O Bryan Cranston είναι μεγάλος καραγκιόζης

Αν τολμάς μπες στην θέση του. Να έχεις δει την οικογένεια σου να διαλύεται επειδή ο ηθοποιός πατέρας σου δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Και να φτάνεις ως τα 45 σου, έχοντας παίξει μέχρι και στους Power Rangers, πριν καταφέρεις να γίνεις έστω και μίνιμουμ επιτυχημένος. Και μετά αναρωτιέσαι από πού αντλεί ο πρωταγωνιστής του Breaking Bad την ιερή οργή του;

Φαντάσου ένα δωμάτιο, στην μέση του οποίου βρίσκεται ο Bryan Cranston. Ακίνητος, αμίλητος, ένα κανονικό αγαλματάκι. Και μετά βάλε δίπλα του τον Al Pacino, στα 30 του, να του εξαπολύει έναν από τους γνωστούς, παθιασμένους λόγους του. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, εσύ τον Bryan θα καταλήξεις να κοιτάς.

Γιατί το πραγματικό μέγεθος του Cranston φαίνεται από το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να κάνει ή να πει τίποτα. Ότι σε κάνει να αισθάνεσαι πάντα ότι πίσω από αυτό το βλέμμα κρύβεται μια άβυσσος.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με όλους τους πραγματικά μεγάλους κωμικούς. Τουλάχιστον εγώ έτσι τον αντιμετωπίζω.

Ως ένα κλόουν (εξού και το καραγκιόζης του τίτλου) που ενίοτε είναι αστείος (Seinfeld, Malcolm in the Middle), ενίοτε τραγικός και ενίοτε τρομακτικός (Breaking Bad).

Αν και το ταλέντο δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Τουλάχιστον αυτό του έμαθε η ζωή του.

Κάτι που ο ίδιος είχε –μέχρι πρότινος- ελάχιστα στην ζωή του.

Ξεκινώντας από τα 12 του όταν είδε τον πατέρα του, ράκος από το γεγονός ότι η καριέρα του δεν πήγαινε πουθενά, να παίρνει διαζύγιο. Την τράπεζα να τους παίρνει το σπίτι. Και τον ίδιο να πηγαίνει να μείνει με τον αυστηρών αρχών παππού του.

Όσον αφορά το πόσο κοντά έφτασε στο να γίνει μέλος του LAPD (σ.σ. ως έφηβος ήταν μέλος ενός σχετικού προγράμματος για νέους που του επέτρεψε να ταξιδέψει σε Ιαπωνία και Ευρώπη), αυτό μόνο ως αστείο ακούγεται μετά την εξαιρετικά πειστική (βλέπε τρία κερδισμένα Emmy) ερμηνεία του ως έμπορος ναρκωτικών. 

Εννοείται πως ποτέ του δεν σκόπευε να γίνει ηθοποιός, έχοντας ένα τέτοιο τεράστιο ψυχολογικό τραύμα μέσα του. Απλά τον υποχρέωσαν στο κολλέγιο να πάρει έστω και ένα μάθημα που να μην έχει με την αστυνομία. Οπότε τυχαία, όπως λέει, επέλεξε την υποκριτική επειδή ήταν πρώτη στην λίστα.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. O Bryan πέρασε 20 χρόνια από την ζωή του εντελώς χαμένα, δουλεύοντας ως φορτοεκφορτωτής τα βράδια και κάνοντας τα εκατοντάδες γκεσταριλίκια του τα πρωινά προκειμένου να βγάλει το μεροκάματο και να μην απογοητεύσει την οικογένεια του.

Αν θέλεις να το παίξεις μούρη και ψαγμένος, μπορείς να ισχυριστείς ότι τον θυμάσαι ως τον οδοντίατρο στο Seinfeld (το πρώτο του καλό ρόλο, στα 38), ως πατέρα στο Malcolm in the Middle (εδώ που έγινε ψιλογνωστός, στα 44 του) ή από ρολάκια σε ταινίες όπως (That Thing you Do, Saving Private Ryan, Little Miss Sunshine, The Lincoln Lawyer).

H αλήθεια είναι ότι δεν τον θυμάσαι. Όπως δεν τον θυμόταν κανένας (πέρα από τον δημιουργό της σειράς, που τον είχε προσλάβει για ένα επεισόδιο στο X-Files) πριν ξυρίσει το κεφάλι του, φορέσει το λευκό σλιπάκι του και βγει παγανιά ως Walter White.

Έξι χρόνια μετά ο Cranston είναι στην κορυφή του κόσμου. Όντως πρωταγωνιστής και παραγωγός του Breaking Bad βλέπει όλο τον πλανήτη να αναρωτιέται

1. Πως θα τελειώσει η σειρά και

2. Τι θα κάνει μετά

Για το πρώτο προφανώς και δεν πρόκειται να πει τίποτα. Κάνοντας μέχρι και πλάκα λέγοντας ‘Θα αγκαλιαστούμε όλοι μαζί και όλα θα είναι καλά’

Για το δεύτερο, πέρα από αυτά που μπορείς να βρει κανείς στο imdb (π.χ. ένα θεατρικό, το επόμενο Godzilla και σίγουρα η σκηνοθεσία περισσοτέρων επεισοδίων-έχει ήδη σκηνοθετήσει κάποια του Breaking Bad, ένα του The Office και ένα του Modern Family), το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα αφήσει κανένα λεπτό μπροστά στην κάμερα να πάει χαμένο.

Γιατί ακριβώς ο Cranston, που χαμογελάει κάθε φορά που τον αφήνουν να μπει στην πόρτα του στούντιο, ξέρει πόσο πολύτιμο είναι.

Το μόνο που μένει είναι να τον ευχαριστήσουμε για την βόλτα και, πάνω από όλη, την τόλμη να κάνει τον Walter White πιο αντιπαθητικό από τον Tony Soprano, τον Dexter και όλους τους υπόλοιπους αντι-ήρωες μαζί.