Το ερωτικό απωθημένο, μία αναγνώστρια και έξι συντάκτες που απαντούν

Δεν είμαστε γιατροί του έρωτα εδώ στο ONEMAN ούτε θα μπορούσαμε ποτέ να περηφανευτούμε ότι έχουμε μια λύση για κάθε τέτοιου είδους πρόβλημα. Εξάλλου αν λέγαμε κάτι τέτοιο θα έβλεπες τις παλιές μας γκόμενες να γελάνε μέχρι δακρύων έξω από την πόρτα του γραφείου.

Είμαστε όμως μπαρουτοκαπνισμένοι σε θέματα σχέσεων – αυτό μπορούμε να το περηφανευτούμε – και γι’ αυτό δίνουμε και τις συμβουλές μας κάθε εβδομάδα. Με σοβαρότητα. Με την ίδια σοβαρότητα που σκεφτήκαμε και συζητήσαμε την περίπτωση της συγκεκριμένης αναγνώστριας. Πριν αποφασίσουμε να μπούμε στη διαδικασία να της απαντήσουμε.

Το γράμμα (καλά, εντάξει, ένα mail ήταν) έλεγε τα εξής:

Aγαπητό oneman γεια σου. Σε έχω μάθει από το αγόρι μου. Πρώην, πλέον αγόρι μου. Εμαθα να σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό όταν ερχόταν κάθε μέρα να μου πει τι διάβασε στο oneman ή να μου ανακοινώσει το δίλημμα της εβδομάδας ή να μου πει πόσο πολύ ταιριάζει με τον Μίχαλο, πόσο γελάει με τον Κοκκίνη ή πώς ο Τριαντάφυλλος είναι ο αδερφός του από άλλη μητέρα. Κι εγώ χαιρόμουνα που έμπαινα στο σπίτι και τον έβλεπα να σε διαβάζει. Επειδή ήσουν και είσαι ο φίλος του και αυτό σήμαινε πως δεν μιλάει με άλλη, δεν ψάχνεται να μιλήσει με άλλη και ακόμα κι όταν του μιλούσε άλλη ή εγώ εκείνος διάβαζε εσένα. Κι ένιωθα ήσυχη. Κι έμαθα κι εγώ από μόνη μου να τον ρωτάω για το διλημμα της βδομάδας και να τον ρωτάω αν σκέφτηκαν να βάλουν ένα δίλημμα που είχα σκεφτεί εγω. Κι ήταν ωραία επειδή μιλούσαμε για σένα και όχι για.. άλλες. Τώρα όμως αυτό σταμάτησε επειδή χωρίσαμε.

7 χρόνια μας πήρε για να δούμε πως δεν πάει άλλο. Γνωρισε μια κοπελα πριν 2 χρονια και τώρα αποφάσισε πως θέλει να το ζήσει μαζί της για να μην του μείνει απωθημένο. Σεβαστό..όσο κι αν πονάει. Αλλά αναρωτιέμαι…εσένα σε διαβάζει κάθε μέρα κ πολλές φορές την ημέρα. Εγώ ότι και να πω πάει στο κενό. Είχες γράψει παλιά τι γίνεται όταν σε χωρίζει η τότε γυναίκα της ζωής σου. Εχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις για το πόσο λάθος κάνεις όταν εσύ χωρίζεις τη γυναίκα της ζωής σου για ένα απωθημένο? Να είσαι 30 χρονών και να αφήνεις μια κοπέλα για μια άλλη που έχεις δει 50, 70 φορές στη ζωή σου και που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να είσαι μαζί της επειδη είστε σε απόσταση. Αλλά εσάς τους άντρες νομίζω πάντα σας αρέσει το δύσκολο, το απαγορευμένο, αυτό που δεν θέλουν οι γονείς σας, αυτό που όλοι σας λένε πως δεν θα δουλέψει αλλά επιμένετε. Επειδή θελετε να το ζήσετε κι απ’ τον ενθουσιασμό νιώθετε τόσο ερωτευμένοι που δεν μετρά τιποτα άλλο.

Κι εγώ έτσι σταμάτησα να μετρώ για εκείνον και η αλήθεια είναι ότι πονάει. Πολύ. Να έχεις ζήσει μισή ζωή με τον άλλον, να έχετε κάνει όνειρα, να εχετε μεγαλώσει μαζί, να σε ελκύει ακόμα και μετά από 7 χρονια, να έχεις τόσα πολλά να δώσεις να είστε σαν οικογένεια και να σε αφήνει για να ζήσει τον έρωτα του και να παλέψει για μια άλλη που μπορεί να τον αγαπά αλλά τώρα δεν του μιλάει. Κι αυτό αρέσει σε εσάς τους άντρες ε? Να σας γράφουνε, να σας φτύνουνε και να μην αφήνετε καμιά να σας απορρίψει και να σας πληγώσει τον εγωισμό. Εγώ είμαι πια κάτι το ‘παλιό’ που δεν έχει εκείνον τον απέραντο ενθουσιασμό που έχει η αρχή μιας σχέσης. Και μένεις να κάνεις παρέα με κάτι στρουμπουλά δάκρυα ελπίζοντας ότι θα αλλάξει κάτι. Κι ας του τονίζει αυτός πως δεν θέλει να είστε μαζί…κι ας σου λέει ότι σε αγαπα, ότι τον ελκύεις (να το βλέπεις ότι τον ελκύεις) αλλά να μην κάνει τιποτα γι’αυτό.

Γι’αυτό σε σκέφτηκα σήμερα. Κι ειπα να σου μιλήσω. Κι αν του μιλούσες εσύ? Εσένα σε ακούει και ότι πεις το παιρνει σαν κάτι το ‘αντρικό’ σαν..το ευαγγέλιό του. Μακάρι να μπορούσες να κάνεις κάτι γι’αυτό. Κι εγώ παρόλο που 30αρησα πρόσφατα…ακόμα πιστεύω στα θαύματα. Και πιστεύω πως και οι κοπέλες που έχεις εκεί και δουλεύουν θα συμφωνήσουν. Πως μια κοπέλα όταν αγαπάει δεν σταματά να πιστεύει, να ελπίζει, να προσπαθεί. Οπως και να’χει καλή σου χρονιά. Και ξέρω πως για σένα θα είναι πολύ πετυχημένη. Γιατί έχεις πολλούς φίλους και δεν θα σε αφήσουν ποτέ μόνο. Πλέον είμαι κι εγώ μια από αυτούς. Γεια σου.

Αυτό λοιπόν ήταν το γράμμα της αναγνώστριας. Κατατοπιστικότατο. Στην συζήτηση που ακολούθησε μαζί της, της είπαμε ότι το θέμα του απωθημένου είναι πράγματι σημαντικό και ότι θα αποτελούσε μέρος της θεματολογίας μας. Όπως και θα αποτελέσει σε λίγο καιρό.

Μέχρι τότε όμως θέλαμε όλοι εδώ να μιλήσουμε σε αυτό το κορίτσι. Να απευθυνθούμε όλοι σε εκείνη σαν να ήταν μία φίλη μας την οποία θα θέλαμε όχι μόνο να προστατεύσουμε αλλά και να συμβουλέψουμε.

Κι έτσι ο καθένας από εμάς ανέλαβε το ιερό χρέος να της απαντήσει. Με τον δικό του τρόπο…

“Αγαπητή φίλη” προλογίζει ο Ηλίας Αναστασιάδης

αααααααχ, με ένα αχ τόσο βαθύ που μου θύμισε ότι έχω πονόλαιμο. Είμαι αυτός που έγραψε για την τότε γυναίκα της ζωής του. Από τότε, νομίζω ότι έχω ξαναβρεί τη γυναίκα της ζωής μου. Μπορεί να σου ακούγεται αρχικά περιττό, αλλά δεν είναι.

Υπάρχει μια πανανθρώπινη αλήθεια. Αυτή που ανέφερες κι εσύ για το φτύσιμο. Ευτυχώς, υπάρχουν κι άλλες τέτοιες αλήθειες που προάγουν πιο ευγενή αισθήματα κι όχι τον ερεθσιμένο εγωισμό (που σχεδόν πάντα είναι κακός σύμβουλος). Μια απ’ αυτές τις αλήθειες ΦΩΝΑΖΕΙ: “Όταν ο άλλος/η θέλει να φύγει, δεν κρατιέται ούτε με το μαγνήτη του Σπορ Μπίλυ”. Είναι οδυνηρό, είναι ασυνήθιστο να το βλέπεις από κάποιον που μπορεί να ορκιζόταν ότι είσαι η Μία, είναι σκατά, αλλά συμβαίνει. Πιθανότατα, θα έχεις φύγει κι εσύ πρώτη από σχέσεις, στις οποίες δεν περνούσες πια καλά.

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν απωθημένα. Δεν υπάρχει ‘σε θέλω, αλλά σε βαρέθηκα’. Υπάρχει μόνο ‘σε θέλω’ και μόνο ‘σε βαρέθηκα’. Το μοναδικό πράγμα που ορίζει μια σχέση είναι οι δύο που την απαρτίζουν. (Εντάξει, μια φορά στη Σουηδία είχε γνωρίσει την Άλεξ, μια Αυστραλή που είχα αφήσει πίσω στο σπίτι τα δύο της αγόρια και βλέποντας φωτογραφίες τους πείστηκα ότι σε μια σχέση μπορεί να είναι και 3 και όσοι τέλος πάντων περνάνε καλά μεταξύ τους).

Στα δικά μας τώρα, δεν γίνεται το φοβερό απωθημένο για το οποίο σε άφησε να μην προέκυπτε στο μυαλό του στο ‘μήνα του μέλιτος’ της σχέσης σας. Προέκυπτε (γι’ αυτό το λένε απωθημένο), αλλά τότε τον ιντρίγκαρε όσο ιντριγκάρει εμένα ο μπακλαβάς. Δηλαδή ΚΑΘΟΛΟΥ. Τότε υπήρχες μόνο εσύ.

Όσο κυνικά κι αν σου ακουστεί -βασικά, τόσο το καλύτερο για την πρόοδό σου από δω και πέρα-, οι σχέσεις πάθους είναι καταστάσεις που διαρκούν μέχρι να βαρεθεί κάποιος από τους δύο. Φυσικά και υπάρχουν εκατομμύρια σχέσεις, στις οποίες ο ένας γουστάρει περισσότερο απ’ ό,τι ο άλλος, στις οποίες γουστάρει μόνο ο ένας ή στις οποίες γουστάρονται τα μέλη αμοιβαία. Ε, αυτό κάποια στιγμή τελειώνει. Κάποιοι δεν το παραδέχονται ποτέ και μένουν στη σχέση λόγω ασφάλειας. Αυτοί χάνουν μακροπρόθεσμα.

Από ιδία πείρα, ξέρω πόσο χάλια είναι όλο αυτό που περνάς, σε στηρίζω και θέλω να πιστέψεις ότι με το μυαλό του δεδομένα αλλού, αυτό είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε τελικά να συμβεί και σε σένα, αφού ακόμη κι αν δεν τελείωνε, η όμορφη ιστορία σας θα ήταν ένα, εχμ…, ΨΕΜΑ.

Τέλος, αν νιώθεις πραγματικά απαίσια, congrats. Από δω και πέρα, θα νιώθεις όλο και καλύτερα.

Να μην γυρίσει πίσω εύχεται ο Πάνος Κοκκίνης

Θέλει πολλά κιλά κότσια το να κάτσεις να μας γράψεις τι σου συμβαίνει. Και μάλιστα με τόση ειλικρίνεια. Έχεις όμως σκεφτεί την αλυσιδωτή αντίδραση που έχεις προκαλέσει; Γιατί όταν ο πρώην σου το διαβάσει, υπάρχουν μόνο δυο πράγματα που μπορεί να συμβούν. Να συγκινηθεί και να σκεφτεί -έστω και στιγμιαία- ότι μήπως πρέπει να το ξανασκεφτεί και να γυρίσει σε εσένα. Ή απλά να κολακευτεί και να πάει να το δείξει στην καινούργια. Στην λογική «Είδες μωρό μου τι συντρίμμια, τι κουρέλια αφήνω πίσω μου;».

Εδώ ρόλο θα παίξουν οι φίλοι του. Αυτοί δηλαδή που επίσης διαβάζουν το site. Αν είναι σοβαροί, θα του πουν ένα καλό λόγο. Αν είναι κάφροι, θα του κάνουν πλάκα και θα τον αναγκάσουν να κανιβαλίσει και αυτός την όλη κατάσταση.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι εσύ πρέπει να σταματήσεις να κλαις και να αρχίσεις να βγαίνεις ξανά έξω. Να σε βλέπει (μέσω fb, γνωστών, φίλων) να διασκεδάζεις, να πίνεις και, γιατί όχι, να ξεσαλώνεις. Δεν σου λέω να πας όντως να πηδηχτείς με κάποιον άλλο. Αλλά πρέπει να δίνεις αυτή την εντύπωση. Πρέπει να ξαναγίνεις εκείνη η λαμπερή, σέξι γυναίκα που ερωτεύτηκε. Πρέπει πάση θυσία να αποκτήσεις ξανά την μυρωδιά του καινούργιου. Κάτι που, από όσο γράφεις, καταλαβαίνεις πολύ καλά και η ίδια.

Ουσιαστικά αν θέλεις να έχεις ξανά μέλλον με αυτό τον άνθρωπο, πρέπει να διαγράψεις το παρελθόν. Δεν έχει καμία σημασία πόσο του έχεις σταθεί, πόσο σε συμπαθούν οι γονείς του ή το γεγονός ότι η «άλλη» δεν του μιλάει καν. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι πλέον του είναι δύσκολο να είναι μαζί σου. Και, προφανώς, πρόκειται για έναν άνθρωπο που του αρέσουν τα εύκολα.

Πάντως, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, εύχομαι να μην γυρίσει πίσω. Γιατί η εμπειρία μου έχει διδάξει ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν αλλάζουν. Κάτι που σημαίνει ότι, σε επτά χρόνια από τώρα, μπορεί να σου κάνει τα ίδια. Και τότε μπορεί να υπάρχει ένα παιδί στην εξίσωση. Το οποίο σίγουρα δεν φταίει σε τίποτα.

Αλήθειες και κλισέ από τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Ακολουθούν αλήθειες. Μόνο αλήθειες. Και κλισέ. Πολλά κλισέ. Θα ξεκινήσω με μια μικρή εισαγωγή, που υποδεικνύει το πόσο σοβαρά πρέπει να πάρει κανείς την άποψη μου στο θέμα “σκέσεις”. Έχω ένα φίλο τον Πάνο. Μεγάλος καραγκιόζης, αλλά τι να κάνω τον ξέρω χρόνια. Ο Πάνος, λοιπόν, λέει μόνο μαλακίες , εκτός από τη μια και μοναδική βαθιά αλήθεια που ξεστόμισε ένα καυτό καλοκαιριάτικο μεσημέρι όταν έμαθε ότι θα βγω με πρόσωπο/λεγάμενη: “Στέφανε σε ξορκίζω: ότι σκέφτεσαι να κάνεις, να κάνεις ακριβώς το αντίθετο”.

Αυτός είμαι.

Στο θέμα μας, όμως… Αγαπητή, οι Κινέζοι λένε “μην στενοχωριέσαι για κάτι που μπορεί να αλλάξει και για κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει”. Είναι ένα δισεκατομμύριο, οπότε κάτι παραπάνω θα ξέρουν από σχέσεις και σεξ από ότι εμείς (πιθανόν και από μεθόδους αντισύλληψης αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Ας τους πιστέψουμε. Δεν μπορείς να αλλάξεις το πως νιώθει ο άλλος. Η τύπισσα είναι η αφορμή που δεν είστε μαζί, όχι η αιτία. Και συγγνώμη αν ακούγεται σκληρό (είναι). Με την έννοια α) ότι κι αυτή να μην ήταν στη μέση, πάλι ο τύπος θα ήταν κάπου αλλού β) και να επιστρέψει εσύ πάντα θα έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί να ξαναφύγει. Δώρον άδωρον, οπότε. Εκ του καλύτερα τώρα, παρά μετά και του “μια ψυχή που ‘ναι να βγει”.

Συνεχίζοντας αφενός θυμίζω ολοένα και περισσότερο με την Τένια Μακρή κι αφετέρου θέλω να τονίσω ότι η ουσία του όλου πράγματος είναι να περνάς εσύ καλά. Θα γουστάρεις, δηλαδή, με έναν άνθρωπο που κυνηγάει “απωθημένα” ή γενικότερα με κάποιον που είναι σε διαφορετική φάση από σένα; Αξίζει αυτές τις θυσίες; Αν ναι, κυνήγησε το.

(Νομίζω δεν έχω βοηθήσει ιδιαίτερα).

Βασικά αυτή είναι η όλη ουσία και η απάντηση που πρέπει να δώσει εσύ κι όχι κανείς άλλος, ούτε καν ο λεγάμενος. Γιατί σε αυτά τα θέματα η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι ότι δεν υπάρχουν συμβουλές*

Κλείνοντας να ευχηθώ ό,τι καλύτερο, ειδικά αν ανήκεις στο σπανιότατο είδος γυναικών που “ξέρεις τι θέλουν” και όχι σε αυτό το καταραμένο “ψάχνω έναν φυλακόβιο μπάρμαν με τατουάζ και μηχανή να βλέπουμε μαζί το notebook” (πολύ καλό, κλεμμένο από το Twitter τα συγχαρητήρια μου στον εμπνευστή). Είτε αυτό σημαίνει ότι θα ξαναβρείτε, είτε αυτό σημαίνει ότι δεν θα τα ξαναβρείτε.

Έκλεισα και μάτι αν δεν το κατάλαβες.

*Πσσσσσ… ΤΙ ΕΙΠΑ ΠΑΛΙ! Η συμβουλή είναι (1) ότι δεν υπάρχουν συμβουλές (2). Δηλαδή αν ισχύει (το 1) δεν υπάρχουν συμβουλές, άρα δεν ισχύει (το 1). Αν δεν ισχύει (το 1), τότε όντως ισχύει ότι δεν υπάρχουν συμβουλές (2), άρα ισχύει (το 1). Για αυτά πληρώνομαι.

Κόντρα στο ένστικτο δεν πας λέει ο Στέλιος Αρτεμάκης

Δυστυχώς δεν μπορείς να πας κόντρα στο αντρικό ένστικτο. Και στο γράφει αυτό κάποιος που άφησε μια τέτοια επτάχρονη σχέση, έκανε τα δικά του, έπαθε, έμαθε και στο τέλος γύρισε πίσω. Φυσικά όχι στο ίδιο πρόσωπο. Αλλά στον ίδιο τύπο ανθρώπου. Δυστυχώς τώρα δεν μπορεί, θα πρέπει να βρεθούν ένα δύο από αυτό που λέμε “τεράστιες κά@#$ιες” για να καταλάβει τι αφήνει. Από την άλλη η ζωή προχωράει και το Μάντσεστερ είναι φανταστικό για να κάθεσαι να στενοχωριέσαι. Εκτός φυσικά αν θες να μας πεις ποιος είναι και να τον “ταρακουνήσουμε” λίγο.

Ό,τι δεν αξίζει το αφήνεις πίσω σου καταλήγει ο Μάνος Μίχαλος

Αγαπητή (και θαρραλέα για να εμπιστευτείς εμάς και τη γνώμη μας) αναγνώστρια, θα ξεκινήσω με μια πρόταση από το mail σου: “Αλλά εσάς τους άντρες νομίζω πάντα σας αρέσει το δύσκολο, το απαγορευμένο, αυτό που δεν θέλουν οι γονείς σας, αυτό που όλοι σας λένε πως δεν θα δουλέψει αλλά επιμένετε”. Ναι, αυτοί είμαστε. Οι μαλάκες της εξίσωσης. Θέλουμε το δύσκολο, όχι για κανένα λόγο ιδιαίτερο, απλώς επειδή η ζωή περνάει και θα ήταν ωραίο να έχουμε ροζ ιστορίες να λέμε στα εγγόνια μας ή στον καθρέφτη μας, όταν τα πρώτα -ήντα χτυπήσουν την πόρτα και μας βρουν, με κοιλιές, χοληστερίνες και μια απόκρυφη μιζέρια.

Σαν τον δικό σου είμαστε όλοι, σαν εμάς είναι και αυτός. Ακόμη και οι λίγοι, σωστοί άντρες εδώ έξω, έχουν μυαλό που στροφάρει επικίνδυνα. Σημασία έχει, όλα να καταλήγουν κάπου. Αν εκείνος, αποφάσισε ότι κάπου αλλού χτυπάει η καρδιά του ή κυκλοφορεί το αίμα του (σε χαμηλό σημείο του σώματός του), αυτός θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες ή να δικαιωθεί. Κρίνοντας από αυτά που γράφεις, θεωρώ δύσκολο να δικαιωθεί, γιατί αν η σχέση σας ήταν πολλά (παιδιά, σκυλιά, γατιά, εξοχικά κλπ.) υποσχόμενη, τότε σε βάθος χρόνου έχεις το πάνω χέρι.

Βεβαία, παρότι πρόκειται για φανατικό αναγνώστη του ΟΝΕΜΑΝ, που μας συμπαθεί μέσα από τα κείμενά μας, εμείς μαζί σου είμαστε. Εσύ πήρες την πρωτοβουλία να στείλεις, εσύ απευθύνθηκες στους ιντερνετικούς φίλους του (σ.σ. εμάς), εσύ ήσουν σωστή κυρία σε όλες τις 611 λέξεις που μας έγραψες και στις άλλες τόσες που δεν είπες. Το ΟΝΕΜΑΝ πιστό στις αρχές και τις ανδρικές αξίες που δεν αρχίζουν και τελειώνουν σε ένα πήδημα, θα είναι δίπλα σου. Αν γυρίσει, θα του δώσουμε το χέρι και μια δεύτερη ευκαιρία μαζί σου, αν δεν γυρίσει θα σου δώσουμε την ώθηση, να τον αφήσεις να περάσει στο παρελθόν.

Γιατί, να θυμάσαι: σημασία δεν έχει μόνο τι θα βρεις μπροστά σου, αλλά και να αφήνεις ότι δεν αξίζει, πίσω σου.

It’ aint me babe τραγουδά παράφωνα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια περάσατε μαζί. Δεν έχει σημασία ούτε πόσες φορές έχει δει την άλλη ούτε γιατί θέλει να είναι μαζί της. Γιατί το αποτέλεσμα είναι ότι θέλει να είναι μαζί της και όχι μαζί σου. Το λες και μόνη σου. “Κι εγώ έτσι σταμάτησα να μετρώ για εκείνον και η αλήθεια είναι ότι πονάει (…) εγώ είμαι κάτι το παλιό που δεν έχει ενθουσιασμό”. Φυσικά και πονάει το να είσαι πλέον αυτή που δεν του προσφέρει τον ενθουσιασμό. Πονάς όπως έχει πονέσει ο καθένας από εμάς που έχει ερωτευτεί στη ζωή του. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο, γιατί όπως έχουμε πει, στον έρωτα είσαι μόνος. Απελπιστικά μόνος.

Είμαι ο πρώτος που θα σου έλεγε κανονικά να προσπαθήσεις. Να γράψεις τραγούδια και βιβλία, να σκαρφιστείς ιδέες για να τον κερδίσεις, να κλείσεις δυο εισιτήρια για να ταξιδέψετε παρέα στην άκρη του κόσμου. Αλλά όχι. Αυτά είναι παυσίπονα και όχι φάρμακα. Το πιο σημαντικό στην περίπτωσή σου και στην περίπτωση κάθε σχέσης που τελειώνει είναι η συνειδητοποίηση του τέλους. Αυτή η μαγική στιγμή που αποδέχεσαι την πραγματικότητα, ορθώνεις το ανάστημα και σκέφτεσαι λίγο εγωιστικά. Ότι δεν σου αξίζει ένας άνδρας που ενδιαφέρεται για κάποια άλλη. Ότι δεν θα κάτσεις να χαραμίσεις τον χρόνο σου για κάποιον που δεν σε θέλει ολοκληρωτικά και απόλυτα όπως δείχνεις να τον θέλεις εσύ.

Αυτή η λυτρωτική στιγμή που θα σιγοτραγουδήσεις τους υπέροχους στίχους του Dylan: “Go ‘way from my window, live at your own chosen speed, I’m not the one you want babe, I’m not the one you need (…) You say you’re lookin’ for someone who will promise never to part, someone to close his eyes for you, someone to close his heart, someone who will die for you an’ more, but it ain’t me, babe, no, no, no, it ain’t me babe, it ain’t me you’re lookin’ for, babe”.

Είσαι κοντά σε αυτή τη στιγμή. Μην την αφήσεις να σε προσπεράσει…