Ο Michael Douglas ανακαλύπτει την gay πλευρά του

Στο Behind the Candelabra, που ήδη κυκλοφορεί στις αίθουσες, ο βραβευμένος με Όσκαρ (ως παραγωγός για το ‘Η φωλιά του κούκου’ και ηθοποιός για το Wall Street) Michael είναι στοιχειωτικά καλός στο ρόλο του Liberace, του θρυλικού πιανίστα με τη κρυφή σεξουαλική ζωή (σ.σ. ήταν gay) που γέμιζε ασφυκτικά τα καζίνο στην δεκαετία του ’70. Κρίμα που θα τον δουν τόσο λίγοι.

Τo καλοκαίρι του 1976 ήταν ένα από τα καλύτερα στη ζωή του Michael Douglas. Ήταν μόλις 32 ετών, με ένα Όσκαρ παραγωγού στην κολότσεπη, τον Jack Nicholson (που διάλεξε ο ίδιος στην θέση του πατέρα του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο) συνέταιρο στο έγκλημα και μια ευρωπαϊκή τουρνέ για την προώθηση της ταινίας (το ‘Η φωλιά του κούκου’) που, σύμφωνα με μια πρόσφατη βιογραφία του Jack, άφησε πίσω ‘εκατόμβες θυμάτων’ που πέρασαν από τα κρεβάτια των δυο τους.

Ο μεγαλύτερος γιος του Kirk, που μέχρι τότε ήταν γνωστός για την τηλεοπτική σειρά ‘The Streets of San Francicso και ο οποίος -σύμφωνα με τον συγκάτοικο του Danny DeVito (σ.σ. μοιράζονταν για χρόνια ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, εντός του οποίου καλλιεργούσαν μαριχουάνα) ξερνούσε πριν από κάθε παράσταση, μπορούσε να κοιτάξει επιτέλους στα μάτια τον Kirk.

Τον ηθοποιό Kirk γιατί τον πατέρα σχεδόν δεν τον ήξερε, αφού ο κος Spartacus είχε εγκαταλείψει νωρίς την οικογένειά του για χάρη της καριέρας του και βρισκόταν με τον Michael μόνο τα Χριστούγεννα.

Εκείνο το καλοκαίρι ο Michael ξέδωσε -και ταυτόχρονα ενηλικιώθηκε- και αποφάσισε να πάρει την καριέρα του στα χέρια του. Στην πρώτη της φάση αυτό περιελάμβανε μια σειρά από ταινίες με τον ίδιο ως clean cut πρωταγωνιστή και παραγωγό όπως τα The China Syndrome (ναι, ήταν και πολιτικοποιημένος), Romancing the Stone και Jewel of the Nile (ναι, ζήλευε την δόξα του Indiana Jones).

Αν και πιο ενδιαφέρον έχει η 2η φάση της, εκείνη όπου αποφάσισε να ενσαρκώσει το πρότυπο του προνομιούχου μισογύνη λευκού Αμερικανού που έχει για θεό την απληστία και το πέος του (με πιο συνηθισμένο αποτέλεσμα να υποφέρει στα χέρια των γυναικών που είτε αδικεί, είτε όχι).

Ξεκινώντας από το καλοκαίρι του 1987 με το διπλό χτύπημα του Wall Street και του Ολέθρια Σχέση και συνεχίζοντας με τα War of the Roses (σ.σ. η καλύτερη, κατ’ εμέ, κωμωδία για ζευγάρια που έχει ποτέ φτιαχτεί),  το Βασικό Ένστικτο και το Disclosure.

Και καταλήγοντας, υπό μια έννοια, με το Χιτσκοκικό ριμέικ του Α Perfect Murder όπου και πάλι είναι βασικά σιχαμένος ως ο μεγιστάνας της Wall Street που προσλαμβάνει τον εραστή (Viggo Mortensen) της γυναίκας του για να την δολοφονήσει.

Ουσιαστικά, αν εξαιρέσεις τα The Game (του David Fincher), Falling Down (εξαιρετικός ως ο παρμένος οδηγός) και Wonder Boys ο Douglas έμοιαζε ευχαριστημένος να παίζει συνεχώς τον ίδιο ρόλο.

Τον οποίον έπαιζε εξαιρετικά, έχοντας και ως εφόδιο την οργή που ένοιωθε για την πρώτη του γυναίκα, κόρη Αυστριακού διπλωμάτη, που έφυγε θριαμβεύτρια από το γάμο τους με μια αποζημίωση της τάξεως των 50 εκ. δολαρίων.

Κάπου εδώ, στα τέλη της δεκαετίας του 90, είναι που μπαίνει στη ζωή του η 29χρονη Katherine Zeta Jones την οποία ερωτεύτηκε βλέποντας την να μονομαχεί στο the Mask of Zorro, γνώρισε κατά την διάρκεια ενός δείπνου στο Deauville film festival και πέρασε 9 μήνες γεμάτους ανθοδέσμες και επίμονα τηλεφωνήματα μέχρι να πείσει να του δώσει μια ευκαιρία.

Εκείνη του έδωσε τελικά την ευκαιρία και εκείνος της χάρισε μια δεκαετία γεμάτη χλιδή και οικογενειακή θαλπωρή στην έπαυλη του ζεύγους στις Βερμούδες, από όπου καταγόταν η μητέρα του από μια γνωστή οικογένεια.

‘Είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε να θηλάσει τα παιδιά μας, θα το έκανε. Περνάει όλο του το χρόνο μαζί τους’ – Katherine Zeta Jones

Μια θαλπωρή που, ως γνωστόν ήρθε και τερματίστηκε στα τέλη του 2009 όταν ένας Καναδός οδοντίατρος διέγνωσε ότι ο όγκος στο βάθος του λαιμού του ήταν καρκίνος και εκείνος ξεκίνησε αμέσως χημειοθεραπεία για να τον αντιμετωπίσει.

Η ειρωνεία είναι ότι τη συγκεκριμένη περίοδο κυκλοφόρησε όχι μόνο το μέτριο σίκουελ στο Wall Street αλλά και εκείνη η ταινία του που με έκανε να τον δω για πρώτη φορά ως ηθοποιό, το Solitary Man, όπου παίζει ένα εγωιστή μεσήλικα Δον Ζουάν με πρόβλημα στην καρδιά.

Τα επόμενα δυο χρόνια τα μόνα που ακούγαμε για εκείνον ήταν κακά νέα. Για το πώς ο γιος του, που εκτίει ποινή φυλάκισης για εμπορία ναρκωτικών, έφαγε χοντρό ξύλο επειδή ήταν γιος του. Για το πώς η Zeta Jones έπασχε και πάσχει όλο αυτό το διάστημα από διπολική διαταραχή. Και για το πώς ο γάμος τους τελείωσε/τελειώνει. Με αφορμή και την δήλωση του ότι ο καρκίνος του οφείλεται σε αιδοιολειξία.

Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι, μετά από όλα αυτά, o Michael ήταν τελειωμένη φάση. Αλλά προφανώς οι Douglas έχουν εξαιρετικά καλή κράση (σ.σ. ο μπαμπάς ζει και βασιλεύει).

Όπως προφανώς δεν υπάρχει τίποτα πιο αντρίκειο για ένα άντρα από το να δεχτεί να παίξει, όπως λέει ο ίδιος, το κορίτσι.

Η αλήθεια είναι πως το Behind the Candelabra φαινομενικά αφορά πολύ λίγο κόσμο. Και αυτός ήταν ο λόγος που κανένα αμερικάνικο στούντιο δεν δέχθηκε να το χρηματοδοτήσει.

Κάτι που είναι εντελώς άδικο αφού η ερωτική ιστορία που διηγείται ( ο μεγαλύτερος άντρας που ερωτεύεται τόσο ένα μικρότερο ώστε τον βάζει να κάνει πλαστική για να του μοιάσει) είναι, όσο κουλό και αν ακούγεται, τόσο εξαίσια φτιαγμένη που ξεχνάς τη σεξουαλική προτίμηση των ηρώων και απλά την παρακολουθείς.

Όπως ξεχνάς ότι πίσω από αυτό το ζαρωμένο πρόσωπο κρύβεται ο μεγάλος Αμερικάνος κόπανος