Ο Billy Γρυπάρης είναι κάτι σαν τον Νονό στα του skate στην Ελλάδα

Άνω Πετράλωνα, Νοέμβριος 1992. Τότε που οι καταλήψεις στα σχολεία ήταν ‘βαρβάτες’ και κρατούσαν εξάμηνα ολόκληρα. Τότε που ο Billy δεν είχε ιδέα για τη ‘φάση’ και είδε τους πρώτους skaters με σανίδες και τα πρώτα kickflip της ζωής του. 21 χρόνια μετά, ο Βασίλης Γρυπάρης aka Billy Gee είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους (σοβαρά τώρα), Έλληνες skaters, δεινός (street) artist και εσχάτως team manager της Vans στο κομμάτι του skate. Εν τω μεταξύ, εδώ και 9 χρόνια διατηρεί σταθερή στήλη στην Athens Voice για αυτό, έχει λιώσει χιλιάδες σανίδες κι έχει τελειώσει χιλιάδες χρώματα σε σπρέι.

Σίγουρα τον λες inspiring.

“Κάπου στην πρώτη Γυμνασίου, θυμάμαι να βλέπω για πρώτη φορά skaters. Είχαμε κατάληψη και εκείνοι έκαναν κόλπα σε μια αυτοσχέδια κατασκευή (μια πόρτα και τρεις τσιμεντόλιθοι) στην αυλή του σχολείου. Κόλλησα με την εικόνα. Πήγα σπίτι για να φάω και να επιστρέψω και πετυχαίνω την ίδια μέρα(!) το ‘Thrashin’ στην ΕΤ1 (σ.σ. ταινία-σταθμός για τον ‘κόσμο’ και τον κόσμο του skate). Έ, απλά τρελάθηκα”, θυμάται ενώ πίνουμε από ένα τσάι, ζεστό αυτός, κρύο εγώ, στο Τρανζίστορ.

Με λίγη παραπάνω πίεση στη γιαγιά, ο Billy παίρνει το πρώτο του California Pro πατίνι που κόστιζε 35.000 δραχμές –”η σανίδα από μόνη της είχε 22.000”– και ξεκινάει τα κόλπα με τα παιδιά της γειτονιάς του, ενώ παράλληλα γνωρίζει μερικούς πιο ‘χωμένους’ στη φάση, που έκαναν skate στο Κουκάκι, “στην πλατεία Φιλοπάππου και στην παιδική χαρά”.

“Πηγαίναμε σε ένα σωρό σποτ για να κάνουμε skate. Στην πλατεία Δικαστηρίων, στην Κοραή στον Πειραιά, στην Ηλιούπολη, στο Πεδίο του Άρεως. Έβλεπα τον κόσμο και έλεγα ‘Ωχ, είναι σαν την ταινία που είδα’. Γνώριζα παιδιά από άλλες περιοχές και δεν άργησα να γνωρίσω τον Γιάννη Γόρδιο, που το επίπεδό του δεν είχε καμία σχέση με το δικό μας”.

Λίγο πριν φύγουμε απ’ το μαγαζί, ο Billy θα μου πει ότι χρωστάει τα πάντα στον Γιάννη, όσον αφορά το κομμάτι του skate.

Από το 1994 και μετά, ο Billy ‘πλακώθηκε’ στο διάβασμα, μελέτησε την ιστορία του skate, πέρασε άπειρες ώρες σε πίστες και πάρκα του εξωτερικού και οι πρώτες χορηγίες (στον ίδιο, αλλά και σε Έλληνα skater γενικότερα) μπήκαν στο παιχνίδι. Το ποιοι έχουν χορηγήσει τον Billy όλα αυτά τα χρόνια είναι ένας μακρύς δρόμος στον οποίο εύκολα χάνεσαι. Σήμερα πάντως, χορηγείται από τη Vans Shoes and Apparel, την Goodbie Skateboards, τη Monster και τη Souljah Griptape.

Οι εποχές χωρίς ίντερνετ με τον ίδιο να λιώνει κυριολεκτικά βιντεοκασέτες και ξένα περιοδικά για το skate που γυρνούσαν χέρι με χέρι έδωσαν τη θέση τους σε αυτές με τα πρώτα ταξίδια για διαγωνισμούς στο εξωτερικό. “Το πρώτο μου ταξίδι για skate ήταν σε ένα παγκόσμιο open το ’98 στο Münster της Γερμανίας. Μπήκα στο skate park και τα ‘χασα, πολύ καλή εμπειρία. Εκεί βλέπεις και τη μεγάλη διαφορά απ’ τους υπόλοιπους skaters του κόσμου. Εμείς μαθαίναμε skate στο δρόμο και αυτοί στα skate parks”.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό κάθε επιτυχία Έλληνα skater στο εξωτερικό να ‘διαβάζεται’ μέσα από μεγεθυντικό φακό. Ο Billy, που από το ’98 και μετά άρχισε να ταξιδεύει συνέχεια στο εξωτερικό, ξεχωρίζει ως μεγαλύτερη προσωπική διάκριση τα finals που έφτασε στο ευρωπαϊκό open της Βασιλείας το 2003, αλλά και μια πολύ καλή θέση σε έναν διαγωνισμό στο Μονπελιέ λίγους μήνες μετά. 

“Ήμουν από παλιά φαν των διαγωνισμών. Πολλοί skaters έχουν άγχος με τα contests. Έμενα πάντα με εξίταρε όλο αυτό”. Ποιο είναι το καλύτερο πάρκο στο οποίο έχει διαγωνιστεί;  “Στην Κοπεγχάγη, το οποίο διαμορφώνεται αλλιώς κάθε χρόνο, γιατί φιλοξενεί έναν παγκόσμιο διαγωνισμό”.

Δεν ξέρω αν το skate στην Ελλάδα έχει προλάβει να χωριστεί σε φάσεις και περιόδους ανάλογα με το πόσο δημοφιλές ή mainstream ήταν ή έγινε, αλλά ο Billy σίγουρα διακρίνει διαφορές στη φιλοσοφία. “Όταν ξεκινούσα, όλοι έκαναν skate επειδή ήταν πωρωμένοι και το γούσταραν. Υπήρχε υγιής ανταγωνισμός”.

“Το industry βοήθησε αρκετούς να εξελίσσονται και να προχωράει το πράγμα, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι ότι πολλοί από τους εκπροσώπους της βιομηχανίας που έχουν βγάλει λεφτά από το skate, δεν έδωσαν όσα θα έπρεπε. Ευτυχώς που κάποιοι άλλοι έβαλαν το χέρι στην τσέπη”.

Μιλώντας για τη βιομηχανία, ο Billy παραδέχεται πως το σκηνικό με τις σταθερές χορηγίες και τα ταξίδια, το οποίο άρχισε να παγιώνεται στη ζωή του ως το 2004 τον έκανε να πετάξει λίγο στα σύννεφα. Να πιστέψει ότι μπορεί τελικά να ζήσει μόνο από αυτό. Ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός ήρθε να τον προσγειώσει ανώμαλα, αλλά να του ανοίξει κι άλλες πόρτες.

“Κάναμε ένα session με κάτι Άγγλους riders που ήταν σε tour και αφού έβγαλα μερικά κόλπα που δεν είχα ξανακάνει, σε ένα τελείως basic έγινε η μαλακία. Έσπασα τον μηρό μου, έμεινα έναν χρόνο εκτός δράσης και γέμισα το πόδι μου με σίδερα και βίδες. Εντάξει, στο πρόγραμμα είναι όλα”, καταλήγει με αέρα τύπου ‘σχεδόν ευτυχώς που μου συνέβη’.

Λίγο μετά τον τραυματισμό, η Athens Voice μπήκε για τα καλά στη ζωή του και με την αφορμή αυτή, η αγάπη του για το σχέδιο και τη ζωγραφική επέστρεψε με φόρα. “Πριν χτυπήσω είχα μια πρώτη επαφή με την A.V., αφού τους είχα σχεδιάσει ένα εξώφυλλο. Μετά τις επεμβάσεις στο μηρό, άρχισα να κάνω εικονογραφήσεις από το σπίτι και όταν άρχισα να ξαναπατάω, ξεκίνησα τη στήλη για το skate. Μετά ήρθαν οι διαγωνισμοί με την εφημερίδα και το κομμάτι του skate έδεσε με το art. Είναι αλήθεια ότι ένα κακό σου φέρνει τελικά κάποια άλλα καλά”.

O Billy άρχισε να βλέπει πιο σοβαρά το τι μπορεί να κάνει με την τέχνη του, γεγονός που έχει φανεί εντυπωσιακά τα τελευταία χρόνια. Πέρυσι η φίλη του Μυρτώ Κοντοβά τον σύστησε στην Άννα Βίσση και εκείνος ζωγράφισε μέσα σε δύο μέρες τα σκηνικά για το ‘Δώδεκα Show’ στο Rex.

“Ζωγράφιζα από πολύ μικρός, πριν αρχίσω το skate. Μεγαλώνοντας, σπούδασα, τέλειωσα Γραφιστική και μετά έκανα κάποια open μαθήματα στο εξωτερικό, λίγο καρτούν, λίγο χρώμα, αν και πάντα πίστευα πως αν δεν κάτσεις να διαβάσεις και να δουλέψεις, κανένα χαρτί δεν θα σου κάνει κάτι. Όταν άρχισα τα ταξίδια για το skate, άφησα για λίγο τη ζωγραφική, αλλά πάντα κανόνιζα να έχω μια Κυριακή το μήνα που θα πάω με τους φίλους μου να βάψουμε έναν τοίχο.

Μετά τον τραυματισμό, άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο τις τοιχογραφίες και το design σε χώρους, ενώ με βοήθησε πολύ και η εφημερίδα. Είμαι πλέον μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου και αισθάνομαι ωραία γι’ αυτό, γιατί αν δεν έχεις τελειώσει την Καλών Τεχνών είναι αρκετά δύσκολο να δώσεις το book σου και να μπεις.

Το skate κομμάτι συνδέεται άμεσα με το art και αυτόν τον καιρό ξεκινώ ένα πρότζεκτ με έναν pro skater που έχει εταιρία με griptape και στο οποίο θα ζωγραφίζω, για επιλεγμένους skaters, τον αγαπημένο τους τραγουδιστή στο γυαλόχαρτο”.

Η αλήθεια είναι ότι λίγο νωρίτερα είδα τη σανίδα του Ρόνι, περιμένοντας τον Billy στο ‘Color’ και ο Bowie που είχε πάνω ήταν φοβερός. “Είναι λίγο κρίμα να πατάς τη ζωγραφιά, αλλά ΟΚ, γι’ αυτό το λόγο γίνεται”, σκέφτεται γελώντας ο Billy.

Ξέρω ότι δεν θα βγάλουμε άκρη, αλλά τον ρωτάω αν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στο skate και τη ζωγραφική.

Ο Billy συνεχίζει να κάνει skate 4-5 φορές την εβδομάδα (“ξελαμπικάρω τελείως με το skate, ξεσπάω και τα νεύρα μου”), ενώ ως team manager στη VANS, είναι πολύ κοντά στους νέους skaters, συλλέγει βίντεο υλικό και ψάχνει το επόμενο μεγάλο πρότζεκτ.

Είτε ως καθαρό skate, είτε ως περιεχόμενο και έμπνευση της τέχνης του, η πόλη είναι το παν στη ζωή του. Κλείνοντας, του ζήτησα την θεωρία του γι’ αυτή.

“Η πόλη είναι το playground μου. Αυτά που κάνω γίνονται στην πόλη, εδώ έχω μεγαλώσει, έχω δει άπειρα πράγματα. Αυτή είναι η πόλη που μας τρώει, που αγαπάμε, που μισούμε και στην οποία γεννιούνται πράγματα. Η πόλη είναι ο χώρος κάθε skater και graffiti artist”.

Ψέματα. Μετά τη θεωρία του για την πόλη, ήθελα να τον ρωτήσω γι’ αυτή την έμφυτη (στα όρια της σπαστικής) ταπεινότητά του.

“Από μικρός ήμουν πολύ χαμηλών τόνων. Όχι ότι δεν θα κάνω χαβαλέ με την παρέα μου, αλλά για μένα μιλάω μόνο όταν πρέπει. Το να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου είναι σαν να υπογράφεις την ακύρωσή σου. Είμαι συναισθηματικός. Έναν άνθρωπο με τον οποίο βάφω απ’ το ’93 τον νιώθω σαν αδερφό μου. Γενικά με πειράζει που μερικοί νέοι καλλιτέχνες που έχουν κάνει πέντε πράγματα, έχουν ένα περίεργο attitude.

Ο καθένας ακολουθεί τον τρόπο που πιστεύει. Έτσι κι αλλιώς, όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς. Είμαι κατά της άποψης του να την ακούσεις”.