Οι άθλοι (των οπαδών) του Ηρακλή

Θεσσαλονίκη. Μεσάνυχτα Πέμπτης προς Παρασκευή. Τσιμισκή. Ο οδηγός του ταξί ακούει Ραπτόπουλο, ο οποίος έχει στον αέρα οπαδό του Ηρακλή που είναι εκστασιασμένος για τη μεγάλη επιστροφή του κόσμου στο Καυτανζόγλειο το απόγευμα της Πέμπτης για ματς Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ (κέρδισε ο ΠΑΟΚ).

Θεσσαλονίκη. Παρασκευή απόγευμα. Εγνατία. Στο ξενοδοχείο χαζεύω τον Freddo της ημέρας (αν δεν έχεις τι να κάνεις μόνος σε ένα δωμάτιο στην Εγνατία, τώρα ξέρεις) και βλέπω το υπερεπικότερο πανό που αναρτήθηκε σε ελληνικό γήπεδο, από τότε που φτιάχνεται το πανί που χρησιμοποιείται για πανό. Ποια είναι η διαφορά του από οτιδήποτε έχει αναρτηθεί μέχρι σήμερα; Είχε πλάκα.

Από τα βάθη του 20ου αιώνα, η πλάκα και τα ελληνικά γήπεδα δεν ήταν ποτέ στην ίδια μεριά.

(σ.σ. Το ‘Μία πόλη, μία ομάδα. Η ομάδα μου’ είναι μια πολύ ωραία σειρά ντοκιμαντέρ των καναλιών Novasports σε συνεργασία με τη Super League για να ενισχυθεί η σχέση των ομάδων της κατηγορίας με τους οπαδούς τους)

(σ.σ. 2: Μετά από παρέμβαση του φίλου Μάκη, διευκρινίζω ότι ο βασικός λόγος που έφτιαξαν οι οπαδοί του Ηρακλή το παραπάνω πανό ήταν για να πειράξουν τους ΠΑΟΚτζήδες με αφορμή αυτό)

Θεσσαλονίκη. Ιβανώφειο (περπάτησα κάνα μισάωρο από το κέντρο και το ευχαριστήθηκα). Σάββατο απόγευμα, λίγο  πριν το τζάμπολ στο Ηρακλής-ΑΕΚ για την Α2, στο οποίο βρίσκομαι από σπόντα, γιατί εγώ στο Αλεξάνδρειο ήθελα να πάω, αλλά ο Άρης έπαιζε με τιμωρημένη έδρα απέναντι στον Κολοσσό (και έχασε).

Κάθομαι ακριβώς στη μέση της κλασικής, λειψής εξέδρας στον απέναντι από τις κάμερες τοίχο του γηπέδου. Στα αριστερά μου μαζεύονται σιγά σιγά οι οπαδοί του Ηρακλή (στη φωτό από πάνω είχαν μαζευτεί), στα δεξιά μου έχουν πάρει θέση 150 ΑΕΚτζήδες με πέντε ματατζήδες συντροφιά. Φωνάζουν μόνο οι ΑΕΚτζήδες.

Το φανταστικό πανό δεν είναι εκεί, άσε που νομίζω πως δεν θα χωρούσε κιόλας στο μήκος. Σιγά. Οι οπαδοί του Ηρακλή, με κεκτημένη ταχύτητα από την έμπνευση του ‘Μια ομάδα μια πόλη, μια πατάτες, μια τζατζίκι’, σε ένα ματς της Α2, για το οποίο δεν θα μάθαινες τίποτα περισσότερο από το τελικό σκορ αν δεν ήσουν παρών, συνέχισαν τα ταχύρρυθμα ενός coolness που σπάνια δεν εκφράζεται στα ελληνικά γήπεδα, από τους οπαδούς που είναι πρόθυμοι να σφαχτούν πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά από ένα ματς γυναικείου βόλεϊ ή και σε πιο ‘εμπορικές’ μάχες-συναντήσεις ή έτσι απλά στη μέση μιας λεωφόρου.

Κανένα γήπεδο δεν χρειάζεται να γίνει εκκλησία ούτε αυτό είναι κάτι που προωθείται από τους οπαδούς του Ηρακλή. Εφόσον μιλάμε για γήπεδο, άρα αναμέτρηση, άρα αντιπαλότητα, η ένταση είναι μέσα στο παιχνίδι. Το ίδιο και τα συνθήματα, άντε και οι βρισιές. Δύο καταπληκτικοί κύριοι μπροστά μου έβριζαν ήδη από το ζέσταμα τους διαιτητές χωρίς κανέναν προφανή λόγο, έ δε γίνεται να μη γελάσεις, γελούσαν και οι ίδιοι -οι οπαδοί, όχι οι διαιτητές.

Από απόσταση, μερικοί ημίγυμνοι οπαδοί του Ηρακλή με πολύ γυμναστήριο στις πλάτες τους (#diplis) μανούριαζαν με χειρονομίες με μερικούς ημίγυμνους οπαδούς της ΑΕΚ που μπερδεύουν τον Τζο Γουάιντερ με έναν παλιό διαγώνιο του Γ.Σ.Η., ενώ κατά τη διάρκεια του ματς, άνοιξαν και τέσσερις τρύπες στο παρκέ, από αυτά τα δυναμιτάκια-μπουριά τα οποία στερούν δάχτυλα και παλάμες στα νησιά μας κάθε Πάσχα.

Ε, μετά από αυτά, δες την παρακάτω εικόνα. Περίπου στο 12′ του ματς, ο Ηρακλής έχει βάλει μόνο 9 και έχει φάει 30κάτι, έχοντας χάσει σχεδόν 9 λέι-απ, οπότε τα πολεμικά συνθήματα σταματάνε για λίγο και οι Ηρακληδείς, χαρούμενοι, όχι στραβωμένοι, χοροπηδάνε φωνάζοντας “Ηρακλάρα βάλε ένα γκολ, ένα γκολ, ένα γκολ”.

Η Ηρακλάρα άργησε κάνα δίλεπτο ακόμα να σκοράρει κι έτσι ο αυτοσαρκασμός μεταδόθηκε από τους 50 στους 100, από τους 100 στους 300 και από τους 300 στους οπαδούς της ΑΕΚ.

Στο 13′, όλο το γήπεδο φώναζε “Ηρακλάρα βάλε ένα γκολ”. Η βία και η καφρίλα έψαχναν τρύπα να κρυφτούν, ο καλός οπαδός (όλοι έχουμε έναν μέσα μας) ξεβράκωσε τον κακό οπαδό και ακόμη κι αν δεν κέρδισε το μπάσκετ από την ευθυμία, κέρδισαν ΟΛΟΙ οι θεατές του ματς.

Έλα να μιζεριάσουμε λίγο τώρα (πάλι). Φτιάξε εικόνα σε ντέρμπι αιωνίων, που για παράδειγμα ο Ολυμπιακός έχει κολλήσει επιθετικά και οι οπαδοί του ΠΑΟ ξεκινούν τα “Θρύλε, βάλε ένα γκολ, ένα γκολ”.

(Pause. Λυπάμαι που ήδη δεκάδες Ολυμπιακοί παρεξηγούνται γιατί ‘ρίχνω’ τον Ολυμπιακό στο παράδειγμα).

Play. Υπήρχε περίπτωση να αυτοσαρκαστούν έτσι οι οπαδοί της ομάδας που έχει πάθει το μπλακ-άουτ; Μπα. Σκέψου όμως και λίγο ανάποδα. Τι θα τους κόστιζε αν το έκαναν; Τι; Θα έχαναν σε machίλα ή σε τσαμπουκά; Φυσικά δεν θα τους κόστιζε ΤΙΠΟΤΑ, για το Θεό. Άσε που μπορεί να χαλάρωναν και οι θολωμένοι παίκτες και να έβαζαν και κάνα τρίποντο.

Πέρα από το χιούμορ, μην ξεχνάμε ότι οι οπαδοί του Ηρακλή έχουν εμπνευστεί ένα από τα κορυφαία συνθήματα των ελληνικών γηπέδων, το περίφημο ‘Ζαλίζομαι’, που με χαρά τράβηξα στο Ιβανώφειο και με υπερηφάνεια παρουσιάζω:

Λίγο παραδίπλα, ένας 40άρης φορούσε γαλανό μπλουζάκι με το στρογγυλό κόκκινο σήμα του απαγορευτικού και μότο ‘Προσοχή κολυμπούν γριές’.

Δεν ξέρω τι έχει πιάσει τους οπαδούς του Ηρακλή και είναι τόσο γαμάτοι τελευταία. Πάντα μου ήταν συμπαθείς, αλλά μετά το πανό και όσα είδα-άκουσα στο Ιβανώφειο, θεώρησα πως το θέμα φεύγει απ’ το ‘λέω την ιστορία σε κοινό inbox με πέντε κολλητούς μου’ και έρχεται στο ‘γράφω στο ONEMAN γι’ αυτό’. Προφανώς, το κείμενο θέλει να προβληματίσει (θετικά) κι όχι απλά να αναπαράγει χαβαλέ.

Αυτό που επίσης δεν ξέρω είναι αν σε όλο αυτό το χιούμορ συμβάλλει ότι τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ, η ομάδα παίζει πια στη δεύτερη κατηγορία και τουλάχιστον φέτος δεν προβλέπεται να ανέβει Super League ή Α1 (ειδικά Α1). Ξέρω γω; Μήπως λειτουργεί έτσι; Λιγότερο άγχος, περισσότερος χαβαλές;

Με δεδομένη τη χαλαρότητα του ματς (δεν θα μάθω ποτέ πόσα αστειάκια θα άκουγα αν στο ίδιο ματς παιζόταν η άνοδος στην Α1) και το γεγονός ότι τα πάντα είχαν κριθεί από την πρώτη περίοδο (με συντονισμένη προσπάθεια στο τέλος, ο Ηρακλής έριξε τη διαφορά στους 22), το coolness εκδηλώθηκε και με πιο άκομψους, πλην πιο ευπρόσδεκτους τρόπους από ψαλμωδίες για μάνες παικτών ή διαιτητών, όπως το σύνθημα που χωρούσε το γνωστό ρήμα από ‘γ’, τον Άρη και τον Γιάννη Μπουτάρη στην ίδια πρόταση.

Αποθεώνοντας τη γρηγοράδα και τις εμπνεύσεις των οπαδών του Ηρακλή, δεν σημαίνει ότι τους αγιοποιώ ή ότι τους βάζω στο απυρόβλητο. Είπαμε, οι προσκλήσεις στους ΑΕΚτζήδες για ‘παρέα’ έξω απ’ το γήπεδο ήταν εκεί, το ίδιο και τα παιδιά που δεν χορταίνουν με τα βαρελότα την Ανάσταση.

Απλά, κάθε φορά που απελπίζεσαι για pre-game show σαν αυτό στο Αιγάλεω-ΑΕΚ, θα ήταν φανταστικό να έχεις να αντιπαραθέσεις ένα πανό σαν αυτό με το τζατζίκι.

Η ευχή μας  ως ΟΝΕΜΑΝ για μια πιο ακομπλεξάριστη εξέδρα έχει ως στόχο την πρόοδο παρά την τελειότητα. Μακάρι οι ακομπλεξάριστοι οπαδοί του Ηρακλή να είναι μόνο η αρχή. Κι ας παραγγείλουν και φέτα στο επόμενο πανό.

Σχόλια στα σχόλια και γηπεδισμός στο @illanastasiadis