Φυσική ή Χημεία;

Οι φορές που κάποιος τα έχει πακετάρει μαζί με κάποιον όρο του στυλ “φυσικοχημεία” προσεγγίζει το άπειρο, όμως αυτά τα δύο μαθήμματα δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικά. Και φυσικά όλοι είχαμε το αγαπημένο μας (ή αυτό που μισούσαμε λιγότερο). Διανύσματα, Νεύτωνας και μονάδες μέτρησης ή αντιδράσεις, Χάιζενμπεργκ και χημικά στοιχεία; Το ΟΝΕΜΑΝ διαλέγει μια για πάντα.

Χημεία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ξεκάθαρα πράγματα. Τόσο ξεκάθαρα όσο η χημική ένωση… (μούμπλε μούμπλε) …δεν θυμάμαι καμία χημική ένωση. Αλλά δεν έχει σημασία. Παρ’ όλο που ήμουν εξαιρετικός στη Χημεία Γενικής αν και παιδί της θεωρητικής. Φυσική, Χημεία στις πανελλήνιες 20άρια. Αλλά αγάπη έχω μόνο για τη χημεία. Και θα σου πω γιατί. Η φυσική είναι κάτι το μιεχ. Δεν είναι επιχείρημα αυτό. Η φυσική είναι κάτι το λίγο ξενέρωτο. Οκ εξηγεί τι συμβαίνει γύρω μας, χωρίς τη φυσική δεν θα ξέραμε γιατί κάποια πάνε πάνω και κάποια πάνε κάτω. Αλλά πόσο βαρετό ρε φίλε να σου εξηγεί κάτι που το βλέπεις μπροστά σου; Ενώ η Χημεία είναι τόσο μα τόσο ούμπερ ακριβώς χάρη στον μυστικισμό που την διέπει. Σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, δύο ουσίες ενώνονται, καπνός, έκρηξη, χρώμα, τα παιδιά χειροκροτούν με δάκρυα στα μάτια, ο κλόουν τριγυρνά με το καπέλο ανάποδα να μαζέψει χρήματα και η αυλαία πέφτει. Η χημεία είναι κάτι που με μαγεύει. Από τα σχολικά πειράματα ενός 15χρονου που θέλει να μάθει να φτιάχνει βόμβες μέχρι το meth lab του Walter White, η χημεία είναι μίλια μπροστά.

Κλείνοντας, θα χρησιμοποιήσω μία από τις αγαπημένες μου εισαγωγές σε ταινία για να σου εξηγήσω αυτό που σκέφτομαι για τη χημεία. Το προβλεπόμενο, το εύκολο, το κατανοητό είναι η φυσική. Το Prestige είναι αποκλειστικό προνόμιο της χημείας.

Φυσική ο Πάνος Κοκκίνης

Ως τεταρτοδεσμίτης είχα πάντοτε μια φυσική απέχθεια και για τα δυο μαθήματα. Αλλά ειδικά η Χημεία με είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα. Μου προκαλούσε κυριολεκτικά εφιάλτες, από το είδος που ξυπνάς μούσκεμα στο κρεβάτι και ευχαριστείς τον μεγαλοδύναμο που δεν είναι αλήθεια. Και μάλιστα χρόνια αφότου πήρα το απολυτήριό μου (με 19 μ.ο., να τα λέμε αυτά) από το 1ο Λύκειο Καλλιθέας. Αιτία μια συγκεκριμένη καθηγήτρια, το όνομα της οποίας πλέον δεν θυμάμαι, η οποία ήταν φόβος και τρόμος. Ξαφνικά τεστ μέρα πάρα μέρα, αετίσιο μάτι (που σήμαινε ότι δεν μπορούσες να αντιγράψεις) και αλλεργία στο να βάζει οποιαδήποτε βαθμό πάνω από 12. Επίσης πλέον αντιλαμβάνομαι πόσο κουλ μπορεί να είναι η φυσική γενικά και πιο συγκεκριμένα η θεωρητική. Ειδικά αν στο διπλανό διαμέρισμα μένει μια ξανθιά Barbie σερβιτόρα/ επίδοξη ηθοποιός από τη Νεμπράσκα.

Φυσική ο Στέλιος Αρτεμάκης

Συνήθως ήταν αντροκρατούμενες αυτές οι ειδικότητες, αλλά φίλε είμαι 100% βέβαιος ότι οι φυσικίνες (ή φισικούδες όπως ίσως είναι το ορθοό) ήταν πάντα πολύ καλύτερες γκόμενες. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον είναι κάτι που ξεκινάει από το Πανεπιστήμιο και περνάει μετά σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίες. Οι γυναίκες του φυσικομαθηματικού ήταν πάντα πιο γυναίκες. Ακόμα και οι άσχημες. Είχαν περισσότερη θηλυκότητα. Πιο ψηλές, πιο αεράτες, καμιά φορά και πιο τσαμπουκαλούδες. Ενώ οι άλλες, ήταν παντα τα φυτά. Κοντές και με γυαλιά ένα πράγμα. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Μεγαλύτερο BMI. Θες γιατί αυτή η επιστήμη ήθελε πάντα περισσότερο θεωρητικό διάβασμα, θες γιατί η βάση της ήταν ψηλότερη από του φυσικού, θες γιατί ο πάγκος του εργαστηρίου γοήτευε περισσότερο τα φυτά, δεν ξέρω. Αλλά δεν μου το βγάζει από το μυαλό. Οι γκόμενες του φυσικού ήταν πάντα πολύ καλύτερες.

Φυσική ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Άσχετος. Ο χαρακτηρισμός είναι επιεικής για να χαρακτηρίσει τις επιδόσεις μου στα δύο αυτά μαθήματα. Δεν ήμουν καλός, γιατί δεν τα διάβαζα. Δεν τα διάβαζα, γιατί δεν τα καταλάβαινα. Δεν τα καταλάβαινα, γιατί δεν μου άρεσαν. Ή μήπως πήγαινε διαφορετικά η σειρά. Τέλος πάντων της είχα πάρει με πολύ στραβό μάτι από το γυμνάσιο. Τη μια χρονιά μας έκανε και τα δύο μαθήματα ο μετέπειτα “schoolwav-άς” X. Ιωαννίδης και την επόμενη ένας ηλικιωμένος καθηγητής που συνήθιζε όταν μιλάει να χωρίζει τους φθόγγους με ένα ι. Έλεγε ας πούμε “Δημη-τί-ρη” και όχι Δημήτρη. Ή “φ-ι-ρατζόλα”, αντί για φρατζόλα. Δεν ξέρω τι σημασία έχουν όλα αυτά, ή τι στο διάολο συνέβαινε στο κεφάλι μου όταν ήμουν μικρός. Τέλος πάντων. Θα προτιμήσω τη φυσική γιατί α) είναι πιο κατανοητή, αφού μπορείς και μόνος σου να διαπιστώσεις τι σημαίνει βαρύτητα, τριβή ή κεντρομόλος β) γιατί από τη χημεία δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα, πέρα από το ότι οι “κανονικές συνθήκες είναι 0 βαθμοί κελσίου και 1 atm. Γενικά κακή φάση η χημεία, με μοναδικό ένδοξο σημείο στην ιστορία της ότι έγινε τίτλος σε δίσκο του Πανούση. Πέρα από αυτό νομίζω δεν μας χρησιμεύει σε τίποτα. Τουλάχιστον η φυσική έχει έναν νόμο Κουλόμπ, έναν Νιούτον, ένα f=ma βρε αδερφέ.

Φυσική ο Μάνος Μίχαλος

Ροδίτης κύριοι. Ροδίτης. Όχι το ποτό, αλλά ο καθηγητής στο 2ο της Γλυφάδας, ξέρουν καλά όσοι πέρασαν από εκεί. Είναι ο ένας λόγος που δεν άντεχα τα μαθήματα αυτά. Ο άλλος λόγος ήταν ότι ήμουν παντελώς άσχετος, σκράπας που λένε και στις αίθουσες διδασκαλίας. Πάλευα εκεί πάνω από τη βάση, κάτω από το μέτριο, για να είμαι ασφαλής και να δίνω βάρος στην ενασχόληση μου με τα κοινά (εννοώ τα μαθήματα γενικής παιδείας) και τα θεωρητικά. Ωστόσο, το ΟΝΕΜΑΝ δεν δέχεται ως απάντηση “κανένα από τα δύο, γαμ%ούνται”, οπότε θα διαλέξω τη Φυσική, γιατί το άλλο τη Χημεία όχι απλώς δεν την κατάλαβα ποτέ, αλλά είναι και το μοναδικό μελανό σημείο που βρίσκω στον Walter White. Όταν κατάλαβα σε εκείνα τα πρώτα επεισόδια, ότι θα μας μιλήσει για Χημεία, ξενέρωσα, αλλά ευτυχώς μετά μας μίλησε για αστροφυσική ναρκωτικών και ηρέμησα.

Δεν θυμάμαι λοιπόν καμία χημική ένωση, αντίθετα έχω κρατήσει κάποιους νόμους της Φυσικής και κυρίως την εφαμοργή τους. Η βαρύτητα για παράδειγμα είναι η σημαντικότερη δύναμη στον πλανήτη. Όχι για την ουσία της μόνο, αλλά και για να θυμάμαι πως ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Η δράση και η αντίδραση, επίσης πολύτιμες. Να μην κουράζεσαι ποτέ με την πρώτη, αλλά να μην ξεχνάς ότι υπάρχει και η δεύτερη, αλλιώς θα σε πουν μαλάκα. Βλέπεις, ακόμη και τη Φυσική με θεωρητική οπτική τη βλέπω. Θα μπορούσα να γράψω 1000 λέξεις για τον Κουλόμπ (τη λέξη, όχι το νόμο του), αλλά σε αυτά είναι καλύτερος ο χαμένος αδερφός Η. Αναστασιάδης.

Χημεία ο Άλκης Βασιλείου

Το να ρωτάει κάποιος εμένα “φυσική ή χημεία”, είναι σαν να ρωτάς τον Τριαντάφυλλο “nba2k ή pro”. Είναι εξίσου άθλιος και στα δύο, όπως ήμουν κι εγώ σε αυτά τα -εξαίσια δεν αμφιβάλλω- μαθήματα. Δεν καταλάβαινα τίποτα στη Χημεία και δεν ήθελα να καταλάβω τίποτα στη φυσική, την οποία αντιπάθησα από Πέμπτη Δημοτικού, όταν ο δάσκαλός μας, είχε… τολμήσει να μου πάρει μια ολοκαίνουργια μπάλα “Lakers” μετά το διάλειμμα, επειδή συνέχιζα να παίζω μπάσκετ, 5 λεπτάκια αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι. Ναι, αναγνώστη μου, την πήρε και δεν μου την έδωσε μέχρι το τέλος της μέρας. Σιγά το κακό θα πεις -δεν σε αδικώ- αλλά εγώ ήμουν καλομαθημένος και του το κράτησα μανιάτικο. Και σε αυτόν και σε όλους τους εκλεκτούς επιστήμονες, που προσπάθησαν να με κάνουν να διαβάσω λίγο…

Γιατί Χημεία λοιπόν; Γιατί ο καθηγητής που είχαμε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έγινε στην πορεία πολύ καλός οικογενειακός μας φίλος και δεν με έκοψε ποτέ, όσο επικά αδιάβαστος κι αν εμφανιζόμουν… Ευχαριστώ κ. Σερεφίδη, γιατί πάνω απ’ όλα ήσασταν τίμιος!

Χημεία ο Ηλίας Αναστασιάδης

Εγώ και οι θετικές επιστήμες έχουμε πάρει άλλο δρόμο εδώ και μιάμιση δεκαετία. Τα Μαθηματικά, αλλά κυρίως οι φυσικοχημείες είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να με ξεφτιλίσει κάποιος ή έστω να με κάνει να νιώσω χαζός. Θα πάρω τη Χημεία στο σημερινό σχολικό δίλημμα, γιατί η πείρα μου στα γυμνάσια και τα λύκεια έδειξε περίτρανα ότι οι Χημικοί έχουν πάρει πιο χαλαρά την περίπτωσή τους απ’ ό,τι οι Φυσικοί. Δεν νομίζουν ότι διδάσκουν τις κορυφαίες συμπαντικές αλήθειες, δεν λένε κάθε λίγο και λιγάκι “η Φυσική είναι η επιστήμη της ζωής μας” ή “πώς γίνεται να μην ξέρεις το Νόμο της Βαρύτητας;”, δεν θεωρούν ότι είναι καμπόσοι.

Κατά τ’ άλλα, στα του μαθήματος, πάντα έβρισκα συμπαθή τον Περιοδικό πίνακα των χημικών στοιχείων -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε ελπίδα να τον μάθω ποτέ απέξω- και αρκετά συχνά διασκέδαζα με αυτές τις ενώσεις στοιχείων και τις αλυσίδες που έκαναν, αλλά και με τη διπλή έλικα του DNA (ό,τι να ‘ναι).

Απαντώντας στον Μάνο Μίχαλο, τον προκαλώ σε ένα μίνι κόντεστ “600 λέξεις για τον Κολούμπ vs. 600 λέξεις για τον Παστέρ” ώστε να αναδειχτεί τελικά η υπεροχή της Έκθεσης και να κατατροπωθούν τα θετικά μαθήματα που θέλουν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος γαλήνης κι αυτοπεποίθησης.

Φυσική ο Μάνος Χωριανόπουλος

Αν προσθέσεις Άλγεβρα και Γεωμετρία, η ερώτηση για μένα θα έπαιρνε τη μορφή “Με ποιον τρόπο θέλεις να πεθάνεις”. Ναι οκ, συμπαντικές αλήθειες, δομές, η ζωή μπλα μπλα μπλα.

Τη Φυσική και τη Χημεία, τις θυμάμαι μόνο σαν σχολικά μαρτύρια. Με την πρώτη, βρήκα κάποια στιγμή άκρη(δεν βρήκα, απλά έβαλαν γελοία θέματα στις Πανελλαδικές), αλλά με τη Χημεία ποτέ. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι στις εξετάσεις της Β’ Λυκείου, “θυσίασα” ένα μάθημα για να διαβάσω καλά Χημεία, που δεν σκάμπαζα. Έγραψα άριστα (για Δημοτικό). Μέρες διαβάσματος για ένα ωραιότατο 10αρι.

Όσο και αν συμπαθώ τον οικογενειάρχη και παρεξηγημένο τύπο Γούολτερ Γουάιτ, επιλέγω Φυσική.

Φυσική ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ως υπέρμαχος των θετικών επιστημών (τουλάχιστον στο σχολικό πλαίσιο) δεν θα ήταν δυνατόν να διαλέξω κάτι άλλο, για τον πολύ απλό λόγο πως η χημεία πάντα στα μάτια μου ήταν το ‘θεωρητικό’ θετικό μάθημα. Ήταν η θετική επιστήμη εκείνων που δεν καταλαβαίνουν θετικές επιστήμες. Ονοματολογία, καρμπόν ασκήσεις, και φύγαμε. Boring! Η φυσική σου έδειχνε γύρω σου και σου εξηγούσε, σου έδινε απτές εφαρμογές των θεωρητικών μαθηματικών, σε προκαλούσε να φανταστείς μακριά και να σκεφτείς λογικά (την ίδια στιγμή, επειδή ο διχασμός ‘λογική ή φαντασία’ είναι το πιο άτοπο ψευτοδίλημμα του κόσμου). Τα μαθηματικά είναι η Αλήθεια, αλλά η φυσική είναι η αλήθεια.

Επίσης λάτρευα τις ασκησούλες με τα διανύσματα.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΦΥΣΙΚΗ ΜΕ 66,6%

Φέρτε μας διαγραμματάκια με κυβικές μάζες που ολισθαίνουν σε επιφάνειες δίχως τριβή, και την ψυχή μας πάρτε.

ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ή