Η ρομαντική σκηνή που έχουμε παραδεχτεί

Οι άντρες δεν κλαίνε και τέτοια. Ναι, οκ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε δει ρομαντικές ταινίες και ότι δεν έχουμε συγκινηθεί σε κάποιες σκηνές. Αυτή τη φορά και για χάρη του Αγίου (ξέρεις ποιου) αναπολούμε τις σκηνές που όχι απλά μας συγκίνησαν αλλά μας “ανάγκασαν” να τις μνημονεύσουμε και να τις αποθεώσουμε παρακάτω.

“Αιώνια Λιακάδα” τελευταία σκηνή ο Ηλίας Αναστασιάδης

H φανταστική ιδέα του Charlie Kaufman που σκηνοθέτησε μέτρια ο Mondry μετουσιώθηκε σε μια κυνική, ρομαντική ταινία, όπου κάποιοι χρυσοί άνθρωποι μπορούσαν να αφαιρέσουν από το κεφάλι σου όποια ανάμνηση τους υποδείκνυες. Τελειωμένοι έρωτες που πονάνε; Η γυναίκα της ζωής σου που σε παράτησε; “Λυπηθείτε με, κάντε με να μην θυμάμαι”; Τέλος. Συνδεθείτε με το μηχάνημα και πείτε αντίο σε ό,τι σας πονάει.

Στην τελευταία σκηνή, εκεί που ο Joel ξαναβρίσκει την Clementine και δηλώνει ξανά διαθέσιμος (και αναλώσιμος), ηττώνται και τα μηχανήματα και ο κυνισμός και τα πάντα. Αυτό το απλό, αλλά τόσο συνειδητό ΟΚ του, όταν η ταλαίπωρη και ταλαιπωρημένη Clementine τον προειδοποιεί ότι γενικά δεν είναι στα καλά της και ότι ‘σήμερα-είμαστε-αύριο-δεν-είμαστε-σίγουρα-τα-ίδια-θα-σου-ξανακάνω”. Δεν πειράζει. Κάν’ τα μου ξανά, φωνάζει αυτό το ΟΚ.

Αλλιώς, εκεί που μπαίνει το ‘Everybody’s Gotta Learn Sometime’ του Beck και ξαφνικά λιώνει το 23% των πάγων στην Ανταρκτική.

“Jeux d’enfants” o Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αποστολή: η ρομαντική σκηνή που έχουμε παραδεχτεί. Πρώτη αντίδραση: Ο τύπος με τις κάρτες που κάνει ερωτική εξομολόγηση στην γυναίκα του κολλητού του στο “Love Actually. Λογική επιλογή ο ανεκπλήρωτος έρωτας, αλλά προβλέψιμη αν μη τι άλλο. Πάμε πιο πίσω. Πρώτη ανάμνηση ρομαντικής σκηνής: Το “My girl” (με Μακόλεϊ Κάλκιν) και το φιλί κάτω από το δέντρο. ΟΚ, πολύ πίσω. Λιιιιιίγο πιο μπροστά, μπορώ καλύτερα. Δυνατή ανάμνηση: “You complete” του Τζέρι ΜακΓκουάιρ και το “You had me at hello”. Ναι, αλλά κάτι λείπει… Μάλλον για την ακρίβεια κάτι δεν λείπει, οπότε συνεχίζω, ώσπου… “μπαμ”. Το βρήκα. Τέλος. Λήξις. The end. Για την ακρίβεια “La Fin”. Η πιο ρομαντική σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου είναι η προτελευταία στο “Αγάπα με αν τολμάς” (το γαλλικό με τίτλο “Jeux d’enfants”).

Οι δύο πρωταγωνιστές ενός έρωτα, που ξεκίνησε ως παιδικός, εξελίχθηκε ως φιλία για να καταλήξει σε πεπρωμένο, μιας αγάπης που πέρασε από όλα τα στάδια και από όλα τα κύματα (και τα σαράντα), για να ολοκληρωθεί (;) με ένα παθιασμένο φιλί κάτω από τόνους τσιμέντου. Η Κοντιγιάρ και ο Κανέ στέκονται εκεί, αγκαλιασμένοι. Μόνοι τους απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους. Μαζί. Ως το τέλος. Εσύ τολμάς;

Αγκαλίτσας mode: off

“Say Anything”, η καντάδα με το κασετόφωνο, ο Πάνος Κοκκίνης

Το γεγονός ότι παίζει και να είναι η πιο «κοπιαρισμένη» σκηνή στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου δεν αναιρεί το πως με έκανε (ενδεχομένως και εσένα) να νοιώσεις όταν την πρωτοείδες. Ότι δηλαδή το μόνο που χρειάζεται για να κερδίσεις την γυναίκα των ονείρων σου είναι μια γκράντε χειρονομία. Και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο κόστος αφού, τι στο διάολο, ένα boombox στα 80s όλοι είχαμε.

Εννοείται πως όταν δοκίμασα κάτι αντίστοιχο στην πραγματικότητα η ζωή ήρθε και μου έριξε ένα σκαμπίλι που μου πέταξε δυο φρονιμίτες έξω (σ.σ. Αχ, ρε Τάνια. Ντιπ δεν σκάμπαζες από ρομάντζο). Αλλά με έκανε πάντοτε να βλέπω τον John Cusack ως κάποιον με τον οποίο μοιράζομαι μια ιδιαίτερη στιγμή.

Μεταξύ μας, «ξυνόμουν» επίσης να γράψω για την σκηνή στο Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν όπου ο ένστολος Richard Gere μπαίνει στο εργοστάσιο και φεύγει με την Debra Winker στα χέρια. Αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που μάλλον πρέπει να κάνω με τον ψυχοθεραπευτή μου πρώτα.

Surreal but nice ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όπως και ο Στέφανος, σκέφτηκα πρώτη απ’ όλες την σκηνή από το Love Actually, με τη διαφορά ότι έστω και λίγο έχει αποδομηθεί στα μάτια μου, από το repeat. Και μετά πήγα σε ό,τι πιο κοντινό έχω σε ρομαντική ταινία που την έχω δει δεκάδες φορές και θα την βλέπω ευχάριστα και αδιαμαρτύρητα “indefinately”. Όπως απάντησε δηλαδή η Roberts στην συνέντευξη Τύπου μετά την έκκληση του Hugh Grant. Πόσο υπέροχα ρομαντικά γίνεται μία εξομολόγηση σε british english παρά σε american english. Ακόμα κι αν αυτός που κάνει την εξομολόγηση είναι τόσο εκνευριστικά φλώρος όσο ο Grant. Ζηλεύω αυτή την ταινία όσο τίποτα άλλο. Και ακόμα κι αν είναι οι εξομολογήσεις του Grant που θα αντέγραφα στο λεπτό, η σκηνή που κρατώ ανήκει εξ’ ολοκλήρου στην Julia Roberts.

Αν δεν έχεις δακρύσει έστω λίγο όταν η Julia Roberts είπε το “i’m just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her”, είσαι αναίσθητος.

Two Lovers o Στέλιος Αρτεμάκης

Προφανώς θέλετε να με βάλετε να διαλέξω ανάμεσα σε γκλαμουριές τύπου “Notting Hill”, alternative παιδιαρίσματα τύπου “High Fidelity”, ακρότητες τύπου “Leaving Las Vegas”, απάθειες τύπου “Χαμένοι στη μετάφραση”, ταλαιπωρίες τύπου “Sideways”, ηρωισμούς τύπου “Titani”c, ή ματαιότητες τύπου “Casablanca”.  Αλλά ο έρωτας, μεταξύ μας τώρα, επιβιώνει άνετα στα παγωμένα νερά, στον πόλεμο ή στις ανηφοριές του Notting Hill. Το θέμα είναι αν μπορεί να επιβιώσει στην καθημερινότητα, στα νεύρα, μετά την απομυθοποίηση του άλλου, στην απλή ζωή. Για ένα τρίμηνο ερωτεύομαι κι εγώ. Τέσπα, κάτι σαν το “As good as it gets” χωρίς την ανάλυση. Κάτι σαν εκεί που στο “Two Lovers” ο Phoenix διαλέγει διαλέγει την ουσία και όχι το περιτύλιγμα.

10 Things I Hate About You ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι ακριβώς το είδος της σκηνής που λες πως ‘κάτι τέτοια χαλάνε την πιάτσα’, αλλά αν δεν έχουμε το σινεμά για να ανυψώνει πεζές στιγμές (όπως μια συγγνώμη) σε εξτραβαγκάντζες, τότε τι το έχουμε; Ο μέγας Χιθ Λέτζερ πουλάει με την ενέργειά του όλη τη σκηνή, στην οποία ο χαρακτήρας του ουσιαστικά έχει την ώριμη στιγμή του- έχουμε δει πολλές φορές τον ‘ξένοιαστο τυπάρα’ να γίνεται άνθρωπος για τα μάτια μιας κοπέλας, αλλά σπάνια η σκηνή είχε τόση γοητεία σαν αυτή. Επίσης, τα πάντα γίνονται καλύτερα με λίγη μουσική.

Πες μας τη δική σου ρομαντική στιγμή στο Twitter (πατάς κουμπί και μετά γράφεις)