Ποια είναι η αγαπημένη μακαρονάδα των Ελλήνων; Μεγάλος Διαγωνισμός

Μας αρέσουν οι δύσκολες αποφάσεις εδώ στο ONEMAN. Και όταν οι επιλογές ανάμεσα στις οποίες καλείσαι να διαλέξεις είναι όλες πολύ αγαπημένες, το θέμα γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Μας απασχολούσε καιρό η μάχη της μακαρονάδας. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Μέσα από την ψηφοφορία και τον διαγωνισμό που τρέχουμε από σήμερα έως και τις 25 Οκτωβρίου όταν θα ανακοινωθεί και το όνομα του τυχερού νικητή, έχουμε έναν σκοπό. Να αναδείξουμε εκείνη τη μία, υπέρτατη μακαρονάδα του Έλληνα. Εκείνη που όταν προσγειώνεται στο τραπέζι, “αναγκάζει” το χρόνο να σταματήσει και την οικογένεια να σπεύσει για φαγητό.

Έχει έρθει όμως η ώρα να μιλήσεις εσύ. Να αναδείξεις μέσα από το παρακάτω poll την αγαπημένη μακαρονάδα των Ελλήνων. Μην μείνεις όμως μόνο σε αυτό. Πάρε μέρος και στο διαγωνισμό μας ακριβώς από κάτω για να είσαι εσύ αυτός που θα κερδίσει το βάρος του σε μακαρόνια. Έχεις τη δυνατότητα να μπεις στην κλήρωση με παραπάνω από μία συμμετοχές, αν ακολουθήσεις όλα τα βήματα της κλήρωσης.

Κάτω από την ψηφοφορία και την κλήρωση θα δεις και την παρουσίαση των μονομάχων πριν ανέβουν στο ρινγκ τραπέζι.

Κάθε μακαρονάδα από τις υποψήφιες έχει και τον φανατικό της συντάκτη του ONEMAN. Κάθε συντάκτης παίρνει μια μακαρονάδα από το χέρι για να την οδηγήσει στην τελική επικράτηση. Κάθε ένας από εμάς γράφει για τη δική του αγαπημένη μακαρονάδα και σε καλεί να την ψηφίσεις.

Η ψηφοφορία

Μπορείς να επιλέξεις μέχρι 2 μακαρονάδες από τις παρακάτω. Έτσι, για να βοηθήσουμε λίγο τους αναποφάσιστους.

Ο μεγάλος διαγωνισμός της MISKO

Αφού ψήφισες, ήρθε η ώρα να μπεις στο διαγωνισμό και να διεκδικήσεις το χορταστικό δώρο.

Ο μεγάλος νικητής θα ανακοινωθεί με τη λήξη του διαγωνισμού στις 25/10. Καλή επιτυχία και καλές μακαρονάδες.

Ιδού η επίσημη παρουσίαση των υποψηφίων:

Μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και βασιλικό ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αν είχες μεγαλώσει κι εσύ στο σπίτι μου, θα γνώριζες ότι το τρίπτυχο της επιτυχίας στα μακαρόνια είναι η ντομάτα, το σκόρδο και ο βασιλικός. Με ιδιαίτερη έμφαση στο σκόρδο να τονίσω εδώ το οποίο νομίζω είναι ικανή η μάνα μου να βάλει και στη μους σοκολάτας. Μικρή παρένθεση να σας πω ότι μια φορά που έφτιαχνα κόκκινη σάλτσα και δεν είχα βάλει σκόρδο γιατί θα την έτρωγα στο γραφείο και καταλαβαίνετε, περίμενε να πάω τουαλέτα για να τρυπώσει στην κουζίνα και να κόψει δυο σκελίδες μέσα στη σάλτσα. Υπόθεση οικογενειακή λοιπόν η κόκκινη σάλτσα και ο βασιλικός στο σπίτι αυτό και στη ζωή μου.

Μοιραία θα ψηφίσω αυτή τη μακαρονάδα να επικρατήσει των υπολοίπων. Για εκείνες τις άπειρες φορές που έχω μπει στο σπίτι και αναγνωρίζω από την πόρτα τη μυρωδιά της σάλτσας με τον βασιλικό. Το μυστικό είναι ένα. Να έχεις πολλά μακαρόνια και να τους ρίχνεις βασανιστικά την σάλτσα από πάνω. να την βλέπεις να γλιστράει ανάμεσα στα μακαρόνια και να ολοκληρώνεις το πιάτο με ένα ωραίο αλμυρό ελληνικό τυρί, την ώρα που η γλάστρα του βασιλικού έξω από το παράθυρο θα σου κλείνει το μάτι για την επιλογή σου.

Μακαρόνια με θαλασσινά ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό τον κόσμο που να μυρίζει (και να θυμίζει) περισσότερο ελληνικό καλοκαίρι από ένα πιάτο μακαρόνια που να έχουν κολυμπήσει αραχτά στην κατσαρόλα μαζί με γαρίδες, καραβίδες, αστακούς, μύδια και όλα τα υπόλοιπα όμορφα και γευστικά πλάσματα με κέλυφος που ζουν στις ελληνικές θάλασσες. Μια ένωση που μοιάζει να έχουν ευλογήσει όλοι οι Θεοί (παλιοί και νέοι) και που δεν είναι δίκαιο να κακοχαρακτηρίζεται από την κατάχρηση που της έκαναν, μερικά χρόνια πριν, κάποιοι νεόπλουτοι. Ένα πιάτο τόσο κομψό και γεμάτο αρώματα που σε κάνει να αισθάνεσαι άρχοντας όταν το τρως. Ειδικά αν τα μακαρόνια είναι μπόλικα, καθώς sorry, αλλά ποτέ μου δεν έχω χορτάσει για πολλή ώρα τρώγοντας μόνο θαλασσινά.

Μακαρόνια με κιμά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Στη φύση υπάρχουν αχαλίνωτες δυνάμεις. Πανίσχυρες. Ασταμάτητες. Πέρα από τα όρια του ανθρώπου. Μια από αυτές είναι η δύναμη της έλξης όταν με βάλεις σε απόσταση ενός μέτρου από μια μακαρονάδα με κιμά. Και τυρί. Εκείνη τη στιγμή της σύζευξης, της απόλυτης ευθυγράμμισης δηλαδή ματιού, πιρουνιού και πιάτου, αναπτύσσονται δυνάμεις ικανές να φωταγωγήσουν μια μικρή χώρα του Ειρηνικού για δύο βδομάδες. Αν φυσικά κάποια στιγμή οι επιστήμονες καταφέρουν να τιθασεύσουν αυτή την ενέργεια σε αυτά τα 45” που χρειάζομαι για να καθαρίσω το πιάτο.

Ένα ακόμη αναπάντητο ερώτημα σχετικά με τα μακαρόνια με κιμά (πέρα από το πώς τους ήρθε το όνομα “Ακάκιος”) είναι η σωστή δοσολογία. Περισσότερα μακαρόνια; Περισσότερος κιμάς; Ή περισσότερο τυρί; Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση οι αρχαίοι με το “παν μέτρον άριστον” δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Το “less is more” πάει περίπατο. Στην περίπτωση της μακαρονάδας ισχύει το more is more. Εκτός αν φυσικά αναφερόμαστε στις τελευταίες πηρουνιές. Ξέρεις αυτές που έχουν λιγότερο μακαρόνι, περισσότερο κιμά (με το τυρί να έχει απαρνηθεί την ύπαρξη του και να γίνει ένα μαζί του) και αναζητούν εναγωνίως μια φέτα ψωμί για να κάνουν παρέα. Ή μάλλον παπάρα. Ναι, παπάρα. Ακούς εκεί το ψωμί δεν πάει με τα μακαρόνια. Ακούς εκεί…

Με μοσχάρι κοκκινιστό ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν έχω υπάρξει κάτι στη ζωή μου σε σχέση με τις μακαρονάδες, αυτό είναι μίζερος. Παρότι στη θέα και μόνο οποιασδήποτε αχνιστής σύνθεσης από μακαρόνια, μου τρέχουν τα σάλια (το παθαίνω και με τροφές όπως τα ζελεδάκια ή τα τηγανητά γαριδάκια του Μήτσου στο Χαλάνδρι), στην πράξη, εκεί απάνω στο τραπέζι, φέρομαι σαν προβληματικός και σπάνια τελειώνω μια μακαρονάδα με κιμά ή μια ορφανή μακαρονάδα. Καλά, αν μπει και το ψωμί στην εξίσωση, τότε νομοτελειακά αποκλείεται να καθαρίσω το πιάτο. Αποκλείεται εκτός αν τα μακαρόνια βρίσκουν στο πιάτο ένα αθώο κοκκινιστό μοσχαράκι. Εκεί τα δεδομένα ανατρέπονται.

Το πιάτο έχει πια αρχή, μέση και τέλος, έχει έναν βράχο να ακουμπήσεις βρε αδερφέ. Έχει το κρέας. Το κρέας, από τη μεριά του, δεν μας επισκέπτεται μόνο του, αλλά συνοδεύεται από την ‘κοκκινιστή’ σάλτσα που μετατρέπει το πιάτο σε ελαιογραφία του Γκόγια (γεια σου Νίκο Καββαδία, γεια σου κι εσένα Θάνο Μικρούτσικε) και τα πράγματα σοβαρεύουν. Έχεις μια μάχη να κερδίσεις. Έχεις ένα πιάτο να αδειάσεις. Ακόμη κι εγώ νιώθω αυτήν την ιερή υποχρέωση. Ακόμη κι εγώ (τελευταίος στο διαγωνισμό των hot dog, προτελευταίος στα μπέργκερ) το κάνω.

Μακαρόνια με λευκή σάλτσα ο Μάνος Μίχαλος

Έχω έναν έρωτα με τον κιμά, ειδικά τα τελευταία χρόνια όπου η κοπέλα/σύζυγος κάνει τον καλύτερο της Αθήνας. Όμως, η λευκή σάλτσα σε πολλές εκδοχές της, ήταν και παραμένει μια παντοτινή αγάπη. Γενικά, είμαι του λιτού στα μακαρόνια, των απλών αλλά ιδιαίτερων γεύσεων. Π.χ. ακόμη και σκέτα με βουτυράκι (άντε και μια δόση κρέμας γάλακτος), είναι εξαιρετικά και ας με κοιτάνε σπίτι περίεργα, όταν τα τρώω στις 11 το βράδυ (δηλαδή εκείνη την ώρα, τι να κάνω, να βάλω πάνω λουκάνικα και λούτζα;). Η λευκή σάλτσα γενικά είναι υποτιμημένη, παρότι τα καλύτερα εστιατόρια εκεί φαίνονται, στο πως τη δένουν, στο πως στην απλώνουν πάνω στα μακαρόνια σου. Γενικά, με αδιαφορείτε για τη λευκή σάλτσα, γιατί  μπορεί να εκπλήξει. Το άσπρο γενικά είναι το καλό. Το λέει και το γιν.

Ακόμα δεν ψήφισες;