Η Ελλάδα του μιούζικαλ

Θα είμαι καταγγελτικός: τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ, αδυνατώντας για μια ακόμα φορά να κατανοήσουν τις σύνθετες πραγματικότητες του καιρού μας, χλεύασαν την απόφαση του Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεοδώση Πελεγρίνη να εμφανιστεί στο Παρίσι ντυμένος με μια ροζ κουβέρτα για να ερμηνεύσει μπροστά σε ένα μικρό, αλλά αρκετά ψαγμένο κοινό, ένα θεατρικό μονόπρακτο. Ο Πελεγρίνης (που ουδεμία σχέση έχει με τον Πελεγκρίνι, προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι, ευτυχώς για αυτόν…) δείχνει στους έλληνες πολιτικούς το δρόμο: για τους περισσότερους το επώδυνο τέλος μιας πολιτικής καριέρας μπορεί να είναι η ευκαιρία να στραφούν στο θέατρο, όπως άλλωστε κι ο πρύτανης που κι αυτός πολιτικός είναι, αφού εκλέγεται.

Επειδή ο Πελεγρίνης είναι πολύ ταπεινός για να συμβουλεύσει τον ελληνικό πολιτικό κόσμο να στραφεί προς το μιούζικαλ, δράττομαι τις ευκαιρίας να κάνω εγώ μερικές προτάσεις ανιδιοτελώς, παρόλο που θεωρώ ότι όποιος τολμήσει να τις πραγματοποιήσει έχει το σουξέ στο τσεπάκι και θα πρέπει να μου χρωστά τουλάχιστον δυο προσκλήσεις για την πρεμιέρα. Εχουμε και λέμε λοιπόν.        

Κάποιοι είναι γεννημένοι για το μιούζικαλ και απλώς δεν τον ξέρουν. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος π.χ πιστεύω ότι είναι πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να παίξει το «The King and I», («Ο Βασιλιάς κι εγώ») ερμηνεύοντας και τους δυο ρόλους, δηλαδή και το Βασιλιά και το Εγω, σε μια προσέγγιση πιο μοντέρνα, πιο φροϋδική. Είμαι βέβαιος ότι θα του προταθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος και στο  «Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street»: θυμίζω ότι είναι η ιστορία ενός κουρέα (χρέους;) που καθάριζε κόσμο, αλλά νομίζω ότι θα το αρνηθεί για κάτι πιο πρωτοποριακό. Ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είναι έτοιμος για να κρατήσει πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο πολύ avant garde υπερθέαμα «Avenue Q», παράσταση που ανεβαίνει εδώ και δεκαπέντε χρόνια στο Λονδίνο και στο Μπρόντγουεϊ και στην οποία πρωταγωνιστούν τρεις ηθοποιοί και 8 μαριονέτες: στη δική μας εκδοχή οι τροϊκανοί θα πάρουν τους ρόλους των ηθοποιών και ο Στουρνάρας όλους όσους ανήκουν σε μαριονέτες.

Για κάποιους δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ. Η Ολγα Κεφαλογιάννη είναι έτοιμοι για το «Annie»: μπορεί να παίξει το ρόλο μιας μικρής ορφανής που γυρνά τον κόσμο, όχι ψάχνοντας τους γονείς της, αλλά ψάχνοντας τουρίστες – μπορούμε μάλιστα να ονομάσουμε το γνωστό μιούζικαλ, όχι Annie, αλλά «ΚεφαλογιΑnnie», ώστε να αισθάνεται οικεία στο ρόλο της. Ο Πάνος Καμένος είναι έτοιμος για πρωταγωνιστής στο «Singin’ in the Rain», στο ρόλο ενός μποέμ νέου που δεν φοβάται να χορεύει στη βροχή παρόλο που ξέρει πόσο επικίνδυνη είναι λόγω των ψεκασμών. Η Ραχήλ Μακρή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν θέλουν να δείξουν ότι δεν έχουν πρόβλημα με τις γελοιογραφίες του Χατζόπουλου και την ίδια στιγμή να αποδείξουν ότι έχουν χιούμορ, (κάτι που κανείς δεν πιστεύει…) θα έπαιζαν και οι δυο στο «Cabaret». Μπορούν να τους χαλάσουν το σουξέ μόνο ο Λαγός με τον Παππά και τον Μιχαλολιάκο, που επειδή είναι στην μπουζού (όπως θα λεγε και η κυρία του…) πρέπει να έχουν αρχίσει πρόβες για το «Chicago», που θέλει ένα τέτοιο σκληρό περιβάλλον. Πρόβες κάνει και κάποιος που έχει χαθεί. Πιο ήρεμος πια, αλλά πάντα καλογυμνασμένος ώστε να μας εκπλήξει με τις χορευτικές του φιγούρες, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι έτοιμος να πρωταγωνιστήσει στο ανέβασμα της ίδιας του της ζωής, υπό το γενικό και σουξεδιάρικο τίτλο «Μama mia» – μπορεί να παίξει και η Μάργκαρετ.

Εχω κι άλλα. Ανυπομονώ να δω τον Αλέξη Τσίπρα, στο ρόλο που τον περιμένει και που δεν είναι άλλος από τον πρωταγωνιστικό στο «Jesus Christ Superstar»: θυμίζω ότι το γνωστό μιούζικαλ αναφέρεται στην ταραγμένη ζωή ενός τύπου με επαναστατική δράση (καταλήψεις σχολείων, επεισόδια στο Γάμο της Καννά κτλ), που γυρνούσε τον κόσμο και έκανε θαύματα (διαγραφή του χρέους, ανακάλυψη Κορμοράνων στο Βοτανικό, αναστάσεις νεκρών κτλ) μέχρι που βρήκε το μπελά του από τους Ρωμαίους και το Αριστερό Ρεύμα. Την ίδια ώρα η Λούκα Κατσέλη μπορεί να ερμηνεύσει την «Εvita», της οποίας τα παιδικά χρόνια μπορεί να παίξει στην ίδια παράσταση η Θεοδώρα Τζάκρη. Νομίζω επίσης ότι είναι άδικο όλη αυτή η ένταση που βγάζουν στα τηλεπαράθυρα ερμηνευτές ράτσας, όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Λιάνα Κανέλη να μην αξιοποιηθεί στο ανέβασμα του West Side Story: τι παραπάνω είχε δηλαδή ο Τζόρτζ Τσακίρης; Το μόνο που φοβάμαι, επειδή όλοι είναι φωνακλάδες, είναι μήπως τη στιγμή που τραγουδάνε το «Μαρία – Μαρία» ξυπνήσει η Δαμανάκη και αρχίσει τα «Εδώ Πολυτεχνείο», αλλά δε νομίζω. Ο Αδωνις, που είναι και ικανός για σόλο καριέρα, μπορεί να παίξει μετά και στο «Little Shop of Horrors», που λένε ότι είναι η ιστορία του ΕΟΠΥ, αλλά δεν το έχω δει. Μου αρέσει επίσης ο Κώστας ο Καραμανλής ο Β΄ στο πάντα γεμάτο ωραία μουσική σεξπηρικό «Ονειρο καλοκαιρινής νυκτός», την ιστορία ενός μικρού παιδιού που σηκώνεται νύχτα και τρώει.

Τέλος υπάρχει ένας μεγάλος ρόλος για τον Αντώνη Σαμαρά. Ένα από τα πιο δύσκολα είδη μιούζικαλ είναι αυτό που οι αμερικάνοι αποκαλούν Backstage Musical – πρόκειται για «παράσταση μέσα στην παράσταση». Για κάτι τέτοιο αληθινά σύνθετο τον θέλω. Τον έχω δηλαδή να κάνει πρόβες για τον «Lion King», φαντασιώνοντας ότι είναι ο «Βασιλιάς των Λιονταριών», χωρίς να καταλαβαίνει ότι ανεβάζει, σε σκηνοθεσία Μέρκελ, το «Les Miserables»…