Το απλανές βλέμμα του Keanu Reeves

Στα 49 του ο Neo είναι αντιμέτωπος με τη χειρότερη χρονιά της καριέρας του. Το πολυαγαπημένο του Man of Tai Chi, η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια, πάτωσε στο box office (αν και πήρε ΟΚ κριτικές). Ενώ το 47 Ronin, που κατέληξε να κοστίζει 175 εκ. δολάρια και να του έχει φάει  δυο χρόνια από τη ζωή του, το έχoυν όλοι σχεδόν ξεγραμμένο. Τότε πως γίνεται ο ίδιος να είναι λιγότερο δυστυχισμένος από ποτέ;

Έχουν περάσει τρια χρόνια από την θρυλική φωτογραφία -που δείχνει τον Keanu, μόνο και θλιμμένο, να τρώει ένα sandwich σε ένα παγκάκι- η οποία γέννησε το Sad Keanu meme και, ένα χρόνο αργότερα, την Cheer Up Keanu day.

Όμως αυτή είναι η στρεβλή δημόσια εικόνα που συνεχίζουν να έχουν όλοι για ένα σταρ με προσωπική περιουσία 350 εκ. δολαρίων και καριέρα 30 ετών (μοιρασμένη ισόποσα ανάμεσα σε blockbuster και φιλόδοξα indie project) που έχει δυο σπίτια (σε Los Angeles και Νέα Υόρκη), ένα μικρό στόλο από μηχανές Norton (τις οποίες και τρελαίνεται να οδηγεί και ξέρει να επιδιορθώνει), μια vintage Porsche και ο οποίος -το πιο σημαντικό από όλα- έχει καταφέρει να ζει τη ζωή του ακριβώς όπως εκείνος γουστάρει.

Ο ίδιος ο Keanu, βαθιά φιλοσοφημένος, όσο και αν δεν του φαίνεται, δεν επηρεάζεται από τέτοιες γελοιότητες. Εξού και δέχθηκε πριν από μερικές μέρες να αναπαραστήσει την συγκεκριμένη πόζα για χάρη του Stephen Colbert.

Εκείνος προτιμά να ακολουθεί το δικό του δύσβατο μονοπάτι το οποίο , την τελευταία δεκαετία, είναι στρωμένο γεμάτο εισπρακτικές αποτυχίες (The Day the Earth Stood Still, Street Kings, Constantine) αλλά και έντονες καλλιτεχνικές αναζητήσεις (Generation Um…, A Scanner Darkly, Henry’s Crime, το ντοκιμαντέρ Side by side σχετικά με την ψηφιακή επανάσταση και το -εντελώς καταθλιπτικό- βιβλίο ποίησης Ode to Happiness).

Άλλωστε αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος τον παρεξηγεί σφοδρά. Το ίδιο συνέβη από την αρχή της καριέρας του εξαιτίας του ρόλου του στο Bill & Ted’s Excellent Adventures (το τρίτο μέρος του οποίου μόλις αποκάλυψε ότι σκέφτεται να γυρίσει) που έκανε -σε συνδυασμό με το απλανές βλέμμα του- τους πάντες να πιστέψουν ότι δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένας ανεγκέφαλος Καλιφορνέζος έφηβος, καμμένος από το πολύ σερφ και την πολλή μαριχουάνα.

Ένα ακόμη γεγονός που έχει πλήρως αποδεχθεί δηλώνοντας ‘Αφού πεθάνω, ότι και αν κάνω στο εντωμεταξύ , είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα με θυμούνται ως Ted’.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να βγεις και να κράξεις τον Reeves για το πόσο ατάλαντος είναι σαν ηθοποιός. Μη συνειδητοποιώντας πόσο καλός έχει υπάρξει, ακριβώς επειδή το προσωπό του είναι γεμάτο αφέλεια και αθωότητα, σε μια σειρά από ταινίες Point Break, Matrix, Speed, My Private Idaho, Johnny Mnemonic, Devil’s Advocate (και, για τις κυρίες, Sweet November και Lake House) που δεν θα ήταν ίδιες χωρίς αυτόν.

Και αρκετές -την συμβολή του οποίου σε αυτές- δεν θέλουμε να θυμόμαστε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Keanu δεν είναι όντως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Έχοντας για μάνα μια Βρετανίδα showgirl που άλλαζε τους συζύγους σαν τα πουκάμισα και ένα πατέρα που τον παράτησε όταν ήταν τριών ετών (και μετά βρέθηκε να εκτίει ποινή φυλάκισης 10 ετών) μεγάλωσε περίεργα αλλάζοντας συνεχώς σχολεία.

Ενώ, ακόμη και όταν έγινε A-list επιπέδου σταρ, πέρασε αρκετά δύσκολα. Ξεκινώντας με τον θάνατο του καλύτερού του, φίλου, River Phoenix, που ποτέ δεν ξεπέρασε πλήρως. Τον θάνατο μιας πρώην σχέσης του (με την οποία χώρισε αφού το παιδί τους γεννήθηκε νεκρό) που επίσης ποτέ δεν ξεπέρασε πλήρως. Και καταλήγοντας με την λευχαιμία της αδελφής του, για χάρη της οποίας τα παράτησε όλα και έλουσε το νοσοκομείο με δωρεές.

Επίσης βέβαια είναι ότι ο Reeves, που μέχρι τα 45 του δεν είχε καν σπίτι, προτιμώντας να ζει σε trailer στα γυρίσματα και σε ξενοδοχεία τον υπόλοιπο χρόνο, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα χρήματα.

Κάτι που απέδειξε όχι μόνο με τα 80 εκ. δολάρια (ναι, μιλάμε για εξωφρενικό ποσό) που έδωσε στους τεχνικούς των Matrix από τα δικά του ποσοστά επί των κερδών για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για τη δουλειά τους, αλλά και με δεκάδες άλλες μικρές κινήσεις.

Τα 20.000 δολάρια που χάρισε π.χ. σε ένα μέλος του συνεργείου που τα είχε ανάγκη στο γύρισμα του Henry’s Crime, τις δεκάδες φιλανθρωπικές πράξεις που κάνει incognito, το γεγονός ότι αρνήθηκε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να παίξει στο σίκουελ του Speed, ότι δέχθηκε μείωση 90% του μισθού του προκειμένου να προσληφθεί ο Al Pacino στο Devil’s Advocate ή ότι αρνήθηκε να παίξει στο Heat προτιμώντας να πρωταγωνιστήσει σε μια θεατρική παράσταση του Άμλετ σε ένα θεατράκι 700 θέσεων σε μια επαρχιακή πόλη του Καναδά.

Όπως έχει χαρακτηριστικά πει και ο ίδιος ‘Έχω αρκετά χρήματα για να μου κρατήσουν αρκετές ζωές. Δεν είναι αυτό το κινητρό μου για να κάνω κάτι’

Όμως όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά. Κομμάτια της ύπαρξης ενός σταρ που δεν διαφημίζονται αρκετά, αλλά συνεχίζουν να αποτελούν μέρος του hype του.

Εκείνο που δυσκολεύτηκα περισσότερο να ανακαλύψω και μου έκανε εντύπωση όταν διάβασα, είναι άρθρα όπου μιλούν για αυτόν σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές του. Εκεί που αποδυκνύεται ότι μπορεί συχνά πυκνά ο Keanu να μοιάζει ανέκφραστος επί της οθόνης, αλλά έχει καταβάλλει υπερ-προσπάθεια για να φτάσει έστω σε αυτό το σημείο. Ότι δηλαδή είναι ο πιο σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος σε κάθε ταινία στην οποία έχει λάβει μέρος. Όσο πατάτα και αν ήταν τελικά αυτή.

Προσωπικά δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω το πάθος ενός ανθρώπου που ξέρει ότι δεν είναι ο καλύτερος, αλλά επιμένει. Όπως και ενός σταρ που επιμένει να κάνει πράγματα μόνο και μόνο για να κατευνάσει τους -πολλούς- προσωπικούς του δαίμονες. Τους ίδιους που τον κάνουν να λατρεύει να οδηγεί τη μηχανή του, χωρίς κράνος και με τα φώτα κλειστά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα κατά μήκος της άδειας παραλιακής (του Λος Άντζελες, όχι την δική μας).

Όπως δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω την αξιοπρέπεια και την διακριτικότητα (σ.σ. είναι άπειρες οι ωραίες γυναίκες που έχουν περάσει από τη ζωή του, χωρίς ποτέ να κυκλοφορήσει ώστε και μια φωτογραφία του μαζί τους) ενός ανθρώπου που κρύβει ένα Άγγλο gentleman παλιάς κοπής μέσα του.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, ο Keanu δεν είναι ούτε δυστυχισμένος, ούτε ανέκδοτο. Είναι απλά ένα καρτούν με πολύ μεγάλη καρδιά.