Τα Late Night Shows δεν ταιριάζουν στην Ελλάδα

Το ομολογώ ευθύς – εξαρχής: Είναι μεγάλος φαν των αμερικάνικων late night shows. Όταν δεν έχω πολύ κέφι (πράγμα που δεν συμβαίνει και σπάνια εδώ που τα λέμε) και θέλω να σκοτώσω την ώρα μου με κάτι γρήγορο, ελαφρύ  και διασκεδαστικό, βάζω βιντεάκια με τον Ντέιβιντ Λέτερμαν ή  τον Κόναν Ο’ Μπράιαν (οι δυο αγαπημένοι μου παρουσιαστές). Και πριν το καταλάβω η διάθεση μου έχει ανέβει στα επίπεδα του ανεκτού (εντάξει, δε με λες κι ευτυχισμένο).

Αν για κάποιο λόγο όμως ήμουν υποχρεωμένος να κάνω το ίδιο παρακολουθώντας τα ελληνικά late night, νομίζω θα κατέληγα να σιγοτραγουδώ Stan στο μπάνιο. Ένα στάδιο δηλαδή πριν την κλινική κατάθλιψη. Ναι, έτσι όπως το βλέπω εγώ, ο δρόμος προς τη δυστυχία είναι ιδιαίτερα σύντομος, αν τον διανύσεις καβάλα στη Χάρλεϊ του Πέτρου Κωστόπουλου.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να στηρίξει τέτοιου είδους εκπομπές. Οι οποίες ωστόσο, φέτος επανέρχονται δυναμικά με Αρναούτογλου, Μπεκατώρου, Σταρόβα στον ΑΝΤ1, Μουτσινά στον Alpha και φυσικά Κωστόπουλο στο Mega. Θα δούμε άραγε κάτι διαφορετικό από τις περυσινές εκπομπές του Κωστόπουλου ή τις -και καλά προκλητικές- που έκανε  αρκετά χρόνια πριν ο Νίκος Μαστοράκης, στην πρώτη προσπάθεια για βραδινό talk show στην χώρα μας; Μακάρι, κυρίως όσον αφορά την προσπάθεια του Σταρόβα (στον οποίο έχω προσωπική αδυναμία) αλλά δεν  το πιστεύω. Και υπάρχουν λόγοι για αυτό.

Η ιστορία των late night shows

Αποτελούν θεσμό για την αμερικάνικη τηλεόραση. Οι παρουσιαστές τους είναι σταρ του ίδιου ή και μεγαλύτερου βεληνεκούς με τους καλεσμένους τους. Και η ιστορία τους έχει συνδεθεί απόλυτα με την ίδια την ιστορία της σόου μπιζ. Τα late night shows από την αφετηρία της ύπαρξης του μέσου μέχρι και τις μέρες μας, κυριαρχούν στη βραδινή τηλεοπτική ζώνη των ΗΠΑ (ξεκινώντας γύρω στις 11 και φτάνοντας μέχρι τις 2 τα ξημερώματα) πατώντας πάνω στην πιο απλή  συνταγή του κόσμου:  Δυο άνθρωποι συζητούν μεταξύ τους. Μόνο που όπως όλα τα πράγματα στη μικρή οθόνη, έτσι και στο συγκεκριμένο, τίποτα δεν είναι τελικά τόσο απλό όσο φαίνεται.

Η σημερινή  μορφή αυτών των εκπομπών, οριστικοποιήθηκε  (και δεν έχει αλλάξει καθόλου έκτοτε) στα μέσα της δεκαετίας του 50’ από το «The Tonight Show» του NBC με τον Στιβ Άλεν. Ο αρχικός μονόλογος του παρουσιαστή, τα κωμικά σκετς ή τα γκεστ από stand up κωμικούς στη μέση και –το βαρύ πυροβολικό – οι συνεντεύξεις διάσημων καλεσμένων στο φινάλε, όλα έλκουν την καταγωγή τους από εκεί. Η πραγματική απογείωση εντούτοις ήρθε  από το 1962 και μετά όταν το «Tonight Show» πέρασε στα χέρια του θρυλικού Τζόνι Κάρσον. Η πασίγνωστη  φράση «Hereeeeeeee ‘s  Johny» (που όταν την ακούς από τον Τζακ Νίκολσον στην «Λάμψη» σου κόβει το αίμα)  ανήκει στον Εντ Μακμάχον (εκφωνητής και κατά μία έννοια συμπαρουσιαστής του Κάρσον) που την εφηύρε για να αναγγείλει με τον δέοντα ζήλο (και μια δόση σαρκασμού) τον απόλυτο τηλεοπτικό σταρ της εποχής.

Οι διάδοχοι του Κάρσον

Ο Τζόνι Κάρσον έμεινε στη θέση του μέχρι το 1992. Τριάντα χρόνια. Τριάντα ολόκληρα χρόνια στα οποία σύσωμη η καλλιτεχνική (σε μεγάλο βαθμό και η πολιτική) ιστορία της Αμερικής πέρασε από την πολυθρόνα της εκπομπής.  Όταν ήρθε η ώρα της απόσυρσης για τον Κάρσον, ξέσπασε μια από τις πιο διάσημες τηλεοπτικές κόντρες όλων των  εποχών. Ο Ντέιβιντ Λέτερμαν που ήδη είχε ένα επιτυχημένο late night show στο NBC, , θεωρούνταν από όλους (και από τον ίδιο τον Κάρσον) ο καταλληλότερος για να τον διαδεχθεί. Ο Τζέι Λένο όμως αποδείχθηκε το αγαπημένο παιδί του δικτύου και εντέλει πήρε τη δουλειά. Ο Λέτερμαν μάζεψε τα μπογαλάκια του και πήγε στο CBS όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα, ανοίγοντας κι άλλο τη συγκεκριμένη αγορά. Στις μέρες μας, εκτός του Λένο και του Λέτερμαν , παρόμοια σόου έχουν ο Κόναν Ο’ Μπράιαν (επίσης αποχώρησε από το NBC πριν από τρία χρόνια μετά από διαμάχη με τον κοσμοαγάπητο Λένο), ο Τζίμι Φάλον, ο Τζίμι Κίμελ, ο Γκρεγκ Φέργκιουσον κ.α.

Το χιούμορ και οι συγγραφείς

Το κοινό στοιχείο όλων των παραπάνω παρουσιαστών είναι ότι σε κάποιο σημείο της ζωής τους ασχολήθηκαν με την κωμωδία. Οι περισσότεροι δηλαδή έκαναν stand up προτού περάσαν στην τηλεόραση.  Έχουν λοιπόν  έμφυτο χιούμορ και την ικανότητα της ατάκας, πράγματα απολύτως απαραίτητα για τέτοιου είδους εκπομπές. Ένα το κρατούμενο. Επειδή το έμφυτο χιούμορ δεν αρκεί, ειδικά στη ζωντανή τηλεόραση, έχουν επίσης και μια ομάδα συγγραφέων, οι οποίοι είναι κι εκείνοι κωμικοί. Και όχι απλώς κωμικοί. Κορυφαίοι κωμικοί. Ο λατρεμένος Louis C.K. για παράδειγμα έγραφε κείμενα για την εκπομπή του Κόναν. Δυο τα κρατούμενα.

Στο πλαίσιο της χαλαρής, αστείας συζήτησης, οι καλεσμένοι σούπερ σταρ οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Πώς το κατορθώνουν; Μα με κειμενογράφους φυσικά, πώς αλλιώς; Δε θέλω να σας το χαλάσω, ωστόσο οι περισσότερες συνεντεύξεις στα late night shows είναι αυτό που λέμε σε άψογα ελληνικά scripted. Όχι μέχρι τελείας ασφαλώς, ωστόσο σε μεγάλο βαθμό τα περιστατικά που αφηγούνται οι ηθοποιοί στους παρουσιαστές έχουν γραφτεί  από πριν και έχουν προβαριστεί κιόλας. Πάντα υπάρχει περιθώριο για αυτοσχεδιασμό και αυθορμητισμό βέβαια, ειδάλλως δεν θα χρειαζόταν ταλαντούχοι κωμικοί στην παρουσίαση. Ωστόσο όταν μιλάμε για σταρ που στηρίζουν μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων, τίποτα δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη. Βλέπετε,  όταν ο Τομ Κρουζ αποφάσισε να τη δει αυθόρμητος και να άρχισε να χοροπηδάει στον καναπέ της Όπρα, η καριέρα του έκανε μια βουτιά που θα τη ζήλευε και ο Γκρεγκ Λουγκάνις.

Ελλάς ολέ – ολέ…

Και φτάνουμε τώρα στα καθ΄υμάς. Τι από όλα τα παραπάνω έχει η ελληνική τηλεόραση για να υποστηρίξει  το φορμάτ ενός καλού late night show; Ταλαντούχους stand up κωμικούς για παρουσιαστές; Ο Νίκος Μουτσινάς μοιάζει με τέτοιο, οπότε κρατάω μια μικρή επιφύλαξη, ο Πέτρος Κωστόπουλος πάντως ή ο Γρηγόρης Αρναούτογλου απέχουν έτη φωτός από το συγκεκριμένο πρότυπο. Όσο για συγγραφική ομάδα, με την κρίση που υπάρχει είναι γελοίο και να το συζητάμε. Και οι καλεσμένοι; Μα εδώ ακριβώς εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Πόσοι ενδιαφέροντες άνθρωποι κυκλοφορούν στην ελληνική σόου μπιζ; Από λίγοι έως ελάχιστοι.

Ειδικά στη δεξαμενή που ψαρεύουν σταθερά οι ελληνικές εκπομπές, μη σας πω σχεδόν κανένας. Όταν καλείς σταθερά τραγουδίστριες με οξυζενέ μαλλί, μεγαλομανείς ηθοποιούς, ατάλαντες παρουσιάστριες με ωραία πόδια και θεατρινίζοντες δημοσιογράφους που περνιούνται για σπουδαίοι, όταν καλείς τέλος πάντων τους ίδιους και τους ίδιους (άλλο ελληνικό σύμπτωμα: Ο ένας παρουσιαστής καλεί τον άλλο) τα βαθιά χασμουρητά είναι το μόνο που δικαιούσαι να εισπράξεις. Ειδικά δε όταν οι «ψαγμένες» ερωτήσεις αφορούν το μήκος του μορίου, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τα one night stand και άλλα τέτοια κατάλοιπα της εποχής του 90, δεν υπάρχει καμία σωτηρία. Και κανένας λόγος ύπαρξης τέτοιων show στην Ελλάδα.

Μελαγχόλησα πάλι. Πάω να δω Λέτερμαν.

Υ.Γ.  Μιας και ανέφερα παραπάνω τον Louis C.K., δείτε το παρακάτω βίντεο από την πρόσφατη επίσκεψη του στον Κόναν και πείτε μου ποιος Έλληνας καλεσμένος θα μπορούσε να πει μια τόσο βαθιά αλήθεια με τόσο οδυνηρά αστείο τρόπο.