαντικό είναι τι γίνεται με το μπαρ. Έχει να φας κάτι καλό; Είναι value for money οι τιμές; Όχι; Πέφτουν οι μετοχές του σαλονιού, εκτός και αν έχεις προνοήσει και έχεις πάρει μαζί σου, κάνα μεγάλο κουτί Caprice. Ένα πράγμα, όμως, λείπει πια από τα σαλόνια: Η αίθουσα με τα ηλεκτρονικά, αυτός ο μικρός φωτεινός παράδεισος που έβρισκες παλιότερα στα ταξίδια και χαλούσες κάνα 500αρικο (δραχμές) σε κέρματα. Γι΄ αυτό σας λέω, ΟΧΙ ΤΟ iPAD. Ό,τι άλλο θέλετε, αλλά όχι αυτό. Κάνει το σαλόνι σαν το παιδικό μου δωμάτιο.

Σαλόνι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αχ… Κατάστρωμα. Μπάσες στεριές ήλιος πυρρός και
φοινικιές. Ένα πουλί που , ακροβατεί στα παταράτσα, γνέφουνε δυο
στιγματισμένα μαύρα μπράτσα, που αρρώστιες τα `χουνε τσακίσει τροπικές.
Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού, φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το
πινέλο, τα δυο φανάρια της νυκτός κι ο Πιζανέλο, ξεθωριασμένος απ’ το
κύμα του καιρού. Πολύ ωραίο, αν είσαι ο Καββαδίας. Ή ο Λεονάρντο Ντι
Κάπριο. Ή ο Πλιάτσικας και
θέλεις να παίξεις κιθάρα. Αλλά να σου πω κάτι. Μην παίξεις κιθάρα.
Ειδικά αν είσαι ο Πλιάτσικας. Οπότε καταλήγουμε: σαλόνι. Απλά γιατί δεν
έχει αέρα. Και δεν κινδυνεύεις να χάσεις κανένα φύλλο παίζοντας δηλωτή. Ή
ξερή. Ή κανένα ζάρι παίζοντας τάβλι και η έκφραση “να σου φέρω σκάφη”,
γίνει “να σου φέρω σκάφος”, καθώς θα πρέπει να το ανασύρεις από το κύμα.
Ή το φτερό του καρχαρία. Αλλά είπαμε. Αυτά μόνο ο Καββαδίας.

Κατάστρωμα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Στο πλοίο, ειδικά στην Ελλάδα και ειδικότερα το καλοκαίρι, δεν υπάρχει σαλόνι. Μόνο κατάστρωμα. Αέρας, αρμύρα, γλάροι, αρχιδοκρέμαση, καμιά μπύρα, μουσική, και πέλαγος. Και άμα κουνάει, ακόμα καλύτερα. Σε ναρκώνει την ημέρα, σε νανουρίζει τη νύχτα. Και άμα κουνάει πολύ, την ακούς ακόμα καλύτερα. Αρκεί να μη χρειάζεσαι ντραμαμίνες. Γιατί τότε κλάφτα Χαράλαμπε. Επειδή όμως ο υποφαινόμενος δε μασάει από τέτοια, καταστρωματίζεται κάθε φορά που ταξιδεύει με καράβι. Διαλέγει προσεκτικά την καβατζούλα του, στρώνει το σλίπινγκ μπαγκ και χαλαρώνει όπως πρέπει. Το σαλόνι είναι τραγωδία. Μωρά κλαίνε, πιτσιρίκια σκούζουν, μανάδες στριγγλίζουν, γιαγιάδες απλώνουν τα τάπερ, τηλεοράσεις παίζουν μαλακίες, διάφοροι στοιβαγμένοι στο δάπεδο, τρελοκομείο. Ενώ έξω έχεις τα σωστά και πρέποντα. Αστέρια ή φεγγαράκι τη νύχτα, ήλιο και σκιά την ημέρα, ρομάντζες, ηρεμία, αέρηδες, απέραντο γαλάζιο, άπλα και ξάπλα. Και καμία τεχνολογία εκτός από τα ακουστικά. Τσιγαράκι, ενίοτε ρουκουνάκι και βίρα τις άγκυρες! Μαγείες!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΣΑΛΟΝΙ ΜΕ 71,4%

Η άνεση, τα περιοδικά και η δηλωτή νίκησαν την περιπέτεια και αίσθημα ελευθερίας. Οι γραφικές φάτσες το απέραντο γαλάζιο. Αυτοί είμαστε και μας αξίζει μια μαλακή πολυθρόνα στο σαλόνι.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή