Στη Θεσσαλονίκη θα βρεις τη γυναίκα της ζωής σου

Το υποπτεύτηκα το πρώτο απόγευμα που περπάτησα σε αυτό που στη Θεσσαλονίκη ονομάζουν ‘καινούργια παραλία’ ή ‘η παραλία όπως την έφτιαξε ο Μπουτάρης’. Το σκέφτηκα λίγο πιο σοβαρά τη δεύτερη μέρα, μπαίνοντας στο ‘El Burrito’ και βγαίνοντας μετά από δέκα λεπτά γιατί δεν βρήκαμε τραπέζι. Το κλείδωσα την τρίτη μέρα. Κάθε τόσο, ένα τεράστιο διαστημόπλοιο προσθαλασσώνεται στο λιμάνι, εκεί στο χάραμα που η πόλη απουσιάζει, και της κάνει μια καινούργια ένεση με εκατοντάδες πανέμορφες γυναίκες.

(Και δεν εννοώ απαραίτητα κορίτσια σαν τα παρακάτω που μεγάλωσαν εκεί)

 Επιχείρηση Καλλο-κράτης: Οι ωραιότερες γυναίκες της Θεσσαλονίκης

Δεν θα μπω σε ψευτοδιλήμματα όπως το ‘ευρώ ή δραχμή’ και το ‘Αθηναίες ή Θεσσαλονικιές’. Είτε επειδή έχω συνηθίσει είτε επειδή απλά είναι η αλήθεια, πιο πολύ ενθουσιάζομαι βλέποντας γεμάτο το Άστυ με κόσμο στην ηλικία των γονιών μου, παρά με το πόσες και πόσο ωραίες γυναίκες περνάνε από δίπλα μου στην Αθήνα. Όχι ότι αυτό είναι παράπονο ή κάτι τέτοιο. Κανένα παράπονο.

Ο μύθος που επικρατεί και πάει να εξηγήσει αυτή την υπερπροσφορά είναι ότι τάχα ‘οι Θεσσαλονικιές ντύνονται καλά και βάφονται και φτιάχνουν και μαλλί για να κατέβουν μέχρι το περίπτερο’ ή ότι επίσης τάχα ‘είναι πιο λαϊκά κορίτσια και ισχύουν τα αμέσως παραπάνω’.

Αν υποθέσουμε ότι το πρώτο είναι αλήθεια, δεν βρίσκω γιατί αυτό είναι κάποιου είδους πρόβλημα από τη στιγμή που δεν είσαι εσύ αυτός που παιδεύεται μπροστά απ’ τον καθρέφτη. Μετά, τι λαϊκά κορίτσια μωρέ;

(για να μπαίνουμε στο κλίμα)

Σαφώς υπάρχουν κορίτσια που μπροστά τους η Πάολα είναι χέβι μέταλ, αλλά αν δεν εξαντλήσεις την περιήγησή σου μόνο κατά μήκος του λιμανιού (δηλαδή της πιο mainstream λωρίδας γης στη νότια Ευρώπη), θα πετύχεις και τα υπόλοιπα.

Κάθε τυπική μέρα μου πάνω είχε ένα καθαρό δίωρο περισυλλογής με περπάτημα στο λιμάνι ή άραγμα και διάβασμα στα παγκάκια-ξαπλώστρες σε αυτό το υπερεπικό άνοιγμα με τις αποθήκες ή χάσιμο στα στενάκια ανάμεσα στην Τσιμισκή και την Εγνατία. Ή χάσιμο γενικά.

Πέρασαν από δίπλα μου ή πέρασα από δίπλα τους κορίτσια σαν την Madalina Ghenea, κορίτσια με ανησηχυτικά όμορφα πρόσωπα, όχι τύπου Δούκισσα Νομικού, αλλά τύπου ‘έχω μια ελπίδα ότι τα παιδιά μου θα βγουν κουκλιά με τέτοια μαμά’. (Συγγνώμη για το ‘κουκλιά’, δεν ξέρω τι μ’ έπιασε). Πέρασαν αμαζόνες (ωχ δεν είμαι καλά, μου φεύγουνε) με φανταστικά σώματα, κορίτσια με στιλ, πάντα, έστω κι αν αυτό το στιλ απαιτούσε σορτσάκια μέχρι τον λαιμό ή φούστες μέχρι την καρωτίδα.

Το πρώτο βράδυ πήγα σε ένα live κάτι συμπαθέστατων παιδιών στο ‘Stones’. Καθίσαμε σχεδόν φάτσα στην μπάντα, ακριβώς πίσω από το πρώτο σταντ, για να μην είμαστε και τόσο άβολα εξ επαφής. Στο συγκεκριμένο σταντ έκατσε λίγο μετά ένα αέρινο κορίτσι που ελάχιστη σχέση είχε με το χώρο και τη μουσική και το κλίμα, αλλά και το σύμπαν ολόκληρο. Ήταν από αλλού. Καταργούσε το χωροχρόνο κι έφτιαχνε δικό της.

Ξαφνικά, ένα απότομο κρακ διέκοψε τη συναυλία. Ήταν η καρδιά μου μόλις κατάλαβα ότι ο συνοδός της δεν ήταν απλά φίλος, αλλά το αγόρι της. Το πουκάμισο που φορούσε ο τύπος, ένα βαθύ μπλε με δεκάδες μικρούς ανοιχτό μπλε πετεινούς, αλλοίωνε τον ήχο της μπάντας.

Δεν έχω σαφή εικόνα του πώς ορίζεται ο κλαρινογαμπρός, ποτέ δεν κατάλαβα το χαρακτηρισμό, αλλά να που ένιωθα ότι είχα έναν μπροστά στα μάτια μου.

Το δεύτερο βράδυ πήγα στον ‘Ελέφαντα’ με τη φίλη μου και παραγόντισσα της πόλης Δέσποινα. Καλός ο ‘Ελέφαντας’, πιο ψαγμενιά, πιο χωμένος στα στενάκια, πιο ιδιαίτερες μουσικές, πάλι κορίτσια για πρόταση γάμου από δω κι από κει.

Το τελευταίο βγήκα για ένα ποτό (είχα κουραστεί μετά το περπάτημα ως το Ιβανώφειο) με τη φίλη μου τη Ναυσικά (την ξέρεις απ’ το MTV) και παραλίγο να χάσω την πτήση μου. Το γεγονός ότι ήμουν μαζί της σε 4-5 μαγαζιά και γύρισα σε μια δυο περιπτώσεις το βλέμμα μου αλλού παίρνει ό,τι έχω γράψει παραπάνω και το πολλαπλασιάζει επί δέκα.

Συζητώντας το θέμα μαζί της (ναι, έγινε τόσο επίσημα όσο ακούγεται), μπήκε στην ανάλυση και μια πιο ανθρωπογεωγραφική παράμετρος. “Είναι έντονα τα στοιχεία των από πάνω χωρών στα εδώ κορίτσια”, πρόσθεσε εκείνη. Μα πώς δεν το ‘χα σκεφτεί; Μελαχρινές, πανέμορφες, πανέμορφες, μελαχρινές. Αυτό λύνει κάπως την εξίσωση.

(το κρατάμε αληθινό με λίγο Μακεδόνα που τραγουδάει Ζαμπέτα)

Για να βγω λίγο από το πλαίσιο της παραλίας ή συγκεκριμένων μαγαζιών, η ιδιαιτερότητα με τις Θεσσαλονικιές είναι ότι είναι ωραίες, έχουν βρει το στιλ τους (όποιο κι αν είναι αυτό), το στηρίζουν και βγαίνουν κάθε φορά απ’ το σπίτι τους με δύο βασικές συνειδητοποιήσεις.

1) “Είμαι καλύτερη από την καλύτερη γκόμενα που είχες ποτέ” (κι ας μην ισχύει).

2) “Μπορώ να σε κάνω να ξεχάσεις την καλύτερη γκόμενα που είχε ποτέ” (ισχύει μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου).

Άρα, το θέμα είναι τελικά στον αέρα. Προφανώς η πόλη έχει βγάλει γυναίκες γεννημένες για τις επόμενες δέκα OneWoman ψηφοφορίες, αλλά ομοίως και η Αθήνα και η Κρήτη και η Ελλάδα ολόκληρη.

‘Της πόλης’. Είναι κι αυτή η πόλη που ό,τι και να δεις μέσα της, παίρνει ένα φυσικό boost. Όλα μοιάζουν πιο ωραία περπατώντας στην καινούργια παραλία. Λες να φταίει η πόλη; Αλλά και να φταίει η πόλη, έχει κάποια σημασία; Καμία. Την επόμενη φορά δεν θα ανέβω με άδεια χέρια.